“พ่อ แม่ สบายดีไหม?” เด็กน้อยทั้งสี่เอ่ยถามเมื่อเห็นพ่อแม่เข้ามาในลานบ้านแล้ว

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แค่เรื่องเล็กน้อย อย่ากังวลไปเลย”

เด็กน้อยทั้งสี่โล่งใจเมื่อเห็นว่าเซี่ยหยุนจิน และหลู่เจียว ไม่เป็นไร ขณะที่ป้าชิวพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นายน้อยทั้งสี่ เมื่อไม่เห็นพวกท่าน รู้สึกเป็นห่วงมากดูเหมือนผู้ใหญ่ตัวเล็กสี่คน” เด็กทั้งสี่รู้สึกอับอายโดยป้าชิว 

เซี่ยหยุนจินและหลู่เจียวหัวเราะ และทั้งครอบครัวไปที่ห้องโถงใหญ่เพื่อรับประทานอาหารเช้า

หลังอาหารเช้า เซี่ยหยุนจิน พาหลินตง ไปที่บ้านเช่าเพื่อติวให้นักเรียน

หลู่เจียวพาเด็กน้อยทั้งสี่ไปดูช่างฝีมือสร้างสไลเดอร์ที่ลานหน้าบ้าน เด็กสี่คนถามหลู่เจียวว่าจะเล่นกับสิ่งเหล่านี้อย่างไรเป็นครั้งคราว หลู่เจียว อธิบายให้พวกเขาฟัง ว่ามันคืออะไรใช้ยังไงเมื่อเสร็จแล้ว เด็กน้อยทั้งสี่ก็รู้สึกตื่นเต้นรอเล่นสไลด์เดอร์นี้แทบไม่ไหวแล้ว

หลู่เจียวกำลังคุยกับเด็กน้อยทั้งสี่ ก็ได้ยินเสียงการทะเลาะวิวาทจากครอบครัวจ้าวข้างๆ

แม้ว่าบ้านจ้าว จะอยู่ข้างบ้านเซี่ย และสถานที่ไม่ใหญ่โต แต่ก็มีเหตุผลที่จะบอกว่าเขาไม่ได้ยินอะไรเลย แต่จ้าวเหอหัว ไม่เพียงแต่เสียงดัง แต่ยังเกือบจะตะโกน และเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ได้ยิน

"ต้าหนิวเป็นแค่คนขายเนื้อคนฆ่าหมู เขาไม่รู้จักตัวอักษรแม้แต่ตัวเดียว เขาพูดหยาบคายและโง่เขลา เขารู้แค่วิธีฆ่าหมูและขายเนื้อตลอดทั้งวัน ข้าจะไม่แต่งงานกับเขา ข้าต้องการ แต่งงานกับบัณฑิต"

"หากไม่มีร้านค้า ข้าไม่สนใจ เขาเป็นพ่อค้าเนื้อมาตลอดชีวิต ข้าอยากจะแต่งงานกับบัณฑิตและกลายเป็นภรรยาบัณฑิต"

หลู่เจียวได้ยิน มีเส้นสีดำที่หน้า ใจนางใหญ่มาก ยังอยากเป็นภรรยาบัณฑิตเป็นภรรยาบัณฑิตง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?

อย่างไรก็ตาม หลู่เจียวก็ขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจ เชื่อว่าครอบครัวจ้าว คงจะจัดการกับเรื่องนี้ได้ดี

ตอนเที่ยง เซี่ยหยุนจิน กลับมาทานอาหารเที่ยง หลู่เจียวก็บอกเซี่ยหยุนจิน เกี่ยวกับเรื่องนี้ เซี่ยหยุนจินก็พูดไม่ออก จ้าวเหอหัว อยากเป็นภรรยาบัณฑิต ภรรยาของบัณฑิตใช่ว่าจะไม่ดี แต่ก็ใช่ว่าจะดี มีบัณฑิตมากมายที่ไส้แห้ง ดีไม่ดีก็อาจนำความโชคร้ายมาสู่ตัวเองได้

เซี่ยหยุนจิน เหลือบมองหลู่เจียว อย่างเงียบๆ เขาคิดว่าต้องเป็นผู้หญิงแบบนี้ถึงจะเหมาะสมที่จะเป็นภรรยาของบัณฑิตอย่างเขา

หากเขาได้เป็นขุนนางในอนาคต หลู่เจียวก็จะได้เป็นภรรยาขุนนาง สิ่งนี้อาจทำให้นางลังเลที่จะไปจากเขาได้ด้วย

