หลู่เจียวปวดศีรษะเล็กน้อย แต่ก็ไม่ใช่ว่านางไม่อยากรักษาให้ชาวบ้าน แต่เป็นเพราะไม่ว่าป่วยหนักป่วยน้อยก็มาหานาง และตอนนี้นางก็ยุ่งมาก

นอกจากดูแลเซี่ยหยุนจินและลูกๆทั้งสี่แล้ว เขายังสอนเซี่ยเอ้อจู ถึงวิธีเลี้ยงปลิง นอกจากนี้ นางยังต้องอ่านหนังสือ และฝึกเขียนหนังสือด้วย ยังดีที่เปาเหอถังในตอนนี้ยังไม่มีผู้ป่วยร้ายแรงที่ต้องการนางไปรับการรักษา

ขณะที่คิดถึงเรื่องนี้ หลู่เจียวมองไปที่ผู้หญิงสองคน "พวกท่านเป็นใคร"

หญิงชราหันมามอง หลู่เจียวทันทีและพูดว่า "พวกเรามาจากหมู่บ้านหลิวเจีย ข้าได้ยินมาว่าทักษะทางการแพทย์ของเจ้าดีมาก เช่นนั้นก็ช่วยดูลูกสะใภ้ของข้าให้หน่อย ลูกสะใภ้ของข้าเข้าเมืองไปให้หมอดูแล้วแต่อาการไม่ดีขึ้นสักที"

หญิงสาวผู้ที่เป็นลูกสะใภ้ของนางก็มองหลู่เจียวอย่างประหม่า หลู่เจียวมองดูนางเล็กน้อยและพูดกับพวกเขาว่า “เข้ามากับข้า”

หลังจากที่นางพูดจบ นางนึกถึงการมาของนางเหยียน นางหันไปมองทันทีที่นางเหยียนและพูดด้วยรอยยิ้ม "แม่ ช่วยข้าทำความสะอาดห้องครัว แล้วให้อาหารสุนัข ทำความสะอาดคอกสุนัขให้ข้าด้วย"

หลังจากที่หลู่เจียวพูดจบ ใบหน้าของนางเหยียนก็มืดมนลงในทันที และดวงตาสามเหลี่ยมของนางมองดูหลู่เจียวอย่างเศร้าโศก

ทำไมผู้หญิงเลวคนนี้ถึงไม่ไปซักที ตอนนี้ถึงกับกล้าสั่งแม่สามีให้ทำงาน

ก่อนที่นางนางเหยียนจะพูดอะไร หลู่เจียวก็หันกลับมาและพูดกับผู้หญิงสองคนที่อยู่รอบๆ ตัวนางว่า "นี่คือแม่สามีของข้า แม่สามีของข้าเห็นว่าข้ายุ่งมาก นางก็เลยมาช่วยข้าทำงาน นางใจดีมาก" 

คำด่าที่คิดจะพูดออกมาของนางเหยียน จำต้องหุบเอาไว้ในปากไว้ก่อน ตอนนี้ยังพูดออกมาไม่ได้

หลู่เจียวกล่าวต่อด้วยรอยยิ้มว่า “ท่านแม่ อย่าโหมงานจนเหนื่อยมาก เมื่อท่านพักผ่อนแล้ว ให้รดน้ำสวนผักให้ข้าด้วย”

หลู่เจียวกล่าวต่อ หลังจากที่นางพูดจบ นางหันหลังกลับและเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับผู้หญิงสองคนที่อยู่ข้างหลัง นางเหยียนโกรธมากจนดวงตาของนางมืดลง แต่นางไม่สามารถด่าต่อหน้าคนอื่นออกมาได้

หลู่เจียวไม่สนใจนางและพาผู้หญิงสองคนไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันตก

“เอาล่ะ มีอะไรเกิดขึ้น”

หลู่เจียวโบกมือให้ผู้หญิงคนนั้นปลดผ้าคลุมที่คอของนาง หญิงสาวเปิดผ้าคลุมที่คอของนางอย่างไม่สบายใจ หลู่เจียวรู้ได้ทันทีว่านางเป็นโรคอะไร มันเป็นโรคผิวหนังที่เรียกว่ากลาก เป็นเชื้อราอย่างหนึ่งเกิดจากการติดเชื้อ

หลังจากตรวจดูแล้ว หลู่เจียวกล่าวว่า "นี่เป็นโรคผิวหนัง โรคนี้รักษาได้ง่ายมาก แต่ส่วนที่ลำบากคือมันมักจะเกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า หากรักษาไปแล้วโรคก็จะกำเริบอีกครั้งเพียงใช้เวลาไม่นาน" หลู่เจียวกล่าว

