Your Wishlist

ชาวบ้านไม่ธรรมดา เล่ม 1 (หญิงใบ้ตัวน้อย)

Author: 鲤鱼丸

เกิดใหม่เป็นหญิงใบ้ตัวน้อย ในครอบครัวชนบท เป็นชาวบ้านธรรมดาที่แม่ตายพ่อพิการ มีแม่เลี้ยงใจร้าย ต้องย้ายไปอยู่กับคู่หมั้นที่เป็นเด็กอายุ 16 ที่พ่อตายแม่แต่งงานใหม่ และมีน้องคู่หมั้นอีกหลายคนให้เลี้ยงดู

จำนวนตอน : 200

หญิงใบ้ตัวน้อย

  • 13/05/2565

ในป่าแห่งหนึ่ง

 

เด็กหญิงนางหนึ่ง รู้สึกวิงเวียนศีรษะและหน้าผากของเธอก็รู้สึกเจ็บปวด

 

แปลก อยู่ดีๆทำไมเธอถึงบาดเจ็บ

 

เธอพยายามลืมตาขึ้น และก็ได้พบว่าตัวเองนอนอยู่ใต้หน้าผาโดยไม่มีใครอยู่ข้างๆ มีเพียงก้อนหินและต้นไม้ อยู่รายล้อมรอบกาย

 

เธอแตะหน้าผากของเธอโดยไม่รู้ตัว สัมผัสเลือดเหนียวเหนอะที่ที่หน้าผากเปอะมือของเธอ และเมื่อเธอเห็นมือเล็กๆ ของเธอเต็มไปด้วยเลือด เธอก็ยิ่งตกตะลึง

 

‘อะไร ทำไม…’

 

ในเวลานี้เอง ก็มีข้อมูลที่ไม่คุ้นเคยมากมายหลั่งไหลเข้ามาในหัวสมองของเธอ

 

ในไม่ช้าเธอก็เข้าใจสถานการณ์ของเธอ ก่อนหน้านี้ เธอหยุดอยู่บ้าน หลังจากทำงานหนักมาหลายวัน ในโรงพยาบาลแพทย์แผนจีนในไทยแห่งหนึ่ง 
 

พออยู่ว่างๆก็เลยนั่งอ่านนิยายออนไลน์อยู่เรื่องหนึ่ง ในเว็บอ่านนิยายออนไลน์ยอดนิยม ชื่อเรื่อง ‘เมียไม่ธรรมดา’ ซึ่งเป็นเรื่องใหม่ ของผู้แต่งชื่อ พันปักษา ที่แต่งเรื่อง ‘โปรแกรมเมอร์ธรรมดา’ เปิดขึ้นมาใหม่ เธอจึงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เพราะเรื่องเก่าของเขายังแต่งไม่จบเลย

 

เธอก็เลยไปซื้อตอนรัวๆเรื่อง ‘โปรแกรมเมอร์ธรรมดา’ ที่เธอติดตามอ่านมาหลายเดือน นั้นรัวๆหลายตอน เพื่อให้กำลังใจเฝื่อว่าเขาจะกลับมาแต่งต่อเรื่อยๆ…

 

ก่อนหน้านี้ เธอได้อ่าน ตอนแรกของนิยายเรื่อง ‘เมียไม่ธรรมดา’ บอกว่าตัวเอกในเรื่องนั้น ซื้อตอนรัวๆในนิยายเรื่อง ‘โปรแกรมเมอร์ธรรมดา’ ก็เลยได้เกิดใหม่เป็นเซียวอันจิ้ง พระเอกของเรื่องนั้น เธอก็เลยรู้สึกว่า ผู้แต่งคนนี้ค่อนข้างติ๊งต๊อง สงสัยคงกำลังยากจน ถึงขนาดเขียนชี้นำผู้คน ให้ช่วยซื้อตอนในนิยายตัวเอง

 

เป็นไปได้ด้วยเหรอ แล้วใครจะเชื่อ ว่าหากซื้อตอนเยอะๆ แล้วจะได้ย้อนเวลา เกิดใหม่เหมือนกับในนิยายของเขา ถ้างั้นเธอก็จะซื้อตอนรัวๆอุดหนุนเขาหน่อยก็แล้วกัน เพื่อเป็นการให้กำลังใจ เขาจะได้รีบปั่นต้นฉบับให้เร็วกว่าเดิม….

