หลู่เจียวอดที่จะหัวเราะไม่ได้ และเมื่อนางเข้าไปในพื้นที่และไม่มีใครได้ยิน นางก็อดหัวเราะไม่ได้อีกแล้ว พูดไปหัวเราะไป

“เซี่ยซันโกว หากเจ้าทำให้ข้าไม่มีความสุขในอนาคต ข้าจะบอกให้คนอื่นรู้จักชื่อของเจ้า เซี่ยซันโกว”

หลู่เจียวหัวเราะสักครู่ก่อนไปทำงาน

หนึ่งชั่วโมงต่อมา นางออกมาจากพื้นที่มิติ คืนนี้จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดังนั้นนางควรออกมาก่อนดีกว่า

หลู่เจียวต้องการหลับตาและเข้านอน แต่หลังจากที่นางผล็อยหลับไป ก็มีคนเรียกนางจากนอกบ้าน

“ป้าสามๆ ตื่นได้แล้ว”

เซี่ยหยุนจินและหลู่เจียวเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงเรียก พวกเขาก็ลืมตาขึ้นพร้อมๆ กัน และพวกเขาก็พึ่งนอนไปไม่นานนี่เอง คาดว่าอาจจะมีเรื่องราวบางอย่างก็เป็นไปได้

หลู่เจียวลุกขึ้นอย่างเรียบร้อย คนตัวเล็กๆ บนเตียงถูกรบกวนและร้องออกมาอย่างประหม่า "แม่"

หลู่เจียวก็ให้ความมั่นใจกับพวกเขา "ไม่เป็นไรคงมีคนข้างนอกมาหาแม่ อาจมีคนป่วยและขอให้แม่รักษา"

เมื่อเด็กน้อยทั้งสองได้ยินดังนั้นก็นอนลงเหมือนเดิม นี่เป็นเรื่องปกติแล้วในตอนนี้เพราะมักจะมีคนมาหาเพื่อช่วยรักษาอาการป่วย

หลู่เจียวลุกขึ้นและเปิดประตูห้องหลักเมื่อมองออกไป นางก็เห็นเซี่ยเถียหนิว จากครอบครัวของหัวหน้าหมู่บ้านและเซี่ยตงตง ลูกชายของป้ากุ้ยฮัว

เมื่อเซียเถียหนิว และเซี่ยตงตง เห็นหลู่เจียวพวกเขาก็ทักทาย "ป้าสาม"

"ภรรยาหยุนจิน"

หลู่เจียวแกล้งทำเป็นไม่รู้และถามพวกเขาว่า "เกิดอะไรขึ้น ถึงได้มาเรียกกลางดึก" 

คนอื่นๆไม่รู้จะพูดยังไง หันหน้ามองกันไปมา เซี่ยตงตงเป็นคนพูดออกมาอย่างรวดเร็วว่า

"เป็นลุงหยวนเซินและแม่ม่ายหวังที่เล่นชู้กันและถูกจับโดยป้ากุ้ยฮัว ตอนนี้ทั้งสองถูกพาตัวไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านแล้ว หัวหน้าหมู่บ้านและเหล่าผู้เฒ่าผู้อาวุโสขอให้เราสองคนเรียกหยุนจินให้ไปหา"

หลู่เจียวกลัวว่าเด็กๆทั้งสี่จะได้ยิน ดังนั้นนางจึงจ้องไปที่เซี่ยตงตง และพูดอย่างโกรธเคืองว่า "ระวังคำพูดของเจ้าด้วย"

เซี่ยตงตง หัวเราะคิกคักและกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เซี่ยเถี่ยหนิว หยุดเขาเอาไว้ก่อน เพราะคงไม่ดีเท่าไหร่หากให้พวกเด็กๆได้ยิน

หลู่เจียวหันกลับมาและเดินไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออก

เซี่ยหยุนจินตื่นขึ้น ต้าเป่าและเอ้อเป่า ก็ตื่นขึ้นและเด็กสองคนถามเซี่ยหยุนจิน 

"พ่อปู่เล่นอะไร"

เอ้อเป่า ตอบอย่างรวดเร็ว "มันคงเป็นการละเล่นของพวกผู้ใหญ่ เหมือนพวกเราที่เล่นกับเด็กคนอื่น"

หลู่เจียวเหลือบมอง เอ้อเป่า อย่างไม่พูดจากนั้นมองไปที่ เซี่ยหยุนจินและพูดว่า 

"ไปดูกันเถอะ"

เซี่ยหยุนจินเห็นด้วย แต่กังวลเกี่ยวกับเด็กทั้งสี่หากพวกเขาไปหมดแล้วเด็กๆล่ะ?

