ทันทีที่หญิงชราพูด ต่อมา ก็มีคนมาแนะนำว่าเขามาจากไหนและทำอะไรได้บ้าง

คนบางคนบ้านยากจน เพื่อช่วยเหลือครอบครัว พวกเขาขายตัวเองเพื่อเอาเงินไปเลี้ยงครอบครัว บางคนก็ถูกสมาชิกในครอบครัวขายมา บางคนก็ทำผิดมา บางคนก็เป็นครอบครัวที่ทำผิด จึงตกเป็นทาสทางการ ก็เลยมาจบที่นี่

หลู่เจียวมองไปที่ผู้คนที่กำลังแนะนำตัว นางรู้สึกเขินอายเล็กน้อย โดยพื้นฐานแล้ว นางไม่ต้องการซื้อทาส เพียงต้องการจ้างคนงาน หากซื้อทาสที่เคยเป็นอาชญากรมาก่อน แล้วยังไม่เลิกนิสัยก็คงแย่แน่ และอาจมีบางอย่างอยู่เบื้องหลังคนเหล่านี้ คนบางคนทำผิดแต่คนในครอบครัวต้องเป็นทาส 

คนบางคนขายตัวเองหรือถูกขายโดยสมาชิกในครอบครัว โดยพื้นฐานแล้วเป็นคนจากครอบครัวที่ยากจน แม้ว่าพวกเขาจะไร้เดียงสา แต่พวกเขาไม่มีความสามารถ ไม่มีแม้แต่มารยาทพื้นฐาน พวกเขาพูดจาหยาบคาย ประพฤติเกินจริง และมีคนคนหนึ่งแนะนำตัวเอง แล้วยังหัวเราะคิกคัก เขาหัวเราะเหมือนคนโง่เขลา

หลู่เจียวปวดหัวและก้มหน้าลง ในขณะนั้น หญิงสาวสวยคนหนึ่ง กำลังแนะนำตัวเอง หญิงสาวมีน้ำตาคลอเบ้าก่อนจะเปิดปากพูด

"พ่อแม่ของข้าขายมาเป็นทาส เพื่อที่จะให้พี่ชายมีเงินแต่งงาน พวกท่านเป็นคนใจดี โปรดซื้อข้า"

หญิงสาวมองเซี่ยหยุนจินด้วยน้ำตาคลอเบ้า

ใบหน้าของเซี่ยหยุนจินเปลี่ยนไปอย่างน่าเกลียดไปชั่วครู่หนึ่ง เขาหันกลับมามอง หลู่เจียวที่อยู่ข้างๆโดยไม่รู้ตัว หลู่เจียวมองเขาอย่างติดตลก ผู้หญิงคนนี้กลับเรียกร้องความสนใจจากเซี่ยหยุนจิน

เมื่อเห็นการแสดงออกของหลู่เจียว เซี่ยหยุนจินก็นั่งตัวตรงทันที หันหลังกลับและตำหนิหญิงสาวที่พูดต่อไป "ให้เจ้าพูดถึงความสามารถของเจ้า เจ้าไม่ต้องร้องไห้ครอบครัวของข้ากำลังต้องการซื้อคนมาช่วยงาน ไม่ใช่เพื่อทำการบุญ"

เขาเมื่อคำพูดของเขาจบลง ก็ไม่มีที่ว่างให้หญิงสาวที่กำลังร้องไห้พูดอีกต่อไป และเขาก็โบกมือทันที 

"คนต่อไป"

หญิงงามที่อ่อนแอและร้องไห้ก็ตกตะลึง และมองไปที่เซี่ยหยุนจินด้วยความไม่เชื่อ

ดูเหมือนว่าเซี่ยหยุนจินจะไม่สนใจใบหน้าที่ตกใจของนาง และหลู่เจียวที่อยู่ข้างๆ เมื่อเห็นใบหน้าของเด็กผู้หญิงคนถัดไป และมันก็ตลกเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้ต้องยอมรับความพ่ายแพ้ ก่อนนางจะเข้าใจได้ว่ามีคนจำนวนไม่มากในโลกนี้ที่หวงแหนหยกถนอมบุปผา

