มันเป็นอย่างที่ศิษย์จากวัดชีหังบอกให้พวกเขาระวังตัว เพราะเมื่อไม่นานมานี้เมืองอิงหนานเกิดความไม่สงบ

“นอกจากนี้ ทุกวันนี้มีเด็กหมดสติอยู่ในวังเป็นจำนวนมาก มันต้องดึงดูดความสนใจของคนที่มีแรงจูงใจซ่อนเร้น อาจมีใครบางคนกำลังติดตามการเคลื่อนไหวของเราอยู่แล้ว ต่อจากนี้ไปเราต้องระวังตัวให้มาก!”

เจียงหลีเตือนทุกคนในขณะที่คนอื่น ๆ รู้สึกหวาดกลัวมากขึ้นเมื่อเข้าใจความร้ายแรงของสถานการณ์

ตอนนี้เด็กที่หลับใหลมากกว่า 2,000 คนกำลังนอนอยู่ในวังหลวงของเมืองอิงหนาน ซึ่งสถานการณ์นี้สามารถพูดได้ว่าเป็นเรื่องที่แปลกมาก ในความเข้าใจของคนอื่นอาจจะคิดว่าการปรากฏตัวของปีศาจเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

แม้ว่าจะไม่ใช่กรณีนี้ แต่ถ้าพวกเขาได้พบกับคนที่สายตาแหลมคมพอที่จะพบว่าเด็กเหล่านี้มีรากฐานทางจิตวิญญาณ… 

มันก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้!

พอข่าวรั่วไหลออกไป นักพรตไร้สำนักจะจับเด็กเหล่านี้ไปขายให้กับพรรคเซิงเซียน ในเวลาเดียวกัน มีความเป็นไปได้ที่คนพวกนั้นจะปล้นพวกเจียงหลีอีกด้วย ถ้าสถานการณ์ไปในทิศทางนั้นพวกเขาคงจะลำบากไม่ใช่น้อย

“แล้วเราควรทำอย่างไรต่อไปดี” เมื่อกลุ่มศิษย์ใหม่พบเจอสถานการณ์ที่ยากจะตัดสินใจ พวกเขาก็เริ่มทำอะไรไม่ถูก

แม้ว่าพวกเขาจะถือว่าแข็งแกร่งที่สุดในหมู่ศิษย์ใหม่ของสำนักชั้นนอกในสำนักชั่งจิงกู่ แต่พวกเขาก็ยังเป็นแค่มือใหม่อยู่ดี

นอกจากนี้ พวกเขาส่วนใหญ่ยังคงอยู่ในขั้นเริ่มต้นของขอบเขตฝึกจิตกำเนิดปราณ และหนึ่งในนั้นอยู่ในขั้นกลาง ซึ่งเขาเพิ่งจะเชี่ยวชาญคาถาเพียงไม่กี่คาถาเท่านั้น

ถ้าพวกเขาต้องรับมือแค่กับมนุษย์ก็คงไม่มีอะไรต้องกังวล แต่สำหรับพวกนักพรตคนอื่น ๆ พวกเขายังถือว่าอ่อนแอกว่ามาก

“ในอาณาเขตของเมืองอิงหนานอยู่ใกล้กับวัดชีหังหรือสำนักชั่งจิงกู่มากกว่ากัน?” ในขณะที่ทุกคนกำลังเสียสูญ เจียงหลีก็ถามแทรกขึ้นมา

“แน่นอนว่าสำนักชั่งจิงกู่ มิฉะนั้นภารกิจนี้จะไม่ถูกส่งไปยังสำนักของเรา” หลังจากที่หยูป้านเซียตอบ เขาก็นึกถึงบางอย่างได้เช่นกัน

“เจ้าหมายถึงว่า…”

"ถูกต้อง แม้ว่าเราจะไม่ทราบรายละเอียด แต่การปรากฏตัวของปีศาจนั้นดึงดูดนักพรตได้ไม่น้อย”