หลู่เจียวคิดอย่างเป็นธรรมชาติและพูดว่า "เอาล่ะ ข้าจะดูเด็กๆเอง เจ้าก็ไปดูเถอะ"

หลังจากพูดจบของหลู่เจียว เซี่ยหู่และเซี่ยเสี่ยวเป่า ก็เข้ามาจากข้างนอก “ลุงสามกับป้าสามไปเถอะ พวกเราจะช่วยเจ้าดูแลเด็กๆเอง”

ต้าเปาและเอ้อเป่าต้องการไปกับแม่ของพวกเขา พวกเขาจึงร้องออกมา “พ่อ แม่ ข้าไปด้วย”

เซี่ยหยุนจินและหลู่เจียวไม่อยากให้เจ้าตัวเล็กไปด้วย เมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ ไม่แน่ว่านางเหยียนจะโวยวายด่าสาดไปทั่ว จะทำให้เด็กๆกลัวและเป็นภาพจำที่ไม่ดีมาด้วย พวกเขาจึงไม่อยากให้พวกเด็กๆเห็นภาพฉากนั้น จึงไม่อยากพาพวกเขาไปด้วย

หลู่เจียวมองไปที่ต้าเป่าและเอ้อเป่าอย่างครุ่นคิดและพูดว่า "พวกเจ้าอยู่บ้านกันก่อน พ่อและแม่จะรีบไปจัดการและรีบกลับมา"

ต้าเป่าอยากจะพูดอะไร แต่หลู่เจียวสัมผัสศีรษะของเขาและพูดว่า "เด็กดี เชื่อฟัง หากพ่อและแม่ออกไปเที่ยวในอนาคต จะพาพวกเจ้าไปด้วยอย่างแน่นอน"

ในที่สุดต้าเป่าก็ไม่ได้พูดอะไร เซี่ยเสี่ยวเป่ารีบเดินไปหาพวกเขาและเกลี้ยกล่อม "ต้าเปา ไปนอนด้วยกัน ข้าจะเล่าเรื่องอะไรสนุกๆให้พวกเจ้าฟัง"

ต้าเป่าพยักหน้าและตกลง หลู่เจียวหันหลังกลับและคลำหาชุดเสื้อผ้าแล้วมาสวมให้เซี่ยหยุนจินหลังจากแต่งตัวแล้วนางก็เหยียดแขนออกและอุ้มเซี่ยหยุนจินออกไปเพื่อนั่งรถเข็น

เซี่ยหยุนจินกางแขนออกโดยธรรมชาติเพื่อโอบแขนรอบคอของหลู่เจียว ในเวลานี้ห้องมืดมิดและเขาก็ไม่เห็นสีหน้าของตัวเองในขณะนั้น ตอนนี้เซี่ยหยุนจินรู้สึกสบายใจขึ้นมาก เขาไม่เพียงแต่เหยียดแขนรอบคอของหลู่เจียวเท่านั้น แต่เขายังได้สูดกลิ่นเย็นและหอมหวานที่อยู่รอบตัวเขา ซึ่งทำให้เขารู้สึกสงบอย่างยิ่ง

หลู่เจียวรู้สึกไม่สบายใจกับการกระทำของเซี่ยหยุนจินจนนางเกือบจะโยนชายคนนี้ลงไปที่พื้น แต่ในท้ายที่สุดนางก็ทำใจอุ้มเอาเขาไปนั่งรถเข็น

หลังจากวาง เซี่ยหยุนจินไว้ในรถเข็นแล้ว หลู่เจียวก็หันหลังกลับและไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันตกเพื่อไปอุ้มซือเป่าและปลุกซันเป่ามาด้วย

“พี่เสี่ยวเป่าจะพาพวกเจ้านอน พ่อและแม่จะไปจัดการเรื่องบางอย่างและพวกเราก็จะกลับมาในไม่ช้า”

ซันเป่าและซือเป่าสับสนเล็กน้อยในตอนแรก แต่ตอนนี้พวกเขาก็ตื่นเต็มที่แล้วและบอกกับหลู่เจียว "ถ้างั้นพวกท่านไปเถอะแล้วรีบกลับมานะ"

