หลู่เจียวกำลังเดินเข้าไปในห้องหลัก ภายในห้อง ผู้ใหญ่คนหนึ่งกับเด็กสี่คนทุกคนหันกลับมามองนาง ทำหน้าแปลกๆแล้วหันไปมองที่อื่นๆ…

หลู่เจียวรู้สึกว่าแปลกๆเลยเอ่ยถามออกไป  "มีอะไรผิดปกติ"

นางเหลือบไปที่ห้องหลักที่ว่างเปล่าและถามว่า "วันนี้เลิกเรียนเร็วเหรอ" 

เซี่ยหยุนจินเลิกคิ้วขึ้นและถามหลู่เจียว“พี่รองขอให้เจ้าออกไปเพื่อให้เจ้าบ่อปลิงไม่ใช่หรือ”

หลู่เจียวพยักหน้า ตอนหมู่บ้านเซี่ยเจีย วางแผนพื้นที่เพาะพันธุ์ปลิงและสร้างบ่อเลี้ยงปลิงชั่วคราวในแหล่งเพาะพันธุ์ชั่วคราว นางก็เลยต้องไปดูบ่อเลี้ยงปลิงที่กำลังสร้าง

เนื่องจากการทำบ่อและหาปลิงนั้นไม่ยาก จึงไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น หลู่เจียวใช้เวลาทุกวันเพื่อสอนเซี่ยเอ้อจู ตอนนี้เซี่ยเอ้อจู ก็เริ่มเรียนรู้ในการเพาะเลี้ยงปลิงบ้างแล้ว

“เขากลัวว่าปลิงจะตาย ดังนั้นเขาจึงระวังมากทุกเรื่องเพราะกลัวจะเกิดอุบัติเหตุ”

เซี่ยหยุนจินถามด้วยความเป็นห่วง “แล้วพี่รอง มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

หลู่เจียวยิ้มและพูดว่า "แม้ว่า พี่รองจะเป็นคนซื่อๆ แต่พอข้าสอนอะไรเขาก็เข้าใจ เช่นนี้คงไม่มีปัญหาอะไรในการเรียนรู้วิธีเพาะเลี้ยงปลิง"

เมื่อเซี่ยหยุนจินได้ฟังคำพูดของหลู่เจียวเขาก็รู้สึกมีความสุขมากกับพี่ชายคนที่สองของเขา ในอนาคตชีวิตของพี่รองคงจะดีขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อเห็นว่ามันสายแล้ว หลู่เจียวจึงอยากพาพวกเด็กน้อยทั้งสี่ไปปีนเขา

นางหันกลับมามองเด็กน้อยทั้งสี่แล้วพูดว่า "เนื่องจากวันนี้เลิกเรียนเร็ว เช่นนั้นพวกเราก็ขึ้นเขากันเร็วขึ้น พวกเราจะได้เล่นบนภูเขาได้สักพัก"

ใครจะรู้ว่าหลู่เจียวเพิ่งพูดจบ เซี่ยหยุนจินก็พูดว่า "วันนี้พวกเขาจะไม่ไปปีนเขา"

เซี่ยหยุนจินกลัวว่าพวกเด็กๆจะบอกหลู่เจียวเรื่องชื่อเล่นของเขา ดังนั้นเขาจึงหยุดพวกเขาเอาไว้ก่อน

หลู่เจียวเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ "เกิดอะไรขึ้น มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?"

เด็กน้อยทั้งสี่มองเซี่ยหยุนจินด้วยท่าทางที่อธิบายไม่ถูก พวกเขาไม่รู้ว่าทำไมวันนี้พ่อไม่ปล่อยให้พวกเขาไปปีนขึ้น พวกเขาเพิ่งเรียนรู้ที่จะปีนต้นไม้และยิงธนูเมื่อเร็วๆนี้ พวกเขาจึงอยากจะขึ้นไปบนภูเขาเพื่อฝึกฝนเพิ่มเติมซักหน่อย

เซี่ยหยุนจินไม่ได้มองดูเด็กน้อยทั้งสี่ มองไปที่ หลู่เจียวแล้วพูดว่า "เจ้ามีอะไรจะคุยกับป้ากุ้ยฮัวไม่ใช่หรือ ป้ากุ้ยฮัว กำลังเก็บสมุนไพรอยู่บนภูเขาในเวลานี้ คงไม่สะดวกเท่าไหร่หากจะพาเด็กๆขึ้นเขาไปด้วย"

พอหลู่เจียวได้ยินดังนั้น นางก็เข้าใจความหมายของเซี่ยหยุนจินทันที เขาบอกให้นางขึ้นไปบนภูเขาเพื่อไปคุยกับป้ากุ้ยฮัว แล้วแอบเสี้ยมให้ป้ากุ้ยฮัวไปจับชู้

