หลังจากที่เกวียนวัวเริ่มออก

 หวางเสี่ยวเฟิงอดไม่ได้ที่จะหันไปหา เยว่หลิงจือ และถามนางอย่างตั้งใจว่า "สาวน้อย เจ้าชื่ออะไร"

 เยว่หลิงจือ ไม่สนใจนาง

 เด็กสาวที่โตมาในสมัยโบราณ กล้าไล่ตามชายที่นางชอบอย่างกล้าหาญ และความกล้าหาญของนางก็น่ายกย่อง พูดตามตรง นางชื่นชมมันเล็กน้อย

 แต่เมื่อรู้ถึงตัวตนและข้อบกพร่องของนาง และพยายามกีดกันนางอย่างจงใจ นี่เป็นเรื่องของอุปนิสัย

 ทุกคนบนเกวียนวัวมองไปที่ เยว่หลิงจือ และ กู้เฉิง ก็ริเริ่มบอกทุกคนว่า "นางชื่อ เยว่หลิงจือ"

 ป้าแก่พูดว่า "ชื่อก็เพราะดี คนก็สวย แต่น่าเสียดายที่พูดไม่ได้"

 นางไม่พูดอะไรอีก และเผยจุดด้อยของคนอื่นเมื่อนางพูด

 แต่จุดประสงค์ของหวังเสี่ยวเฟิงคือเพื่อทำให้ เยว่หลิงจือ อับอาย นางกล่าวว่า "โอ้ ข้าเกือบลืมไปเลยว่าเจ้าโง่ เจ้าทำได้แค่ อ่า อ่า อ่า ไปถามพี่ กู้เฉิง ดีกว่า"

 กู้เฉิง ก็ทำเป็นไม่สนใจนาง เพราะเยว่หลิงจือ จับมือเขาและบอกให้เขาเพิกเฉยต่อนาง

 เยว่หลิงจือ เลือกที่จะเพิกเฉยต่อ หวังเสี่ยวเฟิง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่านางจะอารมณ์เสีย นางค่อยๆ หยิบผงจี้ที่นางทำไว้ก่อนหน้านี้จากพื้นที่มิติและซ่อนไว้ในแขนเสื้อของนาง

 ถ้าหวางเสี่ยวเฟิงพูดอะไรที่ไม่น่าพอใจ นางก็คงไม่รังเกียจที่จะทำให้นางคันเป็นเวลาหนึ่งวันและหนึ่งคืน

 หวางเสี่ยวเฟิงรู้ได้อย่างไรว่านางจะต้องทนทุกข์ทรมาน นางแสดงความประหลาดใจ "เจ้าไม่ได้ตอบสนองเลย เจ้าไม่ได้แม้แต่ อ่า ข้าเดาถูกแล้ว เจ้าไม่เพียงแต่เป็นใบ้ แต่ยังหูหนวกด้วย..."

 กู้เฉิง ไม่สามารถทนได้อีกต่อไปและเหลือบมองนางอย่างเย็นชา "หุบปาก!"

 หวางเสี่ยวเฟิงหน้าเสียเล็กน้อย และคงไม่ดีหากจะพูดต่อ

 ผู้คนบนเกวียนวัวต่างมองมาที่นาง เดาว่าทำไมนางต้องทำแบบนี้ และป้าสองสามคนแสดงสีหน้าแปลกๆในดวงตาของพวกเขา คล้ายว่ามีเรื่องให้นำกลับไปนินทาอีกเรื่องแล้ว

 หวางเสี่ยวเฟิงก้มศีรษะลงอย่างรู้สึกผิด นางยังรู้สึกว่าสิ่งที่นางทำนั้นชัดเจนเกินไป

 เนื่องจากถนนไม่ราบเรียบ รถเกวียนวัวจึงตกหลุมตกบ่อเป็นครั้งคราว เยว่หลิงจือ จึงใช้โอกาสนี้ เข้าใกล้หวังเสี่ยวเฟิง และโรยผงคันในมือเข้าไปที่คอของนาง

 หวางเสี่ยวเฟิงกรีดร้อง "นังใบ้! เจ้านั่งนิ่งๆ ไม่ได้หรือไง! สกปรกมาก มันโดนข้าแล้ว!"

 กู้เฉิงรีบดึงเยว่หลิงจือเข้ามา เพื่อตรวจสอบนาง "เจ้าเป็นอะไร หรือไม่"

 เขาดูแปลกใจเล็กน้อย เกวียนวัวไม่กระแทกแรงเกินไป ทำไมนางถึงไม่นั่งนิ่งๆ ล่ะ?

 อ่อนแอเกินไปหรือเปล่า?

 ใช่ นางตกจากหน้าผา อยู่ในอาการโคม่านานมาก และมีเลือดออกมาก นางต้องขอให้แพทย์ในร้านขายยาตรวจดูซักหน่อย

 เยว่หลิงจือ ยิ้มและส่ายศีรษะโดยบอกว่าไม่เป็นไร แต่กู้เฉิงพบว่า ดวงตาของนางคล้ายเผยความเจ้าเล่ห์ออกมา

 หวางเสี่ยวเฟิงอยากจะด่านางอีกครั้งหลัง แต่นางเงยหน้าขึ้นมองเห็นดวงตาที่เย็นชาของกู้เฉิง นางก็เลยถอยออกไป

 นางยังไม่อยากผิดใจกับกู้เฉิงอย่างสิ้นเชิง และนางยังคงต้องการแต่งงานกับกู้เฉิง

 หวังต้าซาน มองย้อนกลับไปที่น้องสาวของเขาและดุนางอย่างขุ่นเคือง 

 "ทำไมเจ้าถึงไปนั่งตรงนั้น แทนที่จะนั่งอยู่ตรงนี้่"

 ทั้งครอบครัวของพวกเขารู้ว่าน้องสาวของเขากำลังคิดอะไรอยู่

 เขาไม่รู้มาก่อนว่า กู้เฉิง นั้นหมั้นหมายมาก่อนแล้ว และครอบครัวก็ไม่คัดค้านที่นางชอบกู้เฉิง ความรู้และรูปลักษณ์ของกู้เฉิง สามารถยอมรับได้ว่าเป็นนักปราชญ์

 แต่เมื่อเร็วๆนี้ ครอบครัวของกู้เฉิงโชคร้ายติดๆกัน และยิ่งพวกเขารู้ว่าเขาหมั้นแล้ว พ่อแม่ของนางก็เริ่มห้ามไม่ให้นางวิ่งไปที่บ้านของกู้เฉิง แต่นางไม่ฟังเลย

 เมื่อคืนที่ผ่านมา เขาเห็นนางแอบไปที่บ้านของกู้เฉิง

 หากนางยังคงเป็นเช่นนี้ไม่ช้าก็เร็วนางจะได้รับชื่อเสียงที่ไม่ดี และแม้แต่ครอบครัวของสามีของนางก็หาไม่ได้ง่าย

 หวางเสี่ยวเฟิงกลัวพี่ชายของนางและนั่งอีกด้านหนึ่งอย่างเชื่อฟัง…