ระหว่างที่คนในบ้านกำลังพูดคุยกัน อยู่ๆก็มีใครคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาทันที ล้มลงคุกเข่าลงต่อหน้าพวกเขา

เซี่ยหยุนจินและหลู่เจียว หันศีรษะและเห็นว่าการคุกเข่าต่อหน้าพวกเขาคือจ้าวเหอหัว บ้านข้างๆ

จ้าวเหอหัวร้องไห้เหมือนเสียใจมาก จนนางสะอื้นไห้ออกมาด้วยน้ำเสียงที่คล้ายหายใจไม่ออก "พี่ใหญ่เซี่ย" 

หลังจากพูด นอกประตูบ้าน ผู้เฒ่าเหวิน ก็วิ่งหอบเข้ามา มองไปที่เซี่ยหยุนจินและหลู่เจียว ด้วยการแสดงออกที่ไม่สบายใจ เขากล่าว

“นายท่าน นายหญิง ทาสชราได้ยินคนมาเคาะประตู แต่เมื่อเปิด นางก็รีบวิ่งชนทาสชราแล้วรีบวิ่งเข้ามา”

หลู่เจียวรู้ว่าขาของชายชรานั้นไม่ค่อยดี และจ้าวเหอฮวาก็หยาบคายมาก ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องยากมากสำหรับเขาที่จะหยุดนางเอาไว้ ง่ายๆ ไม่ควรโทษเขา

“ลุงเหวิน ไปเถอะ ไม่เป็นไร”

ชายชราเหวินถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาได้พบกับเจ้านายที่ดีเช่นนี้ และตอนนี้เขากินดีอยู่ดีและมีชีวิตที่ดี เขาจึงไม่อยากจากไป จึงอยากทำงานให้ดี

ในห้องโถงใหญ่ จ้าวเหอหัว มองไปที่เซี่ยหยุนจินและหลู่เจียว ที่กำลังนั่งอยู่ข้างบนและนางร้องไห้อีกครั้ง "พี่เซี่ย พี่หลู่ พ่อแม่ของข้าต้องการให้ข้าแต่งงานกับคนขายเนื้อ หลู่ต้าหนิวผู้นั้น แต่ข้า ไม่อยากแต่งงานกับหลู่ต้าหนิวเลยซักนิด แต่พวกเขาจะบังคับข้า..." 

ก่อนที่จ้าวเหอหัวจะพูดจบ ก็มีเสียงดังมาจากด้านนอกประตู และหยุดนางด้วยเสียงเย็นชา "หุบปาก"

จ้าวปู้โถวก้าวเข้ามาจากนอกห้องโถง เมื่อเขาเข้ามา เขากลัวนางจะสารภาพรักกับเซี่ยหยุนจิน เขาจึงชิงพูดก่อน 

"บัณฑิตเซี่ย นายหญิงหลู่ เป็นเราผู้เฒ่าที่ไม่เคร่งครัดในระเบียบวินัย และปล่อยให้ผู้หญิงในบ้านดื้อรั้นคนนี้เป็นต้นเหตุ สร้างปัญหาให้พวกท่าน ดังนั้นเราผู้เฒ่า จะพานางกลับไป”

เมื่อจ้าวเหอหัว ได้ยินคำพูดของผู้เฒ่าจ้าว นางร้องไห้หนักกว่าเดิม “พ่อ ข้าไม่ต้องการแต่งงานกับหลู่ต้าหนิว ข้าไม่ต้องการแต่งงาน ข้าไม่ต้องการแต่งงาน ... "

จ้าวเหอหัวพูดโวยวายซ้ำ ผู้เฒ่าจ้าวตะโกนอย่างโกรธเคือง "หุบปาก เชื่อหรือไม่ ข้าจะฆ่าเจ้า"

จ้าวเหอหัว รู้สึกหวาดกลัวและมองไปที่จ้าวปู้โถวด้วยความไม่เชื่อ จ้าวปู้โถวกล่าวอีกครั้ง "ถ้าเจ้ายังกล้าพูดเรื่องไร้สาระอีกอย่าโทษข้าที่ฆ่าเจ้าที่กบฏ"

ในที่สุด จ้าวเหอหัว ก็ลุกขึ้น "ท่านเป็นพ่อของข้าหรือไม่ ทำไมทำกับข้าแบบนี้"

ผู้เฒ่าจ้าวมองจ้าวเหอหัว ด้วยใบหน้าที่น่าเกลียด และทันใดนั้นก็พูดว่า 

"ถูกต้อง ข้าไม่ใช่พ่อของเจ้า พ่อของเจ้าตายไปนานแล้ว ถ้าข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนแบบนี้ ข้าก็จะไม่รับเลี้ยงเจ้าในตอนนั้น"

