หลังจากที่เซี่ยหยุนจินพูดจบหลู่เจียวที่อยู่ในรถม้าก็เตือนอย่างเฉียบขาด 

"เซี่ยหยุนจิน"

เซี่ยหยุนจินเมื่อได้ยินก็มองไปที่หลู่เจียว อย่างสงสัย แล้วนางก็กล่าวสืบต่อ

“ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะมีปัญหาอะไรในตอนนี้ แต่ได้โปรดอย่าส่งอารมณ์ลบส่วนตัวของเจ้าไปให้พวกเด็กๆ มันไม่ใช่เรื่องดีสำหรับพวกเขา”

หลู่เจียวเตือนเซี่ยหยุนจิน ไม่ให้เขาปล่อยให้อารมณ์ส่วนตัวแพร่ระบาดไปยังเด็กๆทั้งสี่ ถ้าเขาบอกว่าคนๆ นั้นเป็นคนไม่ดี คนตัวเล็กทั้งสี่ก็จะเกลียดคนๆ นั้นอย่างแน่นอน

เซี่ยหยุนจินเหลือบมองเด็กๆทั้งสี่อย่างรวดเร็วและในที่สุดก็มองไปที่เด็กๆทั้งสี่ด้วยท่าทางสงบ

“คนๆนั้นเคยทะเลาะกับพ่อมาก่อน ดังนั้นพ่อจึงทุบตีเขาเมื่อพบหน้า”

ทันทีที่เซี่ยหยุนจินพูดจบ ต้าเป่าก็พูดด้วยใบหน้าเล็ก ๆ  “เขาเป็นคนเลวหรือเปล่า”

อีกสามคนที่เหลือคือเขามองเซี่ยหยุนจินอย่างจริงจัง

ก่อนที่เซี่ยหยุนจินจะพูดอะไรหลู่เจียวก็ขมวดคิ้วและสอนบทเรียนแก่เด็กน้อยทั้งสี่คน

“ไร้สาระ การที่คนทะเลาะวิวาทกันไม่ได้หมายความว่าอีกฝ่ายเป็นคนไม่ดี บางครั้งทะเลาะกันเพราะอะไรบางอย่าง เช่น คนนี้บอกว่าอาหารนี้ไม่อร่อยและอีกคนบอกว่ามันอร่อย เวลาสองคนทะเลาะเรื่องไร้สาระก็มี จะบอกว่าพวกเขาเป็นคนไม่ดีไม่ได้หรอก”

เด็กน้อยทั้งสี่ได้ยินคำพูดของหลู่เจียวก็พูดโต้แย้ง “แล้วทำไมตอนเอ้อเกาต่อสู้กับพวกเราเขาถึงทำเป็นคนไม่ดีล่ะ”

“นี่เป็นความขัดแย้งระหว่างเด็กๆ อาจบางทีพอโตขึ้นในอนาคต เมื่อเอ้อเกาอายุมากขึ้นก็กลายเป็นคนดี หรืออาจบางทีก็ยังเป็นคนเลวในอนาคต ตัดสินไม่ได้ว่าคนนี้เป็นคนเลวด้วยการต่อสู้กัน เมื่อเจอคนชั่วต้องดูก่อนว่าคนนี้ทำชั่วจริงหรือไม่ ถ้าทำชั่วจริงก็เป็นคนชั่ว ถ้าไม่ทำ จะมองว่าเขาเป็นคนเลวเพียงเพราะเขาทะเลาะกับพ่อของเจ้าไม่ได้”

เด็กน้อยทั้งสี่เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่ก็ยังมีบางจุดที่ไม่เข้าใจในสิ่งที่แม่บอกด้วย พอนึกๆดูก็คิดว่ามีเหตุผลจะสรุปว่าอีกฝ่ายเป็นคนเลวเพียงเพราะทะเลาะกันไม่ได้ มันต้องขึ้นอยู่ที่ว่าอีกฝ่ายทำชั่วหรือไม่

เด็กสี่คนหันไปมองเซี่ยหยุนจินเขาก็พยักหน้าให้ความร่วมมือกับหลู่เจียว

เขาโชคดีที่หลู่เจียวเตือนเขาในเวลาที่เหมาะสม ดูเหมือนว่าเขาจะต้องมีคนอย่างหลู่เจียวอยู่ข้างๆ คอยเตือนเขาเพื่อที่เขาจะได้สงบลง