ในตอนต่อมา ก็มีคนอื่นออกมา คราวนี้เป็นหญิงวัยสี่สิบ แม้จะถือว่าแก่ แต่ท่าทางของนาง ก็ดูเหมือนคนเรียบร้อย

หลู่เจียวอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองอีกเล็กน้อย "นามสกุลของทาสคือชิว และข้าเรียกว่าแม่เฒ่าชิว ทาสเป็นผู้ดูแลจวนแม่ทัพระดับ 6 เพราะคุณชายในจวนได้ก่ออาชญากรรม เขาถูกตัดสินว่ามีความผิดในกองทัพ และทาสก็ถูกขายมาด้วย ข้าเก่งเรื่องเย็บปักถักร้อย"

หลังจากแม่เฒ่าชิวพูดจบ หลู่เจียวก็อดไม่ได้ที่จะหรี่ตา และจ้องไปที่นาง แม่เฒ่าชิวคนนี้ ดูเหมือนนางจะมีความสามารถ แล้วรอดมาถึงนี่ได้ยังไง ไม่มีใครซื้อนางไปก่อนหน้านี้หรือ

การเดาของหลู่เจียวนั้นถูกจริงๆ เพราะจริงๆแล้วเมืองชิงเหอ เป็นเขตที่ยากจน และเป็นไปไม่ได้ที่จะมีเจ้าหน้าที่อันดับที่ 6 ดังนั้นแม่เฒ่าชิวคนนี้ จึงควรถูกโยนทิ้งจากที่อื่น และนางควรถูกขายในเมืองใหญ่ๆ ไม่น่าหลุดมาถึงนี่

ไม่ต้องพูดถึงความสงสัยของหลู่เจียว หญิงชราที่อยู่ข้างๆก็แปลกใจ นางรู้เรื่องนางชิว ปกติแล้ว นางไม่ค่อยพูดอะไรเลย นางมีคำขอเพียงข้อเดียว เพียงต้องยอมรับชายชราของนางด้วยเท่านั้น

ผู้ชายของแม่เฒ่าชิวถูกเรียกว่าเฒ่าเหวิน ชายชราเหวินเคยเป็นบริวารขุนนาง เหมือนแม่เฒ่าชิว

ชายชราคนนี้จงรักภักดี แต่เมื่อทางการเข้าจับกุมขุนนาง ขาของเขาก็ถูกเจ้าหน้าที่และทหารทรมาน ต่อมาเพราะรักษาไม่ทัน ขาข้างหนึ่งจึงง่อย

ใครอยากได้ชายชราง่อย แม่เฒ่าชิวจึงขายไม่ได้ซักที

ที่จริงแล้ว แม่เฒ่าหยาซิงต้องการขายแม่เฒ่าชิวคนเดียว แต่แม่เฒ่าชิวก็เด็ดขาด ถ้านางกล้าขายนางคนเดียว นางบอกว่าจะตายที่บ้านของผู้ซื้อ ทิ้งให้แม่เฒ่าหยาซิงต้องถูกผู้ซื้อฟ้องเรียกค่าชดเชย นางจึงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากพานางตะเวณขาย

เมื่อตะเวณขายไปหลายบ้าน แต่ก็ยังขายไม่ได้ แต่ก็เกี่ยวข้องกับการที่นางนิ่งเฉยและนิ่งเงียบของแม่เฒ่าชิว แม่เฒ่าหยาซิงไม่คิดว่าคราวนี้นางจะริเริ่มแนะนำตัวเอง คงเพราะความหล่อสวยของครอบครัวนี้และต้องการอยู่บ้านนี้หรือเปล่า

แม่เฒ่าหยาซิงหันศีรษะไปที่หลู่เจียว และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "แม่เฒ่าซิวผู้นี้ มีความสามารถมาก ไม่เพียงแต่นางสามารถจัดการเรื่องต่างๆได้ดี นางยังคิดเงินได้ดีอีกด้วย นางสามารถช่วยท่านจัดการคนใช้ในครอบครัวได้" 

แม่เฒ่าซิวก็รู้สึกซาบซึ้งเล็กน้อย หลู่เจียวเมื่อได้ยินคำพูดของแม่เฒ่าหยาซิง มองไปที่แม่เฒ่าหยาชิงและกล่าวว่า "เช่นนั้น แม่เฒ่าชิวน่าจะโดนคนอื่นเลือกไปนานแล้วไม่ใช่หรือ แล้วทำไมถึงยังเหลือมาถึงที่นี่ได้"