“แม้แต่ลูกศิษย์ของวัดชีหังก็ยังอยู่ที่นี่ จึงไม่มีเหตุผลใดที่สำนักชั่งจิงกู่ของเราจะไม่ส่งคนมา”

เจียงหลีหยุดคิดไปครู่หนึ่งและพูดต่อว่า

“ตอนที่เราอยู่ในสำนัก เราไม่ได้ยินข่าวใด ๆ เกี่ยวกับการปรากฏตัวของปีศาจมาก่อน งั้นตอนนี้ก็มีความเป็นไปได้สองอย่าง”

“อย่างแรก ข่าวออกมาหลังจากที่เราออกเดินทาง”

“อย่างที่สอง ข่าวนี้เผยแพร่เฉพาะในหมู่ศิษย์ในสำนักเท่านั้น ศิษย์นอกสำนักอย่างเราไม่มีทางรู้เรื่องนี้”

“โดยส่วนตัวแล้วข้าคิดว่าอย่างที่สองมีความเป็นไปได้มากกว่า มิฉะนั้น นักพรตจำนวนมากจะเดินทางมารวมตัวกันที่นี่ในเวลาแค่ 5 วันได้อย่างไรกัน”

เมื่อเจียงหลีพูดจบดวงตาของทุกคนก็เบิกกว้างขึ้น

“เจ้ากำลังจะบอกว่าเป็นไปได้มากที่ศิษย์ในสำนักและแม้กระทั่งผู้อาวุโสของสำนักอยู่ที่นี่แล้วอย่างนั้นหรือ!?" ลู่เฉียนเฉียนที่เพิ่งกินยาฟื้นฟูปราณดูมีพลังมากขึ้น

หากมีผู้อาวุโสของสำนักอยู่ใกล้ ๆ พวกเขาจะต้องสามารถรับรองความปลอดภัยของคนในสำนักตัวเองได้อย่างแน่นอน และพวกนักพรตไร้สำนักธรรมดา ๆ ย่อมไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามแน่

“มันไม่ใช่แค่เรื่องของความปลอดภัย ศิษย์ในสำนักและผู้อาวุโสของสำนักมีหินวิญญาณสื่อสารที่สามารถใช้ติดต่อกับสำนักได้อย่างแน่นอน ตราบใดที่เราอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและขอให้พวกเขาช่วยติดต่อกับสำนักได้ ภารกิจของเราจะเสร็จสิ้นทันที”

สิ่งที่เจียงหลีไม่ได้พูดก็คือบางทีรางวัลส่วนใหญ่อาจถูกริบไป แต่ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้… นี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว

…

ในเวลากลางดึกคืนนั้น มีเงาสีดำ 4 เงาวูบวาบไปทั่ววังหลวงของเมืองอิงหนาน

ถัดมา ร่างทั้ง 4 พุ่งออกมาจากห้องโถงด้านข้างของวัง แล้วหลีกเลี่ยงยามที่ลาดตระเวนราวกับผี หลังจากพวกเขากระโดดเพียงไม่กี่ครั้งก็สามารถข้ามกำแพงชั้นนอกของวังไปยืนอยู่บนถนนในเมือง

“ทุกคน ระวังตัวด้วย จงจำไว้ว่าต้องให้ความสำคัญกับความปลอดภัยของตัวเองก่อน แล้วอีก 2 ชั่วยามให้มารวมกันที่นี่!” เสียงของหยูป้านเซียดังมาจากใต้ผ้าคลุมสีดำ ทันทีที่เขากล่าวจบ ร่างเหล่านั้นก็แยกย้ายกันไป 4 ทิศทางและหายวับไปในความมืดอย่างรวดเร็ว

พวกเขาทั้ง 4 คนก็คือ เจียงหลี, หยูป้านเซีย, ฉูเฉียนฟานและหวังหลิวเหลียง

เมื่อทุกคนในกลุ่มพูดคุยตกลงกันเสร็จเรียบร้อย พวกเขาก็ตัดสินใจว่าจะให้คนที่แข็งแกร่งที่สุด 4 คนออกไปสอดแนมในยามกลางคืนเพื่อค้นหาข้อมูลและพยายามค้นหาผู้อาวุโสหรือศิษย์ในสำนักของสำนักชั่งจิงกู่

