หลู่เจียวคิดถึงผู้ชายที่นางช่วยชีวิตไว้ เมื่อคิดๆดูแล้วเขาก็ค่อนข้างหล่อ และเขาไม่เพียงแค่หล่อเท่านั้น ดูเหมือนว่าจะเป็นคุณชายมีฐานะและสูงศักดิ์อีกด้วย อาจบางทีอาจมีเรื่องลับซับซ้อนอะไรบางอย่างอยู่เบื้องหลังก็เป็นไปได้ 

ในรถม้า เซี่ยหยุนจินก็มองไปที่หลู่เจียวและพูดเบาๆ ว่า "ชายคนนั้นบอกข้าก่อนหน้านี้ว่าเขาสูญเสียความทรงจำบางส่วนและลืมเฉินหญิงไป หลังจากที่เขาได้รับบาดเจ็บจากลูกศร เขาจำความทรงจำก่อนหน้านี้ได้ เขาบอกว่า 'ข้า ขอโทษเฉินหญิง'"

หลังจากเซี่ยหยุนจินพูดจบ เขาถามหลู่เจียวว่า "เจ้าคิดว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นน่าเชื่อถือหรือไม่"

หลู่เจียวตกตะลึง สวรรค์นี่มันนิยายคลาสสิกชัดๆ ส่วนเรื่องที่ชายคนนั้นพูด เป็นความจริงหรือเปล่า บัดเดี่ยว เจ้าก็จะพบมันในภายหลังอยู่แล้ว

"ก็ดูๆกันไป เมื่อเขาจำได้ เจ้าก็จะเจอเขาไม่ช้าก็เร็ว เรื่องที่เขาสูญเสียความทรงจำอะไรนั่น ทุกคนก็ต้องรู้ไม่ช้าหรือเร็วในอนาคต หากเป็นเรื่องจริงก็เป็นไปได้ที่เขาจะไม่รู้เรื่องจริงๆก็เป็นไปได้"

หลู่เจียวพูดจบก็ครุ่นคิด ไม่ว่ารวยหรือจน ทุกคนก็ป่วยได้ หากป่วยเป็นโรคความจำเสื่อมก็คือความจำเสื่อม หากคนมันจำไม่ได้มันก็คือจำไม่ได้ พวกเขาจะทำอะไรได้?

เซี่ยหยุนจิน กล่าวด้วยน้ำเสียงที่มืดมิด "ถ้ามันไม่เป็นความจริง ข้าจะล้างแค้นให้เฉินหญิงอย่างแน่นอน"

หลู่เจียวมองไปที่เซี่ยหยุนจิน และอยากจะถอนหายใจ ช่างเป็นผู้ชายคนที่รักฝังจริงๆ

แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องของนาง

หลู่เจียวหันกลับมาและพิงผนังเพื่อหลับตาลง ชั่วขณะหนึ่ง เซี่ยหยุนจิน หันไปมองนางรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับวิธีที่นางมองเขา

"หลู่เจียว หน้าตาเมื่อกี้หมายความว่ายังไง?" 

"หมายความว่ายังไง?"

"ดูเหมือนนางจะเห็นใจข้า หรือเจ้าเห็นอกเห็นใจใครกันแน่?"

หลู่เจียวพ่นลมหายใจ "เจ้าคิดยังไงข้าก็คิดอย่างนั้นแหละ"

เซี่ยหยุนจิน อยากจะพูดมากกว่านี้ แต่ หลู่เจียวก็หันกลับมาและพักหน้าเข้าด้านใน

เซี่ยหยุนจิน มองอย่างโกรธเคืองกับผู้หญิงที่ทำเป็นไม่สนใจการพูดแบบนี้เท่ากับเห็นใจเขาหรืออย่างไร

ในตอนนั้นเองรถม้าก็ได้พาเซี่ยหยุนจินและคนอื่นๆกลับถึงบ้าน และไม่นาน นางเหยียนไล่ตามพวกเขามา

"เซี่ยซันโกว เอาสัญญาแม่ม่ายหวังมาให้ข้า ข้าจะขายนาง" นางเหยียนตะโกนอยู่ที่ประตู

ที่หน้าลานบ้าน

เมื่อเซี่ยหยุนจินได้ยินเสียงร้องของนางเหยียน นางมองไปที่หลู่เจียวทันที หลู่เจียวก็มองไปที่นางเหยียนและเซี่ยหยุนจิน ด้วยท่าทางที่ตกตะลึง

เซี่ยหยุนจินเห็นหลู่เจียวที่ตกตะลึงในตอนแรกและก็อยากจะหัวเราะ แต่เขาเองก็ตลกไม่ได้นาน ใบหน้าของเขากลายเป็นเย็นและเขาหันไปมองเจ้านางเหยียน ที่ยืนอยู่หน้าลานบ้านเล็กๆของเขา 

"แม่จะทำอะไร?"

