หลู่เจียวยิ้มและเดินออกไป ก่อนที่นางจะออกจากห้องหลักนางได้ยินเสียงฝีเท้าที่วุ่นวายนอกลานรั้วบ้านผสมกับเสียงปลอบใจ ทันทีที่หลู่เจียวเดินออกไป นางก็เห็นกลุ่มคนเดินไปตามทาง นางเดินตรงไปที่บ้าน และที่จริงหัวหน้ากลุ่มก็คือท่านย่าสามติดตามมาด้วยผู้หญิงอีกหลายคน

ผู้หญิงคนหนึ่งอายุสามสิบเศษ ดูเหมือนท่านย่าสาม นางผอมและเตี้ย และหน้าตาดูกังวล ดวงตาของนางบวมและแดงก่ำ เมื่อเห็นแวบแรก นางคงผ่านการร้องไห้มาเป็นเวลานาน

มีคนมากมายอยู่เบื้องหลังผู้หญิงคนนี้ หลู่เจียวเหลือบไปมอง มันควรจะเป็นครอบครัวของนาง และแน่นอนว่ามีผู้สูงอายุจากหมู่บ้านเซี่ยเจีย ตามมาด้วย

เมื่อท่านย่าสามเห็นหลู่เจียว นางรีบวิ่งเข้าไปดึงนางทันที "เจียวเจียว รีบตรวจให้เสี่ยวหยูหน่อย ว่ามีอะไรผิดปกติกับเขาหรือเปล่า"

ทันทีที่หลู่เจียวได้ยินสิ่งนี้ นางรู้ว่าเด็กอาจป่วย ก็เลยส่งสัญญาณให้คนข้างหลังคอยอุ้มลูกเข้ามา

ท่านย่าสามเดินตามนางไปอย่างใกล้ชิด ปลอบใจหญิงร่างผอมที่อยู่ข้างๆนางขณะที่นางเดิน "ต้าหง ไม่ต้องกังวลไป เจียวเจียวเป็นหมอที่เก่งมาก ก่อนหน้านี้ ลูกสะใภ้ของแม่ม่ายหลี่ตายไปแล้ว แต่นางก็ยังรักษาจนหาย นางสามารถรักษาได้อย่างแน่นอน ไม่ต้องกังวล"

เซี่ยต้าฮงร้องไห้ออกมา หลังจากฟังคำพูดของท่านย่าสาม "แม่ท่านไม่รู้หรอกว่าเราได้รับการรักษาในเมืองแล้ว แต่เซียวหยูไม่ดีขึ้นเลย ท่านจะเห็นได้ว่าเด็กคนนี้ผอมแค่ไหน เด็กที่น่าสงสาร"

หลู่เจียวฟังเสียงที่อยู่ด้านหลัง และในที่สุดก็เข้าใจว่าผู้หญิงที่ดูเหมือนท่านย่าสามก็คือ เซี่ยต้าฮง ลูกสาวคนโตของย่าสาม

สำหรับเด็กชายตัวเล็กๆ ชื่อเสี่ยวหยูควรจะเป็นหลานชายของเซี่ยต้าฮง

“พาเด็กมานอนบนเตียง”

เด็กๆ ในห้องหลักพากันหยุดอ่านหนังสือเมื่อเห็นฉากนี้ พวกเขาทั้งหมดรวมตัวกันที่หน้าประตูห้องนอนด้านทิศตะวันตกเพื่อดูความตื่นเต้น แม้แต่เด็กน้อยทั้งสี่คนก็วิ่งไปดูข้างเตียงด้วยความสนใจอย่างมาก

หลู่เจียวมองดูพวกเขาและไม่พูดอะไร เมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้น พวกเขาไม่สามารถอ่านได้อย่างสบายใจ

หลู่เจียวหันไปหาเซี่ยต้าฮง เมื่อวางเสี่ยวหยูบนเตียงเสี่ยวหยูก็ขมวดคิ้วและร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดด้วยเสียงที่เบาบางราวกับลูกแมว

หลู่เจียวแทบทนไม่ได้ที่ได้เห็น เด็กคนนี้คล้ายกับเด็กทั้งสี่ ไม่เพียงแต่เขาผอมและไม่มีเนื้อ แต่เขายังไม่สูงเท่ากับเด็กทั้งสี่คนทั้งยังมีใบหน้าขาวซีด 

