หลู่เจียวมองไปที่ป้าฮัวอีกครั้ง ป้าฮัวเป็นภรรยาหลินต้า ยืนอยู่ด้วยกัน พวกเขาสูงและแข็งแรง นางแนะนำตัวเองก่อนหน้านี้ว่านางทำอาหารได้ และอาหารก็อร่อย นางเคยดูแลแม่ครัวของขุนนาง

“ป้าฮัวเป็นผู้ดูแลครัวตั้งแต่นี้เป็นต้นไป”

ป้าฮัวก็ตอบอย่างรวดเร็ว “บ่าวจำได้แล้ว”

หลู่เจียวมองดูลูกชายสองคนของหลินต้าและป้าฮัวอีกครั้ง หลินต้าและป้าฮัวกังวลเล็กน้อยและทำไม่ไม่รู้ นายหญิงถึงเป็นผู้จัดการเรื่องในบ้าน

หลู่เจียวเห็นมองดูลูกชายคนโตของหลินต้า แม้ว่าเขาจะผอม แต่ก็ดูฉลาด คงจะดีสำหรับผู้ชายคนนี้ที่จะเป็นคนรับใช้ของเซี่ยหยุนจิน

หลู่เจียวมองไปที่เซี่ยหยุนจิน และกล่าวว่า "เจ้าคิดอย่างไรกับการปล่อยให้หลินตง เป็นเด็กรับใช้ของเจ้า"

หลินต้าและป้าฮัว มองไปที่เซี่ยหยุนจิน อย่างประหม่า เด็กอาจจะมีอนาคต หากตอนนี้เขาได้ติดตามคุณชาย หรือฮูหยิน หรือแค่ติดตามคุณชายน้อยก็ดีเช่นกัน เมื่อคุณชายน้อยเติบโต ก็มีอนาคตเช่นเดียวกัน

เซี่ยหยุนจินมองไปที่หลินตง และรู้สึกว่าเขาค่อนข้างฉลาด แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับการใช้ผู้คนคือความภักดี ไว้ใจได้

“เอาล่ะ ปล่อยให้เขาเป็นคนรับใช้ของข้า เอาไว้ช่วยข้าทำธุระ”

หลังจากเซี่ยหยุนจินพูดจบ เขามองไปที่หลินตงและพูดว่า “ข้าจะเป็นเจ้านายของเจ้าในอนาคต และเจ้าต้องเชื่อฟังคำสั่งของข้า”

หลินต้าและป้าฮัว ก็มองไปที่หลินตงอย่างรวดเร็ว กล่าวว่า "ตงจื่อ เจ้าจะเป็นคนรับใช้ของคุณชายในอนาคต เชื่อฟังคุณชาย ทำทุกอย่างที่เขาบอกให้เจ้าทำ"

หลินตงฉลาด และเขาก็รู้สึกขอบคุณเซี่ยหยุนจินและหลู่เจียวมาก พวกเขาถูกตะเวณขายมาหลายบ้านแล้วแต่ไม่มีใครต้องการ แต่ตอนนี้ บ้านนี้ต้องการเขา ถือว่าโชคดี เขาต้องเชื่อฟังอยู่แล้ว เขาจะทำให้พ่อแม่เสียใจในอนาคตไม่ได้

หลินตงพยักหน้าทันทีและพูดว่า "ข้าจะเชื่อฟังคำพูดของคุณชายในอนาคต ถ้าคุณชายบอกให้ข้าหันหน้าไปทางทิศตะวันออก ข้าจะไม่หันหน้าไปทางทิศตะวันตก ถ้าคุณชายขอให้ข้าจับหมา ข้าจะไม่จับไก่"

ปากของหลู่เจียวกระตุกเมื่อได้ยิน แต่สุดท้ายนางก็ไม่คิดจะสนใจมันอีกต่อไป นางหันไปมองที่หลินซี น้องคนสุดท้อง หลินซี อายุเพียงแปดขวบเพราะนางขาดสารอาหารเล็กน้อย และผอมมาก และนางไม่สามารถทำอะไรได้เลย

หลู่เจียวชี้ไปที่เขาเพื่อเล่นกับเด็กน้อยทั้งสี่ "ในอนาคตเจ้าดูแลคุณชายน้อยทั้งสี่คนและเล่นกับพวกเขาได้"

ครอบครัวหลิน รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง และขอบคุณหลู่เจียวพร้อมกัน

“ตกลง หลู่กุ้ยพาพวกเขาไปทำความคุ้นเคยกับบ้าน” 