ผู้เฒ่าจ้าวรู้สึกเสียใจจริงๆ ในตอนนั้น พ่อของจ้าวเหอหัว ก็เป็นสายตรวจเหมือนกับเขา พ่อนางตาย แม่เอาเงินของครอบครัวหนีไปกับสามีใหม่ ด้วยความเมตตา เขาจึงรับเลี้ยงจ้าวเหอหัว และเปลี่ยนนามสกุลนางเป็นจ้าว

พอโตมากลับทำให้สกุลจ้าวเสียชื่อ ยิ่งโตลูกสาวคนนี้ก็ยิ่งเหมือนแม่มาก นอกจากขี้เกียจอยู่บ้านไปวันๆ ไม่ทำอะไรเลย ก็ไม่คิดเรื่องดีๆ พอโตขึ้น เป็นสาวก็บ้าผู้ชายกระทั่งวิ่งมาหาผู้ชายที่แต่งงานแล้วอย่างเซี่ยซิ่วไฉ

ผู้เฒ่าจ้าวรู้สึกอับอายที่ต้องพบปะผู้คน ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจบอกความจริงกับจ้าวเหอหัวโดยตรงไปเลย เพราะพวกเขาไม่ได้เป็นหนี้อะไรนาง

ในห้องโถงใหญ่ จ้าวเหอหัวตกตะลึง "พ่อ ท่านกำลังพูดเรื่องอะไร"

"ข้าบอกว่าพ่อของเจ้าเสียชีวิตไปนานแล้ว และแม่ของเจ้าก็หนีไปกับผู้ชายข้ารับเลี้ยงเจ้าเพราะสงสารเจ้า ครอบครัวเราไม่ติดหนี้อะไรเจ้า" 

"เจ้าเคยรังแกแม่ พี่ชาย และน้องสาวในครอบครัวของเราด้วยท่าทางหยิ่งยโสและเจ้ากี้เจ้าการ ข้าคิดว่าเจ้าคิดได้และประพฤติตัวดี หลังจากโตถึงวัยแต่งงาน แต่ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะแย่ขนาดนี้"

“ถ้าเจ้ายังคิดถึงบุญคุณเลี้ยงดูของครอบครัวเรา ไม่ต้องกังวลกับการตอบแทนบุญคุณอะไร ขอเพียงเจ้าแต่งงานออกเรือนไปกับหลู่ต้าหนิวด้วยความสบายใจ เท่านั้นก็พอ” 

หลังจากจ้าวปู้โถวพูดจบ เขาก็หันไปมองเซี่ยหยุนจิน และหลู่เจียว ที่อยู่ข้างหลังเขาแล้วพูดว่า รู้สึกผิด 

“เซี่ยซิ่วไฉ นายหญิงหลู่ ไม่ต้องกังวล ข้าจะจัดการเรื่องแต่งงานของนางให้เร็วที่สุด แล้วนางจะไม่สร้างปัญหาให้เจ้าอีก”

หลังจากจ้าวปู้โถวพูดจบ เขาก็หันหลังกลับและต้องการพาจ้าวเหอหัวกลับไป แต่เขาไม่คาดคิด จ้าวเหอหัวกลับกรีดร้องลุกขึ้นและวิ่งหนีไป

จ้าวปู้โถวรีบไล่ตามนางไป แม้ว่านี่จะไม่ใช่ลูกสาวของเขาจริงๆ แต่เขาก็เลี้ยงดูนางมาสิบกว่าปี และเขายังอยากให้นางแต่งงานออกไปในครอบครัวดีๆ แม้ว่าคนขายหมูจะไม่ได้ดีมากอะไร แต่มันก็เหมาะกับนางดี ซึ่งถือว่าเขาทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจในการเลี้ยงดูนางได้ดีที่สุดแล้ว ที่เขาสามารถทำได้

ต่อมา เซี่ยหยุนจินและหลู่เจียวมองหน้ากัน และหลู่เจียว ก็พูดไม่ออก

"ข้าไม่คิดว่าจะมีเรื่องเช่นนี้"

เซี่ยหยุนจินไม่ต้องการใส่ใจกับเรื่องนี้เพราะไม่ใช่เรื่องตัวเอง เขาหันหน้าไปมองหลู่เจียว และพูดด้วยความกังวลว่า "กลับไปงีบเถอะ"

