เมื่ออู๋เจียงถูกทำร้ายซ้ำแผลเก่า เขาก็รู้สึกเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว

ขณะนี้ร่างกายของคนเป็นพี่สั่นเทาด้วยความเจ็บปวด แต่เขากัดฟันทนไม่ยอมส่งเสียงใด ๆ ออกมา

ส่วนอู๋เหอผู้เป็นน้องชายฝาแฝดกำลังกลิ้งอยู่บนพื้นอย่างทุรนทุราย แต่เขาไม่ได้ร้องขอความเมตตา เขากลับสบถไม่หยุดและเริ่มสาปแช่งบรรพบุรุษ 18 ชั่วโคตรของเจียงหลี

“พวกเจ้านี่ปากแข็งกันเสียจริง”

เด็กหนุ่มกล่าวพร้อมกับกดหนามยาวที่ปักอยู่บนหัวเข่าพวกเขาให้จมลึกลงไปกว่าเดิม ทำให้ฝ่ายที่ถูกทำร้ายเหลือกตาขึ้นด้วยความเจ็บปวด 

แม้ว่าทั้งคู่จะรู้สึกทรมานมากแค่ไหน พวกเขาก็ไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมาเลยสักคำ

ระหว่างนี้เจียงหลีสังเกตท่าทางของสองพี่น้องฝาแฝดพลางคิดว่าวิธีการสอบสวนของเขานั้นยังไม่มีประสิทธิภาพมากพอ 

พวกนักพรตไร้สำนักอย่างสองคนนี้คือพวกกระหายเลือดที่ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้ายมาโดยตลอด และพวกเขาคงไม่ใช่คนประเภทที่รักตัวกลัวตาย

หลังจากเด็กหนุ่มพิจารณาแล้วว่าปีศาจแฝดแห่งแม่น้ำจิงเหอนี้เหมือนจะยอมตายเสียดีกว่าให้ข้อมูลใด ๆ เขาจึงคิดได้ว่าศักดิ์ศรีมักจะยิ่งใหญ่เหนือสิ่งอื่นใด เพราะถึงอย่างไรทั้งสองคนก็จะต้องตายอยู่แล้ว พวกเขาเลยไม่ยอมปล่อยให้ศัตรูได้ในสิ่งที่ต้องการอย่างแน่นอน

เจียงหลีพอจะเข้าใจความรู้สึกนี้อยู่บ้าง

บางทีการมอบความหวังให้แก่พวกเขาอาจจะเป็นแผนการที่ดีเมื่อต้องรับมือกับคนแบบนี้ 

แล้วฟันเฟืองในหัวสมองของเขาก็หมุนอย่างรวดเร็ว

จากนั้นเด็กหนุ่มก็เผยรอยยิ้มพึงพอใจออกมา

“รู้ไหมว่าข้าชื่นชมพวกเจ้าทั้งสองจริง ๆ”

“ข้าชอบที่พวกเจ้ายืนหยัดจนถึงที่สุด”

"พวกเจ้าสองคนโชคดีมาก วันนี้เป็นวันพระ ข้าไม่อยากฆ่าสัตว์ตัดชีวิต แต่หากพวกเจ้าไม่วางใจ เราสามารถลงนามในสัญญากันไว้ก็ได้”

เจียงหลีกล่าวจบแล้วก็นำสัญญาออกมาจากอกเสื้อของเขา

สัญญานี้มีราคาใบละ 5 ก้อน และเขาก็ใช้หินวิญญาณซื้อมันมา

เดิมทีพี่น้องฝาแฝดตระกูลอู๋ไม่เชื่อน้ำคำของเจียงหลีและมั่นใจมากว่าอีกฝ่ายต้องโป้ปดแน่นอน

ทว่าเมื่อใบสัญญาปรากฏต่อหน้าทั้งคู่ ดวงตาของปีศาจแฝดแห่งแม่น้ำจิงเหอก็เป็นประกายขึ้นมาทันที

ตราบใดที่พวกเขาลงนามในสัญญานี้ พวกเขาจะสามารถมีชีวิตต่อไปได้!

"ไม่เพียงแค่นั้น ข้าทำให้พวกเจ้าบาดเจ็บสาหัส หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป นักพรตไร้สำนักคนอื่น ๆ คงจะไม่ปล่อยพวกเจ้าไปใช่ไหม?”