ทันทีที่หลู่กุ้ยได้ยินคำพูดของหลู่เจียว เขาก็กล่าวออกมา

“พวกเจ้ามากับข้า”

ทุกคนออกไปกับหลู่กุ้ยแม้แต่เด็กสี่คน ตอนนี้มีคนจำนวนมากในบ้าน บ้านจึงมีชีวิตชีวา

ในห้องโถง เหลือเพียงหลู่เจียวและเซี่ยหยุนจิน ทั้งสองมองหน้ากัน หลู่เจียวกล่าวอย่างขบขัน "เมื่อมีคนจำนวนมากขึ้นในบ้าน เจ้าตัวเล็กก็มีความสุขมากเช่นกัน ให้พวกเขา เล่นสักสองสามวัน หลังจากปรับปรุงบ้านแล้ว ค่อยให้พวกเขาเริ่มเรียน"

เซี่ยหยุนจินก็พยักหน้า มองไปที่หลู่เจียวแล้วพูดว่า “เจ้าจัดการได้ดีกว่าข้า ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเจ้า”

พอหลู่เจียวได้ฟังคำพูดของเขา ทำไมรู้สึกแปลกๆ และทันใดนั้นทำไมรู้สึกเหมือนทั้งสองเป็นสามีภรรยากัน กำลังปรึกษาและพูดคุยกันอยู่

นางรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันใด และรีบพูดว่า “เจ้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องครอบครัว เจ้ายุ่งกับนักเรียนโรงเรียนในเทศมณฑล ตามที่เจ้าคุยกับกับอาจารย์ใหญ่ลู่และอาจารย์หวัง”

“เอาล่ะ งั้นข้าจะไปทำงาน "

เซี่ยหยุนจินลุกขึ้นและเดินออกไป และตัดสินใจไปดูก่อนว่ามีบ้านให้เช่าใกล้ๆหรือเปล่า เขาต้องเช่าบ้านโดยเร็วที่สุด จากนั้นจึงเริ่มติวให้นักเรียนเพื่อทบทวนการเรียน ตอนนี้ในเดือนสิงหาคม การสอบวัดระดับวิทยาลัยจะเริ่มในอีกหนึ่งเดือน

ตอนเที่ยง หลู่เจียวไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารกลางวันของครอบครัว และออกจากครัวไปหาป้าฮัว

นางได้มอบสูตรอาหารสำหรับเด็กๆสี่คน พวกเขาต้องดื่มนมแพะ กินไข่วันละ 1-2 ฟอง ต้องกินเนื้อ ไก่ หมู ทุกวัน และต้องกินปลาทุกวัน ไม่ก็ทำลูกชิ้นปลา ผัก และ ผลไม้ที่จำเป็น อย่างน้อยๆก็ครบห้าหมู่

หลังจากที่จัดการเรียบร้อยแล้ว ป้าฮัวก็เข้าใจว่าต้องทำอย่างไร

ตอนเที่ยง ทำอาหารพิเศษสองสามอย่างก่อน 

ไข่ตุ๋นเนื้อสับ หมูตุ๋น ซุปลูกชิ้นเห็ด หัวปลาตุ๋น ซุปหัวไชเท้ากระดูกใหญ่

ไม่ต้องพูดถึงหลู่เจียว เซี่ยหยุนจินและเด็กๆทั้งสี่ ต่างก็คิดว่ามันอร่อย และพวกเขาก็โล่งใจ

หลู่เจียว เซี่ยหยุนจิน เจ้าตัวเล็กสี่ตัว และหลู่กุ้ย ก็ทานอาหารที่โต๊ะเดียว และคนใช้ก็จัดโต๊ะทานอาหารที่ลานด้านหน้า

หลู่เจียวไม่ได้ขอให้ใครมาคอยรับใช้ข้างๆ และขอให้คนใช้ไปทานอาหารเย็นด้วยกัน จากนั้นพวกเขาก็ทำงานของตัวเองหลังทานอาหารเสร็จ และนางก็สั่งป้าฮัวว่าอาหารของคนใช้จะต้องปรุงตามมาตรฐาน อย่างน้อยอาหารสามจานและซุปหนึ่งมื้อ เนื้อสัตว์ ผักสองอย่าง และน้ำซุป

ป้าฮัวบอกหลินต้าชิวและคนอื่นๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ และทุกคนก็หัวเราะอย่างมีความสุข ในเวลานี้ ทุกคนรู้สึกว่าพวกเขาโชคดีมาก

