ในตอนนั้นเอง หลู่เจียวพูดอย่างไม่เป็นทางการว่า "วันนี้ข้าเข้าไปในหมู่บ้านเพื่อดู บ่อเพาะปลิง ทำไมข้าได้ยินคนพูดเกี่ยวกับแม่ม่ายหวัง ได้ยินว่านางติดต่อกับใครคนหนึ่งทุกคืน และไปที่บ้านของนางทุกคืน เห็นว่าบ้านป้าใกล้กัน ป้าพอจะรู้หรือเปล่าว่าเป็นใคร" 

เมื่อป้ากุ้ยฮัวได้ยินคำพูดของลู่เจียว ดวงตาของนางก็เบิกกว้าง และจากนั้นนางก็ดูหงุดหงิดเพราะนี่เป็นข่าวใหม่ นางเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

“ข้าทำงานเหน็ดเหนื่อยเหมือนหมาทุกวันขึ้นภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพรทุกวันเมื่อเร็วๆนี้ ข้าก็เลยไม่ได้สนใจการเคลื่อนไหวของบ้านนางเลย”

นางกัดฟันแล้วพูดว่า “คืนนี้ข้าต้องคอยจับตาดูความเคลื่อนไหวของบ้านนั้น เพื่อดูว่าใครและเกิดอะไรขึ้น ใครบังอาจมาก่อเรื่องบัดสีใกล้บ้านข้า”

หลู่เจียวเหลือบมองที่ป้ากุ้ยฮัว "นางอาศัยอยู่ข้างบ้านป้า ข้าว่าน่าเป็นห่วงมาก ถ้าเป็นไปได้ นางน่าจะแต่งงานกับใครบางคนๆนั้นเป็นชิ้นเป็นอันไปเลย คนในหมู่บ้านจะได้ไม่ต้องกังวล"

พอหลู่เจียวพูดจบ นางก็ไม่พูดถึงหัวข้อนี้อีกต่อไป แต่ป้ากุ้ยฮัวก็คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างจริงจัง

จิ้งจอกตัวนี้อาศัยอยู่ข้างๆบ้านของนาง นางกังวลใจจริงๆ ในครอบครัวของนางยังมีและลูกชายของนางไม่คิดว่านางไม่รู้ แม่ม่ายหวังผู้นั้นมักจะขยิบตาให้ลูกชายของนางอยู่เสมอ

นางจะปล่อยวางเรื่องนี้ไม่ได้ นั่นคือนางจิ้งจอกที่เชี่ยวชาญในการหลอกล่อผู้ชาย หากลูกชายของนางเข้าไปพัวพันกับนาง คาดว่าคงถอนตัวไม่ขึ้นแน่

ไม่ๆๆ นางต้องจัดการนางจิ้งจอกนี้อย่างเร่งด่วน

สิ่งที่หลู่เจียวพูดกับป้ากุ้ยฮัวต่อจากนั้น ป้ากุ้ยฮัวก็ไม่สนใจอีกต่อไป

ทั้งสองคนเก็บสมุนไพรอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงลงจากภูเขาไปด้วยกัน

หลู่เจียวมองไปที่สมุนไพรในตะกร้าที่เก็บได้ครึ่งหนึ่งของนาง นางจึงเทสมุนไพรลงในตะกร้าของป้ากุ้ยฮัวโดยตรง และบอกป้ากุ้ยฮัว 

“ท่านป้า ทั้งหมดนี้ให้ท่าน”

ป้ากุ้ยฮัว มีความสุขมาก แต่นางยกมือขึ้นเพื่อหยุดมัน “ไม่ๆๆ จะทำแบบนี้ได้ยังไง ทำทีเป็นหยิบมันขึ้นมา”

หลู่เจียวส่ายศีรษะแล้วพูดว่า "ไม่เป็นไรหรอก ข้าแค่ขึ้นมาบนภูเขาแล้วก็เก็บมันขึ้นมาก็ได้แล้ว ข้าเลือกสมุนไพรเหล่านี้สำหรับให้ผู้ป่วยที่จะมาหาข้า แต่เมื่อข้าได้ยินสิ่งที่ป้าพูดก่อนหน้านี้ ข้าจึงคิดว่าป้าพูดถูก เมื่อข้าไม่ได้เก็บเงินพวกเขา ดังนั้นข้าจึงไม่จำเป็นต้องให้สมุนไพรพวกเขา เช่นนั้นสมุนไพรนี้ก็ให้ป้าดีกว่า"

ป้ากุ้ยฮัวยิ้ม “เช่นนั้นก็ได้ นั่นสมเหตุสมผลแล้ว”

นางถือตะกร้าสมุนไพรอย่างมีความสุขแล้วรีบกลับบ้าน นางคงหาเงินได้ไม่น้อยในวันนี้

หลู่เจียวกลับบ้านพร้อมกับตะกร้าเปล่าบนหลังของนาง

นางเก็บสมุนไพรล้ำค่าเอาไว้ในพื้นที่มิติไปแล้ว ส่วนที่เหลือในตระกร้า นางก็มอบมันให้กับป้ากุ้ยฮัวคิดซะว่าเป็นค่าดำเนินการแผนการอันชั่วร้ายของนาง

