"ไอ้หนึ่งเป็นอะไร" ผมกลับเข้าห้องตัวเองด้วยใจล่องลอย ภาพของใครคนนั้นมันยังจำติดตาไม่หาย เขามาเพื่อขอให้ผมช่วยเหลืออะไรเขาบางอย่างแต่ผมไม่รู้จักเขา ไม่เคยเจอหน้า ไม่เคยรู้แม้แต่ชื่อ มันน่าแปลกตรงที่เขารู้จักผมแล้วยังมาขอความช่วยเหลือจากผม ลีวายมุ่นคิ้วมองผมราวกับสงสัยวว่าผมเป็นอะไร ทำไมถึงได้มานั่งเงียบอยู่หน้าตู้เย็นคนเดียว

"หรือว่าไอ้พี่ต้นมันว่ามึงอีก กูไปด่าพี่มันได้นะ"

เพื่อนผมสายพร้อมบวกเสมอ ยิ่งหากรู้ว่าพี่ต้นมันมาว่าอะไรให้ผมไม่สบายใจเพื่อนผมจะวิ่งแจ้นไปด่าพี่มันกลับ พี่ต้นกับลีวายจึงไม่ควรได้เจอกัน

"เปล่า" ผมส่ายหน้า หยิบเอาของในถุงใส่ตู้เย็นโดยมีเพื่อนช่วย

"เอาจริงกูว่าช่วงนี้มึงแปลก ๆ ว่ะ" ผมวางของในช่องฟรีซแล้วมองเพื่อนด้วยความอยากรู้ ลีวายจับหยิบวางของใส่ตู้เย็นให้เรียบร้อย มันก็หันมาคุยกันต่อ "มึงดูง่วงตลอดเวลา แถมยังสกปรกกว่าเมื่อก่อน ทั้งที่ปกติคนรักสะอาดอย่างมึงเนี่ย ไม่ปล่อยตัวให้โทรม"

ผมถอนหายใจเบา ๆ เรื่องพวกนี้ผมตั้งใจปล่อยตัวให้โทรมเอง เมื่อผมเร่งเขียนนิยายทั้งนามปากกาคู่และงานเดี่ยวของตัวเอง ทำไงได้เมื่อผมต้องใช้เงินในการเลี้ยงชีพตัวเอง การขยันผลิตงานจึงจำเป็นสำหรับผม ถึงผมจะไม่ได้อัปเดทนิยายมาหลายวันแล้วก็เถอะ 

"แล้วมึงเนี่ย ชอบทำตัวเหมือนโดนผีหลอกนะ รู้ตัวหรือเปล่า"

"จริงเหรอ มึงดูออกเหรอว่ากูโดนผีหลอก" หากเพื่อนผมพอมีวิธีรักษาอาการภาพหลอนนี้ได้ก็น่าจะพอช่วยได้ "ช่วงนี้กูรู้สึกแปลก ๆ เหมือนกูเห็นสถานที่แปลก ๆ ที่ไม่มีในโลกเรามากเลยมึง แถมกูยังได้ยินเสียงเด็กเรียกกูว่าปะป๊าด้วยแล้วเมื่อกี้นะกูเห็นวิญญาณจากไหนก็ไม่รู้อีกมาขอความช่วยเหลือจากกูอะมึง" ผมระบายให้เพื่อนฟังในสิ่งที่พบเจอ หรือช่วงนี้ดวงผมจะตก ผมถึงได้เจอแต่เรื่องแปลกประหลาด เบญจเพสอะไรนั่นผมว่ามันผ่านมาแล้ว นึกถึงวันที่ปวดลำไส้อักเสบจนถูกหามเข้าโรงพยาบาลแล้วมันโคตรน่ากลัว 

"มึงว่ากูควรหาหมอผีดีไหม"

"อาการแบบนี้กูว่ามึงควรหาหมอเช็กสมองมากกว่า" ไอ้ลีวายมันแนะนำอย่างใจเย็น มันคงไม่เชื่อในสิ่งที่ผมบอกสักเท่าไร แต่เรื่องพวกนี้เล่าให้ใครฟังมันก็ไม่แปลกที่เขาจะไม่เชื่อ

"กูไม่รู้ว่าสิ่งที่มึงเจอมาคืออะไรนะเว้ย แต่มึงควรหาหมอ เช็กสภาพร่างกาย เช็กคลื่นสมองก็ดีนะเผื่อมีอะไรที่เกี่ยวกับสมองมึงจะได้รักษาแต่เนิ่น ๆ เดี๋ยวกูออกค่าใช้จ่ายให้ก็ได้" ผมไม่ได้อยากปฎิเสธความหวังดีของเพื่อน ร่างกายของผมปกติดีทุกอย่าง เพียงแต่ผมเหมือนจะมีสิ่งพิเศษบางอย่างมาทดแทน เพื่อนมันตบบ่าผมเบา ๆ

"มึงไปตรวจเถอะนะ ถือว่ากูขอ ในฐานะเพื่อนคนเดียวของมึงก็ได้ไอ้หนึ่ง"

เพราะไม่มีเพื่อนคบมากมายเหลือมันเพียงคนเดียวเราถึงได้อยู่ด้วยกันได้ บางวันก็รักกัน บางวันก็แทบจะทะเลาะกันสองคน เวลามันไม่มาหาเพราะติดงานผมก็มีแอบเหงาไปบ้าง ยอมรับว่าสองเดือนที่ลาออกมานี้ผมก็เจอแต่ไอ้ลีวายมันแทบทุกวัน

