หวังเสี่ยวเฟิง ด่าว่า เยว่หลิงจือ และส่งต่อจาก 1 เป็น 10 และจาก 10 เป็น 100 แล้วก็รู้กันทั้งหมู่บ้าน เนื้อหาก็เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้จาก เยว่หลิงจือ เป็นผีโชคร้าย ก็กลับกลายเป็นดาวไม้กวาด โดยบอกว่านางทำให้ปู่ของนางโชคร้าย จนต้องตาย…

 หลังจากที่ กู้เฉิง หมั้นกับนางเมื่อสามปีที่แล้ว ครอบครัวของ กู้เฉิง ก็โชคไม่ดีมาโดยตลอด อย่างแรก พ่อของเขาก็เสียชีวิตด้วยอาการป่วย ขาของชายสามก็หัก และแม่ของเขาก็แต่งงานใหม่ เมื่อวาน กู้หมิง ก็ถูกงูกัดเกือบตาย…

 กู้เฉิง ลูกชายของปรมาจารย์ โชคร้ายยิ่งกว่า เขาเต็มไปด้วยพรสวรรค์ แต่เขากลับเลื่อนสอบ ซิ่วไฉ สามปีติดต่อกัน

 ….

 ในปีแรก เมื่ออายุได้สิบสามปี เขาไปที่เขตปกครองเพื่อสอบซิ่วไฉ แต่เนื่องจากมีผื่นขึ้นบนร่างกาย เขาจึงไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปสอบ เพราะกลัวว่าจะแพร่เชื้อให้นักเรียนคนอื่น

 การสอบปีถัดมา พ่อของกู้เฉิง ก็ป่วยหนักและกำลังจะเสียชีวิต กู้เฉิงก็เลยต้องอยู่บ้านเพื่อดูแลพ่อของเขาซึ่งถูกเลื่อนออกไปอีกปีหนึ่ง

 ในปีที่สามของการสอบ แม่ของกู้เฉิง ก็ต้องการแต่งงานใหม่ ดังนั้นเขาจึงสละโอกาสในการสอบ และอยู่บ้านเพื่อขอร้องให้แม่ของเขาไม่ทอดทิ้งพวกเขา…

 กู้หญิง เล่าข่าวลือซ้ำๆ ในหมู่บ้าน และ กู้หมิง ก็พูดว่า "พวกนั้นมันไร้สาระ!"

 กู้หญิง แสดงจุดยืนของนางอย่างรวดเร็ว “พี่หลิงจือ พี่รองพูดถูก ท่านอย่าไปสนใจพวกเขาผายลม! จริงๆ แล้วท่านคือดาวนำโชคของครอบครัวพวกเรา ท่านช่วยชีวิตพี่รองและยังค้นพบเห็ดหลินจือที่ราคาแพง”

 กู้หยู ยังอธิบายอีกว่า "พี่หลิงจือ เราไม่บอกพี่ เพราะเรากลัวว่าท่านจะเสียใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้"

 เยว่หลิงจือ มองไปที่ กู้เฉิง ด้วยความประหลาดใจ

 “อ่า... อ่าฮะ?”

 (สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นจริงๆ หลังจากที่ข้าหมั้น?)

 ดาวไม้กวาดหลิงจือ นางไม่เชื่อ เพราะนางรู้ว่า กู้หมิง ถูกทำร้ายโดยใครบางคน แต่นางไม่รู้ว่า ขาของกู้หลิง ได้ถูกใครบางคนทำร้ายและอยู่ในแผนการณ์ด้วยหรือเปล่า

 “อย่าคิดมาก มันไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า”

 ดวงตาของกู้เฉิง เต็มไปด้วยความโกรธเคือง "คำพูดพวกนี้ กระจายมาจากหวังเสี่ยวเฟิงใช่ไหม ข้าจะไปหานาง!"

 กู้หมิง หยุดเขา "ไม่ต้องไป ข้าไปที่บ้านของนางและถามนางต่อหน้าแล้ว นางปฏิเสธทั้งหมดเพียงยอมรับว่านางเรียก หลิงจือ ว่าผีโชคร้ายเท่านั้น"

 “และข้าก็ไปถามอาชงอีกครั้ง และอาชงบอกว่า ข่าวลือมันมาจากคนที่กลับมาจากตลาด และต้นทางอยู่ในเมือง และข้าไม่รู้ว่าใครเป็นคนปล่อยข่าว เต็มไปหมด”

 เยว่หลิงจือ และ กู้หมิง มองหน้ากัน มิน่าการแสดงออกของคนบนเกวียนวัว ถึงแปลกๆ นั่นก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ได้ว่า คำพูดเหล่านี้มาจากในเมือง

 นางหลิน แม่ของเสี่ยวเฟิงไม่ได้ไปในเมือง เว้นแต่ว่านางจะพูดคำพวกนี้ตั้งแต่เช้า และกระจายข่าวออกไป

 หรือจะเป็นมารดาของกู้เฉิง ที่แพร่ข่าว จุดประสงค์เพราะอยากให้กู้เฉิงหย่ากับนาง เพื่อให้นางได้ลูกสาวไปอยู่ด้วยตามที่นางต้องการ?

 สมมติฐานนี้ดูค่อนข้างจะเข้าใจยาก เพราะสถานการณ์ปัจจุบัน ของครอบครัวกู้เฉิงยุ่งเหยิงไปหมด

 เมื่อพิจารณาจากการแสดงออกของ หวังต้าซาน ครอบครัวของหวังเสี่ยวเฟิง ก็ไม่ชอบกู้เฉิง เป็นธรรมดาที่จะไม่ชอบนางด้วย…

 ….

 เยว่หลิงจือ ล้างหน้าและเข้าไปในห้อง

 กู้เฉิง เดินตามเข้าไปและยืนอยู่ที่ประตูเพื่อปลอบนาง

 “เจ้าพูดเอง เราไม่ได้ทำอะไรผิด อย่าได้เอาความคิดคนอื่นมาเป็นอารมณ์…”

 เยว่หลิงจือ ยิ้มแล้วว่า

 (ข้าเข้าใจ)

 กู้เฉิง อธิบายอีกครั้ง "หวังเสี่ยวเฟิง และข้าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน พวกเราแทบไม่ค่อยได้คุยกันด้วยซ้ำ มันเป็นนางที่คิดไปเอง..."

 เยว่หลิงจือ มองมาที่เขาแล้วพิจารณา เด็กหนุ่มคนนี้ ยืนตรงร่างสูง ถึงแม้จะผอมบาง แต่มีไหล่กว้างและเอวแคบ คอเรียว และรูปร่างหล่อมาตรฐาน ประมาณมาริโอ้ ตอนยังวัยรุ่น

 เขาอายุเพียงสิบหกปี และหากเขาเติบโตขึ้นอีกสักสองสามปี ลดความเย็นชาลงอีกซักนิด และเพิ่มรอยยิ้มที่สดใส อีกนิดหน่อย ไม่รู้ว่าจะมีสาวๆ กี่คนที่ต้องหลงใหลเขา

 เขาดูดีเกินไป และตอนนี้ก็เริ่มที่จะกระตุ้นให้ผีเสื้อเข้ามาดมดอม มันแย่มากจริงๆ

 เยว่หลิงจือ ทำท่าทางและบอกเขา

 (ข้าเชื่อเจ้า และข้าเห็นว่านางคิดไปเอง)

 แต่เห็นได้ชัดว่า หวังเสี่ยวเฟิง ไม่ใช่ผู้หญิงในแบบที่เขาชอบ ก็เลยไม่อยู่ในสายตาของเขา…