เซี่ยหยุนจินหัวเราะเบาๆ ในขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ หลู่เจียว ที่อยู่ด้านข้าง ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ และมองเขาแปลกๆ ทำไมชายคนนี้อยู่ดีๆถึงหัวเราะ หรือว่าหัวเราะจ้าวเหอหัวอยากเป็นภรรยาบัณฑิต

ทั้งครอบครัวกำลังรับประทานอาหาร ลุงเหวินมารายงานว่า 

"นายท่าน หูซานมาเยี่ยม"

เซี่ยหยุนจินไม่พอใจมากเมื่อได้ยินว่าหูซานมาอีกแล้ว ตอนแรกเขาไม่ต้องการพบเขา แต่เมื่อเขาคิดเกี่ยวกับตัวตนของหูซาน เขาก็ลุกขึ้นยืน

"ข้าจะไปด้านหน้า เพื่อพบเขาและเจ้าสามารถกินต่อได้อีก"

"ตกลง"

หลู่เจียวไม่ต้องการเห็นเจ้าหูซานคนนี้เหมือนกัน ดังนั้นนางจึงเพิกเฉยและรับประทานอาหารกลางวันกับเด็กทั้งสี่คนต่อไป 

หลังอาหารกลางวัน หลู่กุ้ย ก็เดินอย่างรวดเร็วจากสนามหน้าบ้าน 

"พี่สาว หูซาน มามอบบัตรเชิญให้เจ้า เขาบอกว่าเขาต้องการมอบให้เจ้าด้วยตนเอง" 

"ว่ากันว่า ภรรยาของเขา ขอให้เขาส่งมอบให้เจ้าเป็นการส่วนตัว ลูกชายของเขาจะครบเดือน ในวันมะรืนนี้ และถ้าเขาต้องการจัดงานเลี้ยงครบเดือน ภรรยาของเขาขอให้เขาส่งคำเชิญมายังพี่สาว"

หลู่เจียวครุ่นคิด ครบเดือนแล้วหรือ ไวจริงๆ สักพักนางก็ลุกขึ้น ถ้าเขามาส่งคำเชิญด้วยเจตนาดี นางก็ไม่มีเหตุผลที่จะพลาด

"ตกลง"

หลู่เจียว ส่งสัญญาณให้หลู่กุ้ย เล่นกับเด็กน้อยทั้งสี่สักพัก และนางก็พา เฟิงจื้อ ไปพบหูซาน ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน

ในห้องโถงใหญ่ของสวนหน้าบ้าน เซี่ยหยุนจินมองไปที่หูซาน อย่างเย็นชา เขาไม่ชอบหูซานในตอนแรก และเขายังมาถามเขาว่าอาการบาดเจ็บของ เหลียงซือเหวินเกี่ยวข้องกับเขาหรือไม่?

หูซาน ปวดหัวเมื่อเห็นเซี่ยหยุนจินปรากฏตัว "ข้าแค่ถามเจ้าไม่ใช่เหรอ? ทำไมเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ" หูซานพบกับเซี่ยหยุนจิน ก่อนหน้านี้และถามเขาว่าอาการบาดเจ็บของเหลียงซือเหวิน เกี่ยวข้องกับเขาหรือไม่ หน้าตาของเซี่ยหยุนจิน ก็เย็นชาทันทีและไล่เขาออกไป

หูซานโกรธมากจนอยากจะออกไป แต่เขาคิดว่าเขามีธุระที่ต้องไปที่บ้านเซี่ย วันนี้

วันมะรืนนี้ เป็นวันครบเดือนของลูกชาย ภรรยาของเขาขอให้เขาส่งคำเชิญให้หลู่เจียวแสดงความจริงใจของครอบครัว

ในห้องโถงใหญ่ เซี่ยหยุนจิน มองไปที่หูซาน ด้วยท่าทางที่ไม่เป็นมิตร 

"เจ้าคิดว่าคำพูดของเจ้าชักนำปัญหามาให้บ้านเราในอนาคตหรือไม่ เจ้านำเหลียงซือเหวิน มาก่อนหน้านี้และทำให้เรามีปัญหา และตอนนี้เจ้ายังพูดแบบนี้ เจ้าคิดว่าครอบครัวของเราจะถูกแก้แค้นแบบไหนจากบ้านเหลียง ถ้าคำนี้แพร่กระจายออกไป"

หูซานรู้สึกผิดในทันทีและไม่กล้าพูดเสียงดังและกระซิบ "ข้าแค่ถามเจ้าไม่ได้เหรอ ถ้าเจ้าตอบว่าไม่ มันก็จะผ่านไป "

เซี่ยหยุนจิน มองไปที่หูซานอย่างโกรธจัดและกล่าวว่า "ข้าไม่ใช่พ่อแม่ของเจ้าและข้าไม่มีความรับผิดชอบที่จะสอนเจ้า ในอนาคต คำพูดและการกระทำของเจ้าความจะผ่านสมองของเจ้าก่อน"

