เซี่ยหยุนจินก็อธิบายอย่างระมัดระวัง "คนส่วนใหญ่ตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอกของพวกเขา ตัวอย่างเช่น ถ้าเจ้าเห็นคนอายุน้อย เจ้าอาจจะคิดว่าเขาอ่อนแอ แต่ความจริงคนผู้นี้กลับมีพลังมาก เมื่อเจ้าเห็นขอทานอ่อนแอ ก็จะเห็นใจเขา แต่บางครั้งเขาอาจเป็นโจรที่ดุร้าย ฆ่าโดยไม่กระพริบตา คนจึงตัดสินคนจากรูปลักษณ์ไม่ได้ ต้องพิจารณารอบด้านแล้วค่อยตัดสิน ทั้งคำพูดและการกระทำของเขา พวกเจ้าจำได้ไหม"

หลังจากเซี่ยหยุนจินพูดจบ เขามองไปที่เด็กสี่คนซึ่งพยักหน้าอย่างแรงทันที "พ่อเราเข้าใจ"

เมื่อเห็นว่ามันสายแล้ว หลู่เจียวแตะศีรษะเด็กน้อยทั้งสี่ แล้วกล่าว

"เจ้ากับน้าอยู่ที่บ้าน ส่วนแม่จะไปเป่าเหอถัง"

วันนี้เป็นวันเปิดเป่าเหอถัง ต้องมีคนไข้มาหาหมอ นางจึงต้องไปที่นั่นเพื่อช่วยเขาในโรงหมอ

ซือเป่าตัวน้อยเมื่อได้ฟังคำพูดของหลู่เจียว เขาก็อยากจะไปกับนางด้วยโดยไม่รู้ตัว

"แม่ ข้าไปด้วย"

หลู่เจียวจะพาเขาไปได้ไหม วันนี้มีคนมากมายในเป่าเหอถัง ดังนั้นข้าจึงไม่สามารถพาพวกเขาไปได้

หลู่เจียวมองไปที่เด็กน้อยทั้งสี่และพูดว่า “แม่มีบางอย่างที่ต้องทำวันนี้ ข้าจะพาเจ้าไปที่นั่นเมื่อข้าว่างแล้ว อย่างไรก็ตาม เจ้าและน้าช่วยแม่ดูแลบ้านได้”

พูดจบเด็กน้อยทั้งสี่ก็คิดว่ามีเหตุผล เขาต้องให้ความสนใจว่าจะมีใครมาวุ่นวายพ่อของพวกเขาหรือเปล่า พวกเขาพยักหน้าอย่างแรงและพูดว่า 

“ไม่ต้องห่วงแม่ เราจะจับตาดูแทนแม่”

“ใช่ เราสัญญาว่าจะทำให้ภารกิจนี้ให้สำเร็จลุล่วง”

หลู่เจียวและเซี่ยหยุนจิน คุยกับซือเป่าตัวน้อยอีกครั้งก่อนที่จะเดินไปที่ลานด้านหน้า เซี่ยหยุนจินก็หันมาพูดกับเฟิงจื้อ

“ดูแลนายหญิง อย่าให้ใครมายุ่งกับนาง”

ในขั้นต้น หลู่เจียว ไม่ได้ต้องการพาเฟิงจื้อไปที่นั่น แต่เซี่ยหยุนจิน ไม่เห็นด้วยและยืนยันให้นางพาเฟิงจื้อไปด้วย

เมื่อเห็นว่าเขามีเจตนาดี นางจึงไม่ยืนกราน

เฟิงจื้อที่อยู่ข้างๆ เมื่อได้ฟังคำพูดของเซี่ยหยุนจิน ก็พยักหน้า "นายท่านไม่ต้องกังวล ข้าจะดูแลนายหญิงเอง"

เมื่อหลู่เจียวมองดูเขากำชับเฟิงจื้ออย่างระมัดระวัง นางก็อดรู้สึกอบอุ่นในใจไม่ได้

เซี่ยหยุนจินพานางไปที่รถม้าหน้าบ้านและพูดอีกสองสามคำ "หากมีสถานการณ์อะไร เจ้าก็ให้ใครสักคนมาหาข้า และข้าจะให้นักเรียนไปที่นั่น"

"ตกลง"

รถม้าวิ่งไปทางเป่าเหอถัง ส่วนเซี่ยหยุนจินก็นำหลินตง ไปที่บ้านเช่า ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากร้านเปาเหอถัง

นักเรียนของเซี่ยหยุนจิน ที่เขาต้องติวให้นั้น ล้วนเป็นบุตรชายของพ่อค้าในมณฑล แน่นอนว่า นักเรียนเหล่านี้ไม่ใช่ลูกของสี่ตระกูลใหญ่ หลายคนก็อยู่ในตระกูลที่ร่ำรวยต่ำกว่าสี่ตระกูลใหญ่เพียงหนึ่งหรือสองระดับ และคนเหล่านี้ไม่เคยรังแกเซี่ยหยุนจิน มิฉะนั้นเซี่ยหยุนจิน ก็คงจะไม่สอนพวกเขา

