เมื่อได้ยินว่ามีหนอนอยู่ในท้องของนาง กู้หญิง ก็ร้องไห้ออกมา

กู้หยู เป็นเด็กที่ไม่กลัว แต่เขาก็รู้สึกผิด "ไม่น่าแปลกใจที่ข้าปวดท้อง พี่หลิงจือ ท่านสามารถรักษาได้หรือไม่"

เยว่หลิงจือ พยักหน้าและทำให้พวกเขาดูมั่นใจ

จากนั้นนางก็เหลือบไปที่ กู้เฉิง อีกครั้ง

กู้หญิง ถามอย่างขี้ขลาด “พี่ใหญ่ พี่หลิงจือพูดว่าอะไรนะ?”

กู้เฉิง เอ่ยออกมาว่า “นางให้ความมั่นใจกับเจ้า นางจะรักษาเจ้าอย่างแน่นอน”

….

เช้าวันรุ่งขึ้น เยว่หลิงจือ ตื่นสายเล็กน้อย

นางตรวจดูบาดแผลบนหน้าผากของนาง ไม่เป็นไร มันเริ่มเป็นแผลเป็นแล้ว

เมื่อคืนนางเปลี่ยนเสื้อผ้า นางใช้น้ำพุแห่งวิญญาณทำความสะอาดแผล จึงสามารถรักษาได้อย่างรวดเร็ว

หลังจากออกจากห้อง เยว่หลิงจือ ก็เห็น กู้หมิง และ กู้หยู และ กู้หญิง สองพี่น้องกำลังฝึกออกกำลังกายในสนาม กู้เฉิง หยิบไม้ขึ้นมาในมือและแก้ไขท่าทางของกู้หยูและกู้หญิง ราวกับว่าเป็นหัวหน้าโค้ช

เยว่หลิงจือ แปลกใจเล็กน้อย พวกเขาทั้งหมดกำลังเรียนศิลปะการต่อสู้ใช่ไหม

เมื่อเห็น เยว่หลิงจือ ลุกขึ้น กู้เฉิง ก็เข้ามาและถามนางว่า "แผลที่หน้าผากของเจ้ายังเจ็บอยู่หรือเปล่า"

เขาต้องการช่วยนางเปลี่ยนยาของนางเมื่อคืนนี้ แต่เยว่หลิงจือปฏิเสธ นางบอกว่านางสามารถเปลี่ยนยาได้เองที่หน้ากระจก และเขาก็ค่อนข้างงงในตอนนั้น

ในท้ายที่สุดนางอ้างว่าเป็นเพราะว่านางอยากทำเอง

ที่นางปฏิเสธเขาเพราะนางไม่ต้องการให้เขาเห็นรูเลือดบนหน้าผากของนาง เกรงว่าเขาจะคิดมากเกินไป หลุมขนาดใหญ่เช่นนี้อาจถึงแก่ชีวิตได้

เยว่หลิงจือ ยิ้มเล็กน้อย ริมฝีปากของนางเปิดและปิดอย่างเงียบ ๆ

(ไม่เจ็บแล้ว และแผลก็เริ่มเป็นแผลเป็นแล้ว)

"เร็วมาก?"

กู้เฉิง รู้สึกแปลกเล็กน้อย บาดแผลต้องลึกมาก ถึงได้เสียเลือดมากขนาดนั้น และเขาก็หัวเราะออกมาเมื่อมันไม่อักเสบ

เยว่หลิงจือ กระพริบตาแล้วอธิบาย

(แผลไม่ลึกมาก ตอนนั้นโคม่าหมดสติ เลือดไหลไม่หยุด เสียเลือดมาก)

กู้เฉิง ไม่ได้พิจารณาเรื่องนี้อีกต่อไป หันกลับมาและสั่งน้องชายและน้องสาวของเขาว่า "เตรียมตัวกินข้าว"

หลังอาหารเช้าเขาจะพา เยว่หลิงจือ ไปที่เมือง

….

ตอนเช้าข้ากินข้าวต้มกับข้าวที่เหลือจากเมื่อคืนนี้ รวมทั้งผักใบเขียวและแตงกวาด้วย

หลังจากดื่มโจ๊กแล้ว เยว่หลิงจือ ก็สวมเสื้อผ้าที่ปะชุนหลายจุดของนาง ขณะที่กู้เฉิง ซ่อนเห็ดหลินจือสองดอกไว้ในกระเป๋า

มีเกวียนในหมู่บ้านเพื่อเข้าเมือง และคนที่จะขึ้นเกวียนจะต้องจ่ายสองเหรียญทองแดง

หากเป็นกู้เฉิงคนเดียว เขาคงไม่อยากนั่งเกวียนวัวหรอก เพราะมีผู้คนกว่า 20 คนมารวมตัวกันหนาแน่นบนเกวียน

เข้าเมืองไม่ไกลนัก ปกติเขาเดิน แต่เขากังวลว่าเยว่หลิงจือจะเหนื่อย ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจนั่งเกวียนวัว

เกวียนเป็นของครอบครัว หวังเสี่ยวเฟิง และพี่ชายของนาง หวังต้าซาน กำลังขับรถเกวียนวัวอยู่ บังเอิญ หวังเสี่ยวเฟิง อยู่ที่นั่นและเกวียนวัวกำลังจะออก

ป้าในหมู่บ้านทักทายเขาอย่างสุภาพ "กู้เฉิง เจ้าพาภรรยาตัวน้อยของเจ้าไปที่เมืองใช่ไหม"

"ใช่"

ใบหน้าของ กู้เฉิง แสดงออกอย่างเย็นชาและปฏิเสธที่จะอยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์

ป้าจึงอดหาเรื่องซุบซิบไปอีกเรื่องหนึ่ง

กู้เฉิง มอบแผ่นทองแดงสี่แผ่นให้ หวังต้าซาน จากนั้นจึงนำ เยว่หลิงจือ ไปที่เกวียนวัว

ภรรยาตัวน้อยของเขาพูดถูก และพวกเขาไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่จำเป็นต้องเอามาเก็บเป็นอารมณ์ เพราะความผิดของคนอื่น แค่แสร้งทำเป็นว่าหวางเสี่ยวเฟิงไม่มีตัวตน

ต่อหน้าผู้คนมากมาย หวางเสี่ยวเฟิงไม่กล้าพูดอะไรเกินจริง แต่นางเห็น กู้เฉิงนั่งถัดจากเยว่หลิงจือ และเห็นได้ชัดว่าเขา นั่งกันท่า เพื่อป้องกันไม่ให้เยว่หลิงจือ ตกลงมาจากเกวียนวัว เมื่อเห็นดังนี้ นางจึงรู้สึกเกลียดชังเยว่หลิงจือมากยิ่งขึ้น…