“พอดีว่าข้าแค่มีบางอย่างอยากจะถามพวกเจ้านิดหน่อย อย่าหาว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ ความจริงแล้วข้าเป็นคนใจอ่อน ข้าทนไม่ได้ที่เห็นพวกเจ้าเป็นแบบนี้”

จู่ ๆ เจียงหลีก็แสดงความเห็นอกเห็นใจด้วยท่าทีที่พลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ

“ในเมื่อพวกเจ้าได้รับบาดเจ็บเพราะข้า ข้าจะจัดหายารักษามาให้พวกเจ้าจนกว่าจะหายดี พวกเจ้าคิดว่าอย่างไร?”

เด็กหนุ่มพูดในระหว่างที่ร่างสัญญาไปด้วย ซึ่งมันเป็นข้อตกลงที่บอกว่าเขาจะไม่ฆ่าทั้งสองคนและจะปล่อยอีกฝ่ายไปหลังจากเวลาผ่านไป 2 ชั่วยาม นอกจากนี้เขาจะไม่ไล่ล่าพวกเขาเป็นเวลา 10 วันอีกด้วย

อีกทั้งสัญญานี้ไม่ได้กำหนดให้ปีศาจแฝดแห่งแม่น้ำจิงเหอต้องตอบคำถามใด ๆ ราวกับว่าเจียงหลีทำตัวเป็นพ่อพระที่อยากจะปล่อยพวกเขาไปเสียเฉย ๆ

แล้วสัญญาที่เขียนไว้อย่างชัดเจนก็ถูกวางลงต่อหน้าพี่น้องนักพรตไร้สำนัก นั่นทำให้ทั้งคู่หันมามองหน้ากันอย่างสงสัยโดยไม่รู้ว่าเด็กคนนี้กำลังวางแผนอะไรอยู่

อย่างไรก็ตาม สัญญาที่วางอยู่ตรงหน้าดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไรจริง ๆ ตราบใดที่พวกเขายอมลงนามก็จะปลอดภัยดี

มันเป็นความโชคดีที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันจนฝาแฝดทั้งสองเกิดความลังเล

แต่สุดท้ายแล้วพวกเขาก็ไม่สามารถต้านทานสิ่งล่อใจให้มีชีวิตอยู่ต่อไปได้ พวกเขาจึงปาดเลือดบนบาดแผลก่อนจะกดนิ้วมือที่เปื้อนเลือดลงบนใบสัญญา

"อย่างนั้นแหละ ดีมาก ยินดีกับพวกเจ้าทั้งสองคนด้วย ชีวิตของพวกเจ้าไม่ดับสลายแล้ว”

“เดี๋ยวข้าจะรักษาบาดแผลให้พวกเจ้าเอง”

จากนั้นเจียงหลีก็ดึงถุงผ้าที่มีกลิ่นไหม้เล็กน้อยออกจากกระเป๋าด้วยท่าทาง ‘โอบอ้อมอารีย์’

“ไม่จำเป็น ๆ! สหายเอ๋ย เรามียาของเราเอง พวกข้าไม่รบกวนเจ้าดีกว่า”

ปีศาจแฝดแห่งแม่น้ำจิงเหอโบกมือปฏิเสธกันพัลวัน เพราะสัญชาตญาณของพวกเขาส่งสัญญาณเตือนว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับยาที่อีกฝ่ายนำออกมา

พอเห็นว่าฝาแฝดตระกูลอู๋ปฏิเสธ รอยยิ้มบนใบหน้าของเจียงหลีก็กว้างขึ้น

‘ดูเอาเถิด แม้แต่น้ำเสียงที่เขาพูดก็ยังเปลี่ยนไป แน่นอนว่าเวลาที่คนเราอยู่ภายใต้สถานการณ์ที่ต่างฝ่ายต่างได้ประโยชน์ เราก็มักจะมองอีกฝ่ายเป็นพวกเดียวกัน’

“นี่ พวกเจ้าสองคนลืมไปแล้วหรือเปล่า? เมื่อกี้พวกเจ้าไม่ได้บอกว่าจะมอบของมีค่าทั้งหมดมาให้ข้าหรอกหรือ?”

เจียงหลีเอ่ยพร้อมกับชี้ไปที่กองสิ่งของเล็ก ๆ สองกอง

"นี่เจ้า! เราไม่ได้…!”

