พอหลู่เจียวพูดจบ ต้าเป่าก็ถามหลู่เจียว ด้วยความสนใจ "แม่ ตอนนี้เรากำลังเรียนรู้อะไรอยู่"

เอ้อเป่าหัวเราะและพูดว่า "แม่ ข้าไม่อยากเรียน ข้าต้องการฝึกศิลปะการต่อสู้”

หลู่เจียวมองเขาอย่างจริงจังทันทีและพูดว่า "ถ้าเจ้าไม่เรียน เจ้าสามารถเป็นได้แค่ทหารตัวเล็ก และเจ้าจะเป็นแม่ทัพไม่ได้ แม่ทัพไม่เพียงแต่สามารถเดินทัพได้ และต่อสู้ต้องเก่ง และต้องควบคุมทหารเป็น ทุกสิ่งแยกจากกันไม่ได้ เจ้าต้องเก่งหลายๆอย่าง หากเจ้าไม่ในใจเรียน เจ้าจะเป็นแค่ทหารธรรมดา อาจเป็นได้ทหารจูงม้าให้แม่ทัพได้เท่านั้นในอนาคต"

ทันทีที่หลู่เจียวกล่าว เอ้อเป่าก็ตกตะลึง เขาจะเป็นได้แค่เป็นทหารที่จูงม้าหากไม่เรียนหนังสือ เขาไม่ต้องการเป็นแบบนั้น

“แม่ครับ หนูอยากเป็นแม่ทัพ หนูไม่อยากเป็นทหารที่จูงม้าให้แม่ทัพ”

“ถ้าอย่างนั้นก็เรียนให้หนัก”

หลู่เจียวมองดูเด็กน้อยทั้งสี่คนและพูดอย่างจริงจัง “พวกเจ้าทั้งสี่คน ไม่ว่าจะชอบอ่าน หรือชอบเรียนหรือไม่ชอบเรียนก็ดี ก็ต้องอ่านต้องเรียน ถือเป็นการเรียนภาคบังคับ แม่หวังว่าพวกเจ้าจะเรียนให้หนัก อย่างน้อยมีความรู้พื้นฐาน ไม่ใช่ใครหลอกได้ หรืออย่างน้อยทุกคนควรสอบเป็นบัณฑิต แล้วทุกคนค่อยศึกษาตามความคิดความชอบของตนเอง”

"ถึงแม้สถานภาพบัณฑิต จะไม่ใช่ผู้มีอำนาจมาก แต่ก็ได้รับการยกเว้นหลายๆอย่าง เมื่อเจอขุนนาง พวกเขาจะสุภาพกับพวกเจ้า ซันเป่าบอกว่าอยากเรียนแพทย์ ก็ต้องมีความรู้รอบด้านด้วยเหมือนกัน เพื่อประเมินผู้ป่วย ซือเป่าอยากหาเงินอยากเป็นพ่อค้า หากไม่รู้หนังสือ ก็จะถูกพ่อค้าด้วยกันหลอก"

"เมื่อพวกเจ้ามีความรู้ ทุกที่ที่เจ้าไป ก็จะเป็นที่เคารพนับถือ แน่นอนหลังจากนั้นมันขึ้นอยู่กับความชอบของเจ้า ที่จะเรียนรู้ไปพร้อมๆกัน แต่อย่าทิ้งการเรียน อย่างน้อยพวกเจ้าทั้งสี่คนต้องผ่านการทดสอบความรู้พื้นฐาน"

หลังจากหลู่เจียวพูดจบ นางมองไปที่เด็กทั้งสี่คน และถามช้าๆ ว่า "บอกแม่ว่าทำได้ไหม" 

เด็กน้อยพากันพยักหน้า

"แม่ เราเข้าใจแล้ว เราต้องเรียนหนักและพยายามเป็นบัณฑิตเหมือนพ่อ"

หลู่เจียวพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ "อืม ถูกแล้ว แม่จะไปต่อเติมลานหน้าบ้านให้ทีหลัง”

ซือเป่าน้อยรู้สึกตื่นเต้นทันทีและถามขึ้นอย่างรวดเร็วว่า "ท่านแม่ ท่านจะสอนอะไรเรา"

"มีมากมาย ภาษา คณิตศาสตร์ พืชไร่ ศิลปะ งานฝีมือ ดนตรี เกมสวมบทบาท งานไม้ การอ่าน"