ดวงตาของ หลู่เจียวกะพริบและนางก็เห็นด้วยทันที "ตกลง งั้นข้าจะขึ้นไปบนภูเขา"

เด็กน้อยทั้งสี่รู้สึกผิดหวังเมื่อได้ยินคำพูดของหลู่เจียว ใบหน้าเล็กๆ ทั้งสี่มองที่หลู่เจียวอย่างน่าสงสารราวกับว่าพวกเขาต้องการตามมารดาขึ้นภูเขาไปด้วย

หลู่เจียวทนไม่ได้ที่จะเห็นมัน นางคิดว่าจะพาเด็กน้อยทั้งสี่ขึ้นไปบนภูเขาด้วยก็คงจะไม่มีปัญหาอะไรหากจะแอบไปคุยกับป้ากุ้ยฮัวชั่วครู่หนึ่งก็พอ

เมื่อเห็นท่าทางของนาง เซี่ยหยุนจินมองดูเด็กน้อยทั้งสี่ทันทีและพูดว่า "พ่ออยู่บ้านคนเดียวเหงาเกินไป วันนี้พวกเจ้าอยู่กับพ่อสักวันได้ไหม"

พอต้าเป่าได้ยิน ก็ตกลงเป็นคนแรก พ่อคงจะเหงาจริงๆ ลืมมันไปเถอะ วันนี้อยู่บ้านกับพ่อซักวันก็นับว่าสมควร

“ตกลง วันนี้พวกเราอยู่กับพ่อกันเถอะ วันนี้แม่ขึ้นไปบนภูเขาคนเดียว แต่กลับเร็วๆนะ”

หลู่เจียวคิดว่าที่เซี่ยหยุนจินทำเช่นนี้คงเพราะอยากให้นางขึ้นไปบนภูเขาเพื่อค้นหาป้ากุ้ยฮัว และนางไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้

นางยิ้มและลูบศีรษะของเด็กน้อยทั้งสี่ หันกลับมาและเดินไปที่ห้องครัวเพื่อเอาตะกร้า จากนั้นหยิบขวานแล้วขึ้นไปบนภูเขา

คงเพราะนางไม่ได้พาเด็กน้อยทั้งสี่มา หลู่เจียวก็เลยเดินเร็วขึ้นมาก ระหว่างทาง นางได้พบกับผู้คนหลายคนที่ขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพร นางสุ่มคุยกับพวกเขาสองสามคนแล้วนางก็รู้ว่าป้ากุ้ยฮัวกำลังอยู่ที่ไหน

หลู่เจียวเดินไปตามเส้นทางบนภูเขา เก็บสมุนไพรที่อยู่รายทาง ส่วนใหญ่ไว้ในพื้นที่มิติ ส่วนที่เป็นเมล็ดพันธุ์ก็ถูกเก็บไว้เป็นพิเศษ เพื่อปลูกในพื้นที่มิติ ตอนนี้นางรอให้เจ้าตัวเล็กนอนหลับในทุกคืน แล้วจึงเข้าไปในพื้นที่มิติแล้วเข้าไปทำงานในนั้น ทั้งเพาะปลูกสมุนไพรและแปรรูปสมุนไพร

“หวงฉินส่งตะกร้าสมุนไพรมานี่ ข้าจะนำมันกลับไปในภายหลัง”

หลู่เจียวได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ก็เงยหน้าขึ้นมองเห็นป้ากุ้ยฮัวที่อยู่ไม่ไกล กำลังสั่ง นางหวง ลูกสะใภ้ของนางให้ส่งตระกร้าสมุนไพรเอาไว้ให้นาง นางจะอยู่ต่ออีกซักพักเก็บสมุนไพรต่อแล้วแบกกลับเอง

หวงฉินวางตะกร้าเอาไว้และกำลังจะจากไป เมื่อนางหันหลังกลับและเห็นหลู่เจียว นางก็ยิ้มและทักทายหลู่เจียวทันทีว่า "พี่สะใภ้ ท่านขึ้นมาบนภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพรด้วยหรือ"

หลู่เจียวพยักหน้า ป้ากุ้ยฮัว ก็ดูจะมีความสุขมากเมื่อเห็นหลู่เจียวและทักทายนางด้วยเสียงหัวเราะ "เจียวเจียว เจ้ามาที่นี่เพื่อเก็บสมุนไพรด้วยหรือ"

หลู่เจียวพยักหน้าและพูดว่า "มีคนมาหาหมอที่บ้านหลายคน ก็เลยต้องหาสมุนไพรเก็บเอาไว้บ้าง เฝื่อใช้ทันที" หลู่เจียวกล่าว

