นางเหยียนเห็นทุกคนในห้องพูดคุยและหัวเราะโดยไม่มีใครสนใจนาง นางรู้สึกเหมือนกำลังจะตายจากความโกรธ โชคดีที่นางไม่ได้อยู่กับพวกเขา ถ้านางอยู่กับพวกเขา คงอกแตกตายภายในสามวัน

นางเหยียนพ่นลมหายใจอย่างหนัก แต่น่าเสียดายที่ไม่มีใครสนใจนาง

ครอบครัวหกคนทำเกี๊ยวอย่างมีความสุข เมื่อเห็นว่านางถูกเพิกเฉย นางเหยียนก็หันหลังกลับด้วยใบหน้ามืดมน

ตอนนี้ นางไม่สามารถมีปัญหากับลูกชายและลูกสะใภ้สาม ดังนั้นนางจึงต้องอดทน

นางเหยียนไม่เคยต้องกล้ำกลืนฝืนทนอย่างนี้มานานหลายปีแล้ว และรู้สึกหดหู่อย่างมากในใจของเขา

ตอนเที่ยงข้ากินเกี๊ยวซ่าชามใหญ่สองชาม คุยไปกินไปด้วยความสนุกสนาน

“ดูชีวิตเทวดาที่พวกเจ้าอยู่สิ พวกเจ้ากินข้าวขาวและก๋วยเตี๋ยวทุกวันและเจ้าไม่รู้ว่าจะให้พ่อแม่ของเจ้าอยู่อย่างไร พ่อแม่ที่น่าสงสารแก่แล้วยังกินผักกินหญ้าและแกลบอยู่เลย ข้าไม่รู้เลยจริงๆ ว่าจะอยู่ได้ยังไง”

นางเหยียนยังพูดออกมามากมายจนทั้งครอบครัวบนโต๊ะอาหารกินไม่ได้อีกต่อไป

หลู่เจียวมองไปที่ใบหน้าของนางเหยียน ด้วยท่าทางที่ไม่ดี "ข้าเคยบอกท่านแล้ว ชาวบ้านส่งของพวกนี้มาให้ข้า เพราะข้าสอนชาวบ้านให้รู้จักสมุนไพร และพวกเขารู้สึกซาบซึ้งใจ ดังนั้นพวกเขาจึงส่งสินน้ำใจมาให้ ขนาดครอบครัวผู้ใหญ่บ้านยังนำข้าวมาให้ด้วย ดังนั้นข้าถึงอยากถามแม่ว่าหาเงินได้ทำไมไม่ส่งอาหารมาให้พวกเราบ้าง"

"สำหรับเรื่องงานหมั้นของลูกคนที่สี่ของท่าน ถึงท่านเต็มใจที่จะผืนกินแกลบกินรำแทนข้าวเพื่อสนับสนุนลูกของท่าน มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเราเลย"

หลู่เจียว ขี้เกียจเกินไปที่จะใส่ใจกับนางเหยียนและวางจานลงบนโต๊ะโดยตรง

ตอนนี้นางหมดความอดทนที่จะให้ความสนใจกับนางเหยียน จริงๆแล้วนางคิดว่านางไม่ได้เป็นแม่สามีของนางจริงๆ นี่เป็นภาวะจำยอมชั่วคราวเท่านั้น

นางเหยียนไม่คิดว่า หลู่เจียวจะปฏิเสธตรงๆต่อหน้านาง นางจึงหันกลับไปมอง เซี่ยหยุนจินด้วยความไม่พอใจทันที

“ลูกสาม เจ้าเห็นหรือเปล่า ภรรยาของเจ้านิสัยเป็นยังไง มีลูกสะใภ้ที่ปฏิบัติต่อแม่สามีอย่างนี้ด้วยหรือ”

เซี่ยหยุนจินยังคงขมวดคิ้วและพูดอย่างเฉยเมยว่า "ข้าเคยเห็นว่าท่านแม่เองก็เคยปฏิบัติแบบนี้กับท่านปู่ท่านย่า ข้าได้ยินมาว่าเมื่อแม่เข้าไปในบ้านเซี่ย ท่านไม่เคยเชื่อฟังพวกเขาเลย" ทันทีที่เซี่ยหยุนจินกล่าว ใบหน้าของนางเหยียนก็มืดลง และนางกำลังจะโวยวาย แต่เมื่อนึกถึงสัญญา นางก็ลุกขึ้นและออกไปด้วยใบหน้ามืดมน พึมพำคำที่ไม่มีใครเข้าใจ

ในห้องโถงด้านหลัง

เด็กน้อยทั้งสี่มอง เซี่ยหยุนจิน "พ่อครับ ย่าจะกลับเมื่อไหร่ ข้าไม่อยากให้ย่าอยู่ในบ้านของเรา"

