หลังจากรับประทานอาหาร เมื่อมองไปที่อาชง กู้หมิง รู้สึกขอโทษเล็กน้อย

"เพราะข้าทำให้งานของเจ้าล่าช้าไปหนึ่งวัน เจ้าไม่ได้จับนกด้วยซ้ำ ข้ายังจับกระต่ายอยู่ในกับดัก อันนี้นี่ กระต่ายสำหรับเจ้า"

ถ้าอาชง ไม่พบเขาและเรียกพี่ชายและพี่สะใภ้ของเขามา เขาก็อาจจะไม่รอด อย่างไรก็ตาม อาชง ก็เป็นหนึ่งในผู้ช่วยให้รอดของเขาด้วย

อาชง ตบบ่า กู้หมิง แล้วว่า "เจ้ากับข้าจะสนใจไปใยเรื่องแค่นี้ พวกเรายังเป็นพี่น้องกันไหม ถ้าข้าเอากระต่ายของเจ้าไป ข้าจะยังเป็นมนุษย์อยู่ไหม"

"แน่นอน เราเป็นพี่น้องกันตลอดไป!"

ยามนั้น ทั้งสองคนก็หัวเราะออกมา

"ฮ่าฮ่าฮ่า…"

เยว่หลิงจือ ดึงแขนเสื้อของกู้เฉิง และขยับริมฝีปากของเขา

(ข้ากำลังจะไปหาสมุนไพร และเขายังต้องดื่มยาต้ม เพื่อกำจัดพิษงูให้หมดไป)

"ข้าจะไปกับเจ้า"

จากนั้น กู้เฉิง ก็อธิบายกับคนอื่นๆว่า เยว่หลิงจือ ทำท่าทางหมายถึงอะไร และขอให้อาชงดูแลกู้หมิงไปก่อน

และเขาเองก็ต้องถามนางเกี่ยวกับบางสิ่ง

อาชง ก็รับปาก "ไปได้เลย ท่านมั่นใจได้ ข้าจะอยู่กับกู้หมิงก่อน"

เขาสามารถทำเรื่องง่ายๆ อย่างการเอาหินออกจากบาดแผลได้

เยว่หลิงจือ ไม่ได้คาดหวังว่า กู้เฉิง จะตามนางไป แม้ว่านางจะรู้สึกว่ามันเป็นอุปสรรคเล็กน้อย แต่นางก็ไม่คัดค้านและเป็นผู้นำในการปีนขึ้นไปบนภูเขา

กู้เฉิง ถามนางด้วยเสียงต่ำ “เครื่องเทศบนเสื้อผ้าของน้องชายคนรองของข้า ดึงดูดงูคอแบนตัวนั้นให้โจมตีเขาใช่ไหม”

เยว่หลิงจือ ตอบเงียบ ๆ

(เป็นไปได้ เจ้ามีศัตรูแบบไหน?)

กว่าเขาจะรู้ตัว มือของกู้เจิ้งก็กำหมัดแน่นอีกครั้ง ถ้าเขาอยากจะพูดถึงศัตรู ก็ต้องเป็นกลุ่มคนที่วางแผนจะฆ่าเขาหลังจากที่เขาขึ้นไปถึงจุดสูงสุด ปัญหาคือเขายังทำไม่ได้ ไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร และมีจุดประสงค์อะไร ช่างน่าแค้นใจนัก

แต่ในชีวิตนี้ เขาจะค้นพบมันอย่างแน่นอน และเขาจะไม่ยอมปล่อยพวกเขาไปอย่างแน่นอน! ด้วยเช่นกัน…

ก่อนหน้านี้ เขาคิดว่า เป็นเพราะเขาเป็นคนดวงซวย เขาเลยต้องสูญเสียญาติพี่น้องไปหมด แล้วอยู่อย่างโดดเดี่ยว

แต่ตอนนี้ เขารู้แล้ว การตายของภรรยาตัวน้อย และบรรดาน้องชายของเขา มีความลับอื่นๆซ่อนอยู่

กู้เฉิง ส่ายศีรษะ "ข้ายังคิดไม่ออกในตอนนี้ หากเป็นแบบเช่นนี้ เจ้ากลัวว่า มันจะส่งผลต่อเจ้าหรือเปล่า"

เขากำลังถามนางว่านางกล้าที่จะอยู่ในบ้านของเขาหรือเปล่า อะไรประมาณนั้น หรือเปล่า

เยว่หลิงจือ บอกเขาด้วยรอยยิ้ม

(ข้าไม่กลัว!)

