เซี่ยหลานร้องไห้ออกมา "ท่านยังเป็นพี่ชายของข้าหรือเปล่า? เห็นได้ชัดว่าข้าถูกทำร้าย แต่ท่านยังคงปฏิบัติกับข้าเช่นนี้ ถ้าท่านไม่ปลอบใจข้าก็ไม่ควรซ้ำเติมข้า"

หลู่เจียวเพิ่งส่งคนออกไปแล้วเดินเข้ามาจากนอกบ้าน เมื่อได้ยินคำพูดของเซี่ยหลานโวยวาย นางก็เอื้อมมือออกไปแล้วลากนางออกไป 

"กลับไปเถอะ อย่าทำให้พี่ชายของเจ้าโกรธ"

เซี่ยหลานยังคงต้องการพูด แต่ด้วยความกลัวว่าหลู่เจียวจะตีนาง นางจึงทำได้แค่ต้องร้องไห้แล้วจากไป

นางจำได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้นเมื่อเดินออกจากบ้าน คือนางยังไม่ได้กินข้าวกลางวัน ดังนั้นนางจึงไม่ได้ทานอาหารดีๆสักจาน เซี่ยหลานร้องไห้มากขึ้นและเดินจากไปอย่างเศร้าใจ

ในห้องนอน หลู่เจียวเหลือบมองเซี่ยหยุนจินที่โกรธและพูด

“เอาล่ะ ไม่เป็นไรที่จะโกรธคนหยาบคายเช่นนี้ เอาเถอะรีบกินข้าว ไม่จำเป็นต้องคิดมาก”

หลังจากที่หลู่เจียวพูดจบ นางก็ไม่สนใจเซี่ยหยุนจินอีกต่อไป ไปที่โต๊ะอาหารของเด็กๆ

“เอาล่ะเด็กๆ กินข้าวกันเถอะ”

เด็กน้อยทั้งสี่ตอบด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข “ใช่แล้วกินกันเถอะ”

"ของอร่อยมีมากมายหากตอนเที่ยงเรากินไม่หมดและ ก็เก็บไว้กินตอนเย็น"

"เสียดายการปรุงอาหารของแม่อร่อยที่สุดและพวกเขาไม่ได้กิน"

"พ่อกินเร็วๆ วันนี้ข้าจะให้เนื้อไก่แก่ท่าน"

เสี่ยวซือเป่าหยิบน่องไก่แล้วใส่ลงในชามแล้วส่งไปที่ข้างเตียงของเซี่ยหยุนจิน

เซี่ยหยุนจินมองไปที่แม่และลูกชายในห้อง หัวใจที่โกรธเคืองของเขาได้รับความอบอุ่นในทันทีด้วยลมฤดูใบไม้ผลิ และไม่มีร่องรอยของความโกรธอีกต่อไป เขามองไปที่หลายคนในห้องและพูดด้วยรอยยิ้ม

"พวกเขาอดกินของอร่อย"

"ใช่"

ทั้งครอบครัวกินอย่างมีความสุข

หลังอาหาร หลู่เจียวก็ขับรถพาเด็กน้อยทั้งสี่ออกไปให้อาหารสุนัข และนางก็ทำความสะอาดจานชาม

เมื่อทำความสะอาดเสร็จ นางจึงเข้าไปคุยกับเซี่ยหยุนจินเกี่ยวกับความคิดของนาง นางจึงเดินไปที่เตียงของเซี่ยหยุนจิน

เมื่อเซี่ยหยุนจินเห็นการแสดงออกของนาง เขารู้ว่านางมีอะไรจะพูด ดังนั้นเขาจึงมองมาที่นางและถาม

"มีอะไรผิดปกติ?"

หลู่เจียวกระซิบ "เจ้าว่าแปลกหรือเปล่าที่เจ้าถูกวางยาเมื่อสี่ปีก่อนและถูกรถชนม้าในอีกสี่ปีต่อมา? จะมีความบังเอิญมากมายแบบนี้ได้อย่างไร?" ทันทีที่คำพูดของหลู่เจียวจบลง ดวงตาของ เซี่ยหยุนจินก็จมลง อันที่จริง เขาก็คิดเรื่องนี้ขึ้นมาได้

ก่อนหน้านี้เพราะเขาเป็นอัมพาตอยู่บนเตียง เหมือนตายทั้งเป็น และเขาไม่ได้คิดเกี่ยวกับมันอย่างลึกซึ้ง แต่พอคิดดูดีๆมันไม่ปกติ เขามองขึ้นไปที่หลู่เจียวแล้วพูดว่า "อันที่จริงข้าพบว่าใครให้ยาข้าเมื่อสี่ปีก่อน มันคือเพื่อนร่วมชั้นหลิว เพื่อนร่วมชั้นของข้าในหอพัก เขาโกรธเพราะข้า ทะเลาะกับเขา วางยาข้าเพื่อทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง"

เซี่ยหยุนจินเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "เพื่อนร่วมชั้นหลิวลาออกไปและกลับไปในภายหลัง ในขั้นต้น ข้าคิดว่ามันจบลงแล้ว แต่สี่ปีต่อมา ข้าถูกรถม้าชนอีกครั้ง ไม่แน่ว่าอาจจะเกี่ยวกับเขา" 

ในห้อง หลู่เจียวพูดอย่างสงบ "ข้าตรวจสอบดูแล้ว ขาของเจ้าได้รับบาดเจ็บจากล้อหลังของรถม้า ไม่เหมือนกับการชนโดยไม่ได้ตั้งใจ บาดแผลจากการชนโดยไม่รู้ตัวนั้นเลอะเทะมาก จะเห็นได้ว่าอาการบาดเจ็บที่รับมาครั้งนี้ถือว่าผิดปกติมาก รถม้าชนครั้งแรกทำให้ล้มลงม้ามเกือบแตก จากนั้น ล้อหลังก็หมุนทับขาของเจ้า"

