Your Wishlist

ขอโทษที! ความโกงของฉันคือเวลาบัพไม่จำกัด (บทที่ 45)

Author: Turtle Shell and Hemp Rope (Akira แปล)

กินยาเพิ่มพลังปราณ ปรับปรุงร่างกาย หล่อเลี้ยงจิตวิญญาณและเพิ่มอายุขัย เขาแค่ต้องกินยาเม็ดเดียวเพื่อให้สถานะมีผลตลอดชีวิต เขาคือ‘เจียงหลี’ คุณชายผู้ทรงเสน่ห์ที่สามารถเปลี่ยนสถานะให้เป็นถาวรได้ในพริบตา!

จำนวนตอน : 500+

บทที่ 45

  • 16/07/2565

เมื่อเจียงหลีรู้สึกถึงสถานการณ์ปัจจุบันของผีดิบสีดำ เขาก็นิ่งคิดอยู่บนผิวน้ำครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะตัดสินใจกัดฟันคลายวิชาเกราะไม้ออก

 

หากปราศจากทุ่นลอยน้ำอย่างเกราะไม้ ร่างของเด็กหนุ่มก็จมลงไปในแม่น้ำที่ปั่นป่วนอย่างรวดเร็ว

 

เขากลิ้งและหมุนไปตามกระแสน้ำวนอีกครั้ง มันทำให้ร่างกายของเขาแข็งทื่อตามสัญชาตญาณขณะที่เขาพยายามต้านทานการไหลของน้ำ

 

‘ใจเย็น ๆ! ใจเย็น ๆ!’

 

‘ผ่อนคลาย! ผ่อนคลาย!’

 

ขณะนี้เจียงหลีกำลังพยายามปล่อยตัวให้ไหลไปตามกระแสน้ำและผ่อนคลายกล้ามเนื้อของเขา

 

เช่นเดียวกับตัวละครในเกมที่ไม่ถูกควบคุม เขาละทิ้งความรู้สึกของร่างกายและมองดูตัวเองไหลไปตามน้ำที่เชี่ยวกราก

 

ในตอนแรก ร่างของเขาไม่ได้หมุนช้าลง แต่มันกลับหมุนเร็วขึ้น

 

ภายใต้แม่น้ำที่มืดสลัว เงาข้างหน้าขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ เห็นได้ชัดว่านั่นเป็นหินอีกก้อนหนึ่ง!

 

เกราะวิญญาณ! คัมภีร์คีรีพินาศ!

 

เนื่องจากสิ่งกีดขวางที่ใกล้เข้ามาทำให้เขาต้องปกป้องตัวเองตามสัญชาตญาณ

 

อย่างไรก็ตาม… แม้ว่าเขาจะกระแทกกับหินอีกครั้ง แต่ตราบใดที่ค่าความทนทานช่วยลดความเสียหายที่ได้รับ เขาก็จะไม่ตายใช่ไหม… งั้นทำไมไม่ลองดูล่ะ?

 

‘เอาวะ! ลองดูสักตั้ง!’

 

‘ตายเป็นตาย!!’

 

ทันใดนั้นเอง เจียงหลีก็ถอดเกราะวิญญาณออกและผ่อนคลายกล้ามเนื้อจากการใช้คัมภีร์คีรีพินาศ

 

จากนั้นเขารู้สึกว่าตัวเองถูกกระแสน้ำพัดไปแล้วหัวของเขาก็พุ่งตรงเข้าไปหาหินก้อนนั้น

 

ฟิ้ว~

 

มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะไม่ตื่นตระหนก ทว่าแรงกระแทกของหัวที่ฟาดกับหินกลับไม่เกิดขึ้น

 

ท่ามกลางเสียงของของเหลวที่ไหลผ่าน ร่างกายของเจียงหลีดูเหมือนจะไร้กระดูก ต่อจากนั้นกระแสน้ำที่หมุนรอบ ๆ เขาก็บิดตัว และเขาก็แทบจะไม่กระแทกกับหินอีกเลย

 

มันได้ผล! เขาหลบหินได้จริง ๆ!

