นี่เป็นพื้นที่มิติที่ไม่ธรรมดาจริงๆ

แล้วความทรงจำของนางก็หลั่งไหลเข้ามา นางได้ค้นพบว่า นอกจากพื้นที่มิติ ก็ยังมีทุ่งยา และทุ่งยาของนางนั้น สืบทอดมาจากคนอื่น เพราะมันมีสมุนไพรอยู่มากมายในนั้นอยู่แล้ว แม้ว่าจะมีขนาดเพียงสิบตารางเมตรเท่านั้น แต่ก็มีวัสดุยาล้ำค่ามากมายที่ปลูกไว้ ที่หายากที่สุดคือมีหลิงฉวน หรือน้ำพุจิตวิญญาณ ที่รักษาได้ทุกโรค อยู่ภายในนั้นด้วย...

เจ้าของร่างเดิมไม่ได้หูหนวกและเป็นใบ้แต่กำเนิด แต่สูญเสียเสียงในวันหนึ่ง ตราบใดที่นางดื่มน้ำจากบ่อน้ำพุจิตวิญญาณนี้ทุกวัน นางก็มีโอกาสฟื้นตัวได้มาก!

นางยังย้ายสิ่งที่มีประโยชน์มากมายไปไว้ในพื้นที่มิติ ซึ่งสามารถนำออกมาได้ แค่เพียงคิด

'ฮ่าฮ่าฮ่า นางก็ไม่ต้องกังวลว่าจะมีชีวิตที่ยากลำบากในอนาคต ดูเหมือนว่าผู้แต่งนิยายจะไม่ทำให้นางลำบากมากเกินไป ยังเพิ่มสกิลและไอเทมเล็กๆน้อยๆนี้ให้นางด้วย'

…

เยว่หลิงจือ ระงับอารมณ์ร่าเริงของนางและพยายามอย่างเต็มที่ๆจะไม่ตื่นเต้นจนเกินไป ทำให้วัยรุ่นข้างๆนางค้นพบความเปลี่ยนแปลง

…

มีเสียงกรอบแกรบดังขึ้นข้างหลังพวกเขา และมีคนเดินเข้ามาหาพวกเขา

คราวนี้ เยว่หลิงจือ ไม่กังวลเลย และตอนนี้นางไม่กลัวใครมาพบ และนางก็ไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

อย่างไรก็ตาม หญิงวัยกลางคนผู้นั้นเมื่อมาถึงก็ ตะโกนออกมาว่า

"นี่! พวกแกกำลังทำอะไร! ภายใต้ท้องฟ้าสดใสและแสงแดดจ้าขนาดนี้ พวกเจ้ากลับกอดกันอย่างไร้ยางอาย!"

เยว่หลิงจือ จำได้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นแม่เลี้ยง หรือ หลิวซือ เป็นผู้หญิงใจร้ายที่เตี้ยและมีคางแหลม

ใบหน้าของ กู้เฉิง ทรุดลง เมื่อได้ยิน และมองไปก็รู้ว่านางเป็นใคร เขาดึงฝ่ามือที่อยู่บนหลังของเยว่หลิงจือออกทันที เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้บางอย่าง เขามองหลิวซือ อย่างเย็นชา

หลิวซือ รู้จักชายหนุ่มคนนั้น จำได้ว่า ชื่อ กู้เฉิง และนางได้ตัดสินใจที่จะกำจัดภาระของนางแล้ว นางตะโกนอย่างเย่อหยิ่งและไร้เหตุผล "เจ้ากำลังจ้องอะไร หรือว่าข้าพูดผิด เจ้าวางมือข้างหนึ่งบนหลังนาง และมืออีกข้างหนึ่งอยู่บนหน้าอกของนาง เห็นได้ชัดว่าทำสิ่งที่น่าละอาย!"

“เจ้าหุบปาก!”

กู้เฉิง หน้าแดง เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงไร้ยางอายขนาดนี้มาก่อน!

นางต้องการบังคับให้เขาไปรับภรรยาของเขาล่วงหน้า!

เยว่หลิงจือ เกือบหัวเราะเยาะ นางอายุเท่าไหร่?

เพราะขาดสารอาหาร มีร่างกายเหมือนถั่วงอก เขาถึงกับถูกกล่าวหาว่าทำเรื่องน่าละอาย!

นางต้องการต่อว่าหลิวซือ กลับไปบ้าง แต่นางทำได้เพียง "อ่า... อ่า…" กระทั่งพูดเฉยๆยังไม่ได้ แล้วจะให้ด่านางกลับไปได้ยังไง…

ลืมมันไปเถอะ ให้เก็บคาแรคเตอร์ขี้ขลาดของเจ้าของร่างเดิมเอาไว้ก่อน แล้วมาดูกันว่าชายหนุ่มคนนี้จะรับมืออย่างไร

หลิวซือ ไม่กลัว กู้เฉิง และใช้โอกาสนี้ ขึ้นเสียงของนางขึ้นอีก "กู้เฉิง ไอ้สารเลวน้อย! เจ้ายังกล้าทำท่าทางดุร้าย! นางเป็นภรรยาตัวน้อยของเจ้า แต่เจ้าไม่กล้ามารับนาง กลับกล้าทำเรื่องบัดสีเช่นนี้…"

เยว่หลิงจือ ตกตะลึง ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม ในหมู่บ้าน กู้เจีย ในเขตนอกภูเขา นางมีคู่หมั้นที่นางไม่เคยพบมาก่อน นางไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นชายหนุ่มรูปงามที่อยู่ตรงหน้านางคนนี้!

ไม่น่าแปลกใจที่เขามีใบหน้าที่ซับซ้อนเช่นนั้น เมื่อรู้ว่านางเป็นใคร

จุดประสงค์ของหลิวซือ ก็เพราะต้องการกวาดนางออกจากบ้าน และไม่ต้องการให้นางเป็นภาระ

มันไม่สมเหตุสมผลเลยจริงๆ!

เยว่หลิงจือ ไม่สามารถวางเฉยอีกต่อไป นางจึงด่าและสาปแช่งหลิวซือ ด้วยภาษาใบ้

"อ่า... อ่า…"

ตาของหลิวซือดุร้าย คล้ายว่าจะฟังเข้าใจ "เอ๊ะ อะไรนะ! อะไรนะ! เจ้าบอกว่า เจ้าขี้เกียจก็เลยชวนพี่น้องเล่นซ่อนหา พี่สาวเจ้า หาเจ้าไม่เจอ คิดว่าตกหน้าผาไป จึงรีบกลับหมู่บ้าน ให้พวกเรามาช่วยหา พวกเราก็หาไปเถอะ ที่แท้ปรากฏว่า แอบมีนัดพบส่วนตัวกับเด็กหนุ่มคนนี้ที่นี่่..."

"ตายแล้ว… นี่มันบัดสีมาก… ยังเด็กอยู่แท้ๆ…" นางร้องออกมาเสียงสูงปริ๊ด…

เยว่หลิงจือ ไม่สามารถฟังได้อีกต่อไป และรีบเดินไปที่ หลิวซือ พร้อมที่จะสอนบทเรียนให้กับนาง

ไม่ได้แล้ว พูดแบบนี้มาตบกันดีกว่า

กู้เฉิง คิดผิดว่านางกำลังจะต่อสู้กับหลิวซือ เมื่อเห็นว่าหลิวซือ ก็กำลังจะยกตบขึ้นเพื่อตบนางเช่นกัน เขาก็หยุดอยู่ตรงหน้า เยว่หลิงจือ เพื่อปกป้องนางอย่างรวดเร็ว…