เมื่อหลู่เจียวกำลังงตรวจสอบเสี่ยวหยู นางก็ปลอบโยนเขาในขณะที่ตรวจสอบ "ไม่ต้องกลัว ป้าจะตรวจให้เร็วๆนี้ เจ้าจะหายเร็วๆนี้ เมื่อหายแล้วจะได้กินอาหารดีๆ ไม่ต้องกลัว" เซี่ยต้าฮงพยักหน้า "ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้เราไปในเมืองเพื่อรักษา และหมอในเมืองก็จ่ายยา ซึ่งทำให้มันดีขึ้น แต่หลังจากนั้นสองสามวันเขาก็เจ็บปวดแบบเดิมอีกครั้ง ผ่านไปหลายครั้งแล้ว เราไม่สามารถไปในเมืองได้แล้ว มันไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง"

ครอบครัวยากจนลงเพราะเด็กคนนี้ แต่นี่คือหลานชายคนโตของนางและนางก็ช่วยเขาไม่ได้

เมื่อนางได้ยินคนในหมู่บ้านพูดโดยไม่ได้ตั้งใจว่ามีหมอที่เก่งมากในหมู่บ้านเซี่ยเจีย ที่แม้จมน้ำตายไปแล้วยังสามารถช่วยชีวิตกลับมาได้

ทันทีที่นางได้ถามแม่ของนาง นางก็พาลูกมาหาภรรยาของหยุนจินทันที

เซี่ยต้าฮงคิดว่าหลู่เจียวเป็นความหวังสุดท้าย จ้องมองไปที่หลู่เจียวโดยความคาดหวังว่าหลู่เจียวสามารถรักษาหลานชายนางได้

หลู่เจียวกดท้องของเสี่ยวหยู เสี่ยวหยูก็ร้องด้วยความเจ็บปวด นางตรวจสอบที่อื่นและในที่สุดนางก็จับชีพจรเสี่ยวหยูเด็กแทบไม่รู้สึกเลย

"อาการของเขาคือ เบื่ออาหาร ปกติไม่อยากกิน นอนไม่หลับ กระสับกระส่าย หลับไม่ค่อยสบายใช่ไหม" เซี่ยต้าฮงก็พยักหน้าครั้งแล้ว ครั้งเล่า

และหญิงสาวที่อยู่ข้างหลังนางร้องไห้และพูดว่า “เขาหงุดหงิดมาก และเขาโกรธทุกรอบ เมื่อเราเกลี้ยกล่อมให้เขากิน เขาจะโยนของทิ้ง เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน หลู่เจียวมองไปที่หญิงสาว คากว่าเป็นลูกสะใภ้ของเซี่ยต้าฮงซึ่งเป็นแม่ของเสี่ยวหยู

หลู่เจียวให้ความมั่นใจกับนางอย่างใจเย็น "เขาป่วย ถ้าเขาหายดีแล้วจะไม่เป็นแบบนี้"

หลู่เจียวเปลี่ยนมือเพื่อตรวจชีพจร จากนั้นนางก็วินิจฉัยโรคของเสี่ยวหยู

หลู่เจียวมองขึ้นไปที่เด็กๆในห้อง เด็กเหล่านี้ในชนบทไม่สนใจเรื่องสุขอนามัยและมีอาการคล้ายๆกัน ดังนั้นเด็กๆ จึงต้องต่อสู้กับพยาธิ แม้แต่เด็กน้อยสี่คนในครอบครัวของนางก็ยังต้องมีพยาธิ

หลู่เจียวมองไปที่ เซี่ยต้าฮงขณะที่คิดแล้วนางก็พูดว่า "เขามีหนอนอยู่ในท้องของเขา ดังนั้นเขาจึงต้องต่อสู้กับหนอน"

ในยุคนี้หนอนก็คือพยาธิ 

เมื่อทุกคนในห้องได้ยิน ทุกคนก็พากันตกใจ และเด็กๆ ทุกคนก็ถอยหลังกลับ โดยไม่รู้ตัว 

"หนอน มีหนอนอยู่ในท้อง" 

"น่ากลัวมาก" 

ใบหน้าของเซี่ยต้าฮงเปลี่ยนไปทันที และนางมองไปที่หลู่เจียวแล้วพูดว่า "จะมีหนอนในท้องของเสี่ยวหยูได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้ที่จะมีหนอนในท้องของคนดีได้อย่างไร"

หลู่เจียวมองไปที่นางและกล่าวว่า "ไม่ว่าใคร หากไม่สนใจเรื่องสุขอนามัย ก็จะมีพยาธิในท้องได้ง่าย ไม่ใช่แค่เสี่ยวหยู แม้แต่เด็กๆ ในห้องนี้ก็มีพยาธิอยู่ในท้องด้วยเหมือนกัน” ทันทีที่คำพูดของหลู่เจียวจบลง เด็กทุกคนในห้องก็พากันตกตะลึง หวาดกลัว เด็กโตยังดีอยู่ แต่เด็กตัวเล็กๆก็หวาดกลัวจนต้องร้องไห้ ฮือฮือ…