นางจะกลัวไปใย สำหรับเรื่องที่ยังไม่ได้เกิด เพราะอย่างน้อยๆ ผู้แต่งนิยายก็คงไม่ยอมให้นางเอกหรือตัวเดินเรื่องอย่างนางตายง่ายๆ และนางก็ไม่กลัวจริงๆ…

นอกจากนี้ ยังมีคนที่พยายามจะฆ่านางอย่างลับๆ และยังไม่ชัดเจนว่าใครเกี่ยวข้อง นางเองก็ต้องสืบ

…

เมื่อมองไปที่เยว่หลิงจือ กู้เฉิง ก็เอ่ยสัญญาออกมาอย่างจริงจังว่า

"ตราบใดที่เจ้าไม่กลัว ข้าก็จะปกป้องเจ้าเอง และตราบใดที่ข้ายังอยู่่ ข้าจะไม่มีวัน ให้ใครมาทำร้ายเจ้าได้!"

…

เยว่หลิงจือ หัวเราะชอบใจอยู่ในใจ ชายหนุ่มเลือดร้อนเย็นชา และมีความรับผิดชอบผู้นี้ นางชื่นชมมันมาก

‘ขอบคุณเจ้ามาก ตราบใดที่เจ้าปกป้องข้า ข้าก็จะปกป้องเจ้า และพี่น้องของเจ้าด้วย’

นางก็เอ่ยคำสัญญาออกมาเงียบๆเช่นกัน…

…

เยว่หลิงจือ ยังคงปีนขึ้นเขาไป

กู้เฉิง ไล่ตามนาง "เจ้าเวียนหัวไหม ก่อนหน้านี้ เจ้าเสียเลือดมากเกินไป ให้ข้าแบกเจ้าไว้บนหลังดีกว่าไหม"

อันที่จริงเขากำลังสงสัย เมื่อเห็นนางครั้งแรก นางอ่อนแอมากจนเกือบตาย แม้ว่าเขาจะให้พลังปราณแท้จริงแก่นาง

แต่มันไม่ใช่ยาครอบจักรวาล นางไม่น่าจะมีเรี่ยวแรงมากเหมือนตอนนี้

เขากลัวว่านางจะฝืนตัวเองมากเกินไป

เยว่หลิงจือ ส่ายศีรษะและปฏิเสธ แต่ก็ชะลอความเร็วลง ชี้ไปที่พุ่มไม้ที่มี "ต้นเหลืองห้อย" ขึ้นอยู่และบอกให้เขาขุดรากถอนโคนมันออกมา

รากของ "เหลืองห้อย" สามารถทลวงจุดชีพจรและเสริมสร้างเส้นเอ็น และในขณะเดียวกันก็มีหน้าที่ในการห้ามเลือดและไม่ให้เลือดแข็งตัว และสามารถใช้สำหรับการปรับสภาพของอาการบวม และลดความเจ็บปวดที่เกิดจากการบาดเจ็บ มีแผลสดแผลบวม

นอกจากจะใช้ต้มน้ำให้กู้หมิงดื่มแล้วนั้น ยังสามารถนำไปใช้ทำซุปกระดูกได้อีกด้วย และที่สำคัญมันยังสามารถ นำขายหาเงินได้อีกด้วย…

เมื่อเห็นว่า กู้เฉิง ขุดรากของสมุนไพรออกมา เยว่หลิงจือ ก็พูดว่า "อ่า... อ่า" อีกครั้งและขอให้เขาค้นหาด้วยตัวเอง ขุดต้นไม้แบบเดียวกันอีกสองสามต้น และนางต้องการพักผ่อนรอแถวนี้่

กู้เฉิง ไม่ได้สงสัย เขารีบไปหาสมุนไพรที่ว่า ในบริเวณใกล้เคียงทันที…