ถึงแม้โฮวอู่จะได้รับบทเป็นเด็กสาวอายุสิบแปด แต่เธอแสดงละครมาแล้วหลายเรื่อง ดังนั้นเธอจึงรู้วิธีใช้สลิง

ฉากกระโดดหน้าผาในละครต้องใช้ทักษะการแสดงเป็นอย่างมาก การเคลื่อนไหวของนักแสดงต้องเป็นธรรมชาติถึงแม้จะห้อยตัวห้อยหัวอยู่กลางอากาศ และยังต้องรักษาท่วงท่าให้สง่างาม เสื้อผ้าต้องพริ้วไหวในขณะที่หยดน้ำตาไหลออกจากเบ้าตา ถึงจะทำให้ฉากโศกนาฏกรรมสวยงามและชวนฝัน

เมื่อโฮวอู่ห้อยตัวอยู่กลางอากาศ เธอไม่จำเป็นต้องเข้าถึงอารมณ์ของตัวละคร เพราะลมหนาวปะทะใส่หน้าของเธอเต็มๆ น้ำตาหนึ่งหยดไหลจากดวงตาของเธออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

จมูกของเธอแดงก่ำจากความหนาวเย็น

สิ่งนี้ทำให้ใบหน้าของเธอดูเศร้าหมอง

เธอเพิ่งจัดท่าทางตัวเองเสร็จเมื่อได้ยินเสียงตะโกนจากด้านล่าง

“โอ้ ไม่นะ! สลิงกำลังจะขาด!

“เร็วเข้า ไปหาเบาะลม!”

“เร็วเข้า และเรียกรถพยาบาลด้วย!”

โฮวอู่ยังไม่ทันได้ตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น วินาทีถัดมา เธอก็ตกจากความสูงสิบเมตร

“อาอู่ ดูนี่สิ เธอคิดว่าชุดนี้เป็นไงมั่ง?” เสียงผู้หญิงกำลังเจื้อยแจ้วข้างหูโฮวอู่ โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

“โอ้ พระเจ้า! ชุดของอินบัล ดรอร์ชุดนี้สวยมากจริงๆ แต่มันเซ็กซี่เกินไปไม่เหมาะกับเธอ แล้วอันนี้ล่ะ? อืม ชุดนี้ก็น่ารักดี แต่เซ็กซี่ไปหน่อย”

หัวสมองของโฮวอู่ยังคงมึนงงสับสัน เธอเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆ ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าพร่ามัว แต่หลังจากพยายามปรับสายตาอยู่หนึ่งนาที ภาพตรงหน้าก็ค่อยๆชัดเจนขึ้น

เธอกำลังนั่งอยู่บนเตียงนุ่มและมีเด็กสาวใบหน้ารูปแอปเปิ้ลยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอ เด็กสาวคนนี้อายุไม่น่าจะเกินสิบเจ็ดสิบแปดปี มีผดเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอ

หยูซินซินเห็นโฮวอู่นั่งทำหน้างงบนเตียง เธอจึงเดินเข้ามาใกล้และสะกิดโฮวอู่เบาๆ เธอถามว่า “เธอเป็นอะไรไปน่ะ? งานเลี้ยงต้อนรับพี่ชายของเธอกำลังจะเริ่มในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้าแล้วนะ เธอยังไม่ได้เลือกชุดที่จะใส่คืนนี้เลย! ยังนั่งนิ่งอยู่อีก เร็วเข้า”

พี่ชาย? เธอเป็นลูกคนเดียว แล้วพี่ชายที่ว่านี่โผล่มาจากไหน?

โฮวอู่หันหน้าไปมองเด็กสาวใบหน้ารูปแอปเปิ้ล เธอมั่นใจว่าไม่คนเห็นเด็กสาวคนนี้มาก่อนในชีวิต

สิ่งสุดท้ายที่เธอจำได้คือเธอกำลังถ่ายละครอยู่ สลิงขาด เธอตกจากความสูงสิบเมตร เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดทั่วร่างกายราวกับถูกไฟเผาก่อนที่จะหมดสติไป

เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา เธอก็มาอยู่ที่นี่แล้ว

โฮวอู่รู้สึกว่าชีวิตของเธอหมุนไปอย่างไม่สามารถควบคุมได้ แต่เธอไม่ได้ใช้เวลาหลายปีในวงการบันเทิงโดยเปล่าประโยชน์ เธอผ่านการฝึกฝนอย่างหนักซึ่งทำให้เธอสามารถเอาตัวรอดในทุกสถานการณ์ เธอยังคงสงบนิ่งและยื่นมือออกไปหยิบชุดที่วางไว้ เธอเลือกชุดสีดำของเรดวาเลนติโน

“ฉันจะใส่ชุดนี้” ทันทีที่เปล่งเสียงออกไป โฮวอู่ถึงกับผงะ

เสียงของเธอเด็กมาก!

นี่ไม่ใช่เสียงเธอ

ในขณะนั้นหัวของเธอก็เริ่มเจ็บ ความทรงจำที่สับสนสุ่นวายตีกระหน่ำในหัวของเธออย่างบ้าคลั่ง บางความทรงจำก็เป็นของเธอ บางความทรงจำก็เป็นของเด็กสาวที่มีชื่อเดียวกันกับเธอ

ความทรงจำมากมายปะปนกันอยู่ในหัวของเธอ ทำให้เธอสูญเสียการรับรู้ว่าอันไหนจริงอันไหนปลอม

“นี่ อาอู่ เธอเป็นอะไรไป? อย่าทำให้ฉันตกใจกลัวสิ!”

โฮวอู่ค่อยๆผ่อนลมหายใจหลังจากนั่งพักสักครู่ และในที่สุดก็เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันของตัวเอง

ตอนนี้เธอเข้ามาอยู่ในนิยาย! เธอเข้ามาอยู่ในนิยายที่เธอเพิ่งอ่านเมื่อคืน ‘พันธนาการัก’

ตอนนี้หัวใจของเธอมีพายุโหมกระหน่ำเข้าใส่รัวๆ ทว่าใบหน้าของเธอยังคงเรียบเฉย เธอหันไปพูดกับเพื่อนของเธอว่า “ซินซิน ตอนนี้ฉันรู้สึกไม่ค่อยดี ขอฉันพักสักแปบได้ไหม?”