ครอบครัวนี้มีคุณธรรมน้ำใจมาก พวกเขาโชคดีมาก

หลู่เจียว เซี่ยหยุนจิน และคนอื่นๆ เพิ่งทานอาหารกลางวันเสร็จ

หานตงมาพร้อมกับช่างฝีมือสองสามคน เป็นช่างไม้ และช่างก่ออิฐ

หลู่เจียวกระตุ้นหลู่กุ้ยให้พาช่างเข้ามาและจัดการให้อาศัยอยู่ที่ปีกตะวันตกของลานด้านหน้า

หลู่กุ้ยจัดการสิ่งเหล่านี้ ส่วนหลู่เจียวและเซี่ยหยุนจิน ก็คุยกับหานตง ในห้องโถง

เซี่ยหยุนจินคุยกับหานตงอยู่พักหนึ่ง เขามองไปที่หานตงแล้วพูดว่า

"พรุ่งนี้ เรามีกินเลี้ยงที่บ้าน เจ้าอย่าลืมมานะ พรุ่งนี้ข้าจะเริ่มทบทวนบทเรียนให้นักเรียนในถงเฉิงเจ้าก็มาด้วย ข้าเตรียมห้องเดี่ยวไว้ให้เจ้า เพื่อใช้เป็นที่เรียนสำหรับเจ้าโดยเฉพาะ เจ้าต้องสอบผ่านสถาบันการศึกษา" 

หานตงรู้สึกดีใจมาก หยุนจินกำลังจะเปิดห้องเรียนให้เขา และเพราะมีเขาคอยทบทวนบทเรียนให้ หากเขายังสอบไม่ผ่านอีก ก็คงโทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง

“ตกลง” หานตงยิ้มอย่างมีความสุข

ในห้องโถงใหญ่ หลู่เจียวเชิญภรรยาและลูกๆของหานตง มาเป็นแขกด้วยความเคารพ หานตง ขายบ้านนี้ให้กับนางในราคาต่ำ และตอนนี้เขาได้จ้างช่างฝีมือให้นางอีกด้วย

หลู่เจียวรู้สึกขอบคุณหานตงมาก แม้ว่านางจะไม่ใช่ภรรยาของเซี่ยหยุนจินในอนาคต แต่นางยังคงซาบซึ้ง ดังนั้นนางจึงต้องทำดี กับเพื่อนที่ดีของเซี่ยหยุนจิน

หานตงเห็นด้วยซ้ำแล้วซ้ำเล่า "ตกลง พรุ่งนี้ข้าจะขอให้พี่สาวคนโตพาลูกสองคนมาด้วย" 

หานตงต้องการให้พี่สาวคนโตของเขาและหลู่เจียวรู้จักกันนานแล้ว เขาไม่คาดหวังให้นางเรียนรู้ 100% ของคนอื่น เพียงเรียนรู้ หนึ่งหรือสองประเด็นก็พอ และรู้จักดูแลและสอนเจ้าตัวเล็กสองคน เด็กสองคนนั้นเป็นรากฐานของตระกูลหาน

หลู่เจียวหันไปมองเซี่ยหยุนจิน ซึ่งอยู่ด้านข้างและกล่าวว่า "เมื่อเจ้ามาเป็นแขก เจ้าก็นำภรรยาและลูกของเจ้ามาด้วยกัน ข้าจะดูแลพวกเขาเอง"

เซี่ยหยุนจินดีใจมากเมื่อเขาได้ยิน คิ้วและตาของเขาเปื้อนรอยยิ้ม และเสียงของเขาก็อบอุ่นอย่างสุดจะพรรณนา "ตกลง"

ผู้คนในห้องโถงกำลังคุยกันอยู่ และหลู่กุ้ยก็เดินเข้ามาจากด้านนอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"จ้าวตงเจียและหมอฉี จากเปาเหอถังมาที่นี่ เพื่อเข้าเยี่ยม"

อันที่จริงพวกเขามาเยี่ยมพี่สาวของตัวเอง แต่หลู่กุ้ยฉลาด ไม่ได้บอกโดยตรง

เมื่อเซี่ยหยุนจินฟังคำพูดของหลู่กุ้ย ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที ดวงตาสีดำของเขาเต็มไปด้วยความไม่ชอบอย่างลึกซึ้ง ผู้คนในเปาเหอถัง ตามมาหลอกหลอนจริงๆ พวกเขาพบสถานที่นี้ได้อย่างไร