 

หลังจากที่เด็กหนุ่มได้รู้ผลลัพธ์ เขาก็รู้สึกดีใจจนพ่นฟองอากาศออกมาจากปากอย่างตื่นเต้น

 

เขาทำได้จริง ๆ ด้วย!

 

เมื่อเจียงหลีคาดเดาถูกต้อง ความมั่นใจของเขาก็เพิ่มขึ้นสูงมาก แล้วร่างกายของเขาก็ผ่อนคลายมากขึ้นยามที่เขาปล่อยตัวให้ไหลไปตามกระแสน้ำอย่างรวดเร็ว

 

 

แล้วเวลาก็ล่วงเลยผ่านไปจนกระทั่งพระอาทิตย์ขึ้น ทำให้เกลียวคลื่นล้อแสงจนทอประกายเป็นแสงสีทอง พร้อมกันนั้นแสงที่สาดส่องไม่ถึงทำให้มีเงาดำปกคลุมบนใบหน้าของเจียงหลี

 

บุ๋มๆๆ~

 

ระหว่างนั้น ฟองอากาศสองสามฟองพุ่งออกมาจากจมูกของเด็กหนุ่ม ก่อนที่เขาจะคลายวิชาพฤษาซาตานที่ฝึกมาตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมาและรู้สึกว่าน้ำรอบ ๆ ตัวเขาเริ่มสงบลงแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะมาถึงบริเวณที่ราบแล้ว

 

ในขณะนี้ ผมและผิวหนังของเขาตึงจนรู้สึกเจ็บเล็กน้อย

 

จังหวะที่เจียงหลีลืมตาขึ้นมา เขาเห็นว่ามีกลุ่มปลาขนาดเท่าฝ่ามือกำลังพุ่งเข้าใส่เขาเหมือนจรวด

 

เขาจึงรีบยกมือขึ้นมาป้องกันตัวเองตามสัญชาตญาณและเรียกใช้ทักษะการประเมินไปพร้อมกันด้วย

 

เมื่อเปรียบเทียบกับมนุษย์แล้ว การใช้ทักษะการประเมินกับสิ่งมีชีวิตธรรมดาที่อ่อนแอและระดับต่ำเหล่านี้นั้นได้ผลดีกว่ามาก

 

[ชื่อ: ปลาปิรันยาฟันเลื่อย]

 

[ประเภท: สัตว์น้ำ]

 

[อายุ: โตเต็มวัย]

 

[เพศ: เมีย]

 

[บริโภค: เนื้อสัตว์]

 

[นิสัย: ล่าเป็นฝูง]

 

ตอนนี้เขากำลังตกเป็นเหยื่อของกลุ่มปลาปิรันยาใช่หรือไม่?

 

เจียงหลีส่ายหัวพลางโบกมือเป็นพัลวันเพื่อสลัดปลาปิรันยา 2-3 ตัวที่กำลังกัดเขาอยู่

 

อย่างไรก็ตาม ปลาปิรันยาไม่กลัวมนุษย์ซึ่งต่างจากปลาที่จะตื่นกลัวเมื่อเจอสิ่งผิดปกติ และพวกมันรู้สึกว่าการต่อสู้ดิ้นรนเอาชีวิตรอดของเหยื่อก่อนที่จะตายทำให้พวกมันตื่นเต้นยิ่งขึ้นไปอีก

 

ขณะนี้ฝูงปลามรณะกำลังเวียนว่ายเข้าไปกัดทึ้งเนื้อหนังและผมของเด็กหนุ่มที่กำลังดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง

 

แล้ว…คิดว่าเจียงหลี นักพรตผู้สง่างามจะกลัวปลาตัวเล็ก ๆ แบบนี้หรือ?

 

ไม่นานเขาก็คว้าปลาปิรันยาตัวที่กำลังฝังเขี้ยวเข้าไปในเนื้อของเขาและกระชากมันออกมา

 

ฟันแหลมคม 2-3 ซี่ไม่สามารถทะลุผ่านผิวหนังของเด็กหนุ่มได้ ตอนนี้ฟันของมันกลับติดอยู่บนตัวเขาแล้วหลุดออกจากปากปลาแทน

 

“อยากกินข้ารึ? เสียใจด้วย แต่ฟันของพวกเอ็งไม่คมพอโว้ยยย!!”