 

ใครจะคิดเล่าว่า ในตอนนั้นเอง เธอจำได้ว่ามีแสงแวบเข้ามาตรงหน้าเธอ เหมือนใครสาดสปอร์ตไลค์ใส่หน้า ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วเธอก็วูบสิ้นสติไป ตอนแรกเธอเข้าใจว่าคงจะพักผ่อนน้อยเกินไป ก็เลยเป็นลม หรือไหลตายหรือเปล่า แต่หากเป็นแบบนั้น มันก็คงน่าเศร้าน่าดู แต่น่าจะเป็นเพราะเธอซื้อตอนรัวๆนั่นหรือเปล่า ก็เลยถูกดึงมาที่นี่ โดยแสงแวบแสงนั้น…

 

……

 

เอาล่ะ มาคิดถึงปัจจุบันกันก่อน

 

ตอนนี้เธอกลายเป็นเด็กสาวในชนบท เป็นสาวบ้านป่า อายุ 10 ขวบ อยู่ในหมู่บ้านหลิงซาน เมืองซวงซือ มณฑลชิงผิง ราชวงศ์ต้าเซี่ย…

 

….

 

อืม ชื่อของเธอคือ เยว่หลิงจือ แต่น่าแปลกนอกจากจำได้ว่า เธอกำลังอ่านนิยายออนไลน์ แล้วซื้อตอนรัวๆนิยายเรื่อง ‘โปรแกรมเมอร์ธรรมดา’ แล้วนั้น เธอก็จำชื่อเดิมหรือเรื่องราวของเธอก่อนหน้านี้ไม่ได้เลย ถ้างั้นก็ใช้ชื่อนี้ และตัวตนนี้ไปเลยก็แล้วกัน

 

สำหรับร่างกายนี้ และตัวตนของเด็กหญิงตัวน้อยผู้นี้ เป็นเด็กในครอบครัวยากจน แม่ของเธอเสียชีวิตเมื่ออายุได้ 3 ขวบ พ่อของเธอแต่งงานกับแม่เลี้ยง และเมื่อมีแม่เลี้ยง พ่อแท้ๆก็กลายเป็นพ่อเลี้ยงเหมือนดั่งคำโบราณ อย่าได้หวังว่าจะได้รับความรักและการดูแลเอาใจใส่จากพ่อ เหมือนบิดาแท้ๆอีกต่อไป…

 

เมื่ออายุได้เจ็ดขวบ ปู่เพียงคนเดียวที่รักเธอ ก็ได้เสียชีวิตลงอย่างกะทันหัน

 

แล้วเธอก็กลายเป็น หญิงใบ้ตัวน้อย ไม่สามารถพูดได้หลังจากนั้น พูดได้เพียง "อ่า...อ่า…"

 

หลังจากที่เธอกลายเป็นใบ้ ชีวิตก็ยากขึ้นสำหรับเธอ

 

เยว่เสี่ยวฉุย พี่สาวที่เกิดจากแม่เลี้ยงของเธอ ชอบกลั่นแกล้งเธออยู่เสมอ เพราะว่าเธอพูดไม่ได้

 

เช้านี้เธอถูกเยว่เสี่ยวฉุย ลากไปที่ภูเขาเพื่อไปเก็บฟืน ในตอนนั้นเอง ก็มีคนผลักเธอจากข้างหลัง และเธอก็กลิ้งตกจากหน้าผาและตกลงมาตาย

 

เจ้าของร่างเดิม จวบจนตายไป ก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนผลักเธอลงมา และเยว่หลิงจือ คนปัจจุบัน ก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเยว่เสี่ยวฉุย เป็นคนทำหรือเปล่า

 

สถานการณ์ปัจจุบันของเธอแย่มาก…

 

หากว่าตอนนี้เธออยู่ในนิยายจริงๆ ไอ้คนแต่งมันจะแต่งให้เธอเกิดแบบธรรมดาไม่ได้เชียวหรือ ทำไมต้องก่อดราม่าขนาดนี้ด้วย หรือว่ากลัวว่าเรื่องมันจะไม่ดราม่าพอ…

 

 

ร่างกายนี้อ่อนแออยู่แล้ว และเลือดก็ยังออกอีก เพราะโดนก้อนหินด้านล่าง ตรงหน้าผากก็มีแผล หัวก็แตก คาดว่าคงตายเพราะเสียเลือดมากเกินไป ตอนนี้คนทั้งตัวก็มึนงง หากไม่ได้รับการรักษาเร็วๆนี้ เธอก็จะตายอีกรอบในไม่ช้านี้…

 

ไม่ใช่เรื่องยากที่เยว่หลิงจือผู้นี้ จะสวมร่าง สวมตัวตนที่ใกล้พังทลายนี้ ใช้ๆไปก่อน เพราะเธอถูกปลูกฝัง ไม่ให้ยอมรับความพ่ายแพ้ ฝังในกระดูกของเธอ มาจากศตวรรษที่ 21 แทบเรียกได้ว่าเธอเป็นหญิงแกร่งพอสมควร...

