หลังจากนั้นไม่นาน หวางเสี่ยวเฟิงรู้สึกว่าคอของนางคันมาก และนางก็ไม่สามารถหยุดเกาได้

 หญิงชราคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ นางเตือนนางอย่างใจดีว่า “เจ้าทำอะไรอยู่ แม้จะคันแต่ก็ต้องทน ร่างกายของเด็กผู้หญิงเกาอยู่ตลอดได้ยังไง เจ้าไม่กลัวว่าคนอื่นจะนินทาเจ้า”

 ไม่เพียงแต่ผู้หญิงเท่านั้นแต่ยังมีผู้ชายอยู่บนเกวียนวัวด้วย

 หวางเสี่ยวเฟิงยิ้มเจื่อน “ข้าไม่อยากเกาแบบนี้ แต่ข้าคันจริงๆ…”

 หวางต้าซานซึ่งกำลังขับรถเกวียนวัวหันหัวและตะโกนใส่หวางเสี่ยวเฟิง 

 “เจ้ากำลังทำอะไร? เมื่อกี้ยังสบายดี ทำไมจู่ๆถึงคันได้ล่ะ!”

 เขาคิดว่าน้องสาวที่โง่เขลาของเขากำลังพยายามดึงดูดความสนใจของกู้เฉิง ด้วยวิธีนี้

 หวางเสี่ยวเฟิงกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง ใช่ ทำไมจู่ๆ นางถึงคัน?

 นางมองไปที่ เยว่หลิงจือ และตะโกนและด่าว่า 

"ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้า นังใบ้น้อย! มันต้องเป็นเพราะร่างกายของเจ้าสกปรกมาก มันคันมากเมื่อเจ้าสัมผัสข้าเมื่อกี้แน่ๆ!"

 เยว่หลิงจือ อยากจะหัวเราะ เธอก็ไม่ได้โง่เกินไป ถึงได้รู้ว่าเป็นเพราะนาง

 ดวงตาที่เยือกเย็นราวกับมีดของกู้เฉิง พุ่งไปที่หวังเสี่ยวเฟิงทันที 

"เห็นได้ชัดว่าเจ้าสกปรกเอง แล้วยังไปว่าคนอื่น ข้านั่งกับหลิงจือตลอดเวลา ทำไมข้าไม่คันเหมือนเจ้า"

 ผู้คนในเกวียนพากันหัวเราะคิกคัก

 หวางเสี่ยวเฟิงโกรธจัดและคิดคำพูดไม่ออกเพื่อหักล้างกู้เฉิง

 หวางต้าซานโกรธมากจนหยุดเกวียนวัวและด่าว่า "ในเมื่อเจ้าคันมาก อย่าไปตลาด รีบกลับบ้าน! ไปอาบน้ำซะ!"

 เมื่อเป็นแบบนี้ หวังเสี่ยวเฟิงไม่กล้าเข้าไปในเมืองจริงๆ นางออกจากเกวียนวัวด้วยใบหน้าเศร้าสลด

 ……

 จากหมู่บ้านถึงตัวเมืองก็ไม่ไกลมาก ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง

 ชาวบ้านก็แยกย้ายกันไปทำธุรส่วนตัวของใครของมัน

 วันนั้นเป็นวันตลาดนัดในเมือง ผู้คนจึงพลุกพล่านในตลาด สองข้างถนนจึงเต็มไปด้วยผู้คน การเร่ร่อนและโห่ร้องมีคนมากมายมาและไป

 กู้เฉิงจับมือเยว่หลิงจือ "อย่าปล่อยมือ มีผู้คนมากมายในเมืองนี้และหลงทางได้ง่าย ไป เฮ่อชุนถัง เพื่อขายเห็ดหลินจือก่อน"

 เยว่หลิงจือ พยักหน้า

 เฮ่อชุนถัง เป็นร้านขายยาที่ใหญ่ที่สุดในเมือง ซวงซือ

 เพราะเขามักจะซื้อยาสำหรับขาของกู้หลิง กู้เฉิงและหมอในร้านขายยาจึงคุ้นเคยกันเล็กน้อย

 เมื่อชายคนหนึ่งเห็น กู้เฉิง เขาคิดว่าเขามาที่นี่เพื่อซื้อยาอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงทักทายเขาอย่างอบอุ่น

 "พี่กู้ เจ้าต้องการซื้อยาหรือไม่"

 กู้เฉิง กล่าวว่า "ขายวัสดุยาก่อนแล้วจึงซื้อยา"

 ผู้ชายพาพวกเขาไปที่ห้องโถงด้านหลัง

 ผู้จัดการหลิวซึ่งรับผิดชอบการจัดซื้อวัสดุทางการแพทย์เป็นชายวัยกลางคน เขาเห็นเห็ดหลินจือแดง 2 ดอกที่มีอายุมากกว่า 50 ปี และเฮ่อชุนถัง ก็เปิดมานาน มีชื่อเสียงไม่น้อย ล้วนรู้จักสรรพคุณ

 จากนั้นเขาก็ให้ราคาที่ยุติธรรม: "ข้าให้ได้หกสิบตำลึงแก่เจ้า"

 ผู้จัดการหลิว รู้ถึงสถานการณ์ของครอบครัวของกู้เฉิง ยาที่กู้เฉิง ซื้อให้กู้หลิง ต้องจ่าย 1 ตำลึงต่อแพ็ค เขารู้ว่ากู้เฉิง ก็ลำบาก

 “ขอบเจ้าผู้จัดการหลิว” กู้เฉิงก็ไม่ได้ต่อรอง

 “ขอตั๋วเงิน ยี่สิบตำลึง สิบตำลึง ที่เหลือเป็นเงินสด”

 อีกสักพักเขาต้องซื้อยา ข้าว และเนื้อ และยาให้เยว่หลิงจื้อ

 ในสมัยโบราณ เงินตำลึงมีขนาดใหญ่ และหนักเล็กน้อย ดังนั้นกู้เฉิง จึงใส่ไว้ในกระเป๋า และแลกเปลี่ยนเป็นตั๋วเงิน

 กลับมาที่ล็อบบี้ร้านขายยา กู้เฉิง หยิบปากกาถ่านและกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา

 เมื่อ เยว่หลิงจือ พบวัสดุยาที่เขาต้องการ เขาก็ชี้ไปที่ กู้เฉิง ก่อน จากนั้นจึงท่องไปเงียบๆ อีกครั้ง จากนั้นจึงใช้นิ้วชี้ไปที่ขนาดยา