เซี่ยหยวนเซินถูกจับได้ในตอนแรกและหัวใจของเขาก็ว่างเปล่า และเมื่อเห็น นางเหยียนกำลังเข้ามา เขาก็รู้สึกเสียใจมาก แต่เมื่อเห็นนางเหยียนโวยวายเขาก็เริ่มหมดความอดทนร้องตะโกนออกมา 

“หุบปาก” 

นางเหยียน ไม่สนใจเขา นางเพียงรู้สึกว่านางเสียหน้า ผู้ชายของนางวิ่งไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น ลูกชายไม่เชื่อฟัง และชีวิตของนางก็มืดมน

นางเหยียนร้องไห้และเริ่มก่อปัญหา และในที่สุดก็ด่าแม่ม่ายหวัง "นังอีตัวไร้ยางอาย เจ้ากลับยั่วยวนผู้ชายของข้า ข้าจะจับเจ้าไปถ่วงน้ำ"

ทันทีที่นางเหยียนเอ่ยออกมา แม่ม่ายหวังก็ร้องไห้ แต่การร้องไห้ของนางต่างจากนางเหยียน นางร้องไห้สะอื้นไห้ มองนางเหยียนขณะร้องไห้ อ้อนวอนด้วยความขุ่นเคือง “พี่จ๋า อย่าโกรธเลยนะ เห็นใจข้าด้วยขอร้อยล่ะ หนูจะรับใช้พี่และหยวนเซินอย่างดีในอนาคต พี่จะเป็นพี่ของข้าตลอดไป”

นางเหยียนถุยน้ำลายใส่หน้าของม่ายหวังเมื่อนางได้ยิน ทุกคนรอบตัวนางรู้สึกรังเกียจ แต่แม่ม่ายหวังไม่ตอบโต้ กลับได้แต่หลั่งน้ำตาเงียบๆ

บางคนก็เริ่มเห็นอกเห็นใจนางมากขึ้นเรื่อยๆ…

เซี่ยหยุนจินและหลู่เจียว มาที่หน้าห้องหลักของหัวหน้าหมู่บ้านเมื่อมีคนเห็นพวกเขาก็ตะโกนบอกคนอื่น

ครั้งนี้ นอกจาก เซี่ยหยุนจินและภรรยาของเขาแล้ว ยังมี เซี่ยต้าเฉียง, เซี่ยเอ้อจู, เซี่ยเหล่าซือ, เซี่ยหลาน และคนอื่นๆ ครอบครัวเซี่ยทั้งหมดต่างก็รีบเข้ามา

ทันทีที่ เซี่ยหยวนเซินเห็นลูกชายและลูกสาวของเขากำลังมา เขาก็ปล่อยมือของ นางเหยียน ด้วยความรู้สึกผิด

ทันทีที่นางเหยียนเป็นอิสระ นางก็รีบเข้าไปจับผมของม่ายหวัง ผลักนางลงกับพื้นอย่างแรงและเริ่มลงมืออีกครั้ง

เมื่อเซี่ยหยวนเซินเห็นสถานการณ์นี้ คิดอยากจะขึ้นไปปกป้องแม่ม่ายหวังโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อเห็นลูกชายและลูกสาวของเขามองมาที่เขา เขาไม่กล้าที่จะออกมาปกป้องใครอีกต่อไป และทำได้เพียงตะโกนจากด้านข้างบอกให้หยุด 

“หยุดได้แล้ว”

“เจ้าเล่ห์ เจ้าจิ้งจอกเจ้าเล่ห์” นางเหยียนก็ตบตีแม่ม่ายหวังอย่างบ้าคลั่งและร้องด่าไม่หยุดในเวลานี้ "นังจิ้งจอก เห็นผู้ชายเป็นหน่อยไม่ได้ถ่างขาให้คนนับพันสมสู่ ทุกวันทำไมเจ้าถึงได้บังอาจมาล่อลวงผู้ชายของข้า"

