หลักๆที่เซี่ยหยุนจินต้องการบอกก็คือ อย่าเข้าไปยุ่งเรื่องของคนอื่น 

ในที่สุดนายท่านจ้าวก็ฟื้นคืนสติ ดวงตาของเขาก็ใสราวกับถูกล้างด้วยน้ำ ถ้าดวงตาสีดำของเขาถูกปิดไว้ เมื่อก่อนมีฝุ่นเกาะ ตอนนี้เขาเศร้าเหมือนดวงดาวที่เย็นยะเยือก

เขามองไปที่เซี่ยหยุนจินและตอบด้วยน้ำเสียงที่ลึกล้ำ "เซี่ยซิ่วไฉ ไม่ต้องกังวล ข้าจะลงโทษลูกสาวของข้าอย่างดี เมื่อข้ากลับไป และข้าจะไม่ปล่อยให้นางสร้างปัญหาให้กับเซี่ยซิ่วไฉอีกต่อไป"

นายท่านจ้าวพอรู้อยู่ว่าคนที่อาศัยอยู่ข้างบ้านเป็นบัณฑิต และเขายังเป็นบัณฑิตอันดับหนึ่ง และแม้แต่เจ้าเมืองก็ยังเคยให้รางวัลแก่เขามาก่อน แต่ในขณะนั้น นายท่านจ้าวยังแค่ทำหน้าที่เป็นตำรวจเมือง และเขาไม่เคยเห็นบัณฑิตคนนี้ และหลังจากนั้นทั้งสองคนก็พบกันครั้งแรก กลับเจอกันในสถานการณ์นี้

เซี่ยหยุนจินดูดีขึ้นหลังจากได้ยินคำพูดของจ้าวปู้โถวและเขาพยักหน้าเล็กน้อยไปทางจ้าวปู้โถว "ขอบคุณ ท่านจ้าวปู้โถวมาก"

จ้าวปู้โถวมองไปที่เซี่ยหยุนจินและถอนหายใจในใจ เด็กสาวเมื่อโตขึ้นก็ควบคุมยาก น่าขายหน้าจริงๆ

“ไม่เป็นไร” 

นายท่านจ้าว หันหลังและกลับบ้านตัวเองไป แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เซี่ยหยุนจินพูดก่อนหน้านี้ ใบหน้าของเขาก็เย็นชาทันที จ้าวเหอหัว ไม่ใช่ลูกสาวของตระกูลจ้าว แต่เป็นลูกสาวของลูกน้องของเขาที่เคยได้รับบาดเจ็บเสียชีวิต

เป็นผลให้ภรรยาของลูกน้องเขาคนนั้นหนีไปกับใครบางคนและทิ้งลูกสาววัย 2 ขวบไว้ที่บ้าน เขาที่เป็นหัวหน้าอดสงสารไม่ได้ ในที่สุดเขาก็รับเลี้ยงเป็นลูกสาวตัวเอง

อารมณ์ของลูกสาวลูกเลี้ยงคนนี้ เมื่อโตขึ้นก็เจ้าชู้เหมือนกับแม่ของนาง ภรรยาของเขาต้องการหาคู่แต่งงานให้นางหลายครั้ง แต่นางก็ไม่พอใจ

ภรรยาของเขาไม่ต้องการดูแลเรื่องของนางอีกต่อไป คราวนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ก็ให้นางแต่งงานโดยเร็วที่สุด ครอบครัวของพวกเขาไม่ได้เป็นหนี้อะไรนาง

จ้าวปู้โถวเดินเข้าไปในบ้านด้วยท่าทางมืดมน

หน้าบ้านเซี่ย ด้านนอก นายหญิงบ้านซู ก็ได้รับเชิญมาโดยเฟิงจื้อ

นายหญิงบ้านซูตื่นแต่เช้าและพาคนไปทำงานในครัวด้านหลัง ไม่ใช่ว่า ครอบครัวซูไม่มีเงินจ้างคนรับใช้ และไม่ใช่ว่าไม่มีคนรับใช้ในครอบครัว แต่นางยืนยันว่านางทำอาหารและเตรียมอาหารเองทุกวัน นางจึงได้ตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมอาหารเช้าเอง สองสามอย่าง

