Your Wishlist

ชาวบ้านไม่ธรรมดา เล่ม 1 (รู้สึกประหลาดใจ)

Author: 鲤鱼丸

เกิดใหม่เป็นหญิงใบ้ตัวน้อย ในครอบครัวชนบท เป็นชาวบ้านธรรมดาที่แม่ตายพ่อพิการ มีแม่เลี้ยงใจร้าย ต้องย้ายไปอยู่กับคู่หมั้นที่เป็นเด็กอายุ 16 ที่พ่อตายแม่แต่งงานใหม่ และมีน้องคู่หมั้นอีกหลายคนให้เลี้ยงดู

จำนวนตอน : 200

รู้สึกประหลาดใจ

  • 14/05/2565

กู้เฉิง โบกมือของเขา “ไม่ต้องห่วง ตอนนี้พ่อหลิงจือสบายดี พวกเรากลับมาแล้ว พวกเจ้ารีบกลับห้องไปนอนซะ”

 

กู้หยู กล่าวว่า "ตกลง ข้าจะไปนอนแล้วพี่หลิงจือ ข้าต้มน้ำร้อนสำหรับอาบน้ำของท่านแล้ว"

 

กู้หญิง กล่าวว่า "พี่สี่ได้ต้มน้ำร้อน จนมันเย็นและร้อนอีกครั้ง และอุ่นสี่ครั้งแล้ว"

 

กู้หยู รีบดึงน้องสาวคนที่ห้าออกไปอย่างรวดเร็ว "เจ้าพูดมากเกินไป!"

 

เยว่หลิงจือ รู้สึกประทับใจจริงๆ

 

นางเคยเป็นเด็กกำพร้าในชาติที่แล้ว แม้ว่านางจะเติบโตในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่เด็กๆ ของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามักจะเข้ามาและจากไป

 

และทุกคนต่างก็มีข้อกังวลเป็นของตัวเอง และน้อยคนนักที่จะเป็นพี่น้องกัน ถ้ามีก็ไม่มาก

 

นางคุ้นเคยกับการอยู่คนเดียวมานานแล้ว และนางก็คุ้นเคยกับการทำดีกับตัวเองเท่านั้น

 

ตอนนี้ นางรู้สึกว่าพี่น้องทั้งห้าของกู้เฉิง จริงใจและดีต่อนาง และสัมผัสได้ถึงความรักอันลึกซึ้งต่อนาง

 

หลังจากที่ เยว่หลิงจือ ออกมาจากห้องอาบน้ำ กู้เฉิง ได้บอกกับ กู้หมิง เกี่ยวกับเรื่องการที่พวกถูกโจมตีทั้งหมดแล้ว

 

หน้าสองพี่น้องทำหน้าตาเคร่งเครียด

 

กู้เฉิง กล่าวว่า "หลิงจือ ทำไมเจ้าไม่ตามลุงของเจ้าไปที่เมืองหลวง"

 

หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้ เขากังวลว่าเขาจะปกป้องนางได้จริงๆหรือเปล่า?

 

คนที่อยากจะฆ่าเขาคือพวกนักฆ่าแดนตาย พวกเขาถูกฝึกมาอย่างดี ด้วยวิธีการโหดเหี้ยม ฆ่าฟันโดยไม่กระพริบตา คืนนี้ ก็เกือบทำให้นางเป็นอันตราย

 

เมื่อนางรีบออกไปปาแป้ง เขากลัวว่านางจะบาดเจ็บ

 

เยว่หลิงจือ ส่ายศีรษะ

 

(ข้าไม่อยากไป)

 

นางไม่ได้รู้สึกถึงความรักใดๆ จากหลินเส้าหนาน นางจึงระมัดระวังตัว

 

นางอาจจะอยู่ที่นี่และคิดออกว่าใครพยายามจะฆ่านาง

 

กู้เฉิง ก็ไม่ต้องการให้นางจากไป และเขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับ หลินเส้าหนาน

 

แต่เพื่อความปลอดภัยของ เยว่หลิงจือ เขายังคงต้องตัดสินใจ เพื่อเห็นแก่ความปลอดภัยของนาง

 

"ไม่เป็นไร ถ้าเจ้าไม่ไปที่เมืองหลวง เจ้าสามารถกลับไปที่หมู่บ้านหลิงซานก่อนชั่วคราว และให้เงินทั้งหมดสำหรับการขายเห็ดหลินจือก็พ่อของเจ้า และพวกเขาอาจจะไม่บังคับให้เจ้าหินงู…”

 

เยว่หลิงจือ มองไปที่ กู้เฉิง

 

(เจ้าคิดว่าข้าจะเป็นภาระของเจ้า?)

 

กู้เฉิง ส่ายศีรษะ "เป็นไปได้อย่างไร ถ้าคืนนี้ไม่ใช่เพราะแป้งของเจ้า โอกาสของข้าที่จะชนะก็แทบไม่มีเลย"

 

ถ้าเขาใช้แค่หมัดกับเท้า เขามั่นใจว่าจะชนะ แต่ถ้าพวกเขาใช้อาวุธ สถานการณ์ก็จะเปลี่ยนไป

 

เยว่หลิงจือ ยิ้ม

 

(เช่นนั้น ข้าก็จะทำแป้งที่ข้าใช้คืนนี้ เพื่อป้องกันตัวเองได้อีกเล็กน้อย)

 

(ปู่ข้าสอนทำแป้งนี้ เพื่อไม่ให้ข้า เข้าไปในภูเขาเจอหมาป่าดุร้าย ข้าสามารถใช้แป้งมันจัดการได้ ถ้าผงนี้เข้าตามันจะแสบร้อนและทำให้คู่ต่อสู้พ่ายแพ้ได้ง่าย เพิ่มประสิทธิภาพการต่อสู้ทันที)

 

(อันที่จริง เจ้าไม่ต้องกังวลมากเกินไป ศิลปะการต่อสู้ของเจ้าดีมาก และด้วยความช่วยเหลือจากแป้ง ก็ไม่รู้ว่าใครชนะหรือพ่ายแพ้)

 

กู้เฉิง รู้สึกประหลาดใจ สาวน้อยที่อ่อนแอ เมื่อพูดถึงการทำแป้งที่สามารถทำร้ายและฆ่าคนได้ กลับพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา ดูๆไปแล้ว นางมีจิตใจที่เข้มแข็งไม่น้อย

 

เขากังวลว่าจะทำให้นางกลัว แต่นางกลับให้กำลังใจพวกเขาแทน

 

เมื่อคิดถึงความกล้าหาญของนาง เมื่อนางรีบออกไปช่วยเขา นางไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาจริงๆ

 

เยว่หลิงจือ จ้องที่ กู้เฉิง น่าแปลกใจอะไร?

 

เมื่อเทียบกับเขาแล้ว นางยิ่งแปลกใจมากขึ้นไปอีก เมื่อเขาฆ่าเขาอย่างโหดเหี้ยม เขาไม่ได้ดูเหมือนเด็กชายอายุสิบหกเลยแม้แต่น้อย

 

เขาต้องมีความลับบางอย่างซ่อนเอาไว้

 

กู้หมิง หลังจากฟังคำพูดของเยว่หลิงจือ เขาก็ยิ้ม "พี่หลิงจือพูดถูก เราไม่ต้องกังวลมากเกินไป ทหารมาตั้งรับ น้ำมาใช้ดินกลบ ในอนาคต ท่านต้องรับผิดชอบในการปกป้องพี่สะใภ้ ข้าจะรับผิดชอบในการปกป้องน้องๆเอง…”

กลับหน้าหลัก ตอนก่อนหน้า ตอนถัดไป