เด็กน้อยทั้งสี่สงบลงและรวมตัวกันรอบๆเซี่ยหยุนจินเพื่อสร้างความมั่นใจให้กับเขา "พ่อ ถ้าอย่างนั้นพ่ออย่าโกรธ เราไม่สนใจเขา"

“เมื่อข้าโตขึ้น ข้าจะเอาชนะเขาเพื่อท่านอย่างแน่นอน”

"ใช่ ข้าเรียนแพทย์กับแม่ แล้วก็แทงเขาด้วยเข็ม"

"ท่านพ่อ รอก่อน ข้าจะทำเงินได้มากมายในอนาคต พวกเราห้าคนจะช่วยทุบตีคนนั้นด้วย" เซี่ยหยุนจินถูกเด็กน้อยทั้งเอาอกเอาใจความโกรธในใจของเขาก็หายไป หลู่เจียวกลัวว่าเด็กสี่คนจะเกิดอุบัติเหตุในรถม้าและเตือนพวกเขาว่า 

"รีบนั่งลงดีๆเถอะจับแน่นๆด้วย ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา ครั้งหน้าจะไม่พาพวกเจ้าออกมาด้วย" 

คำพูดข่มขู่ทำให้เด็กน้อยทั้งสี่ตกใจมาก และพวกเขาทั้งหมดก็พานั่งลงอย่างเชื่อฟัง ในรถม้าเซี่ยหยุนจินหันไปมองที่หลู่เจียว 

"ทำไมเจ้าไม่ถามข้าว่าเกิดอะไรขึ้น?"

หลู่เจียวกล่าวว่าไม่สนใจ "ข้าไม่สนใจ" เมื่อเซี่ยหยุนจินได้ยินคำพูดของนาง เขารู้สึกหงุดหงิดทันที นางไม่อยากได้ยิน แต่เขาต้องการบอกนาง

เซี่ยหยุนจินคิดอยากเปิดปากเพื่อบอกหลู่เจียว ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็เกิดเหตุรถม้าสะดุดขึ้นเสียก่อน หลู่เจียวรีบเอื้อมมือออกไปจับเขาไว้โดยไม่รู้ตัว นางคว้าเซี่ยหยุนจินไม่ให้ล้มแต่กลับโยนตัวเองลงบนร่างของเซี่ยหยุนจินแทน

เซี่ยหยุนจินกลัวว่าร่างกายของนางจะเด้งกลับไปกลับมาอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงรีบเอื้อมมือไปโอบรอบเอวของนาง รถม้าทรงตัวได้อย่างรวดเร็ว และคนขับที่ขับรถอยู่ข้างหน้าก็กล่าวขอโทษ 

"ข้าขอโทษ จู่ๆ ก็มีเด็กคนหนึ่งวิ่งมาข้างหน้าข้า ข้าก็เลยต้องเบี่ยงหลบ" 

หลู่เจียวขึ้นเสียงและตอบว่า "ไม่เป็นไร" เมื่อนางพูดจบ นางอยากจะลุกขึ้น นางไม่อยากกอดแต่ใครบางคนไม่ยอมปล่อยนางไป

หลู่เจียวมองขึ้นไปที่เซี่ยหยุนจินซึ่งอยู่เหนือหัวของนาง และพบว่าเขาก็กำลังจ้องมองมาที่นาง ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยประกายไฟที่ลุกโชติช่วงในดวงตาของเขา หลู่เจียวรู้สึกตกใจเมื่อเห็นมันและนึกถึงพฤติกรรมแปลกประหลาดของเซี่ยหยุนจินโดยไม่รู้ตัว นางเดาว่าเซี่ยหยุนจินแอบชอบนางหรือเปล่า ดังนั้นเขาจึงตอบสนองอย่างผิดปกติเมื่อเร็วๆ นี้

ความคิดของหลู่เจียวจบลง แล้วนางก็ถามขึ้นอย่างรวดเร็ว "เจ้าชอบข้าเหรอ?"