“อู๋เหอ!” แฝดผู้พี่รีบพูดขัดน้องชายของเขาขึ้นมา

"ถูกต้อง! สหาย เจ้าพูดถูก เราเสนอของพวกนี้ให้เจ้าด้วยความเต็มใจ”

อู๋เจียงและอู๋เหอกัดฟันพูดด้วยความโกรธ นั่นคือเงินที่พวกเขาเก็บสะสมมาหลายปี พวกเขาจะต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างให้กับเด็กเมื่อวานซืนเช่นนี้หรือ?

การเก็บของมีค่าของนักพรตไร้สำนักก็เป็นแบบนี้ นอกจากของชิ้นใหญ่ไม่กี่ชิ้นแล้ว ทรัพย์สมบัติส่วนใหญ่มักจะอยู่ติดตัวพวกเขาตลอด

“แต่ถ้าเจ้าเอาของไปตอนนี้ เราก็จะไม่มีผลประโยชน์กับเจ้าอีกต่อไปน่ะสิ ถ้าอย่างนั้น…ปล่อยพวกเราสองพี่น้องออกไปก่อนเป็นไง”

ขณะนี้ไหล่ข้างหนึ่งของอู๋เจียงบาดเจ็บจนไม่สามารถขยับมือได้ เขาทำได้เพียงกลั้นหายใจและโค้งคำนับให้เจียงหลีด้วยมือเดียว

ในยามนี้มันไม่เหมือนที่ผ่านมาแล้ว พวกเขามีความหวังที่จะมีชีวิตรอด ดังนั้นพวกเขาจึงต้องทำตัวสุภาพกับอีกฝ่ายมากขึ้น

“เห? ข้ายังไม่ได้ดูแลพวกเจ้าเลย นอกจากนี้เรายังมีเวลาตั้ง 2 ชั่วยามใช่ไหม? พวกเจ้าทั้งสองไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอก!”

เจียงหลีเปิดสัญญาอีกครั้งเพื่อให้พวกเขาเห็นข้อตกลงที่ระบุอยู่ข้างใน

“เราไม่อยากรบกวนเจ้าในเรื่องนี้เลยจริง ๆ ขอแค่เจ้ารักษาสัญญาและปล่อยพวกเราไปก็พอแล้ว!”

ด้วยสถานการณ์ที่เป็นรองอยู่หลายขุมเนื่องด้วยอู๋เจียงเหลือมืออยู่ข้างเดียว มิหนำซ้ำขาเขาก็ใช้การไม่ได้ทั้ง 2 ข้างอีก ทำให้ในเวลานี้เขาไม่สามารถออกจากที่นี่ไปได้ด้วยกำลังของตัวเอง

แต่หลังจากพี่น้องฝาแฝดลงนามในสัญญาเรียบร้อยแล้ว พวกเขาที่เคยไม่กลัวตายก็ถูกความกลัวครอบงำจิตใจ

“เฮ้ อย่าคิดมากไปเลยน่า สัญญาอยู่นี่ไง ข้าจะกล้าผิดคำพูดได้อย่างไร”

“สหาย! ได้เวลากินยาแล้ว!”

เจียงหลีกล่าวจบแล้วก็เตะขาพวกเขาจนล้มลงไปบนพื้นก่อนจะหยิบยาเม็ดไหม้เกรียมที่มีกลิ่นเหม็นฉุนออกมาจากถุงผ้า จากนั้นเขาเปิดปากของสองพี่น้องแล้วยัดยาเข้าไปในปากของแต่ละคน 

ในเวลานั้นเด็กหนุ่มกลัวว่าทั้งสองคนจะไม่ยอมกลืนยาลงไป ดังนั้นเขาจึงใช้พลังปราณจิตวิญญาณของเขาเพื่อดันยาเข้าไปในท้องของอีกฝ่าย เสร็จแล้วเขาก็ถอยออกมายืนมองภาพตรงหน้าอย่างพึงพอใจ

อึก! อึก!

ไม่กี่อึดใจต่อมา ร่างกายของปีศาจแฝดแห่งแม่น้ำจิงเหอกระตุกอย่างรุนแรงเช่นเดียวกับตอนที่เจียงหลีกินยาเสียเข้าไป 

“ไอ้เด็กเวร! เจ้าเอาอะไรให้เรากิน!”

“เจ้าสัญญาว่าจะปล่อยพวกเราไปไม่ใช่หรือ! เจ้ากลับคำพูด! สัญญาจะลงโทษเจ้า!”

หลังจากที่อู๋เจียงและอู๋เหอหายจากอาการตกใจ พวกเขาก็เริ่มสาปแช่งอีกฝ่ายที่กระทำการอุกอาจทันที

ระหว่างนั้นเด็กหนุ่มที่ถูกด่าทอก็ยัดยาอีก 2 เม็ดเข้าไปในปากของพวกเขา!

