เยว่หลิงจือ มอง กู้เฉิง อีกครั้งด้วยความประหลาดใจ ทำไมครอบครัวของเขา ถึงมีความทุกข์ยากขนาดนี้? หรือว่านี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ผู้แต่งพยายามก่อเรื่องดราม่าขึ้นมา อะไรมันจะรันทดแท้…

เนื่องจากเป็นชีวิตที่น่าสังเวชอยู่แล้ว ใครให้ความมั่นใจแก่เขาที่จะมารับนางล่วงหน้า?

หนุ่มน้อย เจ้ารีบร้อน หรือเจ้ามีทางออกจริงๆ?

กู้เฉิง มองนางอย่างมั่นใจและสัญญากับนาง "เชื่อข้าเถอะ ข้าจะไม่ทำให้เจ้าอดยากจริงๆ!"

เยว่หลิงจือ ลังเลเล็กน้อย หากไปอยู่ที่บ้านของเขา และนางก็กลายเป็นภรรยาตัวน้อยของเขาจริงๆหรือเปล่า

แม้ว่าตอนนี้นางจะไม่ได้ไม่ชอบเขา แต่ก็ค่อนข้างยากสำหรับนางที่จะตัดสินใจในทันทีว่าจะผูกดวงชะตาของนางกับเด็กวัยรุ่นคนนี้

อาสี่เยว่ชักชวนนาง "หลานหลิงจือ เจ้าต้องคิดให้ดีๆนะ..."

เมื่อเห็นว่าอาสี่เยว่กำลังจะทำลายความดีของนาง นางหลิวก็เบ้ปาก ร้องไห้และด่าว่า “อุ๊ยตาย... พวกเจ้า มันพวกไร้เหตุผล! เจ้าคิดแต่ช่วยพูดให้คนนอก เหตุใดจึงไม่นึกถึงพี่ชายคนโตของเจ้าเล่า? เขาพิการและทำอะไรไม่ได้ ข้าต้องเลี้ยงดูครอบครัวคนเดียว ไม่เห็นใจกันบ้างหรือ ฮือ..."

ในเวลานี้ ครึ่งทางขึ้นไปบนภูเขาอีกด้านหนึ่ง เด็กหนุ่มตะโกนอย่างเร่งด่วน: "กู้เฉิง! กู้เฉิง! เจ้าอยู่ที่ไหน"

กู้เฉิง ร้องตะโกนตอบเสียงดัง "อาชง ข้าอยู่ใต้หน้าผา"

อาชง ตะโกนตอบกลับอย่างกังวล "ขึ้นมาเร็วเข้า น้องชายคนที่สองของเจ้า ถูกงูคอแบนกัด เขากำลังจะตาย!"

“งูคอแบน!” ใบหน้าของกู้เฉิงเปลี่ยนไปทันที เขาหันกลับมาและปีนขึ้นไปบนภูเขาทันที

เขาไม่สนใจที่จะถือตะกร้าและไก่ฟ้าอีกต่อไป และไม่สนใจ เยว่หลิงจือ อีกต่อไปด้วยเช่นกัน

เขาคลานปีนหน้าผาเร็วมากอย่างบ้าคลั่ง และรอไม่ไหวที่จะบินไปหาน้องชายคนคนรองทันที!

เยว่หลิงจือ ตะลึงครู่หนึ่ง สิ่งที่เรียกว่างูคอแบนในสมัยโบราณควรเป็นงูจงอาง ซึ่งเป็นงูพิษติด 10 อันดับแรกของโลก!

โดนกัดแล้วรักษาไม่หาย ตาย100%!

ไม่ว่ายังไงนางก็ต้องช่วยชีวิตผู้คนให้ได้ก่อน!