อาจารย์ใหญ่ลู่รู้ดีถึงบุคลิกของเซี่ยหยุนจิน ดังนั้นคนที่เขาเลือกคือคนที่ปกติแล้วไม่เคยปฏิบัติไม่ดีกับเซี่ยหยุนจิน

“พี่หยุนจินอยู่ที่นี่ โปรดช่วยข้าตรวจบทความที่ข้าเขียนเมื่อวานนี้” 

“ข้าเขียนเรียงความลูกกตัญญูเมื่อวานนี้ เจ้าช่วยข้าตรวจได้หรือไม่”

"ข้าเขียนบทกวีห้าอักษรแปดสัมผัส เมื่อคืนนี้ ช่วยตรวจให้ข้าด้วย"

เซี่ยหยุนจินเหลือบมองไปที่นักเรียน พยักหน้าและกล่าวว่า "ทุกคนมากับข้า"

เขาเดินเข้าไปในห้องเดี่ยว และบางครั้ง หานตง ก็มักจะเรียนในห้องนี้

หลายคนตามเซี่ยหยุนจิน เข้ามาในห้องของเขา ทันทีที่เซี่ยหยุนจินนั่งลง เขาก็เริ่มอ่านบทความ บทกวี ที่เขียนโดยนักเรียนหัวข้อ 'ห้าอักษรและแปดบทกวีของลูกกตัญญู' หลังจากไล่อ่านทีละฉบับ เขาก็เขียนคำแนะนำ และส่งคืนให้พวกเขาเอาออกไปเขียนใหม่

เซี่ยหยุนจินใช้ประโยชน์จากเวลานี้เพื่อดื่มน้ำสองสามจิบ ด้านนอกประตู หลินตง ก็เดินเข้ามาและรายงานว่า "นายท่าน นายน้อยหูซาน มาที่นี่"

เซี่ยหยุนจินรู้สึกรำคาญเมื่อได้ยินว่าเป็นหูซานที่มา ถ้าหูซาน ไม่ได้พาเหลียงซือเหวิน เข้ามาหาเรื่องในบ้านเซี่ยครั้งก่อน เขาจะมีเรื่องกับเหลียงซือเหวิน ได้อย่างไร? กลายเป็นว่างานขึ้นบ้านใหม่ กลับมีศัตรูใหม่เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน

“ให้เขาเข้ามา”

หลินตงออกไปและเชิญหูซานเข้ามา

หูซานรู้ว่าเขาผิดครั้งก่อน เมื่อเข้ามาเขาก็เอ่ยทันที "พี่หยุนจิน อย่าโกรธเลย ทุกอย่างเป็นความผิดของข้า แต่ข้าตกลงกับเหลียงซือเหวินแล้ว และเขาก็ตกลงว่า จะไม่มาวุ่นวายกับพี่หยุนจินและภรรยาในอนาคตแน่นอน"

เซี่ยหยุนจินมองไปที่หูซาน อย่างเหลือเชื่อ "หูซาน ทำไมเจ้าไร้เดียงสามากขนาดนี้ เหลียงซือเหวินบอกเจ้าว่าเขาจะไม่มาวุ่นวายกับข้า แล้วเขาก็จะไม่มีวุ่นวายกับข้าอย่างนั้นหรือ เขาเป็นคนที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆอย่างนั้นหรือ"

หูซานรู้สึกรำคาญเล็กน้อยกับคำพูดของเซี่ยหยุนจิน และจ้องไปที่เซี่ยหยุนจิน อย่างโกรธเคือง แล้วจะให้เขาทำอย่างไรได้อีกเล่า

เซี่ยหยุนจินไม่ได้รอให้เขาพูดและเขาก็พูดอีกครั้ง "เจ้าคิดว่าด้วยสถานะของเจ้า ถ้าเจ้าเอ่ยปาก แล้วเหลียงซือเหวิน จะเชื่อฟังเจ้า หรือกลัวเจ้าอย่างนั้นหรือ เจ้าชั่งเป็นคนมีอำนาจจริงๆ"

เมื่อหูซานได้ฟังคำพูดของเซี่ยหยุนจิน ใบหน้าของเขากลายเป็นเย็นชาและเขาก็ตะโกนด้วยความโกรธ

“เซี่ยหยุนจิน ทำไมเจ้าเป็นคนไม่ดีอย่างนี้ เหลียงซือเหวิน สัญญากับข้าแล้วว่าเขาจะไม่สนเรื่องนี้ เจ้าก็ยังคงไม่เชื่อคนอื่น เจ้ามันคนไม่มีเหตุผลจริงๆ”

