หลู่เจียวคิดว่านางเหยียนหายไป แต่เมื่อนางมองหาก็พบว่านางเหยียน กำลังนั่งอยู่หน้าห้องครัวของพวกเขาโดยใบหน้าของนางทำเหมือนใครติดหนี้นางแล้วไม่ยอมจ่าย

“แม่คะ ยังไม่กลับเหรอคะ”

นางเหยียนด่าอยู่ในใจ แต่สุดท้ายนางก็ทนไม่ได้ "กลับไม่กลับมันก็เรื่องของข้า นี่มันบ้านลูกชายข้า ข้าจะไปจะมาไม่จำเป็นต้องขออนุญาตใคร"

หลังจากที่นางพูดจบ นางก็ยืนขึ้นและกระซิบข้างหูหลู่เจียว

“เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถครอบงำลูกชายคนที่สามของข้าได้ และลูกคนที่สามของข้าก็หลงใหลเจ้า หยุดฝันซะ เมื่อลูกชายคนที่สามของข้าเข้ารับตำแหน่งขุนนาง เขาจะแต่งงานกับลูกสาวของขุนนางระดับสูงเหล่านั้น เมื่อเขาได้เป็นขุนนาง เมื่อนั้นเขาจะไม่ต้องการเจ้า”

หลู่เจียวยิ้มตอบกลับทันที

“แล้วข้าจะรอ”

หลู่เจียวเดินเข้าไปในครัวอย่างมีความสุขและหยิบมีดหั่นกระเทียมหอม วันนี้นางสัญญากับลูกชายของนางว่าจะทำเกี๊ยว

นางเหยียนเห็นว่าหลู่เจียวไม่ได้จริงจังกับคำพูดของนางเลย และนางเกลียดมันในใจ นางอยากจะข่วนหน้าหลู่เจียวให้หายแค้น แต่น่าเสียดายที่นางไม่กล้า

หลู่เจียวไม่สนใจนางเหยียนอีกต่อไป สับกระเทียมหอม ผสมกระเทียมกับไข่ แล้วใส่กระเทียมหอมและเนื้อสับ

หลังจากที่เซี่ยหยุนจินสอนเด็ก ๆ ให้อ่านนามสกุล Baijia เสร็จแล้ว ครอบครัวก็เริ่มทำเกี๊ยว

นางเหยียนไม่ได้ช่วยอะไร เพียงแค่ยืนอยู่ข้างๆ มองดูเซี่ยหยุนจินและหลู่เจียวห่อเกี๊ยวอย่างมีความสุขกับเด็กน้อยทั้งสี่ ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นเกี๊ยวแป้งขาวชิ้นใหญ่

หัวใจของนางเหยียนเริ่มเดือดดาล ครอบครัวนี้กินเกี๊ยวกันตลอด นี่ไม่ใช่วันปีใหม่ซักหน่อย เมื่อเช้าก็เป็นโจ๊กข้าวขาวตอนเที่ยงยังได้กินเกี๊ยวอีก?

นางเหยียนอดคิดไม่ได้ว่าชีวิตของลูกชายคนที่สามของนางตอนนี้ดีขึ้นมาก นี่ขนาดเขาป่วยขาเป๋ ยังมีกินมีใช้ไม่ลำบาก ซึ่งหมายความว่าหลู่เจียวหาเงินได้มากมาย ดังนั้นหากรีดไถเอากับหลู่เจียวได้มากพอ นางน่าจะได้เงินมากพอสำหรับการแต่งงานของลูกชายคนที่สี่ของนาง

พอนางเหยียนคิดได้แล้ว นางก็นั่งลงที่โต๊ะอาหารทันทีเพื่อช่วยหลู่เจียวทำเกี๊ยว

หลู่เจียวมองดูและเดาว่า นางเหยียนกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ไม่ว่านางจะคิดยังไง นางก็คิดว่านางสามารถรับมือได้

“แม่คะ ข้าไม่ต้องการให้ท่านช่วย”

หลักๆ แล้วนางคิดว่านางไม่ได้ล้างมือจึงไม่อยากให้นางช่วย

นางเหยียนก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนางจึงหยุดในเวลาที่เหมาะสม