ทันทีที่หลู่เจียวพูด แม่เฒ่าชิวก็มีใบหน้าขมขื่น

แม่เฒ่าหยาซิว ก็พูดออกมาอย่างช่วยไม่ได้ "แม่เฒ่าชิวขายได้ไม่ง่าย เพราะนางมีคำขอ" 

แม่เฒ่าชิวลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่นางก็ก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดว่า "ข้าอยากอยู่กับผู้ชายของข้า"

นางมองไปยังชายชราอีกคนที่อยู่ข้างหลังนาง

หลู่เจียวมองไปที่ชายชราที่อยู่ข้างหลัง เห็นได้ชัดว่าเขาแก่กว่าแม่เฒ่าชิวมาก และเป็นเพราะทำงานหนักมานานหรือเปล่า

หลู่เจียวมองมาที่เขาและโบกมือให้เขาก้าวมาข้างหน้าเพื่อตอบ

เมื่อชายชราขยับตัว หลู่เจียวก็เข้าใจในที่สุดว่าทำไมแม่เฒ่าชิวถึงขายไม่ได้ เพราะชายชราเหวินไม่เพียงแต่ผอมและแก่เท่านั้น แต่ยังมีขาง่อย ใครจะอยากได้ชายชราที่ชราและพิการเช่นนี้ แทบไม่มีประโยชน์เลย

หลู่เจียวไม่ได้ตัดสินใจในทันทีว่านางต้องการแม่เฒ่าชิวและชายชราเหวินหรือไม่ แต่โบกมือให้พวกเขากลับเข้าที่

คนอื่นๆ แนะนำตัวเองต่อไป ระหว่างนั้น หลู่เจียวก็ครุ่นคิด แม้ว่านางจะมีทักษะทางการแพทย์อยู่บ้าง แต่นางก็ไม่ค่อยมั่นใจในการจ้างคน หรือเลือกคน แต่นางก็มีความคิดของตัวเอง และนางก็นึกถึงอะไรได้บางอย่าง หันกลับมาบอกเซี่ยหยุนจินด้วยเสียงต่ำ

“เซี่ยหยุนจิน ข้าต้องการซื้อ แม่เฒ่าชิวและชายชราเหวิน แม่เฒ่าชิวสามารถช่วยข้าจัดการสิ่งต่างๆได้ นางสามารถทำงานเย็บปักถักร้อย ส่วนชายชราเหวิน สามารถเฝ้าประตูและช่วยดูแลสวน” 

“มีอีกสามคน ที่อยู่ครอบครัวเดียวกัน ชายชราแซ่หลินเป็นพ่อครัวในครัว สำหรับเด็กชายสองคนของตระกูลหลิน คนโตอายุสิบห้าปีและสามารถเป็นคนรับใช้ของเจ้าได้ ช่วยเจ้าทำธุระและอยู่ข้างกายได้ ส่วนเด็กน้อยอายุแปดขวบช่วยดูแลเด็กน้อยสี่คนได้”

เพียงแต่ว่า หลู่เจียวไม่แน่ใจว่านางเลือกถูกหรือไม่ ดังนั้นนางจึงอดไม่ได้ที่จะถามเซี่ยหยุนจิน

พอเซี่ยหยุนจิน ได้ฟังคำถามของหลู่เจียว หัวใจของนางเต้นเป็นฟองสบู่แห่งความสุขอย่างควบคุมไม่ได้ และมุมปากของเขาก็ยิ้มเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

แม่เฒ่าหยาซิงก็เข้าหาหลู่เจียวและชมเชย "ฮูหยินท่านมีสายตาที่ดี ครอบครัวหลินเป็นคนมีสามารถใช้ได้"

หลู่เจียวกังวล "แต่พวกเขาเคยเกี่ยวข้องกับอาชญากร จะมีปัญหาอะไรทีหลังหรือเปล่า"

เซี่ยหยุนจิน ตอบเบาๆ  "ข้าดูแล้ว สองครอบครัวนี้ หน้าซื่อ ตาใส ไม่เหมือนคนร้ายหน้าซื่อใจคด ถือว่าใช้ได้"