ในสนาม เด็กสี่คนกำลังเล่นสเก็ตบอร์ดกับโกวจื่อ และคนอื่นๆ เมื่อพวกเขาเห็น หลู่เจียวกลับมา พวกเขาทั้งสี่ก็พากันวิ่งไปหา

"แม่ ท่านกลับมาแล้ว"

"เช็ดเหงื่อก่อน"

หลู่เจียวหยิบผ้าเช็ดหน้าจากเด็กน้อยทั้งสี่ จากนั้นไปที่ห้องครัวและเทน้ำต้มเย็นๆ ให้เด็กน้อยทั้งสี่คนดื่ม

เนื่องจากมีเด็กในบ้าน หลู่เจียวจึงเก็บน้ำตาลทรายแดงไว้ในครัวพวกเขาจะได้กินเมื่อใดก็ได้

"หวาน"

"อืม อร่อย"

"แม่ จิบด้วย เหนื่อยแล้ว"

ซันเป่ายกชามในมือยื่นให้หลู่เจียว

ซือเป่าก็รีบส่งชามมาให้เช่นกัน "แม่ ดื่มของข้าๆ"

หลู่เจียวไม่ปฏิเสธและจิบจากชาม "ตกลง พวกเจ้าออกไปเล่นหลังจากดื่มเสร็จแล้ว และแม่จะทำอาหารเย็น"

"อืม"

เมื่อทานอาหารเย็นในตอนเย็น เซี่ยหยุนจินก็ถามหลู่เจียว "เจ้าพบใครที่ต้องพบเมื่อเจ้าขึ้นไปบนภูเขาหรือไม่"

หลู่เจียวพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม "เจอและคุยกับนางแล้ว" 

เด็กน้อยทั้งสี่คนแม้ได้ยินแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร เอ้อเป่า ก็กล่าวออกมาอย่างมีความสุข "แม่ พรุ่งนี้เราจะไปล่าสัตว์บนภูเขากันไหม ตอนนี้ข้าฝึกการยิงธนูจนแม่นแล้ว"

เอ้อเป่า กล่าวออกมาราวกับว่าตอนนี้เขามีความสามารถมากพอที่จะไปล่าสัตว์บนภูเขา

ซันเป่าและซือเป่าก็พูดอย่างรวดเร็วว่า “แม่ครับ พรุ่งนี้เราจะขึ้นไปบนภูเขาเพื่อทำกับดัก แล้วจับเหยื่อกันไหม เราสามารถจับหมูป่าได้” 

เมื่อนึกถึงหมูป่า หลู่เจียวก็จำได้ว่านางต้องการทำแปรงสีฟัน เวลามีคนไปหาหมอ นางก็ไม่มีเวลาแม้แต่จะแปรงฟัน ในอนาคต นางก็ต้องการทำธุรกิจของตัวเอง ดังนั้นคงต้องหาวัตถุดิบจากพวกสัตว์

“ตกลง พรุ่งนี้พวกเราขึ้นเขาเพื่อล่าสัตว์ ถ้าพวกเราได้หมูป่ามา ข้าจะทำแปรงสีฟันให้ทุกคนๆคนละอัน”

“แปรงสีฟันคืออะไร”

ต้าเป่าถามอย่างสนใจ และหลู่เจียวยิ้มแล้วพูดว่า “แปรงสีฟันก็คือสิ่งที่เอาไว้แปลงฟัน ในหมู่บ้านเราใช้กิ่งข่อยไว้แปรงฟัน แต่แม่จะทำแปรงสีฟันออกมาจากขนสัตว์จะได้แปลงง่ายกว่าและสะดวกกว่า"

ส่วนยาสีฟันนั้นก็สามารถทำจากสมุนไพรได้ ถ้าไม่มีเบกกิ้งโซดาก็เติมเกลือลงไปทำยาสีฟันก็ได้ แต่น่าเสียดายจริงๆที่ยุคนี้ไม่มีเบกกิ้งโซดา นางคงต้องใช้สมุนไพรบางชนิดทำยาสีฟันเท่านั้น 

เด็กน้อยทั้งสี่สนใจแปรงสีฟันที่หลู่เจียวบอกว่าจะทำมาก และพรุ่งนี้เช้าพวกเขาก็จะไปล่าหมูป่าบนภูเขาและกลับมาทำแปรงสีฟัน

เมื่อเห็นว่ามันดึกแล้ว หลู่เจียวจึงรีบเร่งให้เด็กน้อยทั้งสี่กินอย่างรวดเร็วและอาบน้ำหลังจากรับประทานอาหารเสร็จ

ทั้งครอบครัวเพิ่งทานอาหารเย็นเสร็จ เซี่ยเอ้อจู ก็มาถึง

ตอนนี้เขาเป็นอิสระแล้ว แม้ว่าเซี่ยหยวนเซินและนางเหยียน จะยังไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อเขา แต่พวกเขาไม่กล้าสร้างปัญหามากเกินไป