"ข้าก็ไม่อยากให้ย่าอยู่ในบ้านเราเหมือนกัน ย่าอารมณ์ไม่ดี"

"ย่าโมโหบ่อยๆ" ซือเป่าลุกขึ้นยืนและพูด

ดวงตาของเซี่ยหยุนจินมืดลง และใบหน้าของเขาเย็นชาลง เนื่องจากแม่ของเขายุ่งกับพวกเขามากช่วงนี้ แต่ถึงกระนั้นวันนี้นางก็โมโหมาก นางคงกลับเอาไปโวยวายใส่พ่อของเขา ดังนั้นพ่อของเขาก็จะไปหาแม่ม่ายหวังเพื่อรับความปลอบโยนอย่างแน่นอน

เซี่ยหยุนจินคิดเกี่ยวกับมัน มองขึ้นไปที่เด็กๆทั้งสี่แล้วพูดว่า "เอาล่ะ ย่าของพวกเจ้าคงจะกลับไปคืนนี้"

ต้าเป่าถามทันทีว่า "แล้วพรุ่งนี้นางจะมาอีกหรือเปล่า"

ริมฝีปากของเซี่ยหยุนจินยกขึ้นหัวเราะเย็นๆ  "พรุ่งนี้นาง ไม่น่าจะมีเวลามา”

วันนี้นางคงกลับไปเพิ่มเปลวไฟและพยายามสร้างปัญหากับพ่อ เมื่อปัญหาเกิด แม่ของเขาก็จะยุ่งมากและไม่มีเวลามาที่นี่?

เด็กน้อยทั้งสี่เชื่อในพ่อของพวกเขามาโดยตลอด และหลังจากฟังคำพูดของเซี่ยหยุนจินแล้ว อารมณ์ของพวกเขาก็ดีขึ้นในที่สุด

เซี่ยหยุนจินผลักรถเข็นออกธรณีประตู ตอนนี้มันถูกเลื่อยโดยหลู่เจียวด้วยเลื่อยไม้เอาออกไปก่อน เซี่ยหยุนจินสามารถเคลื่อนย้ายได้อย่างอิสระที่บ้านในรถเข็น

เขาเข็นรถเข็นไปที่ห้องครัว ในครัว หลู่เจียวกำลังล้างจาน และหน้านางก็น่าเกลียดมาก วันนี้นางไม่ได้กินเกี๊ยวที่ทำตอนเที่ยงเลยสักนิด เพราะว่านางไม่มีความสุข

เซี่ยหยุนจินผลักรถเข็นเข้าไปในห้องครัวและหลู่เจียวรู้สึกได้ทันที นางหันหลังกลับและเหลือบมองมันโดยไม่ได้สนใจและก้มหน้าต่อไปเพื่อล้างจาน

เซี่ยหยุนจินผลักรถเข็นไปด้านข้างของนาง ก้มลงและยื่นมือออกไปหยิบจาน ต้องการช่วยหลู่เจียวล้างจานด้วยกัน

หลู่เจียวยกมือขึ้นเพื่อสกัดกั้น "เอาล่ะ มีจานและชามรวมอยู่แค่สองสามจาน ดังนั้นไม่จำเป็นต้องใช้คนสองคนล้างมันด้วยกัน"

เซี่ยหยุนจินไม่ยืนยัน เขามองไปที่หลู่เจียวอย่างนุ่มนวล แล้วพูดช้าๆ ว่า “เจ้าอารมณ์เสียหรือเปล่า”

หลู่เจียวหันกลับมามองเขาด้วยรอยยิ้มไม่เชิงยิ้ม "เจ้าพูดเรื่องอะไร"

เซี่ยหยุนจินขยับตัวและเอนตัวไปทางหลู่เจียวทันที หลู่เจียวก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว แต่ร่างกายของนางไม่มั่นคงและนางกำลังจะตกลงไปในอ่างไม้ล้างจาน เซี่ยหยุนจินเหยียดมือออกคว้าเอวของนางแล้วนำไปที่ด้านหน้า

หลู่เจียวไม่ได้เตรียมพร้อมสำหรับสถานการณ์กะทันหันนี้เลย และตกอยู่ในอ้อมแขนของเซี่ยหยุนจิน

ใบหน้าของนางตกลงบนหน้าอกของใครบางคนโดยบังเอิญนั่นเพราะรถเข็นแกะกะเกินไป

เหนือหัวของเขา ใบหน้าของเซี่ยหยุนจินเปลี่ยนเป็นสีแดงโดยไม่ตั้งใจ หัวใจของเขาเต้นเร็วมากขึ้น เขารู้สึกว่าเขาควรปล่อยมือโดยไม่รู้ตัว แต่ดูเหมือนว่ามือจะอยู่บนร่างของหลู่เจียวและไม่อยากปล่อย

