เช้าวันรุ่งขึ้น เยว่หลิงจือ ตื่นแต่เช้าตามปกติ ดู กู้หยู ปรุงซุปยา ดูเขาแจกจ่ายซุปยาให้เด็กๆ อย่างถูกวิธี และดูเขาสั่งสอนเด็กๆ ให้ใส่ใจอย่างจริงจัง

 โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกเขาได้รับคำสั่งให้มาพร้อมกับผู้ใหญ่เมื่อพวกเขาไปส้วม

 เยว่หลิงจือ พยักหน้าอย่างพึงพอใจกับการกระทำของกู้หยู ถือว่าทำงานได้ดีและเป็นเด็กฝึกงานที่ดี

 หลังจากที่กู้หยู นับเงินค่ายาที่พวกเขามอบให้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะนับมันอีกครั้ง แล้วหัวเราะ ฮ่าๆๆอยู่ในใจ

 “ใช่แล้ว ทั้งหมดสองร้อยสี่สิบเหวิน สามารถซื้อข้าวได้ยี่สิบสี่กระสอบ!”

 กู้หญิง ก็แสดงเชือกที่นางทอออกมา

 “ดูสิ สวยไหม เจ้าชอบอันไหน เลือกอันหนึ่งสำหรับตัวเจ้าเอง แล้วข้าจะเก็บที่เหลือเอาไว้ไปขายในเมืองเพื่อหาเงิน แล้วทั้งครอบครัวพวกเราก็มากินเนื้อกัน!”

 กู้หยู หัวเราะเยาะนาง "ใครจะต้องการแลกเนื้อกับเชือกไม่กี่เส้น เจ้ากำลังฝันกลางวัน!"

 กู้หญิง ดูภูมิใจอย่างยิ่ง "เจ้าไม่เข้าใจสิ่งนี้ พี่สามบอกว่า เชือกถักแบบใหม่ จะขายได้ราคาแน่นอน มันอาจจะขายได้ราคาสูงลิบลิ่วเลยล่ะ!"

 “ทั้งหมดนี้ต้องขอบพี่หลิงจือ! พี่หลิงจือสอนข้าถักเชือกพวกนี้!”

 กู้หลิง ไม่ได้โกหกน้องสาวคนเล็ก เขาเคยไปที่เมืองหลวงกับหัวหน้าหวัง เชือกถักของน้องสาวของเขา น่าจะสามารถขายได้ในราคาดีจริงๆ

 อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเชือกจะแปลกใหม่แค่ไหน ในไม่ช้าก็จะถูกถอดแบบและลอกเลียนแบบ

 เขานั่งบนเก้าอี้ในสนามพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก เขามองดูน้องสี่และน้องห้าอย่างเงียบๆ รู้สึกว่าวันนี้ เขาเต็มไปด้วยความหวัง

 พี่ชายคนโตพูดถูกจริงๆ เขาบอกว่าพี่สะใภ้คนโตเป็นดาวนำโชคของครอบครัว เมื่อนางมาอยู่ที่บ้านแล้ว ชีวิตครอบครัวก็ดีขึ้นตามคาด

 ด้วยการยืนยันจากพี่สาม กู้หยู ก็ไม่ล้อเลียนกู้หญิง อีกต่อไป แต่ได้หยิบเชือกที่สวยงามออกมาเส้นหนึ่ง อย่างระมัดระวัง มองมองไปดีๆ รู้สึกว่าแต่ละอันมีลักษณะเฉพาะของตัวเอง และแต่ละอันก็สวยงามไม่น้อย

 กู้เฉิง มองไปที่ฉากข้างหน้าเขาและสายตาก็อบอุ่นมากขึ้น ในชีวิตนี้ เขาต้องปกป้องน้องชาย น้องสาวของเขาและภรรยาตัวน้อยของเขาให้ได้ และต้องการให้พวกเขาใช้ชีวิตอย่างมีความสุขดังที่เป็นอยู่ตอนนี้

 สิ่งหนึ่งที่แปลกมาก คือเขาไม่เคยได้ยินข่าวการค้นพบคนตายเลย

 เห็นได้ชัดว่าศพทั้งสอง นอนอยู่กลางถนนบนภูเขา

 คนบนภูเขาจะออกไปค้าขาย พร้อมกับสินค้าบนภูเขาก่อนรุ่งสางเสมอ เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีใครพบ

 เมื่อคืนเขาได้ตกลงกับหลินจือไว้แล้วว่า ถ้าพบศพจะแจ้งทางการ แต่กลับไม่พบศพใครเลยในตอนเช้า

 และตอนนี้ก็ไม่มีข่าวเลย เขาจึงไม่ค่อยสงบใจเท่าไหร่นัก

 ตอนเที่ยง กู้เฉิง ยังคงไม่ได้ยินข่าวลือ เรื่องการค้นพบคนตายใดๆ เขาตัดสินใจออกไปตรวจสอบ และก่อนออกเดินทาง เขากู้หมิง ให้ดูแลน้องชายและน้องสาวของพวกเขาเป็นพิเศษ

 ในตอนบ่าย เด็กๆ ในหมู่บ้านที่กินยาถ่ายพยาธิ โดยหลักการแล้ว เมื่อดึงพยาธิออกจากท้อง ท้องกลมๆป่องๆของพวกเขา ก็ยุบลง และคนก็ตัวเล็กลง ตัวเบาลง และกลายเป็นเด็กที่มีชีวิตชีวามากยิ่งขึ้น…

 ต่อให้ดึงออกมามากแค่ไหน ชาวบ้านที่ได้เห็นพยาธิเหล่านั้นด้วยตาของตัวเองก็ไม่สงบ และไม่มีใครอยากให้มีพยาธิในท้องของลูกของตัวเอง เพื่อแย่งชิงอาหารของลูกตัวเอง

 พวกเขาจึงพาลูกๆไปหาเยว่หลิงจืออีกครั้ง เพื่อกินยาซ้ำอีกซักรอบ และบางครอบครัวก็มีลูกสามหรือสี่คน

 เยว่หลิงจือ ก็ยินดี และนางก็มีวัสดุทางการแพทย์มากมาย ที่พวกเขารวบรวมเอาไว้ แม้ว่ากู้เฉิง จะไม่อนุญาตให้ กู้หมิงพากู้หยู ขึ้นไปบนภูเขาในตอนนี้ แต่วัสดุทางการแพทย์ก็ยังเพียงพอ

 อย่างไรก็ตาม เป็นไปไม่ได้ที่จะปรุงซุปยาจำนวนมากในคราวเดียว จะทำให้สับสนได้ง่าย เยว่หลิงจือ จึงกำหนดว่าจะรับแค่วันละไม่เกิน 20 คน

 เป็นผลให้เด็กในหมู่บ้านต้องลงชื่อเข้าคิวตามลำดับ และในตอนกลางคืนจำนวนผู้ที่ลงทะเบียนเข้าคิว เท่ากับไปรักษาไปสามวัน…