 

เจียงหลีตะโกนพร้อมกับส่งกำลังไปที่มือเพื่อบดขยี้ปลาปิรันยาที่ยังคงดิ้นรนอยู่ในมือจนร่างเล็ก ๆ ของมันแหลกเหลว

 

ในขณะที่เขากำลังจะทำเช่นเดียวกันกับปลาปิรันยาฟันเลื่อยตัวอื่น ๆ…

 

จังหวะนั้นเขาสังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติ

 

กระแสน้ำดูเหมือนจะ… สั่นสะเทือน?

 

ตามธรรมชาติแล้ว ของเหลวกระจายการสั่นสะเทือนได้ดีกว่าแก๊ส ในไม่ช้า แรงสั่นสะเทือนดังกล่าวก็ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ

 

ไม่ไกลจากเขา มีเงาสีดำทมึนกำลังพุ่งเข้ามาหาเขาด้วยความเร็วสูง

 

เดี๋ยวก่อนนะ… [นิสัย: ล่าเป็นฝูง]… 

 

เมื่อเจียงหลีคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็รู้สึกว่าขนตามร่างกายของเขาลุกชันตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า! แม่เจ้า!

 

กลิ่นเลือดก่อนหน้านี้ได้กระตุ้นคลื่นยักษ์ของปลาปิรันยาฟันเลื่อยให้มารวมกันอยู่ที่จุดนี้! 

 

บัดนี้พวกมันน่ากลัวยิ่งกว่ารังแตนเป็นร้อยเท่า!

 

เด็กหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายอยากจะว่ายน้ำหนีไปให้เร็วที่สุด แต่เขาไม่ใช่ปีศาจมัสยา แล้วเขาจะว่ายได้เร็วกว่าปลาพวกนี้ได้อย่างไร?

 

หากมองจากด้านบนจะเห็นเหมือนเมฆสีดำกำลังปกคลุมน่านน้ำรอบบริเวณที่เขาอยู่ ขณะนี้ปลาปิรันยาที่ดุร้ายจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังแหวกว่ายมุ่งหน้าไปในทิศทางเดียวกันอย่างบ้าคลั่ง

 

ฟ้าววว!

 

ปลาปิรันยาฟันเลื่อยหลายแสนตัวพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง แล้วจู่ ๆ เจียงหลีก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ และเขาก็ยกมือขวาขึ้นมาแตะที่อกตัวเอง ก่อนที่เขาจะหยิบยาเม็ดสีดำออกมาบดขยี้แล้วปล่อยให้มันละลายไปในน้ำ

 

ทันใดนั้น หมึกสีดำก็กระจายออกไปในแม่น้ำสีขุ่นทันที ในเวลาเพียงไม่กี่อึดใจ ปลาปิรันยาที่กำลังกัดเขาก็หยุดเคลื่อนไหวก่อนจะอ้าปากค้างพร้อมกับตกลงไปที่ก้นแม่น้ำ

 

ฝูงปลากลุ่มใหญ่ที่พุ่งเข้ามาก็หยุดกะทันหันเช่นกัน พวกมันกำลังรู้สึกขยะแขยงกับกลิ่นของยาเสีย และพวกมันก็เคลื่อนตัวไปทั่วบริเวณที่มืดมิดอย่างต่อเนื่อง แต่ไม่มีตัวไหนกล้าที่จะว่ายผ่านบริเวณที่น้ำเปลี่ยนเป็นสีดำเลยแม้แต่ตัวเดียว

 

ให้ตายเถอะ เมื่อกี้เขาเกือบหัวใจวายตายแล้ว!

 

ยาเสียนี่มันเป็นของดีจริง ๆ !