นางถามด้วยรอยยิ้มว่า “ลูกสะใภ้ ชีวิตของพวกเจ้าดีอยู่แล้ว ตอนนี้พ่อกับแม่ไม่มีเงินซื้อข้าวขาวและบะหมี่ขาวกินด้วยซ้ำ เจ้าจะกินคนเดียวไม่ได้ใช่ไหม” หลู่เจียวก็หันไปมองนางอย่างเย็นชา และลูกๆ ทั้งสี่ก็จ้องมองนางอย่างระแวดระวัง เพราะกลัวว่านางจะต้องการเกี๊ยวของพวกเขา

หลู่เจียวพูดอย่างเฉยเมยว่า "นี่เป็นแป้งขาวกับข้าวขาวที่ชาวบ้านนำมาให้ ก่อนหน้านี้ข้าสอนชาวบ้านเก็บสมุนไพร พวกเขาก็เลยส่งของมาให้ ข้าอยากจะถามท่านแม่ ข้าสอนพี่สะใภ้สองหาและเก็บสมุนไพร แล้วนางก็ได้เงิน เงินนั่นก็ถูกส่งไปให้ท่านแล้ว ทำไมท่านแม่ไม่ส่งของให้ครอบครัวเราบ้างล่ะ"

ทันทีที่หลู่เจียวพูดแบบนั้น นางเหยียนก็หน้าซีดและนางก็พึมพำ "ครอบครัวเราทำเงินได้ไม่มาก เราจะซื้อของให้พวกเจ้าได้ยังไง"

นางเหยียนไม่ได้บอกว่าครอบครัวของพวกเขาทำเงินได้มากเท่าไหร่ ในแต่ละวันพวกเขาก็ทำเงินได้มากกว่าหนึ่งหรือสองตำลึงด้วยซ้ำ ซึ่งนางเก็บเอาไปใช้สำหรับการแต่งงานของลูกชายคนสุดท้องของนาง

แต่วันนี้นางเหยียนต้องการเอาเงินจากหลู่เจียว นางจึงพูดด้วยสีหน้าขมขื่น

“ลูกคนที่สี่ตกหลุมรักหญิงสาวในครอบครัวหนึ่งและกำลังจะหมั้นกัน แต่เพราะไม่มีสินสอดทองหมั้น มันก็เลยตกลงกันยาก หัวข้าหงอกก็เพราะเรื่องเงินนี่แหละ”

พอนางกล่าว นางก็มองไปที่หลู่เจียวรอให้นางตอบคำถาม แต่ดูเหมือนหลู่เจียวจะไม่ได้ยิน หรือทำเป็นไม่ได้ยินก็ไม่ได้รู้ได้ สั่งให้เด็กน้อยทั้งสี่ทำเกี๊ยว

“ต้าเปาบีบปากเกี๊ยวให้แน่นอีกหน่อย เปิดออกง่ายเกินไป เมื่อใส่ลงในหม้อปากจะแตก”

“เอ้อเป่า เจ้าใส่ไส้มากเกินไปหนังก็จะแตก” 

“ถ้าหากเกี๊ยวปากแตก มันก็จะไม่น่ากิน”

“ดูซันเป่า ห่อดีมากไม่เลว”

ซันเป่าหน้าแดงเมื่อได้ยินคำชมของแม่และหน้าอกเล็กๆของเขา ก็ยืดขึ้นโดยไม่รู้ตัว ต้าเป่าอ่านหนังสือได้ดี เอ้อเป่าปีนต้นไม้และยิงธนูได้ดี และซือเป่าตัวน้อยก็ปากหวาน ซันเป่าเป็นคนเดียวที่ค่อยถนัดอะไรเลย ตอนนี้เขาทำเกี๊ยวได้ดีมาก และแม่ก็ยกย่องเขามาก

ซันเป่ามีความสุขมากและจริงจังมากขึ้น

เด็กๆทั้งสี่ หยิบเกี๊ยวที่เขาทำขึ้นมา มองไปที่หลู่เจียวแล้วพูดว่า "แม่ ดูสิ่งที่ข้าทำ"

หลู่เจียวเหลือบมองไปที่พวกมันและพูดว่า "เจ้าแน่ใจหรือว่าในเกี๊ยวมีไส้แล้ว"

ซือเป่าตัวน้อยหัวเราะคิกคัก

เซี่ยหยุนจินยิ้มและมองไปที่แม่และลูกชายทั้งห้าที่กำลังล้อเล่นกันอย่างมีความสุข

เมื่อนางเหยียนเห็นคนเต็มห้องไม่มีใครเอาจริงเอาจังกับนาง สิ่งที่นางพูดก่อนหน้านี้เหมือนกับผายลม นางก็หดหู่ใจ นางแทบทนไม่ได้ที่จะคว่ำโต๊ะห่อเกี๊ยว