"จะไปก็ต่อเมื่อกูอ่านการ์ตูนจบเท่านั้น" ผมไปก็ได้แต่ขอเวลาอ่านการ์ตูนเรื่องโปรดก่อน อุตส่าห์เปิดอ่านได้เพียงไม่กี่วินาทีก็ถูกขัดขวางเวลาแห่งความสุขเข้า

"แต่เมื่อกี้กูเดินผ่านมา เรื่องนั้นของมึงมันหายไปอีกแล้วนะ" เท่านั้นแหละเท้าผมก็รีบวิ่งไปยังโต๊ะทำงานของตัวเอง ไม่รอแล้วว่าเพื่อนกำลังพูดจะพูดอะไรต่อ

ไม่ได้สิ ทำไมล่ะ ทำไมคุณนักวาดถึงได้ปิดเรื่องอีกแล้ว

ผมได้อ่านตอนล่าสุดเพียงแค่หน้าเดียวเอง มือผมเลื่อนเมาส์ให้หน้าจอสว่างขึ้น ใจผมลุ้นอีกครั้งภาวนาขอให้งานไม่ถูกลบอีก ผมอยากอ่านมากจริง ๆ

"หือ ก็ยังมีหนิ" ผมขมวดคิ้ว มันโล่งอกแต่ก็แปลกใจกับคำพูดของเพื่อน ไหนเพื่อนมันบอกผมว่าการ์ตูนเรื่องโปรดของผมถูกลบเรื่องไปแล้ว "มึงโกหกกูทำไม" ไอ้ลีวายมันทำหน้างงเมื่อได้ยินผมถามมันอย่างนั้น

"กูไม่ได้โกหก เมื่อกี้กูเดินผ่านโต๊ะมึงหน้าจอมันขึ้นว่าเรื่องถูกลบจริง ๆ" ผมว่ามันทะแม่ง ๆ แล้ว ทำไมทุกครั้งที่เพื่อนผมจะได้อ่านเรื่องนี้มันถึงได้ไม่สามารถดูสักครั้ง ผมกวักมือเรียกให้ไอ้ลีวายมันเดินมาดูด้วยตนเองว่าหน้าจอผมยังมีการ์ตูนตอนล่าสุดให้อ่าน แต่เมื่อเพื่อนเดินมาถึงเท่านั้น หน้าจอของการ์ตูนก็กลายเป็นระบบเออเรอแจ้งว่าเนื้อเรื่องได้ถูกลบเรียบร้อยอย่างที่มันพูดไว้เลย 

"นั่นไง เห็นไหมกูบอกแล้วว่าเรื่องมันถูกลบแล้ว" ผมไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง รู้สึกเหมือนกับว่าการ์ตูนเรื่องนี้มันแปลกประหลาดเหมือนกับว่าเรื่องนี้มีอาถรรพ์ไม่ยอมให้เพื่อนผมได้อ่านหรือเป็นเพราะเพื่อนกันแน่ที่ไม่มีบุญได้อ่าน

"..."

"..." เราต่างเงียบกันครู่เดียว โดยไม่พูดอะไรออกมา ผมว่าเพื่อนผมนี่แหละตัวปัญหา มันอยู่ใกล้เมื่อไรการ์ตูนเรื่องโปรดของผมเป็นอันต้องล่มหายไปทุกครั้ง

"มึงไปเตรียมตัวเร็ว จะได้ไปกันสักที"

"ไปไหน" ผมถามเพื่อนเสียงห้วนเมื่อนั่งลงตรวจสอบอินเตอร์เน็ตก็พบว่าไม่มีความผิดปกติใด ไอ้ลีวายมันยืนเท้าสะเอวใส่ผมด้วยสีหน้ามุ่ย

"ก็ไปหาหมอไง สภาพมึงตอนนี้กูว่าต้องพึ่งพาหมอให้รักษาแล้ว" ดูเพื่อนมันยังจะรบเร้า ผมถอนหายใจเมื่อยังไม่ได้อ่านการ์ตูนเรื่องโปรดสักที ขอผมอ่านก่อนไม่ได้เหรอ เพิ่งจะผ่านเรื่องน่ากลัวมามาด ๆ ผมขอเวลาให้ใจตัวเองได้สงบก่อนไม่ได้หรือไง 

"กูไปก็ได้แต่กูต้องอ่านการ์ตูนตอนล่าสุดก่อน" ผัวะ แรงมือของเพื่อนตบหัวผมดังสนั่นห้อง ผมลุกขึ้นยืนมองไอ้ลีวายด้วยความหงุดหงิดด้วยอีกคน ไอ้เพื่อนเวร จะมีเรื่องกันให้ได้ใช่ไหม 

"ก็เรื่องมันถูกลบแล้ว มึงจะนั่งอ่านจอขาวแล้วจินตนาการเอาเองหรือไง แบบนั้นกูว่ามึงไปเป็นนักวาดเขาเองเลย คิดพลอตแล้ววาดรูปอ่านเองจบ ดีไหม"

ชักทนไม่ไหวแล้วโว้ยยยย