“วันนี้ข้าต้องฆ่าเจ้าซะ จะได้ไม่กล้ามายั่วยวนผู้ชายของข้าอีก”

แม่ม่ายหวังเอามือปิดหน้านางและอ้อนวอนอย่างเหนื่อยอ่อน แต่นางไม่ขัดขืน ถ้านางต่อต้าน ก็คงไม่มีแรงต่อต้านนางเหยียนอยู่แล้ว นางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนางเลย

ในห้อง หัวหน้าหมู่บ้านและเหล่าผู้เฒ่าผู้อาวุโส ก็เฝ้าดูสถานการณ์ทั้งหมดนี้เพราะกลัวว่าครอบครัวนางเหยียนจะฆ่าแม่ม่ายหวังจริงๆ แต่ในหมู่บ้านเซี่ยเจีย ไม่ได้มีเหตุการณ์แบบนี้นานแล้ว และพวกเขาก็ไม่ต้องการให้มีการฆ่าแกงกันจริงๆ

ผู้อาวุโสผู้หนึ่งซึ่งเป็นคนในตระกูลเซี่ยก็ตะโกนออกมาว่า “หยุด เจ้าจะตีให้นางตายเลยหรือไง” หลังจาก ที่ผู้เฒ่าพูดจบ เขาก็พยักหน้าไปด้านข้าง ให้ใครบางคน คนๆนั้นก็ไปดึงแยกนางเหยียนออกมาทันที นางเหยียนตัวเล็กและผอมแห้ง และไม่ได้แข็งแรงนัก ผ่านไปครู่หนึ่งนางก็หมดเรี่ยวแรง ถูกแยกออกมา

แต่นางก็ยังไม่ลืมที่จะด่าแม่ม่ายหวัง ทุกคนพอได้ฟังล้วนใบหน้ามืดมนเมื่อได้ยิน ล้วนเป็นคำสบถด่าสายเสียเทเสีย

ท่านผู้เฒ่าก็ตะโกนด้วยใบหน้ามืดมน "หุบปาก ตอนนี้เรามาดูว่าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรจะโวยวายอะไรนักหนา" 

ตอนนี้นางเหยียนก็ด่าจนมากพอแล้ว นางจึงเงียบเสียงลง แต่นางยังจ้องไปที่แม่ม่ายหวังและตะโกนว่า "ถ่วงน้ำ จับนางไปถ่วงน้ำ" 

แม่ม่ายหวังตัวสั่นทุกครั้งเมื่อได้ยิน เงยหน้าขึ้นมองเซี่ยหยวนเซินด้วยสายตาอ้อนวอน

ทันที เซี่ยหยวนเซินได้ยินเขาก็รู้สึกเป็นทุกข์ทันทีเขาหันไปมองที่ผู้เฒ่าและกล่าวว่า "ไม่ใช่ความผิดของหวังเยว่ มันเป็นความผิดของข้าเอง"

หัวหน้าหมู่บ้านและผู้เฒ่ามองภาพตรงหน้าพวกเขาแล้วพูดด้วยความปวดหัว 

“เจ้าหมายความยังไง?” 

และเมื่อผู้เฒ่าหันไปเจอเซี่ยหยุนจินก็เลยพูดออกมาว่า "หยุนจิน เจ้าคิดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้" 

เมื่อมองไปที่เซี่ยหยุนจินนาง นางเหยียน ก็ตะโกนออกมาบ้างว่า 

"ลูกสาม ผู้หญิงคนนี้เป็นกาลกินีเป็นเหมือนตัวเชื้อโรค ดังนั้นรีบขอให้หัวหน้าหมู่บ้านและผู้เฒ่าผู้เฒ่าสั่งให้ส่งผู้หญิงคนนี้ลงไปถ่วงน้ำ"

เซี่ยหยวนเซินตะโกน "ไม่ ข้าไม่เห็นด้วย" หลังจาก เซี่ยหยวนเซินพูดจบ เขาจ้องที่ เซี่ยหยุนจินและพูดว่า 