นางเหยียนรีบเข้ามา ชี้ไปที่เซี่ยหยุนจิน นางกรีดร้องอย่างโกรธเคือง "เอาสัญญาของแม่ม่ายหวังมา ข้าจะขายนาง"

ฟันของนางเหยียน กัดกรอดๆราวกับว่านางไม่สามารถทนแม่ม่ายหวังได้แม้แต่วันเดียว ต้องการขายนางออกไปทุกนาที

ผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงแต่ทำให้นางอับอาย แต่ยังขโมยสามีของนางไปด้วย เซี่ยหยวนเซินไม่เพียงจะด่านางแต่ยังไม่ฟังนางเหมือนเมื่อก่อน เขายังขู่ว่าจะหย่ากับนางหากนางกล้ารังแกแม่ม่ายหวังอีก

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางเหยียนก็โกรธแค้นและต้องการต่อสู้กับแม่ม่ายหวังทันที แต่ด้วยเซี่ยหยวนเซินปกป้องนางที่บ้าน นางไม่สามารถเอาชนะแม่ม่ายหวังได้เลย และไม่มีใครในครอบครัวช่วยนาง

นางเหยียนโกรธมากเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ และนางผิดหวังมากที่ลูกชายคนสุดท้องไม่แม้แต่จะลุกขึ้นสู้ช่วยนาง

แต่นางเหยียนรู้ดีว่าแม่ม่ายหวังได้ลงนามในสัญญา และตอนนี้นางก็เป็นภรรยาน้อยที่ต่ำต้อยในบ้านของพวกเขา และครอบครัวของพวกเขาก็มีสิทธิ์ที่จะขายนางออกไปได้เหมือนกัน

เซี่ยหลานลูกสาวของนางพูดเรื่องนี้กับนางอย่างลับๆ ทันทีที่นางเหยียนรู้เรื่องนี้นางก็รีบวิ่งไปหาเซี่ยหยุนจินทันทีและขอให้ได้สัญญามาจะได้เอานางไปขายได้

ที่หน้าห้องโถงบ้าน เซี่ยหยุนจินก็มองดูนางเหยียนด้วยท่าทางเย็นชาและพูดว่า 

"ทำไมแม่ถึงต้องการสัญญาของแม่ม่ายหวัง?"

นางเหยียนตะโกนด้วยความโกรธว่า "ข้าต้องการขายนาง"

เซี่ยหยุนจินปฏิเสธทันที "นี่ ข้าให้ท่านไม่ได้ ไม่ว่านางหวังจะร้ายกาจแค่ไหน นางก็ยังเป็นเมียน้อยของพ่อข้า หากไม่มีคำสั่งจากเขา ผู้เป็นลูกชายก็ไม่กล้าขายผู้หญิงของพ่อได้"

นางเหยียนไม่คิดว่าเซี่ยหยุนจินจะปฏิเสธนาง ดังนั้นนางจึงตกตะลึงและรอจนกระทั่งนางตั้งหลักได้ นางก็อดไม่ได้ที่จะร้องด่าออกไป

"เซี่ยซันโกว เจ้ายังเป็นลูกชายของข้าหรือไม่? เมื่อดูแม่แก่ๆของเจ้าถูกสุนัขตัวเมียรังแก เจ้ายังปกป้องผู้หญิงเลวคนนั้นอยู่ ข้าจะทุบตีเจ้า"

นางเหยียนรีบเข้าไปดึงเซี่ยหยุนจิน แต่หลู่เจียวลุกขึ้นและยกมือขึ้นเพื่อปัดนางเหยียนออกไป

หลู่เจียวแข็งแกร่งมาก นางยกมือขึ้นและผลักนางเหยียนออกไป

นางเหยียนทนไม่ไหวอีกต่อไป นางจึงนั่งลงบนพื้นและร้องไห้ "ครอบครัวเซี่ย ทั้งครอบครัวเป็นคนใจร้าย ทุกคนรังแกข้า ข้าอยู่ไม่ได้แล้ว ตาเฒ่ารังแกข้า ลูกชายและลูกสะใภ้ก็รังแกข้า ทุบตีข้า" 

