หลู่เจียวคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ถึงยังไงเซี่ยหยุนจินก็คือลาสบอส อย่างน้อยเขาน่าจะมีความสามารถในการมองคน 

นางเห็นด้วยทันทีด้วยรอยยิ้ม "ตกลง เช่นนั้นก็เลือกสองครอบครัวนี้"

หลู่เจียวกำลังจะคุยกับแม่เฒ่าหยาซิง แต่เซี่ยหยุนจิน ก็เอื้อมมือออกไปและคว้านางเอาไว้และพูดว่า "เจ้าก็เลือกใครซักคนรับใช้เจ้า"

หลู่เจียวรู้สึกแปลกใจ นางเหลือบมองเซี่ยหยุนจิน และลืมที่จะเอามือออก

เซี่ยหยุนจินจับมือนางเอาไว้และไม่กล้าขยับเพราะกลัวว่าหลู่เจียวจะค้นพบและดึงมือของนางกลับ

เขาจับมือนางและรู้สึกว่าทั้งหัวใจของเขาอ่อนโยนลง

แต่เมื่อเห็นหลู่เจียวมองไปที่อื่น เขาก็ปล่อยมืออย่างสบายๆ แล้วพูดเบาๆว่า 

"ข้าคิดว่าผู้หญิงคนที่ชื่อเฟิงจื้อค่อนข้างดี"

ทันทีที่เซี่ยหยุนจินกล่าว หลู่เจียวก็รู้ว่าเขากำลังพูดถึงใคร นางหันไปมองหญิงสาวที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าท่ามกลางฝูงชน นางน่าจะอายุพอๆกับนาง สูงและผอมเพรียว และท่าทางของนางก็ไม่ได้อ่อนน้อมถ่อมตนหรือเย่อหยิ่ง ก่อนที่ใบหน้าจะเสียโฉม ผู้หญิงคนนี้ควรจะเป็นคนสวยพอสมควร

หลู่เจียวมองไปที่เฟิงจื้อ และถามว่า "เฟิงจื้อ แผลเป็นของเจ้าเกิดขึ้นเพราะอะไร?"

นางคิดว่าน่าจะลบรอยแผลเป็นให้นาง เพียงแต่นางอดที่จะถามสาเหตุของรอยแผลเป็นนี้

เฟิงจื้อรู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้ยินคำพูดของหลู่เจียว

นางสามารถเห็นได้ว่านายท่านบ้านนี้ไม่ได้สนใจผู้หญิงอื่น เขาไม่มองผู้หญิงคนอื่นในสายตาด้วยซ้ำ 

เมื่อนายหญิงของบ้านออกมาถามนางตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าตั้งใจจะทดสอบนาง

เฟิงจื้อโพล่งออกมาทันทีและรายงาน "แม่ของทาสเสียชีวิตก่อนเวลาอันควร ก่อนที่นางจะตาย นางบอกทาสว่า นางต้องการให้ข้าเป็นภรรยาคนเดียวของสามี ในชีวิตนี้ ถ้าข้าเป็นอนุ แม่ของทาสก็นอนตายตาไม่หลับ ดังนั้น ทาสจึงไม่อยากแต่งเป็นอนุภรรยาของใคร ดังนั้นทาสจึงกรีดหน้าตัวเองก่อนหน้านี้ เพราะไม่ยอมเป็นอนุ"

คำพูดนี้ดึงดูดสายตาของหลู่เจียวทันที หลู่เจียวยิ้มและมองไปยังหญิงชราหยาชิงที่อยู่ข้างๆ แล้วพูดว่า "เฟิงจื้อ อยู่"

ทันทีที่หญิงชราหยาชิงได้ยิน นางก็ยิ้มอย่างมีความสุขและขายได้ไปอีกหนึ่ง

หลู่เจียวหันศีรษะและมองลงไปอีกครั้ง และคนที่อยู่ด้านล่างสามสิบหรือสี่สิบคนก็รู้สึกประหม่า

หลู่เจียวเลือกแม่เฒ่าชิวและชายชราเหวินโดยตรง 

"แม่แม่ชิวและเฒ่าเหวินอยู่ต่อ"

แม่เฒ่าหยาซิงคิดว่านางได้ยินผิด และแม่เฒ่าชิวและชายชราเหวินก็ตอบสนองทันที ยืนขึ้นและขอบคุณพวกเขา