แต่เมื่อนึกถึงสัญญาและเงินในมือของหลู่เจียว นางจึงกลั้นใจเอาไว้ นางมองดูหลู่เจียวแล้วกล่าวว่า “หลู่เจียว น้องคนที่สี่และน้องห้าเป็นน้องชายและน้องสาวของเจ้าด้วย ถ้ามีเงินเจ้าก็ควรออกบ้างใช่ไหม”

หลังจากได้ยินคำพูดของนางเหยียน หลู่เจียวพูดอย่างหยาบคายว่า “แม่ ถ้าไอ้สารเลวสองคนนั้นเป็นพี่น้องของข้า ข้าจะกดมันให้จมน้ำทันที”

ใบหน้าของนางเหยียนมืดลง ตอนนี้นางกัดฟันและจ้องไปที่ หลู่เจียว "เจ้า?"

หลู่เจียวมองไปที่นางเหยียนด้วยรอยยิ้มและพูดว่า "แม่ ท่านต้องสอนสองคนนี้ให้ดีๆ มิฉะนั้นท่านจะเป็นคนที่ต้องทนทุกข์ทรมานในอนาคต"

นางไม่รอให้นางเหยียนเอ่ยตอบคำ นางกล่าวสืบต่อไปว่า “ถ้าแม่สอนไม่เป็นก็ส่งมาให้ข้าสอนก็ได้ หากสองคนนั้นเป็นหมาป่าตาขาวก็สมควรถูกทุบตีให้ตาย"

ลูกทั้งสี่บนโต๊ะ รู้สึกได้ถึงพลังของแม่ และพูดด้วยเสียงอันดังในทันที

“ท่านแม่ เราจะกตัญญูต่อท่าน พวกเราเป็นเด็กดีกันทุกคน”

“ใช่ พวกเราจะกตัญญูต่อบิดามารดาของเราเมื่อพวกเราโตขึ้น”

หลู่เจียวพยักหน้า “ใช่ พวกเจ้าเป็นลูกที่ดีของแม่ ลูกที่แม่สอนเป็นคนดีกันทุกคน” เด็กทั้งสี่หัวเราะอย่างมีความสุขและรีบพูด

“แม่ครับ โตขึ้นข้าจะตั้งใจเรียนเหมือนพ่อและต่อสู้เพื่อท่าน”

ต้าเป่าพูดอย่างจริงจัง

เอ้อเป่ากล่าวทันทีว่า "ข้าก็จะเป็นแม่ทัพ ถ้าใครรังแกท่าน ข้าก็จะต่อยเขา" 

เอ้อเป่ายกกำปั้นขึ้นหลังจากพูดจบ

ซันเป่าคิดอย่างรวดเร็วว่าเขาควรให้เกียรติแม่ของเขาอย่างไร แล้วเกิดความคิดว่า "แม่ครับ ข้าจะเรียนรู้จากท่านเพื่อช่วยผู้คน ในอนาคตข้าจะเก่งเหมือนแม่ แล้วคนจะพูดว่า ใครสอนเด็กคนนี้ ข้าจะบอกว่าแม่ของข้า ที่เป็นคนสอนข้าและผู้คนเหล่านั้นก็จะยกย่องแม่อย่างแน่นอน"

"ใช่แล้ว" 

หลู่เจียวมองไปที่ซันเป่า ด้วยความประหลาดใจ เด็กคนนี้ต้องการเรียนแพทย์กับนาง ความคิดนี้ไม่เลว

หลู่เจียวพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม "ใช่ ลูกชายของข้าจะกลายเป็นหมอที่มีพลังมากกว่าแม่ในสักวันหนึ่ง"

เมื่อเห็น หลู่เจียวคุยโวเกี่ยวกับซันเป่า ซือเป่าตัวน้อยก็ลุกขึ้นทันทีและตะโกนอย่างกังวลว่า "แม่ ข้าต้องการรวย ข้าจะหาเงินเยอะๆ แล้วซื้อดอกไม้ให้แม่ ซื้อเสื้อผ้าใหม่มาใส่ และทำให้แม่มีความสุขทั้งวัน"

หลู่เจียวหัวเราะอย่างหนักจนตาหยี และนางก็ดีใจมาก

"โอ้โย่ว ดีใจจังเลย แม่ได้รับคำอวยพรจากพวกเจ้าแล้ว"