เยว่หลิงจือ รีบวิ่งไปข้างหลัง กู้เฉิง

อาสี่เยว่คว้าตัวนางและกล่าวว่า "หลานหลิงจือ แม้ว่าเจ้าต้องการไปกับครอบครัวกู้ เจ้าต้องกลับบ้านและปรึกษากับบิดาของเจ้าก่อน แล้วจึงค่อยเลือกวันที่ดีที่จะไป…"

เยว่หลิงจือ ผลักเขาด้วยมือของนาง "อ่า... อ่า อ่า!"

(ข้าจะไม่กลับบ้าน ข้าต้องการช่วยชีวิตผู้คน!)

น่าเสียดายที่อาสี่เยว่ไม่เข้าใจว่านางหมายถึงอะไร

เมื่อเห็นว่าอาสี่เยว่กำลังยุ่งอยู่กับธุระของตัวเอง นางหลิวซือ ขู่เขาด้วยการร้องไห้และด่าว่า

"ถ้าเจ้าจะพานางกลับมา เจ้าปล่อยให้นางอาศัยอยู่ในบ้านของเจ้า!"

อาสี่เยว่ ตกตะลึงครู่หนึ่ง หลิวซือ พูดแบบนี้ คงสามารถทำได้อย่างแน่นอน ปัญหาคือครอบครัวของเขามีฐานะไม่ดี และแม่ยายของเขาก็ไม่ได้ต่างจากหลิวซือเท่าไหร่นัก

เยว่หลิงจือ ใช้โอกาสที่จะปล่อยมือของนางจากเขา และรีบตามกู้เฉิง เพื่อปีนขึ้นไป เพื่อให้แน่ใจว่าร่างกายแข็งแรงของนาง นางจึงแอบดื่มน้ำจากน้ำพุแห่งจิตวิญญาณ ไปหลายอึก

แม้ว่านางจะไม่ได้ปีนได้เร็วเท่ากู้เฉิง แต่นางก็เร็วเป็นสองเท่าของความเร็วปกติของเจ้าของร่างเดิม และนางก็ไม่ได้ดูเหมือนคนป่วยเลย

ทุกคนตกตะลึง ทำไมคนๆ นี้ ทำไมถึงดูไม่เหมือนคนที่เพิ่งเสียเลือดจำนวนมาก?

เป็นไปได้ไหมที่นางแสร้งทำเป็นอ่อนแอในอดีต?

อาสี่เยว่ทำอะไรไม่ถูก หยิบตะกร้าสะพายหลังของกู้เฉิงและเดินตามเยว่หลิงจือไป

"หลานหลิงจือ ช้าลงหน่อย และระวังอาการบาดเจ็บที่หน้าผากของเจ้าด้วย"

อาสามเยว่ซึ่งไม่ได้พูดเลยตั้งแต่มาถึง ก็กล่าวออกมาบ้างว่า “ข้าไปดูด้วย ข้าถูกงูคอแบนกัด ไม่น่าจะรอด กู้เฉิง โชคร้ายจริงๆ…”

พ่อเสียชีวิตด้วยอาการป่วย แม่แต่งงานใหม่ น้องชายอีกคน ถูกทุบตีขาหัก และตอนนี้น้องชายคนรอง ยังถูกงูคอแบนกัดอีก

เขายังยินดีที่จะพาหลิงจือเข้าบ้านอีกต่างหาก คราครั้งนี้ หากว่ามีคนตาย แม้ว่าจะไม่ใช่ญาติก็ตาม ในการพาคนลงจากภูเขา เขาก็ต้องมีผู้ใหญ่คอยช่วย

หลิวซือ คว้าเยว่เสี่ยวฉุย ที่ต้องการดูความสนุกและด่าว่า

"เจ้าเป็นผู้หญิง เจ้าจะไปทำอะไร ไปดูคนตายหรือ ไปๆๆ รีบกลับบ้านเร็ว!"

อันที่จริง นางกังวลว่าถ้าน้องชายของกู้เฉิงเสียชีวิต เขาจะไม่รับเยว่หลิงจือไปด้วยในวันนี้ และคงโชคไม่ดีมาก… หากว่าเป็นเช่นนั้น…