เซี่ยเอ้อจูเป็นอิสระ และมาตรงเวลาทุกคืนเพื่อดูแลปัสสาวะและอุจจาระของเซี่ยหยุนจิน และเช็ดร่างกายให้เซี่ยหยุนจิน

หลู่เจียวอาบน้ำให้เด็กน้อยทั้งสี่คน หลังจากอาบน้ำ เด็กทั้งสี่วิ่งไปที่ห้องนอนด้านตะวันตกเพื่อฟังนิทานจากหลู่เจียว

หลังจากฟังเรื่องราวแล้ว ต้าเป่าและเอ้อเป่าก็ไปที่ห้องนอนด้านทิศตะวันออกเพื่อนอนกับพ่ออย่างเชื่อฟัง

ในห้องนอนทางทิศตะวันตก หลู่เจียวนอนกับซันเป่าและซือเป่า แต่คืนนี้ ดูเหมือนว่าซือเป่าตัวน้อยจะกระสับกระส่ายเล็กน้อยและดิ้นไปดิ้นมาบนเตียง ในขณะที่ซันเป่าข้างๆนางผล็อยหลับไปแล้ว

หลู่เจียวต้องการจะเข้าไปในพื้นที่มิติเพื่อจัดระเบียบทุ่งยา แต่เจ้าตัวเล็กยังไม่หลับ นางก็เลยยังไม่สามารถเข้าไปในพื้นที่มิติ

หลู่เจียวถามซือเป่าตัวน้อย ด้วยความเป็นห่วง "ทำไมซือเป่าตัวน้อยถึงนอนไม่หลับ? มีอะไรอยู่ในใจหรือเปล่า"

ซือเป่าตัวน้อยหันไปมองหลู่เจียวเขาต้องการบอกแม่เรื่องชื่อเล่นของพ่อ แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่พ่อบอกว่าไม่ให้พูด เขาก็เลยไม่อยากพูดแต่เขาก็ไม่อยากปิดบังแม่ของตัวเอง

ในท้ายที่สุด เขาทำได้เพียงอดทน จึงเหมือนมีบางอย่างอยู่ในใจ เขาจึงนอนไม่หลับและยังคงเคลื่อนไหวบนเตียงต่อไป

หลู่เจียวโอบแขนของนางไว้รอบตัวเขา ตบหลังเขาและเกลี้ยกล่อม "เอาล่ะ นอนนะ นี่มันดึกแล้ว"

ซือเป่าตัวน้อยจ้องมองที่หลู่เจียวด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง และทันใดนั้นก็ขยับขึ้นไปสัมผัสหูของหลู่เจียวและกระซิบกับหลู่เจียว

“แม่ครับ ข้าจะบอกความลับเล็กๆ น้อยๆ ให้แม่ฟัง แต่อย่าบอกใครนะ”

“ตกลง บอกแม่ได้เลย”

ซือเป่าตัวน้อยรีบพูด “วันนี้ย่าด่าพ่อ นางพูดว่า เซี่ยซันโกว เจ้าเป็นลูกนอกคอก หากรู้ว่าเจ้าไม่กตัญญูแบบนี้จะจับกดน้ำให้ตายตั้งแต่เด็กแล้ว”

หลังจากที่ซือเป่าตัวน้อยกล่าว หลู่เจียวก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เรื่องนางเหยียนด่าเซี่ยหยุนจินต่อหน้าเด็กๆ นางก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ คงเพราะแบบนี้เขาจึงกลายเป็นบอสตัวร้ายในอนาคต และบางคนก็ยังด่าเขาว่าเซี่ยซันโกวเจ้าโจรชั่ว

หลู่เจียวอดหัวเราะไม่ได้ นางอยากจะร้องออกไปทางทิศตะวันออก เซี่ยซันโกว เจ้าหลับอยู่หรือเปล่า

แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่ซือเป่าตัวน้อย บอกกับนางว่าอย่าพูด นางก็อดกลั้นไว้

นางมองดูซือเป่าตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของนางจึงกล่าวออกมาเพื่อให้เขามั่นใจ "เอาล่ะ แม่จะไม่พูด นอนเถอะ"

เด็กน้อยนอนไม่หลับเพราะมีบางอย่างในใจ ตอนนี้เมื่อพูดออกมาแล้ว เขาก็หลับไปในไม่ช้า

หลู่เจียวตบหลังเขาและเกลี้ยกล่อมเขา ซือเป่าตัวน้อยก็หลับไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าเขาหลับแล้ว หลู่เจียวก็เตรียมที่จะเข้าไปในพื้นที่มิติ

ก่อนจะเข้าไปในพื้นที่มิติ จู่ๆ นางก็นึกถึงข้อเท็จจริงที่ว่า เซี่ยหยุนจิน ไม่ยอมให้นางพาเด็กน้อยทั้งสี่ขึ้นไปบนภูเขาในวันนี้ก่อนหน้านี้คงไม่ใช่เพราะเขาต้องการให้นางคุยกับป้ากุ้ยฮัว แต่คงเพราะว่าเขาไม่อยากให้เจ้าตัวเล็กทั้งสี่อยู่กับนาง แล้วบอกเรื่องชื่อของเขาคือ เซี่ยซันโกวหรือเปล่า…