หลู่เจียวตอบและผลักรถเข็นของเซี่ยหยุนจินออกจากบ้าน เมื่อผ่านเซี่ยหู่ นางก็กล่าวขอบคุณเซี่ยหู่ "ขอบเจ้าพี่หู่จื่อ"

เซี่ยหู่ส่ายศีรษะ "ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวล"

เซี่ยหยุนจินและหลู่เจียวก็ติดตามเซี่ยเถียหนิวและเซี่ยตงตง ไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน

ระหว่างทาง เซี่ยตงตง พูดอย่างตื่นเต้นเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น “แม่ของข้าไม่ได้นอนทั้งคืนนอนเฝ้าอยู่ข้างๆกำแพงและจ้องมองไปที่ลานบ้านข้างๆอยู่ตลอด ข้าไม่นึกเลยว่านางจะถูกจับได้จริงๆ นางสุ่มเงียบ และรอจนชายคนนั้นเข้าไปในบ้านและแม่ม่ายหวังอยู่ด้วยกันจึงหันหลังเดินออกไปตะโกน”

“แม่ข้าฉลาดจริงๆ ไม่ได้บอกว่ามีใครบางคนเข้าไปหาแม่ม่ายหวัง แต่นางบอกว่ามีขโมยเข้าไปในบ้านของแม่ม่ายหวัง และหลายคนก็รีบเข้าไปในบ้านของแม่ม่ายหวัง สุดท้ายก็จับได้ว่าเป็นลุงหยวนเซิน และแม่ม่ายหวังอยู่ด้วยกัน เจ้ารู้ไหมแม่ม่ายหวังยังไม่ได้แต่งตัวด้วยซ้ำ?” เซี่ยตงตงเอ่ย 

"ทำไมเจ้ารู้ว่านางไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเจ้าไม่ได้อยู่ตรงนั้นด้วยซ้ำ"

เซี่ยหยุนจินก็เอ่ยออกมาบ้างด้วยเสียงเย็นชา ทุกคนก็พากันเงียบเสียงลงจนเดินไปถึงบ้านผู้ใหญ่บ้าน

…

แม้ว่าจะเป็นเวลาเที่ยงคืน แต่ก็มีผู้คนจำนวนไม่น้อยมาชุมนุมกันที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน และมีการเสียงด่าโวยวายปะปนกันของพวกเขา และการโวยวายนั้นฟังดูราวกับว่า มีใครบางคนกำลังถูกรัดคอด้วยความสิ้นหวัง

"เซี่ยหยวนเซิน เจ้ากล้าที่จะเล่นชู้กับผู้หญิงคนอื่นๆ"

นางเหยียนโกรธมากจนเหมือนคนบ้า นางกระโดดขึ้นและข่วนใบหน้าเซี่ยหยวนเซิน

แม่ม่ายหวังซึ่งอยู่ข้างๆ เซี่ยหยวนเซิน ได้ร้องออกมาด้วยความทุกข์ทันที “หยวนเซินเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” สุ่มเสียงของนางก็กล่าวออกมาด้วยความกังวล

หลังจากได้ยินความกังวลของแม่ม่ายหวัง นางเหยียนก็แทบหมดสติไปในทันที หันกลับมาและรีบไปที่ แม่ม่ายหวัง ซึ่งอยู่ไม่ไกล

นางเหยียนคว้าผมของ แม่ม่ายหวัง ทันที และในขณะที่นางดึงศีรษะของแม่ม่ายหวัง นางก็เอื้อมมือออกไปข่วนใบหน้าของแม่ม่ายหวังไปด้วย

เซี่ยหยวนเซิน เห็นว่านางเหยียนกำลังจะทำร้ายแม่ม่ายหวัง ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที เขาก้าวไปและคว้ามือของนางเหยียนเอาไว้ทั้งสองข้าง

นางเหยียนไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ชั่วขณะหนึ่ง และเซี่ยหยวนเซินก็ควบคุมมือนางเอาไว้

นางเหยียนผอมและตัวเล็กจึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเซี่ยหยวนเซิน จึงทำได้แต่ดิ้นรนอยู่อย่างนั้น

ในท้ายที่สุด นางทำได้เพียงกัดฟันและด่าออกไปว่าว่า “เซี่ยหยวนเซิน เจ้าคนชั่วเจ้ากล้าปกป้องผู้หญิงคนนี้จริงๆ ข้าจะไม่ยอมจบเรื่องกับนางแน่”