เมื่อเฟิงจื้อ ไปเชิญ นายหญิงบ้านซู นางก็รู้สึกอับอายมาก 

เรื่องซุบซิบนินทาเล็กๆน้อยๆ ระหว่างเพื่อนบ้าน เป็นเรื่องบันเทิงอย่างหนึ่งระหว่างเพื่อนบ้าน หากนั่นไม่เกี่ยวกับบ้านตัวเอง แต่น้องสามีของนางไปบ้านเพื่อนบ้านแต่เช้าเพื่อสร้างปัญหา

สิ่งนี้ทำให้นางเข้าหน้าไม่ติดกับเพื่อนบ้านได้ในอนาคต ถือว่าเป็นเรื่องเสียหน้าอย่างมาก

พูดตามตรง ถ้าไม่ใช่เพราะลูกชายและลูกสาวของนาง นางคงจะหย่ากับซูต้าไห่ไปนานแล้ว

10 กว่าปีที่แล้ว นางแต่งงานกับซูต้าไห่ ครอบครัวของเขายากจนจนไม่มีเงินซื้อของขวัญ นางเห็นว่าเขาสามารถทนต่อความยากลำบากและทำงานหนัก จิตใจของเขายืดหยุ่นได้ นางจึงตกหลุมรักเขา และยืนกรานที่จะแต่งงานกับเขาโดยไม่คำนึงถึงความยากจนของครอบครัวเขา และต่อมานางก็แลกสร้อยข้อมือเงินที่นางนำมาทำการค้ากับเขา

เมื่อซูต้าไห่ประสบความสำเร็จในการทำการค้า พ่อแม่ พี่น้องและภรรยาของเขาทั้งหมดก็มาอยู่ด้วย และสร้างปัญหาไม่หยุด

สะใภ้ซูรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย นางเดินตามเฟิงจื้อ ไปจนถึงประตูบ้านเซี่ย

เมื่อเห็นหลู่เจียว นางขอโทษหลู่เจียว อย่างเขินอาย

“นายหญิงหลู่ ข้าขอโทษ ข้าจะบอกน้องชายและน้องสาวของข้าเมื่อเขากลับมา และข้าจะไม่ปล่อยให้นางมาที่บ้านของเจ้าเพื่อก่อเรื่องอีก”

หลู่เจียวเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ ค่อนข้างใจดี แต่น่าเสียดายที่ครอบครัวทำให้นางดูซีดเซียว

นางมองดูนางซูและกล่าวว่า “พี่สะใภ้ซู หากท่านยอมแพ้ในบางครั้ง ก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะปฏิบัติต่อเจ้าอย่างอ่อนโยนได้ สำหรับผู้ที่ไม่สามารถปฏิบัติต่อท่านด้วยความเมตตา ความอดทนของท่านจะทำให้คนอื่นคิดว่าท่านรังแกง่าย ข้าไม่คิดว่าท่านเป็นคนโง่ ทำไมท่านไม่รู้วิธีใช้ความคิดของท่าน”

สะใภ้ซูก็ได้แต่กล้ำกลืนขมขื่นในใจ ไม่ได้ตอบอันใดเพียงพยักหน้ารับเอา

หลู่เจียวก็เข้าใจว่านั่นเป็นเรื่องคนอื่น จึงไม่พูดมากจนเกินไป นางมองไปที่เซี่ยหยุนจินเขาพูดว่า "เข้าไปข้างในกันเถอะ"

สะใภ้ซูจ้องไปที่พวกเขาอย่างว่างเปล่า เมื่อคิดถึงคำพูดของหลู่เจียว นางรู้สึกว่าความสับสนในใจของนางถูกทำลาย และร่างกายของนางก็ตื่นตัวมากขึ้น

ใช่ ความอดกลั้นของนางทำให้สามี พี่น้องสามี และน้องสะใภ้คิดว่านางรังแกง่ายหรือเปล่า

นานมาแล้ว นางยังเป็นสมบัติล้ำค่าที่พ่อแม่ของนางถืออยู่ในมือ เมื่อนางแต่งงานกับซูต้าไห่ พ่อแม่ของนางไม่เพียงแต่จัดสินสอดทองหมั้นให้นางสองสามกล่อง แต่ยังจัดต่างหูเงินและกำไลให้นางอีกด้วย ยังมีเงินสองสามร้อยตำลึง

ตอนนี้นางไม่มีเวลาแม้แต่เวลาจะกลับไปหาพ่อแม่เพื่อดูแลคนชราสองคนนั่น? ทำเพียงรับใช้ครอบครัวสามี นางเป็นหนี้ครอบครัวซูหรือไม่ ไม่เลย?

