เมื่อหลู่เจียวเห็นเซี่ยหยุนจินกำลังจะออกมา นางเหลือบมองไปที่เซี่ยหยุนจิน และถามว่า 

"เจ้ากำลังจะออกไปหรือ"

เซี่ยหยุนจินส่ายหัวทันทีและพาหลู่เจียวเข้าไปในห้องต่อ

หลู่เจียวมาที่นี่เพื่อพูดคุยกับเขาเกี่ยวกับเหลียงซือเหวิน คนผู้นี้ทำให้นางไม่สบายใจ ดังนั้นนางจึงอยากมาคุยกับเซี่ยหยุนจิน เกี่ยวกับวิธีจัดการกับเหลียงซือเหวิน

“เหลียงซือเหวินไม่ใช่คนดี เขาจะโจมตีเราอย่างแน่นอน เราต้องหาทางจัดการกับเขาก่อน”

เมื่อเซี่ยหยุนจินได้ฟังคำพูดของหลู่เจียวและพยักหน้าเห็นด้วย “เจ้าพูดถูก เหลียงซือเหวินเป็นคนอันตราย เราต้องจัดการกับเขาก่อน”

หลังจากเซี่ยหยุนจิน พูดจบ เขาหันไปมองที่หลู่เจียวและพูดอย่างใจเย็นว่า 

“ไม่ต้องกังวล ข้าจะหาวิธีจัดการกับเขา เจ้าไม่ต้องกังวลกับมัน”

ในที่สุด หลู่เจียวก็สงบลงหลังจากได้ยินเซี่ยหยุนจินพูดแบบนี้

นางกลัวว่าเหลียงซือเหวินจะมีความสามารถจัดการกับเซี่ยหยุนจินได้ และจากนั้นก็จัดการกับเด็กน้อยทั้งสี่ ดังนั้นนางจึงมาที่นี่เป็นพิเศษเพื่อเตือนเซี่ยหยุนจิน ให้เป็นผู้นำในการจัดการกับเหลียงซือเหวิน

ตอนนี้เซี่ยหยุนจิน รู้ว่าต้องทำอย่างไร นางจึงไม่ต้องกังวลเรื่องนี้อีกต่อไป

หลู่เจียวกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "แค่รู้ว่าเจ้ามีความคิดนี้ก็ดีแล้ว ข้าจะกลับไปก่อน"

หลังจากที่นางพูดจบ นางก็หันหลังเดินออกไป ทางด้านหลัง เซี่ยหยุนจิน ก็เอื้อมมือออกไปและจับมือหลู่เจียว

หลู่เจียวประหลาดใจและหันไปมองเซี่ยหยุนจิน ในเวลานี้ นางคิดว่าเซี่ยหยุนจิน มีอะไรจะคุยกับนางอีกหรือเปล่า

“มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”

เซี่ยหยุนจินส่ายศีรษะ ดวงตาเต็มไปด้วยความรักและมองไปที่หลู่เจียวและพูดอย่างอบอุ่นว่า “หลู่เจียว ข้าชอบเจ้า”

หลู่เจียวตกตะลึงด้วยใบหน้าที่ไม่เชื่อสายตาของนาง “ก่อนหน้านี้ เจ้าบอกว่า เจ้าไม่ชอบข้าไม่ใช่เหรอ?”

ทันทีที่เซี่ยหยุนจินได้ยิน เขาก็รู้ว่า หลู่เจียวพูดถึงก่อนหน้านี้ ที่นางเคยถามเขาครั้งล่าสุด และเขาอายดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนเรื่อง

“ข้าอายมากที่บอกให้เจ้าหยุดคิดเกี่ยวกับมัน ตอนนี้ข้ามั่นใจในความคิดของตัวเองแล้ว ข้าชอบเจ้า ข้าชอบเจ้ามาก”

หลู่เจียวประหลาดใจมาก "ทำไมเจ้าถึงชอบข้า ข้าคิดว่าเจ้าชอบเฉินหญิงเสียอีก"

คราวนี้เซี่ยหยุนจิน รู้สึกประหลาดใจ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ "ข้าจะชอบเฉินหญิง ได้อย่างไร ถ้าข้าชอบเฉินหญิง ข้าคงจะแต่งงานกับนางไปนานแล้ว"

"แล้ว ไม่ใช่ว่าเจ้าอยากแต่งงานกับนางในภายหลัง ทำไมเจ้าถึงบอกว่าไม่ชอบนาง แล้วจะแต่งงานกับนางได้อย่างไร?”