พอหลู่เจียวเอ่ยออกมา เด็กน้อยทั้งสี่ก็สนใจทันทีและถามอย่างไร้สาระว่า 

"แม่ คณิตศาสตร์คืออะไร"

"คณิตศาสตร์เป็นเลขคณิต"

หลู่เจียวตัดสินใจสอนตัวเลขอารบิกให้กับทั้งสี่ บวกลบคูณหาร วิธีการคำนวณ โดยใช้วิธีการเล่น โดยทำสนามเด็กเล่น วัสดุก็ดีทำจากไม้และไม้ไผ่จัดเรียงแท่งในแนวนอนแนวตั้ง เพื่อให้เด็กๆเคยชินและเรียนรู้โดยธรรมชาติ

“แม่ครับ พืชไร่คืออะไร”

“พืชไร่คือการปลูก ข้าว ข้าวสาลี และอื่นๆ แม่จะสอนวิธีสังเกตการข้าวและข้าวสาลี วิธีการเพาะปลูก การดูแลรักษา การเก็บเกี่ยว และการแปรรูป”

ทันทีที่หลู่เจียวพูด เด็กน้อยทั้งสี่ก็ตื่นเต้น มันจะต้องเป็นอะไรที่น่าสนุกแน่ๆ

"แม่ แล้วศิลปะคืออะไร"

"ศิลปะคือการวาดรูป ออกแบบ ฯลฯ"

"เกมสวมบทบาทคืออะไร"

"เกมสวมบทบาท ก็คือการแสดงละคร เราเล่นละคร ตามเรื่องราวที่แม่เขียนขึ้นหรือแต่งขึ้น แสดงเป็นคนในละครหรือเป็นสัตว์ในเรื่อง พวกเราก็แสดงออกมา ตามนิทานเรื่องนั้นเรื่องนี้

พอนางพูดจบ ดวงตาของเด็กน้อยทั้งสี่ก็สว่างขึ้น “แม่ ดีมากเลย ข้าอยากแสดงละคร ข้าอยากแสดง”

หลู่เจียวเห็นว่าใกล้จะค่ำแล้ว และสั่งพวกเขาว่า "เอาล่ะกินข้าวเช้าเสร็จแล้ว แม่ข้าจะบอกช่างฝีมือและลุงถึงวิธีการปรับปรุงลานบ้าน"

"ตกลงครับ"

เด็กน้อยสี่คนกินข้าวเช้าอย่างมีความสุขและลืมถามถึงเซี่ยหยุนจิน

หลังจาก เซี่ยหยุนจิน รับประทานอาหารเช้าเสร็จ เขาก็พาหลินตงไปที่บ้านเช่าเพื่อสอนนักเรียนให้ทบทวนหนังสือสี่และห้าคลาสสิค

เมื่อทั้งสองเดินผ่านบ้านซูที่อยู่ติดกัน พวกเขาพบว่าประตูบ้านซูถูกเปิดออกอย่างกะทันหัน และมีคนคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ มองมาที่เซี่ยหยุนจิน นอกประตู

“โอ้ นี่ใช่บัณฑิตเซี่ยข้างบ้านหรือเปล่า บัณฑิตเซี่ย กำลังจะไปโรงเรียนในเทศมณฑลหรือ?”

พูดจบก็ขยิบตาให้ใหญ่

เซี่ยหยุนจิน เหลือบมองผู้หญิงที่มีเสน่ห์ผู้นี้อย่างเย็นชา ยกเท้าขึ้นและเดินไปโดยไม่สนใจนาง

หลินตงเลียนแบบนายท่านของเขา เดินออกไปโดยไม่สนใจ

ผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง นางไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้ผลลัพธ์เช่นนี้ นางอุตส่าห์แต่งตัวอย่างดีตั้งแต่เช้า

“ท่อนไม้จริงๆ หน้าตาดีจะมีประโยชน์อะไร หากเป็นคนโง่ เขายังเป็นบัณฑิต ข้าคิดว่าเขาเรียนจนกลายเป็นคนโง่”

พูดจบ นางก็สาดน้ำในแอ่งไปบนถนน หันหลังกลับ ปิดประตูด้วยความโกรธ แล้วเข้าบ้านไป

หลินตง ซึ่งอยู่ข้างหลังเซี่ยหยุนจิน เขาหันศีรษะและจ้องไปที่นางแล้วพูดอย่างโกรธเคือง "นายท่าน สตรีนางนี้ด่าท่าน"