“ข้ามีหนอนในท้อง ข้ามีหนอนในท้อง ฮือ…” 

เด็ก ทั้งสี่ก็วิ่งไปหาหลู่เจียวแล้วถามว่า “แม่ครับ พวกเรามีหนอนในท้องด้วยหรือเปล่า”

ใบหน้าเล็กๆ ของเขาซีดเผือดด้วยความกลัว

หลู่เจียวเอื้อมมือไปแตะศีรษะพวกเขาและพูดว่า "ไม่ต้องกลัว แม่ของข้าจะฆ่าหนอนให้กับพวกเจ้าเอง แต่อย่าลืมสุขอนามัยในอนาคต ล้างมือก่อนและหลังอาหาร ล้างมือหลังจากเล่นกับสิ่งต่างๆ และล้างภาชนะจานชามหลังรับประทานอาหารให้สะอาด กินสะอาด อย่ากินของที่ไม่คุ้นเคย"

หลู่เจียวกล่าวเช่นนี้เพื่อให้เด็กๆ ในห้องได้ยินด้วย

เด็กๆ ในห้องนอนทางทิศตะวันตกตกตะลึง พวกเขาไม่ค่อยล้างมือเท่าไหร่

ในห้องท่านย่าสามมองดูหลู่เจียวอย่างรวดเร็วและพูดว่า "สิ่งนี้เป็นเพราะเสี่ยวหยูมีหนอนในท้องจริงๆใช่ไหม"

หลู่เจียวพยักหน้าและพูดว่า "เขาเจ็บท้องเพราะมีหนอนในท้อง เมื่อร่างกายอ่อนแอจิตใจก็อ่อนแอ ตัวเหลือง แขนขาไม่มีแรง รอยนิ้วมือซีด เหมือนเป็นโรคเรื้อรัง ต้องค่อยๆดูแล แต่ก่อนหน้านั้น จะต้องกำจัดหนอนออกก่อน มิฉะนั้น มันจะไร้ประโยชน์"

หลังจาก หลู่เจียวพูดจบ นางมองไปที่เซี่ยต้าฮงและพูดว่า “ก่อนหน้านี้ ที่ท่านไปที่เมืองเพื่อจ่ายยาให้เสี่ยวหยู เมื่อเขาดื่มยา หนอนจะหลับใหลชั่วคราว และเสี่ยวหยูจะดีขึ้นเล็กน้อย แต่ที่จริงแล้วหนอนในร่างกายไม่ได้ถูกกำจัดออกไปและหนอนจะยังคงทำงานทันทีที่หยุดยา ดังนั้น ร่างกายของเขาไม่ดีขึ้น”

เซี่ยต้าฮงร้องไห้หลังจากได้ยินคำพูดของ หลู่เจียวนึกถึงความทุกข์ที่เสี่ยวหยูประสบ

นางมองไปที่ หลู่เจียวและพูดว่า "ภรรยาหยุนจิน เจ้าต้องช่วยเสี่ยวหยูของข้าด้วย"

"ไม่เป็นไร มันไม่ใช่โรคร้ายแรง ข้าจะให้ยาแก่เขา ท่านสามารถนำมันกลับไปต้มให้เขากินได้ และปล่อยให้เขาดื่มมันคืนนี้ พรุ่งนี้เช้าหนอนจะออกมา กินอย่างนี้สามวันหนอนก็จะออกไปเกือบหมด"

จริงๆแล้วเซี่ยต้าฮงยังไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่นัก ว่ามีหนอนอยู่ในท้องหลานชายของนาง แต่ตอนนี้ ก็มีแต่ลองดูก่อน ทันใดนั้น เขารีบเร่งให้ลู่เจียวสั่งยาให้

หลู่เจียวลุกขึ้นและไปที่ห้องครัวและหยิบสมุนไพรที่สามารถนำมาใช้ในพื้นที่มิติได้ เช่น รูบาร์บ ฮวงเซ่น เทียนหนานซิง ปิเนลเลีย และโทรูกู

“เอาล่ะ เอามันกลับไปต้มแล้วให้เขาดื่ม ดื่มสองชามติดต่อกัน พรุ่งนี้หนอนจะออกมา เด็กจะไม่เป็นไร ดื่มอีกชามในวันพรุ่งนี้และวันมะรืนนี้ หนอนก็น่าจะออกไปหมด”

ท่านย่าสามรีบหยิบมันขึ้นมาและขอบคุณหลู่เจียวซ้ำแล้วซ้ำเล่า

"ขอบคุณ เจียวเจียว"

"ไม่เป็นไร"