หูซาน อดไม่ได้ที่จะตอบโต้ เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเซี่ยหยุนจิน "เจ้าไม่ใช่พ่อของข้า แต่วิธีที่เจ้าฝึกข้าเหมือนกับพ่อของข้า"

หลู่เจียว เพิ่งเดินเข้ามาจากนอกประตูและเมื่อนางได้ยินคำพูดของหูซาน ใบหน้าของนางก็พูดไม่ออก นายหูคนนี้อธิบายยากจริงๆ

เมื่อเห็นหลู่เจียวเข้ามาใกล้ ใบหน้าที่เย็นชาของเซี่ยหยุนจินก็อ่อนลง และนางถามด้วยความเป็นห่วงว่า "เจ้ากินข้าวเสร็จแล้วหรือ"

หลู่เจียว พยักหน้า เดินไปข้างเซี่ยหยุนจิน แล้วนั่งลง มองไปที่หูซาน และกล่าวว่า "นายน้อยหูมาส่งบัตรเชิญหรือ"

หูซานเพียงต้องการทำงานที่ภรรยามอบหมายให้เขาให้เสร็จโดยเร็วที่สุดเขาพยักหน้าทันทีและพูดว่า “ใช่ ภรรยาของข้า เน้นเป็นพิเศษว่าให้ข้าจะมอบมันให้กับเจ้าด้วยตนเอง ดังนั้น ข้าขอเชิญไปร่วมงาน”

หลังจากที่หูซานพูดจบ เขาก็นำเสนอการ์ดเชิญเป็นการส่วนตัว และ หลู่เจียว ส่งสัญญาณให้เฟิงจื้อรับไป

“ตกลง พรุ่งนี้ข้าจะไปที่นั่น”

เมื่อได้ยินสิ่งที่หลู่เจียวพูด หูซานก็โล่งใจ เขายืนขึ้นและเตรียมที่จะจากไป แต่ก่อนจะจากไป เขารู้วิธีที่จะสุภาพ

“พี่หยุนจินก็มากับนางหลู่วันมะรืนได้”

เซี่ยหยุนจิน พูดห้วนๆทันที "นั่นเป็นเรื่องปกติ ภรรยาของข้าไม่คุ้นเคยกับ เมืองชิงเหอ ข้าก็ต้องกังวลเป็นธรรมดา ดังนั้นข้าจึงอยากไปกับนางโดยธรรมชาติ"

เซี่ยหยุนจินกังวลจริงๆ แม้ว่าผู้พิพากษาหูจะเป็นเพียงผู้พิพากษามณฑลเล็กๆ ระดับเจ็ด แต่เขายังเป็นผู้ปกครองเมืองชิงเหอ นอกเหนือจากผู้ใต้บังคับบัญชาของมณฑลแล้ว พ่อค้าทุกคนในเมืองชิงเหอ จะต้องไปด้วยอย่างแน่นอน

หลังจากได้ยินคำพูดของเซี่ยหยุนจินแล้ว หูซานก็พึมพำกับตัวเอง ไม่เคยได้ยินว่าเจ้าให้ความสำคัญกับภรรยามากขนาดนี้มาก่อน

แต่ในเวลานี้ หูซานไม่กล้าที่จะยั่วยุเซี่ยหยุนจินอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงจากไปทันที ในห้องโถงใหญ่ เมื่อเห็นว่าหูซานออกไปแล้ว หลู่เจียวก็ลุกขึ้นเพื่อไปที่สวนหลังบ้าน 

พอหันกลับมาก็เห็นสีหน้าของเซี่ยหยุนจิน ไม่มีความสุขเล็กน้อย จึงถามว่า 

"เจ้าดูไม่มีความสุข เกิดอะไรขึ้น?" 

"เจ้ารู้ไหมว่า หูซาน ถามอะไรข้าก่อนหน้านี้" 

หลู่เจียวไม่ตอบแต่เซี่ยหยุนจินตอบเองว่า "เขาถามข้าว่า อาการบาดเจ็บของเหลียงซือเหวิน เกี่ยวข้องกับข้าหรือไม่? ตอนนี้ตระกูลเหลียงกลายเป็นฝูงหมาบ้าไปแล้ว” 

สีหน้าของหลู่เจียวไม่ค่อยดีนัก นางก็จึงว่า "เช่นนั้น หูซานผู้นี้ต้องอยู่ให้ไกลในอนาคต ข้ารู้สึกว่าเขาพูดหรือทำตัวไร้สาระ แต่ก็ใช่ว่าเขาจะเป็นอย่างนั้นจริง"