 

ไม่ว่าจะเป็นเพราะเหตุผลใดก็ตามที่ทำให้เธอมาอยู่ที่นี่ เธอก็จะสู้ต่อไป

 

ไม่เป็นไร หากจะเป็นใบ้? ถึงจะใบ้แต่ก็ไม่โง่ ยังมีความทรงจำเดิมอยู่ ถ้างั้นก็คงต้องสู้ต่อไป และต้องอยู่ให้ได้!

 

ความสามารถในการใช้ชีวิตด้วยความทรงจำตลอดชีวิตคือพรที่พระเจ้ามีต่อเธอ

 

เยว่หลิงจือ ปีนขึ้นไปสองสามขั้นด้วยความยากลำบาก หยิบใบ "สาบเสือ" ที่มีคุณสมบัติห้ามเลือดและต้านการอักเสบ จากนั้นถูและแปะไว้บนหน้าผากของเธอ

 

ในฐานะแพทย์แผนจีนที่มีมาแต่โบราณ การห้ามเลือดและการรักษาตัวเอง จึงไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอ เหมือนเธอจะนึกอะไรขึ้นมาได้อีกอย่าง รู้สึกว่าเธอจะเก่งการแพทย์ หรือนี่จะเป็นสกิลติดตัวเริ่มต้นสำหรับเธอ...

 

แต่เนื่องจากความอ่อนแอของเธอ เยว่หลิงจือ จึงปีนไปได้ไม่ไกลจากจุดเดิมมากนัก

 

 

ในเวลานี้ ไก่ฟ้าที่ถูกลูกศรไม้ไผ่ฟาดที่ปีกของมัน กรีดร้องและตกลงมาต่อหน้าเธอ กระพือปีกที่ได้รับบาดเจ็บอย่างต่อเนื่อง พยายามจะบินหนีไปอีกครั้ง

 

มีนักล่าล่าสัตว์อยู่ใกล้ๆ ด้วยหรือ?

 

สิ่งนี้ ทำให้จิตใจของเธอเบิกบาน ฉันหวังว่านายพรานคนนี้จะช่วยเธอได้

 

เธอเอื้อมมือออกไปจับไก่ฟ้า ไก่ฟ้าก็กระโดดออกไปพร้อมกับลูกศรไม้ไผ่ด้วยความกลัว เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมแพ้ เธออ่อนแอเกินไป

 

เกิดเสียงกรอบแกรบ มีคนเดินผ่านมาอย่างรวดเร็ว

 

เป็นชายหนุ่มรูปงามอายุประมาณสิบห้าหรือสิบหกปี มีธนูและลูกธนูอยู่ในมือ และมีตะกร้าใบเล็กบนหลังของเขา

 

เมื่อมองแวบแรก เยว่หลิงจือ คิดว่าเขาดูดีเกินไป! ไม่น่าจะเป็นชาวบ้านธรรมดา ลักษณะใบหน้ามีความละเอียดอ่อนและเรียบเนียนอย่างสุดจะพรรณนา โดยมีผมสีดำเหมือนหมึก ผิวเรียบเนียนเหมือนหยกเย็น คิ้วและดวงตาดูน่าดึงดูดใจยิ่งขึ้นไปอีก…

 

เมื่อมองแวบที่สอง เธอรู้สึกว่าเขาเย็นชาเกินไป เหมือนมีอากาศเย็นปกคลุมไปทั่วร่างกายของเขา

 

เมื่อเห็นเธอเต็มไปด้วยเลือด เขาก็ตกใจอยู่ครู่หนึ่ง แต่เขาก็เดินตามไก่ฟ้าที่บาดเจ็บก่อน ราวกับว่าไก่ฟ้ามีความสำคัญมากกว่าเธอมาก

 

 

กู้เฉิง รีบคว้าไก่ฟ้ามาใส่ในกระเป๋าแล้วเดินเข้ามาหาเธอ "เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?"

 

'เลือดออกขนาดนี้ คงยังสบายดีอยู่มั้ง' เยว่หลิงจือคิดในใจ แม้ว่า เยว่หลิงจือ จะไม่พอใจเขาเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากขอให้เขาช่วยพาเธอออกจากที่นี่ เธอกังวลว่าคนที่ผลักเธอตกเขา จะกลับมาฆ่าเธออีกครั้ง ถ้ายังเห็นว่าเธอยังไม่ตาย…

 

“อ๊ะ...อ๊ะ...”

 

เยว่หลิงจือ ใช้มือข้างหนึ่งปิดหน้าผากของเธอ และอีกมือหนึ่ง เธอชี้ไปที่ยอดหน้าผาแล้วไปที่คราบเลือดใต้ดิน

 

เธอทำได้เพียงครั้งเดียวโดยหวังว่าท่าทางจะตรงกับรูปร่างปากและเขาสามารถเข้าใจสิ่งที่เธอต้องการอธิบาย…

กลับหน้าหลัก ตอนถัดไป