“ข้าเพียงต้องการตอบแทนบุญคุณของนาง ดังนั้นข้าจะบอกว่าแต่งงานกับนาง”

เซี่ยหยุนจินพูดจบและจ้องไปที่หลู่เจียว “ ข้าชอบเจ้าเท่านั้น” หลังจากเซี่ยหยุนจิน พูดจบ 

เขาเห็นหลู่เจียวไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ แต่เขากลับกล้ามากขึ้นในทันที เขายื่นมือออกมาและกอดหลู่เจียว “เจียวเจียว ข้า…”

ทันทีเซี่ยหยุนจินพูดและแสดงออก หลู่เจียวก็ตกใจ เพราะเซี่ยหยุนจินผู้นี้ มักจะเย็นชาและแข็งกร้าวต่อหน้านาง ทันใดนั้น เขาเรียกนางว่า เจียวเจียว และนางก็เหงื่อออกด้วยใบหน้าเย็นเยียบ

“หุบปาก”

หลังจากที่นางพูดจบ เมื่อนางพบว่าเซี่ยหยุนจินกอดนาง หลู่เจียวก็เตือนทันที “ปล่อยข้า ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ”

เซี่ยหยุนจินกอดหลู่เจียว และปฏิเสธที่จะปล่อย "ข้าไม่ปล่อย"

หลู่เจียวไม่สามารถทนได้ ยกมือขึ้นและผลักเซี่ยหยุนจินออกไป

ด้วยพละกำลังมหาศาล นางจึงสามารถผลักเซี่ยหยุนจินที่ผอมบาง ออกไปอย่างง่ายดาย

หน้าอกของเซี่ยหยุนจินว่างเปล่าทันทีและอารมณ์ของเขาก็งุนงง หลู่เจียวไม่ยอมรับเขาใช่หรือไม่?

หลู่เจียวมองดูเขาและพูดเบาๆว่า "ข้าเคยบอกเจ้าแล้ว แม้ว่าเจ้าจะชอบข้าข้าก็ไม่ยอมรับเจ้า"

จากนั้นนางก็หันหลังกลับและเดินออกไป และเซี่ยหยุนจิน ที่ด้านหลังรู้สึกอึดอัดมากเมื่อนางเดินออกไป เขาอดไม่ได้ที่จะตะโกน 

"หลู่เจียว"

หลู่เจียวเตือนเขาให้มองย้อนกลับไป ยกกำปั้นขึ้นและขู่ว่า "ครั้งต่อไปที่เจ้าทำอะไรกับข้าโดยไม่ได้รับความยินยอมจากข้า อย่าโทษที่ข้า ทุบตีเจ้า"

หลังจากหลู่เจียวพูดจบ นางหันหลังกลับและเดินออกไป และเซี่ยหยุนจิน มองไปที่คนที่ทิ้งเขาไว้ข้างหลัง

เขาไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมหลู่เจียวไม่ยอมรับเขา นางยอมรับใครหลายคน แต่เหตุใดไม่เต็มใจที่จะยอมรับเขา ทำไมกัน

เซี่ยหยุนจินไม่เข้าใจ แต่เมื่อเขานึกถึงสิ่งที่เขาบอกหลู่เจียว ว่าเขาชอบนางแต่หลู่เจียวปฏิเสธ เขารู้สึกเศร้าและละอายใจ และตอนนี้เขารู้สึกผิดหวังมาก

ในตอนเย็น เซี่ยหยุนจิน ก็ไม่ได้มาทานอาหารเย็นตอนกลางคืน เด็กน้อยทั้งสี่ก็เริ่มกังวลในทันที

“แม่ครับ พ่ออยู่ที่ไหน”

หลู่เจียวคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “พ่อของลูกไปดื่มมาตอนเที่ยงและน่าจะนอนแล้ว ดังนั้นอย่ารบกวนเขาและปล่อยให้เขาหลับไปสักพัก”

เฟิงจื้อที่มากับอาหารนอกประตู มีตาสีเข้ม หลังจากมืดนางเหลือบมองที่ หลู่เจียวและไม่พูดอะไร

ก่อนหน้านี้นางกำลังเฝ้าประตูอยู่ จึงได้ยินเสียงนายท่านกับนายหญิงพูดคุยกันในห้องนั้น นายท่านบอกว่าเขาชอบนายหญิงมาก แต่นายหญิงปฏิเสธอย่างไม่ใยดี แถมยังขู่ทิ้งท้ายเอาไว้ หากนายท่านทำอะไรโดยนางไม่ยินยอมอีกครั้ง เขาจะถูกทุบตี

เฟิงจื้อประหลาดใจ และไม่เข้าใจ แต่นางไม่กล้าถามคำถามเพิ่มเติม ทั้งหมดนี้เป็นธุระของเจ้านาย และมันไม่ง่ายสำหรับนางที่จะถามคำถามในฐานะคนใช้

หลังอาหารเย็น หลู่เจียวพาหลู่กุ้ย ไปอาบน้ำให้เด็กน้อยทั้งสี่ และเล่านิทานให้ลูกฟังหลังจากอาบน้ำเสร็จ และปล่อยให้ลูกเข้านอนหลังจากเล่านิทานให้พวกเขาฟัง นางไม่กลับไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกจนกว่าลูกๆทั้งสี่จะหลับไป

แต่พอนางเดินไปที่ประตูห้องนอนทางทิศตะวันออก ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านหลัง หลู่เจียวหันกลับมาและเห็นคนที่หล่อเหลาและใบหน้าเย็นชายืนอยู่ข้างหลังนาง นั่นคือเซี่ยหยุนจิน เขาจะมาลอบโจมตีนางที่นางปฏิเสธเขาหรือเปล่า