 

เจียงหลีรู้สึกประทับใจมาก เพราะตามปกติแล้วในหอโอสถมักจะมียาเสียถูกหลอมออกมาเป็นจำนวนมาก

 

แต่ละครั้งที่ยาพวกนี้ถูกฝังลงในหลุมฝังกลบ มันจะต้องถูกฝังไว้ใต้ดินลึกลงไปอย่างน้อย 6 จั้ง มิฉะนั้น กลิ่นของยาเสียจะก่อให้เกิดมลพิษต่อวัตถุดิบวิญญาณที่เติบโตบนพื้นดิน

 

พร้อมกับกลิ่นและสีสันที่น่าสะอิดสะเอียนนั้นทำให้ดูเหมือนมันเป็นพิษที่ผู้คนรังเกียจ มันก็เป็นเหมือนขยะอันตรายที่ต้องถูกกำจัดอย่างถูกต้องเท่านั้น

 

แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่ายาเสียนี้จะช่วยชีวิตเขาได้หลายครั้ง มันเป็นไปตามที่เขาคาดไว้ไม่มีผิด เจียงหลีผู้นี้เป็นอัจฉริยะ!!

 

ในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน เด็กหนุ่มก็ยังมีอารมณ์มายกย่องในความเฉลียวฉลาดของตนเอง...

 

แล้วจู่ ๆ เจียงหลีก็เห็นวัตถุสีเหลืองพุ่งลงมาในน้ำจากหางตา

 

ด้วยสายตาอันเฉียบคมและประสบการณ์ของเขา มันเป็นแผ่นยันต์อย่างแน่นอน

 

ตูม!

 

ทันใดนั้นน้ำบริเวณรอบ ๆ ก็แยกออกจากกันโดยมีกระดาษยันต์สีเหลืองเป็นศูนย์กลาง ทำให้เกิดสุญญากาศชั่วคราว และคลื่นกระแทกรุนแรงได้แผ่กระจายออกไปเป็นวงกว้าง

 

ไม่ว่าคลื่นกระแทกจะผ่านไปที่ใด ปลาจำนวนมากก็ไม่สามารถต้านทานมันได้และถูกคลื่นโจมตีจนหมดสติลอยนิ่งอยู่บนผิวน้ำ

 

ในตอนนั้นเจียงหลีอยู่ไกลจากจุดศูนย์กลางของคลื่นไปเล็กน้อย เมื่อคลื่นดังกล่าวกระทบเข้ากับร่างกาย จิตใจของเขาก็พลันว่างเปล่าไปครู่หนึ่ง 

 

เฟี้ยว! เฟี้ยว! เฟี้ยว!

 

ต่อมา ยันต์อีกชุดถูกยิงลงน้ำ ทำให้เกิดการระเบิดอย่างต่อเนื่อง ซึ่งส่งผลให้กลุ่มปลาปิรันยาที่ยังคงว่ายอยู่รอบ ๆ รู้สึกวิงเวียน

 

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดี เจียงหลีจึงตัดสินใจใช้โซ่ที่พันรอบเอวเขาเหวี่ยงลงไปข้างใต้แม่น้ำ

 

ภายใต้อิทธิพลของแรงมหาศาล โซ่หนาและยาวก็พุ่งตรงลงไปที่ก้นแม่น้ำก่อนจะไปพันรอบก้อนหิน

 

ในอีกด้านหนึ่ง เจียงหลีรีบคว้าโซ่พร้อมกับออกแรงดึงเต็มกำลัง จากนั้นตัวเขาก็จมลงอย่างรวดเร็วเพื่อหลีกเลี่ยงพื้นที่ที่คลื่นของยันต์ครอบคลุมอยู่

 

ในที่สุดเท้าของเด็กหนุ่มก็เหยียบพื้นใต้แม่น้ำ แม้ว่าการเคลื่อนไหวของเขายังคงถูกจำกัดอย่างมาก แต่ความรู้สึกของการได้ยืนอยู่บนพื้นแข็งทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้นกว่าเดิม

 

ถัดมาเขายกหินก้อนใหญ่ที่ก้นแม่น้ำขึ้นมาแล้วระบุทิศทางการไหลของกระแสน้ำ จากนั้นเขาก็มุ่งหน้าต่อไป

 

บทที่ 45: ปลาปิรันยา

 

-------------------------------------------

อากิระ talk: หลัง ๆ ชักเริ่มหมั่นไส้ความมั่นหน้ามั่นโหนกของน้องหลี คนอะไรจะหลงตัวเองได้ขนาดนี้ 5555

 

1/6/2022
กลับหน้าหลัก ตอนก่อนหน้า ตอนถัดไป