โอ้ ในที่สุดนางก็ขายคนเฒ่าสองคนนี้ออกได้ มันเยี่ยมมาก เยี่ยมมากจริงๆ

แม่เฒ่าชิวต้องการขอบคุณหลู่เจียวและเซี่ยหยุนจินจริงๆ

หลู่เจียวเลือกเพิ่มอีกครอบครัว เป็นครอบครัวสกุลหลิน

แม่เฒ่าหยาซิงอยากจะขายคนพวกนี้ตั้งนานแล้ว แต่ขายออกยากมาก เพราะแม่เฒ่าชิวต้องการพาผู้เฒ่าเหวินมาด้วย แต่ชายชราเหวินก็ร่างกายไม่ดี พวกเขาจึงปฏิเสธที่จะรับไป

แม้ว่าตระกูลหลินจะเป็นคนดี แต่ผู้ชายเคยเป็นคนขับรถม้า และผู้หญิงก็เป็นแม่ครัวในครัว แม้ว่าลูกชายคนโตของพวกเขาจะตัวเล็ก แต่ก็ค่อนข้างฉลาดและมีความสามารถ มีหลายคนที่ไม่ชอบทาสฉลาดเกินหน้านาย และไม่ต้องการทาสมากมาย อย่างที่สอง คนไม่ต้องการซื้อทาสทั้งครอบครัวแบบนี้ ถ้าพวกเขากบฏ มันจะอันตรายมาก

ตอนนี้ทั้งสองครอบครัวที่ขายยาก ถูกขายหมดแล้ว ยิ่งแม่เฒ่าหยาชิงคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น นางกล่าวออกมาด้วยคำพูดดีๆ

“นายน้อยกับฮูหยิน เป็นคนดีและสะสมบุญจริงๆ สามารถยอมรับครอบครัวที่ลำบากมากทั้งสองครอบครัวเอาไว้”

ไม่เพียงแต่แม่เฒ่าชิวคิดแบบนี้ แต่ทุกคนที่ถูกซื้อก็คิดแบบนี้

หลู่เจียวที่อยู่ด้านข้าง ค่อนข้างผิดหวัง นางซื้อพวกตามความต้องการของนาง และไม่ได้เป็นคนมีเมตตาธรรมจริงๆอย่างที่นางพูดขนาดนั้น

การเจรจาการซื้อขายเป็นไปอย่างรวดเร็ว เมื่อจ่ายเงินไปแล้ว และแม่เฒ่าก็นำคนที่เหลือกลับไป ผู้ที่ไม่ถูกซื้อก็รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างยิ่ง

เด็กสาวหลายคนถึงกับร้องไห้อ้อนวอนให้เซี่ยหยุนจินซื้อพวกเขา ในขณะที่ร้องไห้ แต่น่าเสียดายที่เซี่ยหยุนจิน มักจะเย็นชาและไม่สนใจพวกเขา

ในท้ายที่สุด ก็เลือกคนมาได้เจ็ดคน รวมถึงสมาชิกสี่คนของตระกูลหลิน แม่เฒ่าชิวและชายชราเหวิน และหญิงสาวชื่อเฟิงจื้อที่มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าของนาง

ทั้งเจ็ดคนคุกเข่าลงพร้อมๆกันเพื่อทักทายเจ้านายของพวกเขาในครั้งแรก 

"คุณชาย คุณผู้หญิง คุณชายน้อย"

หลู่เจียวเหลือบมองเซี่ยหยุนจิน เซี่ยหยุนจินก็บอกให้นางพูด คนเหล่านี้คือคนรับใช้ของหลู่เจียวในอนาคต และดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีคุณสมบัติที่จะพูดอะไร

หลู่เจียวก็ไม่สุภาพกับเขาเช่นกัน ในอนาคต คนเหล่านี้จะเป็นคนรับใช้ของนางและครอบครัว ดังนั้น นางจึงมองไปที่คนสองสามคนและพูดว่า

“ข้าไม่มีข้อกำหนดอะไรให้พวกเจ้ามากมาย มีเพียงข้อเดียว จงซื่อสัตย์และไม่ทรยศต่อเจ้านาย ถ้าพวกเจ้าทรยศต่อเจ้านาย ข้าจะไม่ยกโทษให้เจ้าอย่างแน่นอน”

ทั้งเจ็ดคนก็ก้มศีรษะลงพร้อมกัน สัญญาว่า "ข้าจะไม่ทรยศ นายหญิงโปรดวางใจ"

หลู่เจียวพยักหน้าและเริ่มแนะนำครอบครัวของนาง

“นี่คือสามีของข้า เขาเป็นบัณฑิตในโรงเรียนเขต ปีหน้าเขาจะสอบในระดับเขตการปกครอง ดังนั้นเขาจึงมักจะอาศัยอยู่ที่ส่วนหน้า อย่ารบกวนการเรียนของเขาถ้าไม่มีอะไรสำคัญ”