ดวงตาของสะใภ้ซูเย็นลง นางเม้มริมฝีปากบางของนาง หันกลับมาและเข้าไปในบ้านตัวเอง

หลู่เจียวและเซี่ยหยุนจินเพิกเฉยต่อกิจการของครอบครัวซูที่อยู่ข้างๆ และเดินไปที่สวนหลังบ้านเพื่อรับประทานอาหารเช้า

ระหว่างทาง เซี่ยหยุนจินคิดว่าหลู่เจียว เหนื่อยมาทั้งวันเมื่อวานและตื่นมากลางดึก ด้วยเหตุนี้ นางจึงไม่ได้นอนเพิ่มในตอนเช้า เขารู้สึกเป็นทุกข์เล็กน้อย เขาพูดว่า "วันนี้ข้าไม่มีอะไรทำ หลังจากอาหารเช้าเจ้าสามารถนอนได้สักพัก"

หลู่เจียว ส่ายหน้า "ไม่เป็นไร งีบสักพักตอนเที่ยง"

นางยังคงแข็งแรง มีเพียงความเหนื่อยล้าทางร่างกายเล็กน้อย และนางแค่อยากจะงีบนอนตอนเที่ยงหรือตอนบ่ายก็พอแล้ว

หลู่เจียวคิดว่าการทะเลาะวิวาทในวันนี้ ต้องขอบคุณเซี่ยหยุนจิน ที่ชักนำให้สาวๆมาทะเลาะกันหน้าบ้าน 

หลู่เจียวหันไปมองเซี่ยหยุนจินขณะที่คิด คนหน้าตาดีนี่ลำบากจริงๆ

เซี่ยหยุนจินมองดูนางมองมาที่เขาและอดไม่ได้ที่จะถามว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

"ดูสิว่า ใบหน้าของเจ้าสร้างปัญหาให้กับข้ามากแค่ไหน" หลู่เจียวเอ่ย

แต่ใบหน้านี้ค่อนข้างเพลินตา ไม่ต้องพูดถึง จ้าวเหอหัว ทางทิศตะวันออก และเฉินจ้าวตี้ ทางทิศตะวันตก ยังชื่นชอบแม้พบเห็นแค่ครั้งเดียว พวกนางอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองอีกสองสามที

เมื่อหลู่เจียวพูดจบ เซี่ยหยุนจินก็เลิกคิ้วขึ้นและพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า 

"ข้าก็ไม่ชอบเหมือนกัน" 

จากนั้นเขาก็เลิกคิ้วและคิดว่า "ข้าจะทำลายใบหน้านี้ดีหรือไม่"

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็นึกถึง ใบหน้าของเฟิงจื้อ เขาต้องกีดหน้าเหมือนนางหรือเปล่าจะได้ไม่มีผู้หญิงเข้ามาข้องเกี่ยว

หลู่เจียวจ้องไปที่เขาและพูดตำหนิว่า "อย่าพูดไร้สาระ หน้าเจ้ามีแผลเป็น เจ้าก็จะเข้าสอบไม่ได้ เจ้าไม่ต้องการสอบเพื่อเป็นขุนนางหรือ"

มีกฎที่ชัดเจน สำหรับการสอบในต้าโจว หากเจ้ามีความพิการเจ้าจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าสอบ และเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าสอบต่อหน้าจักรพรรดิหากเจ้ามีแผลเป็น โดยเฉพาะบนใบหน้า

เซี่ยหยุนจินยอมแพ้เมื่อเขาได้ยิน และพูดอย่างสบายๆ ว่า "ในเมื่อข้าไม่สามารถทำลายใบหน้าของข้าได้ ข้าจะอยู่ห่างจากผู้หญิงพวกนั้นในอนาคต และข้าจะไม่ให้โอกาสพวกนางอย่างแน่นอน"

เขาเหลือบมองไปที่หลู่เจียว ทันใดนั่นเอง ก็ได้ใบหน้าที่มีความสุขของหลู่เจียว ปากของเซี่ยหยุนจินก็ยกยิ้มเล็กน้อย ตราบใดที่เขาเอาใจนางมากๆ เชื่อเถอะว่าวันหนึ่งหลู่เจียว จะยอมรับเขา