นางเหยียนร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหล เดิมนางผอม ตัวเล็กและน่าเกลียดอยู่แล้ว ตอนนี้นางร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหลออกมามากมายเหมือนหญิงชราที่ใกล้ตายหรือไม่ก็ร้องไห้ให้คนตาย อย่าว่าแต่เซี่ยหยุนจิน แม้แต่หลู่เจียวและคนอื่นๆ ต่างก็รู้สึกร้อนรนไปด้วย

เมื่อเซี่ยหยุนจิน เห็นการแสดงออกมาของนางเหยียน เขาก็ส่ายหน้าหยิบเอาสัญญาของแม่ม่ายหวังออกมาอย่างช้าๆ

ในเวลานี้ เมื่อนางเหยียนเห็นดังนี้ นางก็จำได้ทันทีว่านั่นคือหนังสือสัญญา เซี่ยหยุนจินก็เอาสัญญาออกจากแขนเสื้อของเขาอย่างไม่รีบร้อน

นางเหยียนที่เดิมทีกำลังร้องไห้อยู่บนพื้น เสียงร้องนั้นก็จบลงในทันที นางคิดว่าเพราะนางร้องไห้จนเซี่ยหยุนจิน ทนไม่ไหวและหยิบมันออกมา

เซี่ยหยุนจินหันศีรษะมาอีกทางและส่งให้หลู่เจียวโดยไม่คาดคิด "นี่คือสัญญาของแม่ม่ายหวัง เจ้าเก็บรักษาไว้"

หลู่เจียวตกตะลึงทำไมคนนี้ถึงโยนปัญหาให้นางอีก แต่เมื่อเห็นใบหน้าของนางเหยียนที่กำลังตกใจอย่างมาก หลู่เจียวก็ยอมรับเอาไว้ทันที

"ตกลง"

นางมีความสุขมากที่ได้เห็นใบหน้าปั้นยากของนางเหยียน

นางเหยียนเปิดปากร้องด่าเซี่ยหยุนจิน "เซี่ยซันโกว ทำไมข้าถึงให้กำเนิดคนแบบนี้ออกมาได้ ถ้าข้ารู้ว่าเจ้าจะเป็นแบบนี้ ข้าจะกดน้ำเจ้าให้ตายตั้งแต่คลอดเจ้าออกมาแล้ว" 

เซี่ยหยุนจิน หันกลับมาและมองไปที่นางเหยียน ด้วยท่าทางเย็นชา 

"ข้าไม่กตัญญูแล้วทำไมแม่ถึงไปขอให้ลูกชายที่กตัญญูต่อสู้เพื่อท่านล่ะ"

นางเหยียนเงียบไปครู่หนึ่ง และเซี่ยหยุนจิน ก็เตือนนางอย่างใจดี 

"แม่ คนก็เข้าบ้านมาแล้ว ท่าที่ทีท่านก็อยู่กับพ่อดีๆ แต่ท่านต้องจำไว้ว่าตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว หากท่านยังทำแบบเดิมเลอะเทอะเหมือนเมื่อก่อน พ่ออาจจะหย่ากับท่านก็ได้" 

นอกลานรั้วบ้าน เซี่ยต้าเฉียงและเฉินหลิว ก็เดินเข้ามาพอดี เซี่ยหยวนเซินกลัวว่านางเหยียนจะมาบังคับเอาสัญญาจึงสั่งให้พวกเขาพานางกลับไป

เซี่ยต้าเฉียงและภรรยาของเขาไม่เต็มใจนัก แต่พวกเขาไม่สามารถทนต่อความแข็งแกร่งของเซี่ยหยวนเซินได้

เซี่ยต้าเฉียงเจ้าใจหัวอกของพ่อเขาในตอนนี้ ดูเหมือนเขาจะเลี่ยงไม่ได้ เขาจึงเข้ามาดึงนางเหยียนออกไป

"ท่านแม่ ทำอะไรอยู่ รีบกลับกับพวกเราเถิด" 

นางเหยียนก็นึกถึงคำพูดของเซี่ยหยุนจินก่อนหน้านี้ นางก็ได้แต่ร้องไห้โวยวายอีกครั้ง

"ข้าไม่อยู่แล้ว ข้าอยู่ไม่ได้แล้ว ให้ข้าตายดีกว่า"