หญิงชราพยักหน้า “ใช่ ข้าเคยรับยาในเมืองมาก่อน และรู้สึกดีขึ้นหลังจากทาไปสองสามวัน ไม่นานก็กำเริบและคันขึ้นมาอีก ตอนนี้หลานสาวสองคนที่บ้านก็พลอยติดเชื้อด้วย” พอลูกสะใภ้ได้ยินคำพูดของแม่สามี ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ

หลู่เจียวเหลือบมองหญิงชราแล้วพูดว่า “จริงๆ แล้วไม่ใช่โรคร้ายแรง แต่มันติดต่อได้ง่าย และคนที่ติดเชื้อมักจะเป็นคนที่สุขภาพไม่ค่อยดีแต่ผู้ที่มีสุขภาพดีจะไม่ติดต่อ”

"ข้าจะเขียนใบสั่งยาให้เจ้า เจ้านำกลับไปใช้ทาทุกวัน จำไว้ว่าให้ใช้อย่างน้อยหนึ่งเดือน โรคนี้ต้องใช้ยาระยะยาว หยุดใช้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะกลับมาเป็นอีก" 

หญิงชราพอได้ฟัง และถามทันทีว่า "ใช้ยาหนึ่งเดือนแล้วจะไม่เป็นไรเลยหรือ"

หลู่เจียวพยักหน้า "ไม่เป็นไรและให้อาหารดีๆกับนางมี โรคนี้เป็นโรคผิวหนังชนิดหนึ่งนั่นหมายความว่านางไม่ค่อยแข็งแรง” ทั้งสองคนก็พยักหน้าว่าเข้าใจ หลู่เจียวก็พูดกับทั้งสองคนว่า "เดี๋ยวข้าจะเขียนใบสั่งยาให้"

ทั้งสองคนกล่าวขอบคุณพวกเขาตามลำดับ "ขอบคุณ ฮูหยินซิ่วไฉ ขอบคุณ ท่านเป็นคนดีจริงๆ"

หลู่เจียวกระตุกที่มุมปากของนาง ครุ่นคิดถ้านางไม่เก็บเงิน ก็จะมีคนมาหานางแบบนี้อยู่เรื่อยๆ หากนางเก็บเงินแม้เพียงเล็กน้อยก็จะมีคนมาหานางน้อยลงกว่านี้มาก

นางไม่ต้องการเงินและเรียกเก็บเงินก่อนหน้านี้ แต่หลังจากนี้คงต้องเก็บเงิน ส่วนใหญ่ในช่วงนี้หมอในชนบทจะคิดเงินค่าปรึกษาสูงสุด 20 ถึง 30 เหวิน ถือเป็นเงินไม่น้อยสำหรับชาวบ้าน เมื่อนางไม่เก็บเงิน พวกเขาก็ประหยัดเงินได้ไม่น้อย

หลู่เจียวไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกเพื่อเขียนใบสั่งยาในขณะที่เซี่ยหยุนจิน กำลังอ่านหนังสือ

หลังจากที่เขาดีขึ้นเมื่อเร็วๆ นี้ นอกจากการสอนเด็กๆให้อ่านหนังสือแล้ว เขายังได้เริ่มเรียนหนังสือด้วยตัวเขาเองอีกด้วย อีกไม่นานเขาจะสอบในระดับเทศบาลในปีหน้า ดังนั้น เขาจะได้ไม่ต้องทิ้งเวลาไปเปล่าๆ

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็นหลู่เจียวเข้ามาในห้อง เขายังมองขึ้นไปและเห็นว่าใบหน้าของหลู่เจียวดูไม่น่าดูเล็กน้อย

เซี่ยหยุนจินคิดว่า นางเหยียน คงยั่วยุหลู่เจียวอีกแล้วหรือเปล่า เขาวางหนังสือในมือของเขาลงแล้วถามด้วยความเป็นห่วงว่า "เกิดอะไรขึ้น?"