หลู่เจียวมึนงงเล็กน้อยในตอนแรก แต่ฟื้นคืนสติอย่างรวดเร็ว พยายามขยับหนี เงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่เซี่ยหยุนจินอย่างโกรธจัดและพูดว่า "เจ้าทำอะไรอยู่ๆก็เข้ามาใกล้จนข้าล้ม" เขาเข็นรถมาวนข้างอ้อมหลัง จนนางไม่สะดวก จากนั้นเขาก็ดึงนางให้ล้มลงในอ้อมแขนของเขา

เซี่ยหยุนจินมองไปที่ดวงตาที่จ้องมองเล็กน้อยของหลู่เจียวและรู้สึกว่ามือของเขาคัน คล้ายกับการอยากบีบแก้มของนาง แต่เมื่อเห็นว่านางเขินอายและโกรธเล็กน้อย จึงไม่เป็นการดีที่จะยั่วยุนางอีกต่อไป

เขาลดเสียงของเขาและพูดเบาๆ "เจ้าไม่ต้องการให้แม่ของข้าอยู่บ้านอีกไม่ใช่หรือ?"

หลู่เจียวเม้มริมฝีปากและมองไปที่เซี่ยหยุนจินนึกถึงแผนการณ์จัดการนางเหยียน อารมณ์ของหลู่เจียวดีขึ้นในทันใด และนางลืมสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ นางตื่นเต้น ที่จะถามเซี่ยหยุนจิน

“เจ้าจะทำอย่างไร?”

“แม่ของข้าโมโหมากวันนี้ นางคงจะต้องกลับไปทรมานพ่อของข้าอย่างแน่นอน”

พอได้ยินเซี่ยหยุนจินพูด หลู่เจียวเองก็ไม่ได้โง่และนางก็เข้าใจทันที แม่ของเขา โกรธมากวันนี้ นางคงจะกลับไปโวยวายใส่พ่อของเขา

หากนางเหยียน โวยวายใส่เซี่ยหยวนเซินจนปวดหัว เซี่ยหยวนเซินคงจะไปหาแม่ม่ายหวัง เพื่อรับคำปลอบประโลมอย่างแน่นอน

ขณะที่หลู่เจียวกำลังคิด เซี่ยหยุนจินพูดอีกครั้งว่า "ไม่ใช่ว่าป้ากุ้ยฮัว หูตาว่องไวเมื่อเร็วๆนี้ไม่ใช่หรือ"

เซี่ยหยุนจินกำลังเตือนให้นางคุยกับป้ากุ้ยฮัว ป้ากุ้ยฮัว ชอบสอดรู้สอดเห็นดังนั้นนางจึงต้องคอยจ้องมองที่บ้านของแม่ม่ายหวังอยู่เสมอ

อย่างไรก็ตาม หากนางรู้ว่ามีการเคลื่อนไหวข้างบ้านนางจะสามารถจับกุมผู้คนได้อย่างแน่นอนแม้ว่านางจะไม่ได้หลับไม่ได้นอนก็ตาม

หลู่เจียวได้ไอเดียที่จะจัดการกับนางเหยียนอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าเพราะมีคนแนะนำแนวคิดนี้

แต่เมื่อคิดถึงนางเหยียน หลู่เจียวจึงแอบบ่นอยู่ในใจ เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้แก่ลูกหลานได้จริงๆ…

…

หลู่เจียวเพิ่งล้างชามเสร็จ ข้างนอกลานบ้านเซี่ย มีคนรีบเดินเข้ามา เมื่อพวกเขาเข้ามา พวกเขาตะโกนว่า "ฮูหยินซิ่วไฉอยู่ที่นี่หรือไม่"

หลู่เจียวหันหลังกลับและเดินออกไปนอกลานบ้าน เห็นผู้หญิงสองคน เป็นหญิงชราและเด็กสาวอีกผู้หนึ่ง

ไม่น่าแปลกใจเลยที่คนสองคนนี้มาหานางเพื่อรับการรักษา เพราะหลู่เจียวให้ยาถ่ายพยาธิแก่ตงเสี่ยวหยู และรักษาตงเสี่ยวหยูมาก่อน และผู้คนในหมู่บ้านใกล้เคียงหลายแห่งจึงได้รู้จักหลู่เจียว

พอบอกกันปากต่อปากก็กลายเป็นว่าทักษะทางการแพทย์ของนางดีกว่าหมอในเมืองและในมณฑลเสียอีก และคนสำคัญก็ไม่ต้องการเงินสำหรับการรักษาพยาบาล ดังนั้นนอกจากหมู่บ้านเซี่ยเจียแล้ว ผู้คนจากหมู่บ้านหลิวเจีย และหมู่บ้านซินหัว หมู่บ้านอู๋ถงข้างๆ ก็มาหาหลู่เจียวเพื่อดูว่าพวกเขาป่วยหรือเปล่า…