‘ข้าคาดไม่ถึงว่ารองจากหยูป้านเซียแล้ว หวังหลิวเหลียงที่มีบุคลิกเหมือนบัณฑิตน้อยหน้ามนจะแข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มพวกเขา’ เจียงหลีคิดกับตัวเอง

ขณะนี้หวังหลิวเหลียงไม่เพียงแต่อยู่ใกล้ขอบเขตฝึกจิตกำเนิดปราณขั้นกลางเท่านั้น แต่วรยุทธ์ของเขาก็น่าประทับใจมากเช่นกัน ในขณะที่คนอื่นในกลุ่มยังอยู่ในขอบเขตฝึกจิตกำเนิดปราณขั้นเริ่มต้น วรยุทธ์ของมนุษย์จึงยังมีประโยชน์มาก

เมื่อเทียบกับความว่องไวของหวังหลิวเหลียง แม้ว่าความเร็วของเจียงหลีจะรวดเร็ว แต่เขายังก็มีความคล่องตัวน้อยกว่าอีกฝ่ายอยู่ดี

เด็กหนุ่มคิดคำนวณในใจว่าในอนาคตเขาจะต้องฝึกวิชาที่เป็นประโยชน์ต่อการเคลื่อนไหวให้ได้ แล้วระหว่างที่คิดฝีเท้าของเขาก็ก้าวไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง

ฟ้าว! ฟ้าว!

ทันใดนั้นเอง ขณะที่เจียงหลีวิ่งผ่านถนนก็มีหนามสีดำยาวสองสามอันที่ไม่สะท้อนแสงจันทร์พุ่งเข้ามาหาเขาจากข้างหลัง

เด็กหนุ่มที่วิ่งอยู่นั้นไม่ได้สังเกตเห็นเลยสักนิดว่ามีหนามแหลม ๆ กำลังจะแทงเข้าที่ด้านหลังในมุมที่ยากจะหลบและเป้าหมายของมันคือจุดสำคัญในร่างกายของเขา

ด้วยแรงมหาศาลของหนามที่ปะทะเข้ามาบวกกับความเร็วของการวิ่งส่งผลให้เขากระเด็นไปล้มลงบนถนนหินปูนตรงหน้าอย่างแรง และนอนแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น

“ฮ่า ๆ ศิษย์ของสำนักใหญ่หรือเนี่ย? ก็ไม่เห็นจะมีดีตรงไหน มันชะตาขาดแล้วเมื่อมันมาเจอกับพวกเราสองพี่น้อง”

“พี่ใหญ่ ลูกศิษย์ของสำนักใหญ่ร่ำรวยมาก ข้าจะไปดูหน่อยว่ามันมีอะไรติดตัวมาบ้าง”

หลังจากที่เจียงหลีล้มลงกับพื้น ร่างสองร่างก็เดินออกมาจากเงามืดตรงมุมถนน

ทั้งสองคนมีอายุใกล้เคียงกันและดูคล้ายกันมาก และดูเหมือนว่าพวกเขาจะเป็นพี่น้องฝาแฝดที่มีชื่อเสียงในหมู่นักพรตไร้สำนัก

"ช้าก่อน"

ชายที่ถูกเรียกว่าพี่ใหญ่ห้ามน้องชายที่ประมาทเลินเล่อของเขาก่อนจะดึงหนามสีดำสองสามอันออกจากร่างกายของคนที่นอนนิ่งอยู่บนพื้น หลังจากที่นักพรตไร้สำนักคนนั้นใช้มันแทงแขน ขาและข้อต่อของเจียงหลีเรียบร้อยแล้ว ในที่สุดเขาก็ผ่อนคลายความระวังลง 

“ฮ่า ๆ พี่ใหญ่นี่รอบคอบเสมอเลย”

“เฮ้ ไอ้หนู! อย่าแกล้งตายสิ! เจ้าช่างโชคร้ายนักที่ต้องมาเจอกับเรา ปีศาจแฝดแห่งแม่น้ำจิงเหอผู้นี้! ส่งทุกอย่างที่เจ้ามีมาซะ! จากนั้นก็ท่องวิธีการฝึกตนและคาถาอาคมทั้งหมดที่เจ้ารู้จักให้เราฟัง! บางทีเราอาจจะไว้ชีวิตเจ้าก็ได้!”