"นางเป็นผู้หญิงข้า ตอนนี้ก็ถือว่าเป็นแม่เล็กของเจ้า ถ้าเจ้ากล้าที่จะเอานางถ่วงน้ำ แสดงว่าเจ้าเป็นคนเนรคุณ" 

เซี่ยหยวนเซินโกรธเคืองนางเหยียน ในเวลานี้เขาไม่สนใจนางเหยียนอีกต่อไป และต้องการปกป้องแม่ม่ายหวังโดยตรง

เขารู้สึกว่าแม่ม่ายหวังน่าสงสารเกินไป ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันโดยสมัครใจและไม่ใช่เป็นเพราะแม่ม่ายหวังที่ล่อลวงเขา แต่เป็นเขาที่เผลอใจเอง

เซี่ยหยุนจินมองไปที่เซี่ยหยวนเซินและนางเหยียน ด้วยความอับอายและในที่สุดก็มองไปที่หัวหน้าหมู่บ้านและเหล่าผู้เฒ่าและกล่าวว่า "ไม่เช่นนั้นเราแค่ลืมมันไป" 

หัวหน้าหมู่บ้านและเหล่าผู้เฒ่ายังรู้สึกว่านี่เป็นข้อยุติที่ดี นี่เป็นใช่ผู้ชายคนแรกที่แอบไปมีอะไรกับแม่ม่ายหวัง และอาจไม่ใช่คนสุดท้าย ทุกคนต่างรู้กันทั้งหมู่บ้านการจะจับแม่ม่ายหวังถ่วงน้ำมันก็จะโหดร้ายเกินไป

หลังจากที่หัวหน้าหมู่บ้านและเหล่าผู้เฒ่ามองหน้ากัน พวกเขากำลังจะพยักหน้าในตอนนั้นเอง แม่ม่ายหวังก็คุกเข่าลง มองดูหัวหน้าหมู่บ้านและผู้เฒ่าแล้วพูดว่า 

“ตอนนี้เป็นเช่นนี้ ข้าจะยังมีหน้าพบเจอผู้คนอยู่อีกหรือ?”

แม่ม่ายหวังร้องไห้ พูดเสร็จ นางก็พูดว่า “ผู้ใหญ่บ้าน ผู้อาวุโส หากว่าเป็นแบบนี้ ข้าจะขอเป็นอนุภรรยาของหยวนเซิน ได้หรือเปล่า”

“อนุภรรยา”

“ภรรยาน้อย”

เซี่ยหยวนเซินตกตะลึงและหัวใจของเขาก็ลุกขึ้นด้วยความปิติยินดี

เมื่อเปรียบเทียบกับนางเหยียนแล้ว แม่ม่ายหวัง ไม่เพียงแต่เด็กกว่าแต่ยังสวยกว่าอีกด้วย เซี่ยหยวนเซินเพิ่งคบกับนางเมื่อเร็วๆนี้และนางก็สดใหม่กว่า เดิมทีคิดว่าทั้งสองคนจะไม่สามารถกลับมาอยู่ด้วยกันได้อีกในอนาคต แต่เขาไม่คิดว่าแม่ม่ายหวังอาสาเป็นอนุภรรยาของเขา

เซี่ยหยวนเซินรู้สึกทันทีว่าผู้หญิงคนนี้ต้องตกหลุมรักเขาจริงๆเป็นแน่ ดังนั้นนางจึงอาสาเป็นภรรยาน้อยของเขา

ในห้องหลัก แม่ม่ายหวังมองขึ้นไปที่ เซี่ยหยวนเซินซึ่งอยู่ด้านข้างและพูดด้วยตาสีแดงว่า "หยวนเซิน ข้ายินดีที่จะเป็นภรรยาน้อยของท่าน ท่านยินดีหรือไม่"

เซี่ยหยวนเซินอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ตกลง ข้าตกลง ข้าตกลงแน่นอน” เมื่อเขาพูดจบ นางเหยียนที่อยู่ด้านข้างตาข้างหนึ่งกำลังจะเปลี่ยนเป็นสีเขียว และนางก็จ้องไปที่เซี่ยหยวนเซินอย่างดุเดือดราวกับหมาป่าตัวเมียที่กำลังดุร้าย

