กู้เฉิง ขมวดคิ้วเล็กน้อย

"เจ้าตกลงมาจากหน้าผา และทำให้หน้าผากของเจ้าบาดเจ็บ และเจ้า... พูดไม่ได้ แต่เจ้าได้ยินข้าใช่ไหม"

เยว่หลิงจือ พยักหน้า ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจอะไรง่ายดี

กู้เฉิง นึกถึงบางสิ่งและถามด้วยความประหลาดใจ

“บ้านของเจ้าอยู่ในหมู่บ้านหลิงซาน บนภูเขา นามสกุลของเจ้าคือเยว่ และปู่ของเจ้าคือหมอเยว่?”

“อ๊ะ...อ๊ะ...”

เยว่หลิงจือ พยักหน้าอีกครั้งและโบกมือ หมายถึงขอความช่วยเหลือจากเขา

บนภูเขามีหมู่บ้านหลิงซานเพียงแห่งเดียว หมู่บ้านหลิงซานมีเพียงปู่ของนางเป็นหมอคนเดียว และมีเพียงนางเท่านั้นที่เป็นคนใบ้คนเดียวในหมู่บ้าน เขาถามคำถามนี้ สงสัยว่านางควรจะมีชื่อเสียงพอๆ กับปู่ของนาง

การแสดงออกของ กู้เฉิง ก็ซับซ้อนขึ้นในทันใด

นางเป็นคู่หมั้นตัวน้อยที่เขาไม่เคยพบมาก่อน!

อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้…

เมื่อสามปีที่แล้ว พ่อของเขาและท่านปู่ของนาง ได้ตัดสินใจหมั้นหมายกัน ระหว่างพวกเขา ในตอนนั้น เขาก็ต่อต้านการแต่งงานครั้งนี้มาก เพราะมันกะทันหันเกินไปสำหรับเขา... 

เขาวางกระเป๋าเป้สะพายหลังที่มีคันธนูและลูกธนูวางบนหลัง ค่อยๆประคองเยว่หลิงจือ ที่อ่อนแอลงบนพื้น และเห็นว่าบาดแผลที่หน้าผากของนางไม่มีเลือดออกอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงโล่งใจเล็กน้อย

“เจ้าได้เรียนรู้ทักษะทางการแพทย์จากท่านปู่ของเจ้า ใบไม้เหล่านี้มีผลในการหยุดเลือดและลดการอักเสบ เจ้าทำแผลเรียบร้อยแล้ว ข้าแค่ต้องฉีกผ้าพันแผล แล้วพันให้”

เยว่หลิงจือ พยักหน้าด้วยอารมณ์ดี น่าทึ่งมาก ที่เขาเข้าใจอะไรง่ายดี นางทำท่าทางสบายๆ และชายหนุ่มคนนี้กลับสามารถเข้าใจความหมายของนางได้จริงๆ

ยิ่งกว่านั้น เขาไม่มีความเฉยเมยอีกต่อไปในตอนแรก และทันใดนั้น ก็กลายเป็นเด็กดีที่มีความกระตือรือร้นที่จะช่วยเหลือผู้อื่น นับว่าเป็นเด็กหนุ่มที่ดูดีทั้งยังน่ารักน่าเอ็นดูคนหนึ่ง

เยว่หลิงจือ เดาว่าเขาอาจจำปู่ของเจ้าของร่างเดิมได้ และเคยได้รับการช่วยเหลือจากปู่ของเจ้าของร่างเดิม ก็เลยรีบช่วยเหลือเธอ

หลังจากพันแผลแล้ว กู้เฉิง ก็หยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวออกจากแขนของเขา และเช็ดเลือดบนใบหน้าของนางเบาๆ เผยให้เห็นใบหน้าเล็กๆ ที่ซีดขาวและบอบบาง และดูเหมือนว่ามีตัวเขาอยู่ในดวงตาที่แวววับวาวนั้น...

หัวใจของกู้เฉิง ถูกกระตุ้นเล็กน้อย และเขาถามอย่างอ่อนโยน "ไม่มีใครเห็นเจ้าเมื่อเจ้าตกลงไปเลยหรือ?"

เยว่หลิงจือ ก็กำลังชื่นชมความหล่อของเขาอยู่ครู่หนึ่ง และตัดสินใจที่จะไม่บอกเขาว่า มีคนผลักนางลงไป

นางโบกมือในขณะที่ "อ่า... อ่า อ่า..."