หลู่เจียว พยักหน้าตอบ ลุกขึ้นและพาเฟิงจื้อกลับเข้าไป เซี่ยหยุนจิน ต้องการที่จะลุกขึ้นและส่งนางกลับ แต่กลัวว่าจะกลายเป็นรั้งหลู่เจียวเอาไว้ เช่นนั้นก็ให้นางไปพัก

หลู่เจียวพาเฟิงจื้อไปที่สวนหลังบ้าน ระหว่างทาง เฟิงจื้อพูดกับหลู่เจียว อย่างมีความสุขว่า "ดีแล้ว ตอนนี้จ้าวเหอหัว ก็คงถูกจับแต่งงานในไม่ช้า ปัญหาหมดไปอีกอย่างหนึ่ง"

เมื่อหลู่เจียวเห็นท่าทางกังวลของเฝิงจื้อ นางก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปหยิกใบหน้าของนางอย่างขบขัน "เจ้า ไม่ต้องกังวลแล้วใช่ไหม"

เฝิงจื้อพูดอย่างเขินอาย "นายหญิง บ่าวคิดเฝื่อนายหญิง"

"ใช่ ใช่ ทั้งหมดสำหรับข้า ข้าต้องขอบคุณเจ้า"

ทั้งสองพูดคุยและหัวเราะไปจนถึงสวนหลังบ้าน ในสวนหลังบ้าน เด็กน้อยทั้งสี่งีบหลับไปแล้ว หลู่เจียวและหลู่กุยพูดสองสามคำ นางก็ไปที่ห้องเพื่องีบหลับ

หลังจากงีบหลับในตอนบ่าย หลู่เจียวและเฟิงจื้อ ก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าผู้ชายและไปที่โรงหมอเปาเหอถัง

นางต้องไปที่เปาเหอถัง เพื่อตรวจผู้ป่วยที่ได้เชื่อมแขน จ้าวหลิงเฟิง ได้มอบเงิน 5,000 ตำลึงให้นางก่อนหน้านี้ คงต้องดูแลให้ดีๆหน่อย

ในโรงหมอเปาเหอถัง, จ้าวหลิงเฟิง, ฉีเหล่ย และคนอื่นๆ มีความสุขตามธรรมชาติที่ได้เห็นหลู่เจียวมาถึง

"แม่นางหลู่ คนที่โม่เป่ยส่งมารักษา ตื่นแล้ว"

หลู่เจียวพยักหน้า และเดินตามจ้าวหลิงเฟิง และฉีเหล่ย ไปจนถึงห้องด้านหลังเปาเหอถัง ห้องนี้สำหรับคนป่วยพักฟื้น

เมื่อหลู่เจียวตามจ้าวหลิงเฟิง และฉีเหล่ยไปทางด้านหลัง นางถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของเหลียงซือเหวิน

“ตระกูลเหลียงได้พาเขากลับไปพักฟื้นแล้ว เราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนี้ แต่เราไม่ต้องกังวล ครอบครัวเหลียงไม่ขาดแคลนหมอ”

หลู่เจียวพยักหน้า ริมฝีปากของนางเม้มเล็กน้อย ไม่เป็นไรถ้านางไม่ได้รักษาต่อ และแม้ว่าจะมีหมออยู่ แล้วไง นางเพิ่มปริมาณยาปฏิชีวนะ ทำให้ไตของเหลียงซือเหวินไม่ดีอีกต่อไป หมอก็ไม่สามารถพบได้ในเวลาอันสั้น

หลู่เจียวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและติดตามจ้าวหลิงเฟิงและฉีเหล่ยเข้าไปในห้องของผู้ป่วยที่ได้รับบาดเจ็บ

ในห้อง โม่เป่ย กำลังพูดคุยกับผู้ป่วยที่ได้รับบาดเจ็บบนเตียง

หลู่เจียวมองไปที่โม่เป่ย ดวงตาของนางหรี่ลงเล็กน้อย ชายที่โม่เป่ย กำลังติดตามเห็นได้ชัดว่ามีสถานะสูงส่งและคนที่เขาส่งไปคราวนี้ก็ควรจะเป็นคนมีฐานะด้วย มิฉะนั้นโม่เป่ย คงไม่ส่งเขามาด้วยตัวเอง

แต่ลู่เจียวแสร้งทำเป็นไม่รู้ ไม่ซี้ ไม่สนใจ และไม่ต้องการเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของคนอื่นมากเกินไป

ทันทีที่ หลู่เจียว ปรากฏตัว โม่เป่ย ก็พูดกับคนบนเตียงว่า "คนนี้ไง"