นางหันกลับมาและรีบกระโจนไปที่เซี่ยหยวนเซินข่วนใบหน้าของเขา

เซี่ยหยวนเซินไม่ได้เตรียมตัว จึงถูกทุบตีโดยตรง พอจับดูก็พบคราบเลือด เขาผลักนางเหยียนออกไปด้วยความเจ็บปวดและโมโห ตะโกนใส่นางอย่างเย็นชา “นังบ้า เจ้าเป็นเหมือนหมาบ้ามาหลายปีแล้ว ข้าต้องฟังเจ้าทุกเรื่อง ถ้าไม่ฟัง เจ้าก็จะโวยวาย ที่ข้ายอมเพราะข้าขี้เกลียดวุ่นวายกับเจ้า ไม่ใช่ว่าข้ากลัวเจ้า ข้าพอแล้ว”

แม่ม่ายหวังเห็นคราบเลือดบนใบหน้าของเซี่ยหยวนเซินนางลุกขึ้นด้วยความทุกข์ใจและปลอบโยน เซี่ยหยวนเซิน

“หยวนเซิน เจ็บไหม อดทนไว้ เดี๋ยวข้าจะทายาให้ท่านทีหลัง”

แม่ม่ายหวังพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล หัวใจของเซี่ยหยวนเซินก็ถูกนางดึงดูดไปแล้ว

นางเหยียน จ้องไปที่ทั้งคู่ต่อหน้านางด้วยดวงตาสีแดง หวังว่านางจะจับคนทั้งคู่ไปถ่วงน้ำให้ตายไปพร้อมกันทั้งคู่

นางหันไปมองหัวหน้าหมู่บ้านและเหล่าผู้เฒ่า และในที่สุดก็มองไปที่ลูกชายของนาง เซี่ยหยุนจิน

“ถ่วงน้ำ ถ่วงน้ำทั้งคู่ ให้ตายไปด้วยกัน”

คนในห้องมองดูนางเหยียนโวยวายแล้วรู้สึกเบื่อหน่าย ต้องยอมรับจริงๆว่าเซี่ยหยวนเซินชั่งเป็นคนที่มีความอดทนสูงจริงๆที่ทนผู้หญิงแบบนี้ได้มาตลอดชีวิต หากเป็นพวกเขาเองคงอกแตกตายไปตั้งแต่วันแรกแล้ว

เซี่ยหยุนจินขมวดคิ้วและมองไปที่นางเหยียน และพูดด้วยเสียงลึกๆ ว่า "เขาเป็นพ่อ และลูกชายไม่มีสิทธิตัดสินความผิดของพ่อ"

หลังจากฟังคำพูดของเซี่ยหยุนจิน ทุกคนรู้สึกว่าเขาชั่งเป็นคนกตัญญูจริงๆ

เมื่อเห็นเซี่ยหยุนจินพูดเช่นนี้ นางเหยียนก็จ้องเขม็งด้วยความโกรธเคือง และพูดด้วยอาการกัดฟันว่า “ข้าไม่เห็นด้วย ที่ผู้หญิงคนนี้จะเป็นภรรยาน้อย ข้าไม่เห็นด้วย”

ทันทีที่นางเหยียนพูดจบ ทันใดนั้นนางก็คิดขึ้นมาได้ว่า หลู่เจียวเคยบอกว่า ให้ทุกคนเซ็นต์สัญญาว่าจะไม่รับอนุภรรยา นางก็ร้องออกมาอย่างตื่นเต้นทันที

"เซี่ยหยวนเซินได้พิมพ์ลายมือของเขามาก่อนแล้ว ผู้คนในหมู่บ้านเซี่ยเจีย จะไม่ได้รับอนุญาตให้รับอนุภรรยา ถ้าพวกเขาทำ พวกเขาจะถูกขับออกจากหมู่บ้านเซี่ยเจีย"