เมื่อเห็นว่ากู้หมิงตื่นขึ้นมา ทุกคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ใส่ใบเผือกทรงกลมลงในหลุมที่ขุด เทน้ำในท่อไม้ไผ่ลงไป แล้วใส่หินสีดำลงไปแช่ แล้วน้ำจะกลายเป็นสีดำในทันใด

อาเยว่ถามด้วยความประหลาดใจ “หลานหลิงจือ ปู่ของเจ้าสอนวิธีนี้ให้เจ้าใช่หรือเปล่า”

เยว่หลิงจือ พยักหน้า

อาสามยังถามอีกว่า “หินก้อนนี้ ปู่ของเจ้ามอบให้เจ้าหรือเปล่า”

เยว่หลิงจือ ส่ายศีรษะทันที

“อะ...อะแฮ่ม!”

(ปู่ของข้าสอนวิธีใช้หินนี้ แต่ข้าพบหินก้อนนี้ด้วยตัวเอง!) เยว่หลิงจือทำไม้ทำมือ

ล้อเล่นน่า หากบอกว่า ปู่ทิ้งหินก้อนนี้ให้นาง นางหลิวและคนอื่นๆ ก็คงต้องมาแย่งเอาไป แล้วนางจะเหลืออะไร

ความดีและของดีนี้นางจะไม่ยอมยกให้ใครทั้งนั้น

กู้เฉิง เข้าใจความหมายของ เยว่หลิงจือ และเขาได้แปลคำพูดของ เยว่หลิงจือ อย่างรอบคอบ ให้อาสี่ และคนอื่นๆ อีกหลายคนได้ฟัง โดยเน้นว่านางไปหามันมาด้วยตัวเอง และเขาเองก็ต้องการปกป้องภรรยาตัวน้อยของเขาโดยไม่มีเงื่อนไขด้วยเหมือนกัน

อาสี่เยว่และอาสามเยว่ยิ้มและไม่พูดอะไร

พวกเขาเป็นคนซื่อสัตย์ แต่พวกเขาก็ไม่ค่อยเชื่อคำพูดของเยว่หลิงจือ

นางเป็นคนอ่อนแอมาโดยตลอด และส่วนใหญ่ นางเก็บฟืนใกล้ๆหมู่บ้าน ไหนเลย นางจะหารังงูคอแบนเจอ และกล้าไปหยิบฉวยของมันมา  

ขนาดคนตัวใหญ่ ก็ใช่ว่าจะกล้า… กระทั่งพวกเขาเอง

หินที่ติดอยู่กับแผลถูกแทนที่ห้าหรือหกครั้ง และอาสี่เยว่และคนอื่นๆ ก็เดินไปมาเพื่อรับน้ำหลายครั้งเช่นกัน เมื่อเห็นว่าขาของกู้หมิง เกือบอาการบวมลดลง และคิดว่าไม่เป็นไร อาสามและอาสี่ จึงตัดสินใจกลับไปที่หมู่บ้าน

ก่อนจากไป อาสามอธิบายให้เยว่หลิงจือฟังว่า “หลานหลิงจือเอ้ย เจ้ารู้ไหมว่า พ่อของเจ้าไม่มีสิทธิ์พูดที่บ้าน และเจ้าคงไม่เวลาที่ดีนักเมื่อกลับไป”

อาสี่เยว่คล้ายรู้สึกผิดเล็กน้อย กล่าวออกไปบ้างว่า

"หลานหลิงจือ เจ้าไปอยู่บ้านกู้ก่อนนะ ถ้าเจ้าอยู่ไม่ได้จริงๆ อาสี่...จะพาเจ้ากลับบ้าน…"

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็หยิบแผ่นทองแดงสิบแผ่นออกมาและมอบให้แก่ เยว่หลิงจือ

เยว่หลิงจือ โบกมือ: "อ่า... อ่า อ่า!"

(ข้าไม่ต้องการเงินของท่าน พวกท่านกลับไปเถอะ!)

กู้เฉิง แปลความหมายของ เยว่หลิงจือ ให้พวกเขาฟัง และทั้งสองก็เงียบไป

เยว่หลิงจือ มองดูด้านหลังของพวกเขา แล้วคิดใคร่ครวญ ในหมู่บ้านหลิงซาน นางไม่มีญาติและไม่มีอะไรให้อาวรณ์

พ่อขาหัก ถ้าไม่ใช่เพราะปู่ของเขา เขาคงแต่งภรรยาไม่ได้ด้วยซ้ำ หลังจากที่ปู่ของนางเสียชีวิต ครอบครัวก็ต้องพึ่งพาครอบครัวของนางหลิว เขาไม่กล้าทำร้ายนาง หรือต่อว่านางด้วยซ้ำ ตอนนางหลิวทุบตีนาง ดังนั้นพ่อแท้ๆจึงคล้ายเป็นพ่อเลี้ยง

อาและอาสะใภ้ ก็ทำได้แค่สงสารนางเท่านั้น พวกเขาเองก็ลำบาก…

…

หลังจากโยนน้ำทิ้งไปหลายรอบ ในตอนนี้เอง พระอาทิตย์ก็เริ่มส่องแสง

เนื่องจากเยว่หลิงจือ กินเพียงข้าวต้มในตอนเช้า ท้องของนางก็เริ่มร้องด้วยความหิวโหย

แม้ว่าจะมีบางอย่างอยู่ในพื้นที่มิติของนาง แต่ก็ไม่ง่ายเลยที่จะนำมันออกมา กินมันต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก

กู้เฉิง หยิบวาวาโถวนึ่ง ที่ทำจากธัญพืชบดออกมาแล้วแจกจ่ายให้ทุกคน นี่คืออาหารกลางวันที่พวกเขานำมา

เยว่หลิงจือ มองอย่างแรง ไม่รู้ว่าจะอ้าปากอย่างไรมาสักพักแล้ว พูดตามตรง นางไม่เคยกินอาหารหยาบแบบนี้มาก่อน

อาชง จึงรีบส่งบะหมี่นุ่มๆ ที่เขานำมาให้นาง

“ภรรยาของกู้เฉิง กินนี่สิ”

เขาและกู้หมิง เป็นเหมือนพี่น้องกัน และเขารู้สึกขอบคุณเยว่หลิงจืออย่างจริงใจ ที่ช่วยชีวิตกู้หมิง

เยว่หลิงจือ ยิ้ม "อ่า... อ่า" และทำท่าทาง

(กินด้วยกันนะ ข้าไม่ละเอียดอ่อนขนาดนั้น)

จากนั้นเขาก็เอาวาวาโถว เข้าไปในปาก กัด และเริ่มเคี้ยวมัน

ทุกคนเข้าใจความหมายของเยว่หลิงจือ และหัวเราะ กู้เฉิงมองเยว่หลิงจือ ด้วยสายตาอ่อนโยนลงมาก

ภรรยาตัวน้อยของเขาดูดีจริงๆ มีใบหน้าที่บอบบาง และมีลักยิ้มเมื่อนางยิ้ม

แม้ว่านางจะเป็นคนโง่ แต่นางก็มีบุคลิกที่ดี ฉลาดและเด็ดขาด

ที่สำคัญที่สุด นางช่วยเขาพลิกสถานการณ์…