น่าแปลกที่ กู้เฉิง เข้าใจความหมายของนางอีกครั้ง

“เจ้ายังป่วยอยู่ พี่สาวก็พาเจ้าไปเก็บฟืน แล้วพี่สาวของเจ้าไม่ได้อยู่กับเจ้า และนางไม่รู้ว่าเจ้าพลัดตกเขาไป และยังไม่มีใครมาตามหาเจ้าเลย?”

เยว่หลิงจือ พยักหน้าอีกครั้ง

การแสดงออกของ กู้เฉิง ซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อครึ่งปีที่แล้ว นางหลิว แม่เลี้ยงของนาง มาที่บ้านของเขาหนึ่งครั้ง และขอให้ครอบครัวเขา มารับนางไปอยู่ด้วย โดยบอกว่าสามารถเลี่ยงสินสอดทองหมั้นได้ แต่แม่ของเขาปฏิเสธทันที

จากสิ่งนี้จะเห็นได้ว่าครอบครัวของนางปฏิบัติต่อนางเหมือนเป็นภาระ และเป็นไปได้ว่านางใช้ชีวิตที่บ้านอย่างยากลำบาก

คู่หมั้นตัวน้อยที่โง่เขลาคนนี้ พวกเขาอาจจะไล่นางออกไปเมื่อไหร่ก็ได้

แต่ตอนนี้นางเป็นแบบนี้...

นอกจากความสงสาร ยังมีร่องรอยของความผิดในดวงตาของกู้เฉิง

เยว่หลิงจือ ที่มองเขาอยู่นั้นก็รู้สึกอธิบายไม่ถูก และไม่เป็นไรที่เขาจะรู้สึกสงสาร แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกผิด

เขาเป็นหนี้อะไรนาง

อาการวิงเวียนศีรษะรุนแรงขึ้น และ เยว่หลิงจือ ถอยหลังซวนเซจะล้มอย่างควบคุมไม่ได้

กู้เฉิง รีบมาพยุงนางนั่งอย่างรวดเร็ว กดฝ่ามือลงบนหลังของนาง และค่อยๆ เติมพลังภายในของเขาเข้าไปในร่างกายของนาง

เยว่หลิงจือ ไม่สามารถเข้าใจสถานการณ์ได้ในตอนแรก แต่ความรู้สึกร้อนแรงมาจากด้านหลังของนาง และจิตวิญญาณของนางก็ถูกยกระดับ จากนั้นนางก็ตระหนักได้ว่า เขาได้ส่งพลังปราณในตำนานให้แก่นาง ไม่คิดว่าโลกนี้จะเป็นโลกวรยุทธด้วย

นางตกตะลึงเล็กน้อย ชายหนุ่มรูปงามคนนี้ใจดีเกินไปสำหรับนาง!

เป็นเรื่องที่แปลกมาก ที่เด็กหนุ่มบ้านป่ามีพลังปราณแท้จริง และหลังจากที่นางได้รับพลังปราณแท้จริงเข้าร่างแล้วนั้น

ในตอนนั้นเอง

เยว่หลิงจือ ก็รู้สึกว่า ร่างกายนางเต็มไปด้วยพลังชีวิต และฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้งจริงๆ ในร่างเต็มไปด้วยพลังงานปราณวิญญาณแท้จริง และแม้แต่พื้นที่มิติที่มีทุ่งยาของนาง ก็ได้รับการเชื่อมต่อซิ้งกันเป็นผลสำเร็จ และปรากฏขึ้นมาในห้วงทะเลจิตวิญญาณของนาง

'ฮ่าฮ่าฮ่า หากว่านี่เป็นนิยาย ตัวละครเล็กๆอย่างนาง มันก็ต้องมีอะไรที่พิเศษๆ หรือของวิเศษกว่าคนอื่นบ้างล่ะ…'

ไม่งั้นเรื่องราวมันก็คงน่าเบื่อเกินไป นางยังจำได้ว่า ตัวละครในเรื่อง ‘เกษตรกรธรรมดา’ ของผู้แต่งคนเดียวกัน ก็ยังมีพื้นที่มิติ ถ้างั้นหากนางจะมีบ้างก็คงไม่ลำบากเกินไป…