หลู่เจียวส่ายหัวหันหลังแล้วเดินไปที่ด้านข้างของเซี่ยหยุนจิน เพื่อเขียนใบสั่งยา

ทั้งสองใช้โต๊ะร่วมกันในทุกวันนี้ และหลู่เจียวก็เคยชินกับมันแล้ว ดังนั้นนางจึงนั่งข้างเซี่ยหยุนจิน อย่างเป็นธรรมชาติ ใช้พู่กันเขียนใบสั่งยา

เซี่ยหยุนจินดูใบสั่งยาของนาง ขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเขาก็เข้าใจ

หลู่เจียวอารมณ์ไม่ดีเพราะกลัวว่าจะมีคนมาเยี่ยมนางเพื่อรับการรักษามากเกินไป

แม้ว่าเซี่ยหยุนจิน จะไม่ได้อยู่กับหลู่เจียวมาเป็นเวลานาน แต่เขาก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้บางครั้งก็กลัวปัญหา มีคนมากมายมาหานางเพื่อปรึกษาทางการแพทย์ทุกวัน นางคงรำคาญหรือเปล่าก็เลยอารมณ์ไม่ดี

เซี่ยหยุนจินแสดงความคิดเห็นและคำแนะนำกับหลู่เจียว "ถ้าเจ้าคิดว่ามันลำบาก ก็เก็บเงินและคิดค่าบริการให้สูงขึ้นอีกหน่อย ข้าเชื่อว่าจะมีผู้ป่วยน้อยลงในอนาคต"

หลังจากฟังคำพูดของเซี่ยหยุนจิน หลู่เจียวก็ถอนหายใจ “ถ้าเป็นคนป่วยจริงๆ ก็ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว รู้ไหมว่าคนไข้สี่คนที่มาเมื่อวานป่วยเป็นอะไร คนหนึ่งปวดท้อง คนหนึ่งเท้าพลิกตอนขึ้นเขาเพื่อฟันฟืน คนหนึ่งถูกขีดข่วนในการต่อสู้กับใครบางคน และอีกคนเป็นหวัดและไอแค่สองสามครั้ง”

หลู่เจียวพูดไม่ออกเมื่อนางพบคนเหล่านั้น คงไม่เป็นไรหากนางว่าง แต่ตอนนี้ปวดหัวตัวร้อนก็มาหานาง เพื่อรับการรักษา ไม่รู้เหรอว่านางยุ่งมาก?

หลู่เจียวบ่นสองสามคำแล้วโบกมือแล้วพูดว่า "ลืมมันไปเถอะ ไว้คุยกันทีหลัง"

นางคิดถึงเรื่องหย่ากับเซี่ยหยุนจินอีกครั้ง หลังจากหย่าแล้วนางจะออกจากหมู่บ้านเซี่ยเจียตอนนั้นคงไม่มีปัญหาอะไรแล้ว เพราะนางไม่คิดจะเปิดเผยที่อยู่ง่ายๆ และรักษาแค่ที่เปาเหอถังเท่านั้น

หลู่เจียวเขียนใบสั่งยาแล้วเดินออกไป หลังจากนั้นเซี่ยหยุนจินก็ขมวดคิ้วและครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง ดูเหมือนว่าเขาควรจะคุยกับหัวหน้าหมู่บ้านและหาเด็กบางคนมาเฝ้าทางเข้าหมู่บ้าน ในการคัดกรองผู้คนหากจะมาหาหลู่เจียวเพื่อเข้ารับการรักษา จะต้องเป็นโรคร้ายแรงหรือเร่งด่วน หากเป็นการเจ็บป่วยเล็กน้อยทั่วไป ก็ให้พวกเขาเข้าเมืองเพื่อหาหมอเอาเอง

หลู่เจียวรับใบสั่งยาและไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันตก "นี่คือใบสั่งยา พวกท่านสามารถแช่ยาบางชนิดในเหล้า แล้วจึงเช็ดกลากบนร่างกายวันละสองครั้ง โดยทั่วไปจะไม่เกิดขึ้นอีกหลังจากผ่านไปหนึ่งเดือน มันน่าจะหายแล้ว"

แม่สามีและลูกสะใภ้ก็พากันขอบคุณนางครั้งแล้วครั้งเล่า และหลู่เจียวก็ส่งพวกนางออกไป

นางเพิ่งส่งแม่สามีและลูกสะใภ้ออกไปเพียงชั่วครู่ ก็มีชายและหญิงชราสองคนเข้ามาหา ทั้งสองยังคงอยู่จากหมู่บ้านซิงหัว ซึ่งเป็นบ้านพ่อแม่ของนาง ในแง่ของความอาวุโส นางต้องเรียกลุงเรียกป้า

“เจียวเจียว ได้ยินว่าเจ้ามีความสามารถทางการแพทย์มาก ขาของลุงเจ็บอยู่ตลอด ช่วยดูให้เขาหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น รีบรักษาเขาเร็วเข้า!”

“ขาของข้าเจ็บและชามาก อย่าลีลายืดเยื้อ ช่วยข้ารักษาเร็วเข้า ข้ารู้สึกอึดอัดมาก โอ้ เจ้ารักษาข้าเร็วๆ”