ใบหน้าของเซี่ยหยุนจิน เย็นลง เรื่องแค่นี้เขาก็ดูออก เขาหันไปมองหลินตงและกล่าวว่า "อย่าสนใจคนแบบนี้ในอนาคต ทำเหมือนไม่มีอะไร"

คนพวกนี้ ไม่ควรไปสนใจให้เสียเวลาดีกว่า

เซี่ยหยุนจิน ครุ่นคิดเกี่ยวกับมัน เขาหันหลังกลับและพาหลินตงไปที่บ้านเช่า ทั้งสองคนเพิ่งเดินไปที่ประตูเล็กๆของบ้านเช่า 

รถม้าคันหนึ่ง กำลังขับช้าๆที่ทางเข้าซอย มีคนข้างในมองออกมาข้างนอก ความชื่นชมแวบเข้ามาในดวงตาของนาง แต่มันกลับกลายเป็นแสงเย็นชาอย่างรวดเร็วราวกับว่านางพูดโดยไม่ตั้งใจ

“โอ้ นั่นใครกัน เขาหล่อมาก”

ผู้หญิงในรถเพิ่งพูดจบ ผู้หญิงอีกคนหนึ่งก็มองออกมา ทันใดก็เห็น เซี่ยหยุนจิน ที่หน้าประตูเล็ก

เขาสวมชุดผ้าฝ้ายเรียบง่าย ผมสีดำผูกด้วยปิ่นไม้ ใบหน้าหล่อเหลาราวกับแกะสลักอย่างประณีต คิ้วดูเย็นชา สูงสง่าและเย็นชา มองแล้วดูห่างไกลและอยากเข้าใกล้

บุคคลเช่นนี้ หายากเหมือนหญิงงามในภาพวาด

ผู้หญิงบนรถม้าจ้องเขม็ง และค่อยๆกระซิบถามว่า "คนผู้นี้เป็นใคร ทำไมข้าไม่เห็นเลย"

ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆนางยิ้มอย่างนุ่มนวล แล้วพูดช้าๆ ว่า "น่าจะเป็นบัณฑิตคนหนึ่งในสถานศึกษา"

ซู่ชิงหยิน ลูกสาวของผู้บัญชาการทหารสูงสุดแห่งเมืองชิงเหอ นางเติบโตขึ้นมาด้วยความรักและความเอาใจใส่ของบิดา

นางเป็นลูกคนเดียวของจวนของผู้บัญชาการทหารมณฑล ผู้คนทั่วทั้งบ้านต่างพากันเอาอกเอาใจนาง ดังนั้นสิ่งนี้จึงพัฒนาความเอาแต่ใจของนางตั้งแต่เด็ก

ในรถม้า ซู่ชิงหยิน เมื่อได้ฟังคำพูดของเสิ่นซิ่ว นางก็ยิ้มด้วยความพึงพอใจ 

"เป็นเช่นนั้น"

นางพูดราวกับว่านางคิดอะไรบางอย่างและกล่าวว่า "เรามาที่นี่เพื่อตามหา จ้าวเหอหัว เป็นไปได้หรือไม่ว่า จ้าวเหอหัวจะรู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร?”

ดวงตาของเสิ่นซิ่วจมลง และนางก็พยักหน้าเห็นด้วย “แน่นอน”

รถม้าแล่นไปที่บ้านของจ้าวเหอหัว แต่น่าเสียดายที่ จ้าวเหอหัวไม่ได้อยู่ในบ้านจ้าว และไปที่บ้านเซี่ยข้างๆ

ในครอบครัวเซี่ย หลู่เจียว ก็กำลังคุยกับ จ้าวเหอหัว

“เจ้ากำลังทำอะไร?”

ดวงตาของจ้าวเหอหัว มองไปทางทิศตะวันออกและทิศตะวันตก สอดส่ายสายตาไปทั่ว แต่นางไม่เห็นเซี่ยหยุนจิน และนางเต็มไปด้วยความผิดหวัง นางส่ายศีรษะแล้วพูดว่า 

“ไม่เป็นไร ข้ามาที่บ้านของเจ้าเพื่อเยี่ยมเยือน

แล้วนางก็หันกลับไปมองที่บ้าน และพบว่ามีคนกำลังถอนต้นไม้ในสวน ทั้งดอกไม้และต้นไม้ถูกขุดออกมา จ้าวเหอหัวเดินเข้าไปดูด้วยความประหลาดใจและพูดว่า 

“เจ้าทำอะไร ทำไมเจ้าดึงดอกไม้และต้นไม้ออก?”