เมื่อหลู่เจียวคิดถึงเรื่องเมื่อตอนบ่าย นางก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยและถามว่า 

"เจ้าเป็นอะไรมากไหม"

เซี่ยหยุนจินขยี้ตาดูเหมือนว่าเขาเพิ่งตื่น "ข้ามาขอโทษเจ้า"

หลู่เจียวเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ โดยรู้ว่าเขากำลังขอโทษนางเรื่องอะไร หรือขอโทษสำหรับความหุนหันพลันแล่นในช่วงบ่าย หรือเปล่า

“ไม่เป็นไร คราวหน้าอย่าทำแบบนั้นอีก”

เซี่ยหยุนจินตอบเบาๆ แล้วเสริมว่า “ตอนเที่ยงข้าดื่มมากไปหน่อย ก็เลยหัวร้อน ข้าจึงพูดเรื่องไร้สาระ”

หลู่เจียวตกตะลึงครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “เช่นนั้นก็ไม่เป็นไร มันดึกแล้ว เจ้ากลับไปนอนเถอะ”

เซี่ยหยุนจินหันกลับหลังกลับและเดินออกไป เบื้องหลังใบหน้าของหลู่เจียวครุ่นคิด เซี่ยหยุนจิน ผู้นี้คงไม่ใช่ชอบนางจริงๆหรอกใช่ไหม? มันก็น่าจะมีบ้าง แต่ถ้าจะบอกว่าชอบเท่าไหร่ เขาอาจจะชอบนางเพราะการดูแลล่าสุดของนาง เหมือนคนไข้ชื่นชอบหมอหรือพยาบาล หรืออาจจะเป็นเพราะได้อยู่ร่วมบ้านกันก็เป็นไปได้

น่าเสียดายที่นางไม่ใช่หลู่เจียวตัวจริง ดังนั้นนางจึงยอมรับเขาไม่ได้ และจุดที่สำคัญที่สุดคือนี่คือหนังสือนิยาย ในหนังสือเซี่ยหยุนจินมีภรรยาที่ถูกลิขิตเอาไว้แล้ว ดังนั้นนางจึงไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยว ในเรื่องราวของคนอื่น แต่จะว่าไปแล้ว ในเมื่อเซี่ยหยุนจินอยู่ในนิยาย คงไม่ใช่ว่านางเองก็อยู่ในนิยายด้วยหรือเปล่า คงเป็นอะไรที่เลวร้ายมาก ที่ชีวิตของตัวเองไม่ได้เป็นของตัวเอง กลับมีใครบางคนวางแผนและลิขิตไปตามใจผู้แต่ง เหมือนเป็นพระเจ้าของนิยายเรื่องนี้

หลู่เจียวครุ่นคิด จะอย่างไรก็ตาม หากว่านางก็อยู่ในนิยายจริงๆ บางทีคู่ของนางมันก็อาจจะถูกกำหนดเอาไว้แล้ว ก็เป็นไปได้ เช่นนั้นก็ไม่ต้องไปคิดมากอันใด

นางหันหลังกลับและกลับไปที่ห้องของนาง 

….

วันรุ่งขึ้น เซี่ยหยุนจิน ไม่ได้มาที่สวนหลังบ้านเพื่อรับประทานอาหารเช้า ดังนั้นอาหารจึงถูกส่งไปที่ลานด้านหน้า เพื่อให้เขารับประทานอาหารเช้า

หลู่เจียวไม่ได้ถามอะไรอีกเลย นางตัดสินใจที่จะเริ่มปรับปรุงลานด้านหน้าในวันนี้ และปรับปรุงลานด้านหน้าโดยเร็วที่สุด เพื่อให้เด็กน้อยทั้งสี่สามารถเรียนรู้ที่จะเล่น ต่อมา นางจะได้จัดการเกี่ยวกับห้องโถงแพทย์และการประชุมเชิงปฏิบัติการ

ในระหว่างอาหารเช้า หลู่เจียวกลัวว่าเด็กน้อยทั้งสี่จะรบกวนนาง เพื่อถามนางว่าทำไมเซี่ยหยุนจิน ไม่มารับประทานอาหารเช้า ดังนั้นนางจึงเป็นผู้นำและบอกพวกเขาเกี่ยวกับการปรับปรุงลานด้านหน้า

"ตอนนี้เจ้ายังเด็ก แม่คิดเกี่ยวกับมันและคิดว่า พวกเจ้ายังไม่ควรศึกษาหนังสือสี่และห้าคลาสสิค มีเวลามากมายที่จะเรียนรู้สิ่งเหล่านี้ในภายหลัง ตอนนี้พวกเจ้าควรเรียนรู้เรื่องอื่นก่อน เมื่อเจ้าโตขึ้นอีกปีหรือสองปี พวกเจ้าค่อยเรียนหนังสือสี่และห้าคลาสสิคอย่างเป็นทางการ"