เซี่ยหยุนจินมองหูซานอย่างเย็นชาและพูดว่า "โอ้ เจ้าสร้างปัญหาใหญ่ให้ข้า และเจ้ายังต้องการให้ข้าขอบคุณเจ้าอีกอย่างนั้นหรือ สมองของเจ้ามีปัญหาหรือเปล่า หากว่าสมองมีปัญหา ก็อยู่ให้ห่างจากครอบครัวของพวกเราในอนาคต เจ้าไปเถอะ ข้ายังมีสิ่งที่ต้องทำ"

เซี่ยหยุนจินรู้จากการสนทนากับช่างฝีมือในวันนี้ ว่าแม้ว่านายท่านหูจะเป็นเจ้าเมือง แต่จริงๆแล้ว ไม่ได้มีอำนาจนานแล้ว และลูกชายของผู้พิพากษาในมณฑลก็ยังเพิกเฉยต่อเขา มองเขาอย่างไม่เกรงกลัว

เซี่ยหยุนจินไม่ต้องการติดต่อกับผู้ชายคนนี้มากกว่านี้ และเขาอาจจะทำให้เขามีปัญหาในวันหนึ่ง

หลังจากฟังคำพูดของเซี่ยหยุนจินแล้ว หูซานก็ตะโกนอย่างโกรธเคือง "ใครอยากจะเข้าใกล้เจ้า ถ้าไม่ใช่เพราะภรรยาของเจ้าช่วยภรรยาของข้า เจ้าคิดว่าข้าอยากจะเข้าใกล้เจ้าอย่างนั้นหรือ"

เซี่ยหยุนจินพูดอย่างโกรธเคือง "ถ้าเจ้าต้องการขอบคุณ เจ้าก็ควรไปขอบคุณหมอฉี"

หูซานโกรธและลืมสิ่งที่ภรรยาของเขาบอกเขาและจ้องไปที่เซี่ยหยุนจิน อย่างโกรธและกล่าวว่า "มันเป็นภรรยาของเจ้าที่ช่วยภรรยาของข้า ข้าจะไปขอบคุณหมอฉีทำไม"

เซี่ยหยุนจินเปิดปากและพูดว่า "ภรรยาของข้า... "

ก่อนที่เขาจะพูดจบเขาก็หยุดกะทันหันและภาพนับไม่ถ้วนผ่านเข้ามาในหัวของเขา

ตัวอย่างเช่น เปาเหอถัง จ้าวหลิงเฟิง และหมอฉี เคารพหลู่เจียว ตัวอย่างเช่นตอนกลางดึกมีคนจากเปาเหอถัง เพื่อมารับหลู่เจียว ตัวอย่างเช่นเมื่อภรรยาของหูซานคลอดยาก คนจากเปาเหอถัง ก็มาหาหลู่เจียว หากหมอฉีรักษาได้เหตุใดยังต้องมาตามตัวนาง หรือว่าจะเป็นตามคำพูดของหูซาน

หัวใจของเซี่ยหยุนจินเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย และปากของเขาก็ส่งเสียงพึมพำ

ทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่หูซาน และพูดว่า “ภรรยาของข้าช่วยภรรยาของเจ้า แต่เจ้ากลับพาเหลียงซือเหวิน มาก่อเรื่องที่บ้านของข้าและทำให้เกิดปัญหาใหญ่สำหรับครอบครัวของเรา หูซาน เจ้ายังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า”

เมื่อหูซานได้ฟังคำพูดของเซี่ยหยุนจิน ก็เชื่อโดยสัญชาตญาณว่าเซี่ยหยุนจิน คงรู้เรื่องเกี่ยวกับการตรวจรักษาของหลู่เจียว เพื่อช่วยภรรยาและลูกคนโตของเขา เขามองไปที่เซี่ยหยุนจิน และบ่น

“ข้าไม่ได้เจตนา นอกจากนี้ ไม่ใช่ว่าข้าได้บอกเหลียงซือเหวินแล้วว่า เขาจะไม่ทำให้เจ้าลำบากใจในอนาคตแล้วดอกหรือ”

แต่เซี่ยหยุนจิน ไม่สามารถฟังอะไรได้อีก มีเพียงความคิดเดียวในใจของเขา

อันที่จริงขาของเขาไม่ได้รักษาโดยหมอฉี แต่กลับเป็นหลู่เจียวรักษาขาของเขาแทนหรือเปล่า และไม่เพียงแต่นางช่วยชีวิตเขา เขายังช่วยชายผู้ถูกลูกศรหนามแทงผู้นั้น และยังช่วยภรรยาของหูซานด้วย ดังนั้นจึงมีเหตุผลที่เจ้าของร้านจ้าวในเปาเหอถัง และหมอฉี จึงเคารพนางมาก และไม่น่าแปลกใจ ที่จ้าวหลิงเฟิง มอบหุ้น 30% ให้กับนาง

ทักษะทางการแพทย์ของนางสูงมาก จ้าวหลิงเฟิง ย่อมต้องการเอาชนะใจนาง รู้สึกว่าเซี่ยหยุนจินจะเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง