เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางหลิวก็ตะโกนบอกลุงเยว่และคนอื่นๆว่า

“พวกเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้พานางกลับมา ใครก็ตามที่นำนางกลับมา นางจะอาศัยอยู่ในบ้านคนนั้น!”

อาสะใภ้เยว่ส่ายศีรษะ คิดว่านางหลิวไม่มีเหตุผลจริงๆ แต่นางไม่พูดอะไรและกลับไปที่หมู่บ้านกับนาง ที่บ้านมีงานมากมายรอนางอยู่...

…

เมื่อ อาชง เห็น กู้เฉิง ปีนขึ้นเขามา เขาก็กลับหลังหันทันทีเพื่อนำทาง

"อยู่ข้างหน้าไม่ไกล"

ไม่นานเสียงที่เจ็บปวดของ กู้หมิง ก็ดังขึ้น

“โอ๊ย…”

“พี่ใหญ่…”

อาชง กล่าวว่า "ข้าลองแล้ว แต่แผลไม่สามารถบีบพิษออกมาได้ มันสายเกินไปแล้ว..."

กู้หมิง วัย 14 ปีกำลังนั่งพิงต้นไม้ใหญ่โดยหันหลังพิงต้นไม้ใหญ่ เขาดูเหมือนจะไม่ไหวดังที่บอกจริงๆ หน้าตาเริ่มคล้ำเขียวแล้ว ขาข้างหนึ่งบวมมากจนบาดแผลถูกเปิดออก

ถัดมาเป็นงูคอแบนที่ถูกฆ่าตายแล้ว

เมื่อกู้เฉิงเห็นฉากนี้ มันก็เหมือนกับฟ้าผ่าใส่ศีรษะของเขา

ไอ้งูคอแบน ไอ้บัดซบเอ้ย!

เขานั่งลงทันที "พี่ใหญ่จะพาเจ้าลงเขา เพื่อไปหาหมอ!"

กู้หมิง ปฏิเสธด้วยความสิ้นหวัง ลิ้นของเขาผูกเป็นปมเล็กน้อย เริ่มพูดไม่ชัด

"พี่ชาย...สายเกินไปแล้ว..."

เขาถูกงูคอแบนกัด เขาทำได้แค่รอความตาย เขาสามารถอยู่รอดได้จนถึงตอนนี้ เพราะเขาใช้กำลังภายในของเขา ยับยั้งการแพร่กระจายของพิษงู เพื่อที่จะได้เจอพี่ชายคนโตของเขาเป็นครั้งสุดท้าย

กู้หมิง ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป และเขาก็พอใจหลังจากได้เห็นพี่ชายของเขาเป็นครั้งสุดท้าย ดังนั้นเขาจึงใช้เวลาในการสั่งเสีย

“พี่ใหญ่ ข้าไม่ต้องการให้ท่าน จมกับความเศร้าหลังจากที่ข้าตาย… ท่านยังต้องเลี้ยงน้องชายและน้องสาว... และรักษาขาให้น้องสาม ให้กลับมายืนได้…”

ร่างกายของ กู้เฉิง สั่นเทาและกอดน้องชายคนรองของเขา นอกจากนี้ เขายังรู้ว่ามันสายเกินไปที่จะอุ้มน้องชายคนรองลงจากภูเขา ดังนั้น เขาอาจจะฟังน้องชายคนรอง พูดอะไรอีกสักสองสามคำ เพื่อสั่งเสีย

"พี่ใหญ่... ความฝันที่พี่เคยบอก เป็นความจริง... ขอโทษที่ข้าไม่เชื่อท่าน..."

กู้เฉิง ฝืนทนความเศร้าโศกและปลอบโยนเขา "ข้าไม่โทษเจ้า... ข้าแค่โทษตัวเอง ที่ไม่เอาไหน!"

ตำหนิเขาที่ดื้อด้าน พ่อ แม่ พี่น้อง! ของเขาล้วนต้องตายจากไป…

กู้หมิง ส่ายศีรษะและขยับริมฝีปาก แต่เขาหายใจลำบากและไม่สามารถพูดได้อีกต่อไป

ในที่สุด กู้เฉิง ก็ร้องไห้ออกมาทั้งน้ำตา “ฮือ!…”

สวรรค์! ทำไมถึงทำกับข้าเช่นนี้!

ถึงแม้จะให้เขากลับมามีชีวิตอีกครั้ง แต่ก็ยังต้องให้เขา ต้องเดินตามทางเก่าของชาติที่แล้วอีกหรือ?…

….

กู้เฉิง เคยอยู่อย่างโดดเดี่ยว ในชีวิตก่อนหน้านี้ พ่อแม่ น้องๆที่อายุน้อยกว่าเขา และแม้แต่คู่หมั้นตัวน้อยที่เขาไม่เคยพบหน้า ก็ล้วนแต่ล้มตายหายจาก!

แต่เขาไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ สามปีต่อมา เขาสอบได้เป็นอันดับหนึ่ง และได้รับตำแหน่งจากองค์จักรพรรดิ…

กู้เฉิง เกิดใหม่เมื่อ 7 วันก่อน พ่อของเขาเสียชีวิตด้วยอาการป่วยและแม่ของเขาได้แต่งงานใหม่ไปแล้ว เขาไม่มีอำนาจที่จะทำอะไรได้ แต่พี่น้องสี่คนของเขายังคงอยู่เคียงข้างเขา และน้องชายคนที่สองของเขายังไม่ได้ถูกงูกัดตายในทุ่งนา เหมือนชาติที่แล้ว

เขาสาบานว่าเขาจะต้องปกป้องน้องชายและน้องสาวของเขาในชีวิตนี้ และเขาต้องเปลี่ยนชีวิตของเขาให้ได้!

เมื่อ 6 วันก่อน เป็นวันที่น้องชายคนที่สองถูกงูกัดตายในชาติก่อน เขาห้ามน้องชายคนที่สองออกจากบ้านโดยเด็ดขาด และเขายังห้ามไม่ให้น้องชายเข้าไปในทุ่งนา เขายังซื้อหรดาลจำนวนมาก มาโรยไว้ที่หน้าบ้าน และหลังบ้าน และยังซื้อถุงหรดาล พกใส่ถุงให้น้องชายเอาออกไปด้วย…

เขาอธิบายกับพวกน้องๆว่า เขาฝันว่าน้องชายคนรอง ถูกงูพิษกัดตาย เขาจึงต้องระมัดระวัง

เขาดูแลน้องชายคนที่สองที่บ้านเป็นเวลาห้าวันห้าคืน และในที่สุดน้องชายคนรองก็ทนไม่ไหว เขายืนกรานที่จะขึ้นไปบนภูเขา เพื่อล่าสัตว์ หากไม่ขึ้นไปบนภูเขา เขาก็ไม่อยากกินข้าวที่บ้าน เพราะเขาไม่อยากเป็นภาระ

กู้เฉิง คิดว่าตราบใดที่เขาหลีกเลี่ยงที่ดินผืนนั้น ตราบใดที่เขาหลีกเลี่ยงวันนั้น เขาก็สามารถเปลี่ยนชะตากรรมของน้องชายคนรอง ที่ถูกงูพิษกัดตายได้…

…

แต่ถึงแม้เขาจะรู้ และถึงแม้จะสามารถหลีกเลี่ยงงูคอแบนที่อยู่บนท้องนา แต่อย่างไรก็ตาม น้องชายของเขาก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันบนภูเขาได้!

ถ้าข้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ ข้าจะไม่ยอมให้น้องชายของข้าขึ้นไปบนภูเขา กู้เฉิงตำหนิตัวเอง

เยว่หลิงจือ เพิ่งมาถึงเมื่อ ก็ได้พบ กู้เฉิงกอดน้องชายและกำลังกุมหัวใจแล้วร้องไห้…

งูคอแบนที่พวกเขากำลังพูดถึงคืองูจงอางจริงๆ ชีวิตของกู้หมิง ถูกแขวนไว้บนเส้นด้าย และเป็นเรื่องเร่งด่วนที่จะช่วยชีวิตผู้คน…