หลังจากหลู่เจียวพูดแบบนี้ นางก็หันไปมองด้านข้าง เด็กน้อยทั้งสี่คนก็มองหน้ากัน และพบว่าเด็กน้อยไม่มีข้อโต้แย้ง หลู่เจียวถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หลังจากหลู่เจียวพูดจบ นางแนะนำเด็กน้อยทั้งสี่ "นี่คือลูกชายสี่คนที่ข้าให้กำเนิด นี่คือต้าเป่า เอ้อเป่า ซันเป่า และซือเป่า" 

หลังจากแนะนำเด็กน้อยทั้งสี่ หลู่เจียวกำลังจะมอบหมายงาน แต่นางก็หันไปเห็น เมื่อน้องชายของนาง หลู่กุ้ย ยืนขึ้นโดยชูหน้าอกของเขา หลู่เจียวก็รู้สึกตลกและแนะนำเขา

“นี่คือน้องชายของข้า หลู่กุ้ย ต่อจากนี้ไปเขาจะเป็นพ่อบ้านชั้นนอก แจ้งเรื่องภายนอกให้เขาก่อน ถ้าเขาจัดการได้เขาก็จะจัดการ ถ้าเขาจัดการไม่ได้ก็รายงานข้า”

ผู้คนก็ตอบพร้อมกัน “ครับนายหญิง”

หลู่กุ้ยตะลึง เขาเป็นผู้ดูแลบ้านแล้วจริงๆ เขาเป็นพ่อบ้านแล้ว? 

หลู่เจียวไม่ได้สนใจที่จะดูคนโง่งมคนนี้ นางหันกลับไปมองคนทั้งเจ็ดและเริ่มมอบหมายงาน “แม่เฒ่าชิว ข้าขอเรียกเจ้าว่า ป้าชิวแทนก็แล้วกัน แม่เฒ่าชิวฟังดูแก่เกินไป ป้าชิวและเฟิงจื้ออยู่ที่สวนหลังบ้านในอนาคต ป้าชิวมีหน้าที่ดูแลเสื้อผ้า และเฟิงจื้อมีหน้าที่ทำธุระให้ข้า ถ้าข้าไม่มีอะไรทำ ก็ช่วยทำความสะอาดภายในบ้าน สั้นๆ ช่วยข้าทำงาน เวลามีงานทำที่บ้าน”

เฟิงจื้อรีบออกมาแล้วตอบว่า “ข้าจะทำตามคำสั่งนายหญิง”

หลู่เจียวมองชายชราเหวินอีกครั้งและพูดว่า “ลุงเหวินช่วยข้าดูแลประตูคอยเฝ้ายามดูแลความปลอดภัย ถ้าไม่มีอะไรทำ ก็พักผ่อนได้ในห้องคว่ำ ข้างประตูหน้า”

หลู่เจียวเรียกผู้เฒ่าเหวินว่าลุงเหวิน ซึ่งทำให้แม่เฒ่าชิวและชายชราเหวินประหลาดใจ ดวงตาของพวกเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำอย่างรวดเร็ว นี่เป็นประโยคที่อบอุ่นใจที่สุดที่พวกเขาได้ยินในหลายวันมานี้

ชายชราเหวินคุกเข่าลงและพูดว่า "ทาสจะเชื่อฟังคำสั่งของนายหญิง"

เมื่อหลู่เจียวได้ยินว่าพวกเขาเรียกตัวเองว่าทาสและนางก็ไม่ชินกับมันดังนั้นนางจึงพูดว่า "พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องเรียกว่าตัวเองว่าทาส แม้ว่าเราจะเป็นเจ้านาย พวกเจ้าเป็นคนรับใช้ แต่เราสามารถอยู่ร่วมกันได้เหมือนครอบครัว เรียกตัวเองว่าบ่าวก็พอ"

ไม่เพียงแต่ป้าชิว ชายชราเหวิน และเฟิงจื้อจะรู้สึกซาบซึ้งที่ได้ยิน แม้แต่ครอบครัวหลินก็ซาบซึ้งเช่นกัน

ทุกคนมีความสุข ได้เจอเจ้าบ้านที่ดี ถือว่าพวกเขาโชคดีมาก

หลู่เจียวยังจัดให้ครอบครัวหลินทำงาน "หลินต้าจะเป็นคนขับรถม้าและข้าจะซื้อรถม้าหลังจากนี้ ถ้าครอบครัวต้องใช้รถม้า หลินต้าจะเป็นผู้รับผิดชอบ และคอยดูแลรถและม้า"

หลินต้าตอบอย่างมีความสุข “ขอรับ นายหญิง ข้าจะจำไว้”