ป้ากุ้ยฮัวคว้านางให้นั่งลงข้างและเกลี้ยกล่อมนาง "เจียวเจียว ป้ากำลังต้องการคุยกับเจ้าอยู่พอดี เจ้าใจดีจริงๆ แต่บางครั้งเจ้าก็ใจดีเกินไป และไม่ใช่ว่าทุกคนจะซาบซึ้ง นั่นเพราะเจ้าไม่เก็บเงินในการตรวจรักษา ทุกคนจึงอาจคิดเอาเปรียบเจ้า เห็นได้ชัดว่าบางคนป่วยไม่ร้ายแรง เจ็บป่วยเพียงเล็กน้อย แต่เพราะไม่อยากเสียเงิน ก็เลยมาหาเจ้าแทนที่จะไปหาหมอ"

"เจ้าเองก็ต้องมีครอบครัวที่ต้องดูแล เหนื่อยทั้งวันก็ไม่ดี บางครั้งควรไล่คนพวกนั้นไปหาหมอเอาเอง หากเจ้ารักษาหายก็เท่าตัว หากรักษาไม่หายทุกคนก็จะพูดให้เจ้าไม่ดี"

ทันทีที่ป้ากุ้ยฮวาพูด หลู่เจียวก็นึกถึงชายชราสองคนที่มาหาหมอที่บ้านวันนี้ทันที

“ป้าพูดถูก วันนี้ข้าเจอคนสองคนที่มาสร้างปัญหา และพวกเขาก็ทำให้ข้าโกรธมาก”

เมื่อหลู่เจียวพูดออกมาแบบนี้ ดูเหมือนว่านางจะคับข้องใจอะไรบางอย่างจริงๆ

เมื่อป้ากุ้ยฮวาเห็นกิริยานี้ นางก็อยากรู้อยากเห็น คว้าตัวนางแล้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้น บอกข้าที”

ยามนั้น หลู่เจียวก็พูดถึงคนสองคนที่มาหานางวันนี้ 

"ถึงแม้ว่าข้าจะรักษาโรคได้ แต่ก็รักษาทุกโรคไม่ได้ใช่ไหม ผลก็คือ เพราะข้าบอกว่ารักษาไม่ได้ พวกเขาก็โวยวายอยู่หน้าบ้านข้า" 

เมื่อตอนเช้า เมื่อนางเห็นอาการของชายชรา นางก็รู้ว่าเขาป่วยเป็นโรคอะไร เขาเป็นโรคไขข้อ โรคนี้รักษายากและยากแก่การรักษา ดังนั้น ผู้เฒ่าทั้งสองยังคงโวยวายและงอแงเหมือนเด็กๆ หลู่เจียวรู้สึกรำคาญเล็กน้อย ดังนั้นนางจึงปฏิเสธที่จะรักษาพวกเขา

ทันทีที่หลู่เจียวพูดจบ ป้ากุ้ยฮวาก็ตบต้นขาของนาง “ข้าบอกแล้ว ไม่ช้าก็เร็วจะเกิดเรื่องบางอย่างกับเจ้า ไม่ว่าจะดีแค่ไหนก็ย่อมมีคนชอบและไม่ชอบเจ้าเป็นธรรมดา”

หลังจากป้ากุ้ยฮัวพูดจบ นางก็นึกถึงผู้คนจากหมู่บ้านเซี่ยเจีย และหันกลับมาทันทีและพูดว่า "แน่นอน การไม่เก็บเงินคนในหมู่บ้านของพวกเรา พวกเราในหมู่บ้านเซี่ยเจีย จะคิดถึงความดีของเจ้าอย่างแน่นอน แต่ถ้ามาจากหมู่บ้านอื่น พวกเขาแค่อยากประหยัดเงินก็เท่านั้น ไม่ได้คิดเหมือนพวกเราแน่นอน"

หลู่เจียวยิ้มทันทีและพูดว่า "ข้าจะทำตามที่ป้าบอก ในอนาคตข้าจะไม่รักษาใครง่ายๆ ข้าโกรธจริงๆ”

ป้ากุ้ยฮัวคิดว่านางเกลี้ยกล่อมหลู่เจียวได้แล้ว นางก็อารมณ์ดี และนางกับหลู่เจียวก็คุยกันระหว่างมองหาสมุนไพรไปด้วย

ระหว่างทาง หลู่เจียวยังสอนป้ากุ้ยฮัว ให้รู้จักสมุนไพรอีกสองสามชนิด ทำให้ป้ากุ้ยฮัว มีความสุขมากจนยากอธิบาย…