เมื่อยาออกฤทธิ์ พลังของพวกเขาก็ลดลงอย่างรวดเร็วจนเห็นการเปลี่ยนแปลงได้ชัดเจน

พลังของอู๋เจียงตกลงไปที่ขอบเขตฝึกจิตกำเนิดปราณขั้นกลาง ส่วนพลังของอู๋เหอผู้เป็นน้องชายของเขาได้ตกลงสู่ขอบเขตฝึกจิตกำเนิดปราณขั้นเริ่มต้นแล้ว

พร้อมกันนั้นใบหน้าทั้งสองก็เปลี่ยนเป็นสีเหลืองซีดเหมือนคนป่วยหนัก

“ข้าสัญญาว่าจะไม่ฆ่าพวกเจ้า และข้าก็สัญญาว่าจะปล่อยพวกเจ้าไปเช่นกัน แต่ในสัญญาระบุไว้ว่าข้าจะปล่อยพวกเจ้าไปหลังจาก 2 ชั่วยามนับจากนี้!”

“แล้วก็พวกเจ้าน่าจะอยากรู้ว่านี่คืออะไรใช่ไหม? มันเป็นของดี!”

“มันเรียกว่ายาเสีย พวกเจ้าเคยได้ยินไหม”

เจียงหลีกล่าวพลางหยิบยาเสียที่เหลืออีก 2 เม็ดออกจากถุงผ้าอย่างนุ่มนวล ก่อนที่เขาจะนำมันมาวางไว้ใต้จมูกตัวเองและสูดหายใจลึก ๆ 

แหวะ!! กลิ่นฉุนมาก!!

“เสีย… ยาเสีย!?”

“ไอ้ปีศาจ! เจ้าป้อนยาเสียให้เราจริงรึ!?”

ขณะนี้ปีศาจแฝดแห่งแม่น้ำจิงเหอนอนอยู่บนพื้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังขณะที่พวกเขากล่าวหาเจียงหลีเกี่ยวกับการกระทำที่น่ารังเกียจของเขา

“ยาเสียก็ยังถือว่าเป็นยาไม่ใช่หรือ? กล้าดียังไงมาว่าข้าแบบนั้น พวกเจ้าคิดว่าตัวเองวิเศษวิโสมาจากไหนกัน”

หลังจากที่สองพี่น้องกินยาเสียเพิ่มเข้าไป พลังของพวกเขาก็ยิ่งอ่อนแอลง จากนั้นไม่นานร่างกายของทั้งคู่เริ่มส่งกลิ่นไหม้เมื่อการไหลเวียนของพลังปราณจิตวิญญาณของพวกเขาช้าลง

“ข้าอยากจะบอกพวกเจ้าไว้อย่างหนึ่ง พวกเจ้าจะต้องใช้เวลาอย่างน้อย 20 ปีเพื่อขับพิษจากยาเสียที่กินเข้าไป 3 เม็ด”

“แค่พวกเจ้าซ่อนตัวตนอยู่ในโลกมนุษย์อย่างสงบเป็นเวลา 20 ปี หลังจากที่พวกเจ้าฟื้นตัวแล้ว พวกเจ้าก็ยังคงเป็นปีศาจแฝดแห่งแม่น้ำจิงเหออยู่”

“แต่ถ้าพวกเจ้ากินยาเสียเพิ่มไปอีก คงต้องใช้เวลานานถึง 50 ปี และถ้าพวกเจ้ากินมากกว่านี้ ข้าเกรงว่าพวกเจ้าจะไม่สามารถกลับไปยังโลกเซียนได้ตลอดชีวิต”

“ถูกทรมานด้วยยาพิษและใช้ชีวิตอย่างตกต่ำอยู่ที่โลกมนุษย์ หรือมีชีวิตอยู่และรออีก 20 ปีเพื่อกลับมาฝึกตนได้อีกครั้ง?”

“ข้าจะไม่ฆ่าพวกเจ้าทั้งสองคนตอนนี้ พวกเจ้าต้องการที่จะตอบคำถามของข้าหรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับตัวพวกเจ้าแล้ว”

บทที่ 41: การสอบสวน

-------------------------------------------

อากิระ talk: น้องหลีคือผู้ที่สามารถใช้ช่องว่างทางกฎหมายได้อย่างแท้ทรู!