ผู้เป็นน้องชายของปีศาจแฝดแห่งแม่น้ำจิงเหอก้าวไปข้างหน้าและคว้าร่างที่บาดเจ็บหนักบนพื้นแล้วจัดการพลิกร่างนั้นขึ้นแล้วเผยให้เห็นใบหน้าของคนที่นอนนิ่งไม่ไหวติงมาตลอดทันที

มันเป็นใบหน้าที่น่าสะพรึงกลัวมาก เพราะร่างดังกล่าวมีใบหน้าสีเขียว ฟันแหลมคม และมีขนสีดำ!

"อ๊าก! ซอมบี้!”

ทันทีที่นักพรตไร้สำนักเห็นภาพตรงหน้า เขาก็ส่งเสียงร้องด้วยความตื่นตระหนกขณะที่ซอมบี้สีดำอันดุร้ายเด้งตัวลุกขึ้นมาจากพื้น

จังหวะนั้นเอง เล็บแหลมคมสีดำสนิทเจาะเข้าที่หน้าอกของแฝดน้องที่อยู่ห่างจากซอมบี้เพียงก้าวเดียว ซึ่งมันมีแรงมหาศาลมากจนสามารถดึงตัวเขาเข้ามาใกล้และกัดคอของเขาจมเขี้ยว

“อ๊ากกกกกกกก!!”

เหตุการณ์ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วมาก ในเวลาเพียงไม่กี่อึดใจ ซอมบี้ก็ดูดเลือดและพลังงานทั้งหมดในร่างกายของผู้เป็นน้องไปจนหมด ในเวลานั้น แม้แต่นักพรตอย่างเช่นเขาก็ไม่อาจเอาชีวิตรอดไปได้

"เฮ้ย! ไอ้สารเลว! บังอาจทำร้ายน้องข้า!”

ระหว่างนั้นนักพรตไร้สำนักอีกคนรีบหยิบกระดาษสีเหลือง 2 แผ่นออกมาอย่างรวดเร็วและรีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อช่วยน้องชายของเขา

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาก้าวไปข้างหน้า เขาก็ชะงักไปอย่างกะทันหัน

“สหาย...จะรีบไปไหน”

ในขณะนั้นเสียงปริศนาก็ดังมาจากข้างหลังเขา พร้อมกับมีมือที่แข็งแกร่งมากกำลังจับไหล่ของเขาจากด้านหลัง

ด้วยพละกำลังมหาศาลที่กดลงมาจากไหล่ของแฝดผู้พี่ทำให้เขาต้องคุกเข่าลงอย่างแรงจนหินปูนบนพื้นแตกเป็นชิ้น ๆ

ทางด้านของเจียงหลีได้ขจัดพิษจากการกินยาเสียออกไปและฟื้นกำลังของตัวเองกลับมาตั้งแต่วิ่งแยกทางกับคนในกลุ่ม แล้วจากนั้นเขาก็เดินตามหลังซอมบี้สีดำอย่างเงียบ ๆ มาตลอดจนถึงตอนนี้

บทที่ 39: ปีศาจแฝดแห่งแม่น้ำจิงเหอ

-------------------------------------------

อากิระ talk: ชอบน้องหลีตรงที่เวลาเห็นใครเหนือกว่าแล้วจะมุ่งมั่นพัฒนาตัวเองให้ดียิ่งขึ้น ไม่ใช่คอยอิจฉาแล้วทำร้ายคนอื่น (ทำไมวันนี้มีสาระจัง)