กู้เฉิง บอกผู้จัดการหวังว่า เยว่หลิงจือ หมายความว่ายังไง

 ผู้จัดการหวัง ยังคงต้องการตื้อ "ถ้ามันน้อยเกินไปก็สามารถขึ้นราคาได้"

 แต่กู้เฉิงและเยว่หลิงจือ ไม่ได้สนใจ แล้วหยิบถุงยาออกมาจาก เฮ่อชุนถัง

 เยว่หลิงจือ พอใจกับการแสดงออกของกู้เฉิงมาก

 ไม่เห็นเขาลังเลเลยแม้แต่น้อย เขาเห็นด้วยกับการตัดสินใจของนาง

 พวกเขาแบกกระเป๋าใบใหญ่และใบเล็กไปยังสถานที่ๆตกลงกันเอาไว้เพื่อนั่งเกวียนวัวกลับหมู่บ้าน

 เกวียนวัวรออยู่ที่สี่แยกแล้ว และชาวบ้านหลายคนก็นั่งเกวียนวัวพูดคุยซุบซิบนินทากัน

 เมื่อเห็นกู้เฉิงมาถึง พวกเขาหยุดพูดทันที

 เยว่หลิงจือ มีลางสังหรณ์ว่าเนื้อหาในเรื่องซุบซิบของคนเหล่านี้ คงต้องเกี่ยวข้องกับนาง

 เมื่อเห็นว่าพวกเขาซื้อของมามากมาย หญิงชราก็มีสีหน้าลำบากใจ

 “กู้เฉิง เจ้ากลัวว่าภรรยาตัวน้อยจะหิวโหย ก็เลยขายภาพวาดและซื้อข้าวและเนื้อพวกนี้กลับมาเหรอ?”

 ป้าอีกคนหนึ่งพูดว่า "ถึงแม้ว่าการประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาด สามารถแลกเป็นเงินได้ แต่เจ้าไม่สามารถวาดภาพได้ทั้งวันทั้งคืน ระวังร่างกายเจ้าจะทรุดลง"

 เยว่หลิงจือ แปลกใจกับคำพูดของพวกเขามาก ชัดเจนว่าพวกเขารู้สึกเป็นห่วงกู้เฉิง แต่ในความเป็นจริง พวกเขาไม่ค่อยเป็นมิตรกับนาง นางเพิ่งมาถึง ทำไมพวกเขาถึงขุ่นเคืองนาง?

 กู้เฉิง อธิบายว่า "วันนี้ข้าไม่ได้ขายการประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาด เงินสำหรับซื้อสิ่งเหล่านี้ ถูกแลกเปลี่ยนกับสมุนไพรที่พบบนภูเขา นางรู้จักสมุนไพรมากมาย ที่นำมาขายทำเงินได้"

 เขาเน้นย้ำความสามารถของภรรยาตัวน้อยของเขา

 ป้าคนที่พูด ถอนหายใจในใจ รู้จักสมุนไพรจะมีประโยชน์อะไร?

 นางมีชะตากรรมแบบนั้น และการมีนางอยู่ในบ้าน ไม่นานก็คงพบหายนะ…

 ….

 ระหว่างทางเกวียนเป็นหลุมเป็นบ่อ ชาวบ้านก็พูดคุยหัวเราะกันตลอดทาง ซุบซิบกันกว้างมาก มันใหญ่ไปจนถึงเรื่องจักรพรรดิองค์ปัจจุบันมีลูกชายลูกสาวกี่คน หรือเล็กเท่าสุนัขที่เลี้ยงโดยใครบางคนตาบอด

 เมื่อพวกเขามาถึงบ้าน ในที่สุด กู้หยู และ กู้หญิง ซึ่งมองดูประตูจากระยะไกล ก็ได้วิ่งเข้าไปช่วยหยิบจับถือสิ่งของ

 “พี่ใหญ่ พี่หลิงจือ”

 เยว่หลิงจือ แปลกใจเล็กน้อย เดิมทีคิดว่าเจ้าตัวเล็กสองคนนี้จะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจเมื่อเห็นว่าพวกเขาซื้อของกินมามากมาย

 แต่กลับมองดูพวกเขาไม่มีความสุขเลย กลับดูเศร้าสร้อยเล็กน้อย

 หลังจากกลับถึงบ้าน กู้เฉิง ถามพวกเขาอย่างจริงจังว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

 พี่น้องไม่พูดอะไร แต่มองย้อนกลับไปที่ กู้หมิง ซึ่งกำลังตัดฟืนอยู่ในสนาม

 กู้เฉิง ถาม กู้หมิง "กู้หมิง เกิดอะไรขึ้น?"

 กู้หมิง กล่าวว่า "ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แค่ใครบางคนต้องการนินทา และแพร่กระจายไปทั่ว ภายในสองวัน"

 เยว่หลิงจือ สงสัยว่าสามารถนินทาเรื่องซุบซิบเหล่านี้ พุ่งเป้ามาที่นางได้หรือเปล่า?

 เมื่อเห็นว่า กู้เฉิง ไม่ได้วางแผนที่จะถามเพิ่มเติม เยว่หลิงจือ จึงต้องการอยากรู้

 “อะ...อะแฮ่ม!”

 (ข้าอยากรู้ว่าชาวบ้านเขาพูดนินทาอะไร ถ้ามันพุ่งเป้ามาที่ข้า ข้าจะต้องรู้ว่าพวกเขาพูดอะไร ไม่ว่าจะเป็นการจงใจจัดการข้า หรือว่ามันเป็นเรื่องจริงก็ตาม ข้าก็อยากรู้)

 กู้เฉิง ต้องถาม กู้หญิง อีกครั้ง "บอกข่าวซุบซิบพวกนั้นมาเถอะ"

 กู้หญิง ลังเล

 เยว่หลิงจือ ก็รอฟัง…

 “อ่า...อ่าฮะ”

 (นางไม่อยากพูด งั้นข้าไปฟังเองได้)

 บอกว่าจะออกไปก็ไปเลย

 คราวนี้ กู้หญิง เข้าใจและคว้านางไว้ "พี่หลิงจือ อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระของพวกเขา! ข้าจะบอกท่านว่า…"

 ….

 ปรากฏว่าเมื่อเช้า หวังเสี่ยวเฟิง คันมาก จนหลังจากกลับบ้าน อาบน้ำแล้วอาบน้ำอีก แต่ก็ยังคัน นางร้องไห้และเล่าให้แม่ฟังเกี่ยวกับสถานการณ์ในขณะนั้น

 หลังจากนั้น หวังเสี่ยวเฟิง ก็มายืนตะโกนด่าอยู่หน้าบ้าน ตั้งนานสองนาน บอกว่าครอบครัวของพวกเขา นำผีโชคร้ายเข้ามาในหมู่บ้าน ขนาดโดนตัวนิดเดียวยังคันได้ทั้งวัน มันไม่ใช่คนธรรมดาแล้ว…