เมื่อเซี่ยหยุนจินได้ยินคำพูดของหลู่เจียว ใบหน้าก็กระตุก แก้มของเขาก็แดงก่ำด้วยความเขินอาย และแม้แต่รากหูของเขาก็แดงจาง ๆ แต่ปากของเขาเร็วกว่าสมองของเขา กล่าวว่า

“เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไร ข้าไม่รู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ในหัวทั้งวัน”

ทันทีที่เขาพูด หลู่เจียวก็ตื่น ใช่ นางกำลังคิดอะไรอยู่ในหัวทุกวัน มันต้องเป็นไปไม่ได้ มันอาจจะเป็นเหตุผลอื่นก็เป็นไปได้

จากนั้นคิดถึงสิ่งที่นางถามเซี่ยหยุนจิน หลู่เจียวก็รู้สึกอายเล็กน้อยและผลักเซี่ยหยุนจินออกไป หันหลังกลับและนั่งลงบนที่เดิม

แขนของเซี่ยหยุนจินว่างเปล่าทันที เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาพูด เขารู้สึกผิดเล็กน้อย เขารีบเงยหน้าขึ้นมองที่หลู่เจียวที่ด้านข้างของรถม้า เพียงพบว่าหลู่เจียว สงบมากและไม่โกรธเลยแม้แต่น้อย

เซี่ยหยุนจินถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยราวกับว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ในรถม้า เมื่อหลู่เจียวเห็นเซี่ยหยุนจินจ้องมาที่นาง นางนึกถึงสิ่งที่นางเคยถามเขาก่อนหน้านี้ และแก้มของนางก็อดที่จะแดงไม่ได้ น่าอายเกินไปแล้ว 

หลู่เจียวไม่ต้องการกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกต่อไป คงต้องเปลี่ยนประเด็น ดังนั้นนางจึงหันกลับมาและถามเซี่ยหยุนจิน "เจ้ารู้จักชายคนนั้นหรือไม่"

เมื่อมาถึงหัวข้อนี้เซี่ยหยุนจินก็อดแปลกใจไม่ได้ เขามองไปที่หลู่เจียว และพูดด้วยเสียงที่ลึกล้ำ "จำสิ่งที่ข้าบอกเจ้าก่อนหน้านี้ได้ไหม เจ้าจำเฉินหญิงได้หรือไม่"

หลู่เจียวพยักหน้าแล้วนางก็เข้าใจอะไรบางอย่าง ดูเหมือนว่าเซี่ยหยุนจินต้องการแต่งงานกับเฉินหญิงมาก่อน ดังนั้นเขาจึงต้องชอบเฉินหญิง ชายคนนั้นคงมีส่วนเกี่ยวข้องกับนางไม่มากก็น้อย

การแสดงออกของหลู่เจียวสงบเงียบและสงบมากจนเซี่ยหยุนจินไม่รู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ เขาคิดอยากบอกหลู่เจียวบางอย่าง แต่ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงเด็กสี่คนบนรถม้าแล้วหันหลังกลับไปดู

ปรากฎว่าเด็กน้อยทั้งสี่กำลังจะผล็อยหลับไปในขณะที่รถม้ากำลังแกว่งไปมา และหลู่เจียวก็เอื้อมมือออกไปหยิบพวกเขาขึ้นมาและวางราบไว้ที่ด้านข้างของที่นั่ง

เซี่ยหยุนจินเห็นว่าเด็กน้อยทั้งสี่ผล็อยหลับไป จึงหันกลับมามองที่หลู่เจียว แล้วพูดช้าๆ “เมื่อสี่ปีก่อน ชายคนนั้นถูกลอบสังหาร และเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสและล้มลงนอกสำนักชี เฉินหญิงช่วยชีวิตเขา และเฉินหญิงดูแลเขาจนหาย และทั้งสองก็ตกหลุมรักกันในช่วงเวลานี้”

“ใครจะรู้ว่าชายคนนั้นได้รับบาดเจ็บและจู่ๆ ก็หายตัวไปในวันหนึ่ง เพราะคนๆนี้ เฉินหญิงจึง...”

หลู่เจียวมองเซี่ยหยุนจินอย่างเห็นใจ ปรากฏว่าเฉินหญิงไม่ชอบเขา แต่ชอบผู้ชายที่นางช่วยชีวิต ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงโมโหและเข้าไปต่อสู้กับเขาทันทีเมื่อเห็นเขา

เซี่ยหยุนจินมองไปที่หลู่เจียว และรู้สึกว่ามีความหมายมากมายในสายตาของนาง แต่เขาไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร

"เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"

หลู่เจียวส่ายหน้าทันที "ไม่เป็นไร"

หลังจากที่นางพูดจบ นางก็ถามเซี่ยหยุนจิน "ดังนั้นเฉินหญิงจึงเสียชีวิตเพราะผู้ชายคนนั้น"

เซี่ยหยุนจินเงียบและหลู่เจียว ก็คิดว่าเป็นการคำตอบ ตามที่คาดเอาไว้