หลู่เจียววิเคราะห์กล่าวสืบต่อให้เซี่ยหยุนจินฟังว่า "คนขับรถม้าคนนี้เป็นคนขับรถที่มีประสบการณ์ และเขารู้ว่ามุมไหนที่สามารถกดทับขาของคนๆ หนึ่งและทำให้เขาเป็นอัมพาตได้"

หลังจากที่หลู่เจียวพูดจบ ก็เกิดความหนาวเย็นในห้อง ใบหน้าของเซี่ยหยุนจินมืดมนมาก แม้ว่าเขาจะเฉยเมยและไม่ชอบคุยกับใคร และเขาไม่ชอบทำร้ายใคร แต่ตอนนี้กลับมีคนทำร้ายเขา คนๆนี้เป็นใครกัน เซี่ยหยุนจินคิดถึงเพื่อนร่วมชั้นหลิวที่วางยาเขา ไม่ว่าเขาจะวางยาเขาจริงๆ หรือเป็นเพราะมีใครบงการ เขาก็ต้องสืบให้รู้ให้ได้ เซี่ยหยุนจินคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และพูดด้วยเสียงลึกๆ

"เมื่อขาของข้าหากดีแล้ว ข้าจะต้องสืบเรื่องนี้ให้ได้ ถ้าเจอคนที่ทำร้ายข้าจริงๆ ข้าจะไม่มีวันปล่อยพวกเขาไปแน่" ไม่ว่าใครที่เป็นผู้ทำให้เขาเป็นแบบนี้เขาจะต้องเอาคืนแน่ ถ้าไม่ใช่เพราะหลู่เจียว เขาก็คงต้องตกอยู่ในนรกตลอดชั่วชีวิตนี้ ดังนั้นเขาจึงมีความคับข้องใจและความเกลียดชังที่มีต่อพวกคนร้ายและผู้บงการที่ต้องการทำร้ายเขา มากจนยากบรรยาย

หลู่เจียวพยักหน้าเล็กน้อยและพูดว่า "ข้าบอกเจ้าเรื่องนี้เพื่อเตือนให้เจ้าให้ความสนใจ คนๆนั้นสามารถทำร้ายเจ้าได้ครั้งหรือสองครั้งและบางทีเขาอาจจะฆ่าเจ้าครั้งที่สาม อย่าลืมว่าการสอบเทศบาลในปีหน้ากำลังจะมาเร็วๆ นี้"

หลังจากหลู่เจียวพูดจบ เซี่ยหยุนจินก็พูดออกมาอย่างเยือกเย็น "ข้าจะไม่ปล่อยให้พวกเขาทำสำเร็จอีก"

หลู่เจียวเตือนเขาว่า "ข้าคิดว่าคนที่ทำร้ายเจ้าควรจะเป็นใครบางคนในสถานศึกษาของเจ้า และคนๆ นั้นอาจจะยังเกี่ยวข้องกับเจ้า ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าจะกลับไปในเมืองในคืนนั้น”

ทันทีที่หลู่เจียวกล่าวจบ เซี่ยหยุนจินก็ครุ่นคิดอย่างรวดเร็วเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น 

คืนนั้นเขากลับบ้านและบอกกล่าวเพื่อนเพียงไม่กี่คน ในคืนนั้นจึงมีคนเพียงไม่กี่คนที่รู้และคนที่ทำร้ายเขา อาจเป็นหนึ่งในพวกเขา

เมื่อเซี่ยหยุนจินคิดเรื่องนี้ คิ้วของเขาก็ขมวดแน่น ดวงตาสีดำของเขาร้อนวูบวาบด้วยความเย็นชา เขาจะหาคนๆ นี้เจอแน่นอน แต่เขาต้องการดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา และทำไมเขาต้องการทำร้ายเขาให้เป็นแบบนี้

คุยเสร็จหลู่เจียวก็ไม่สนใจ นางเดินออกไปพร้อมกับชามและตะเกียบในมือของนาง

หลังจากล้างจาน นางกำลังจะเรียกหาเด็กๆทั้งสี่ เพื่อตามนางไปที่บ้านของลุงโหยว่ไฉ เพื่อดูว่ารถเข็นของเซี่ยหยุนจินเป็นอย่างไรบ้าง แต่ก็มีแขกมาเยี่ยมเยียนอีกชุดหนึ่ง คือกลุ่มผู้อาวุโส หัวหน้าหมู่บ้านเซี่ยเจีย ผู้เฒ่าหัวหน้าตระกูล และผู้อาวุโสคนอื่นๆ นอกจากพวกเขาแล้ว ยังมีชาวบ้านคนอื่นๆ ในตระกูลอีกด้วย

เมื่อพวกเขาเห็นหลู่เจียว พวกเขาทั้งหมดก็พากันกล่าวทักทาย "ภรรยาหยุนจิน กินข้าวหรือยัง"

"ขาของหยุนจินเป็นอย่างไรบ้าง ดีขึ้นหรือเปล่า"

เมื่อเห็นพวกเขา หลู่เจียวก็รู้ว่าคนเหล่านี้ต้องการพูดคุยเกี่ยวกับการเลี้ยงปลิงในหมู่บ้าน นางจึงทักทายกลับแล้วพาพวกเขาไปที่ห้องนอนด้านทิศตะวันออก…

เมื่อเข้าไปในห้องนอนฝั่งตะวันออก หัวหน้าหมู่บ้านและเหล่าผู้อาวุโสและคนอื่นๆ ต่างก็ให้ความสนใจขาของเซี่ยหยุนจิน เมื่อรู้ว่าขาของเขาดีขึ้นเรื่อยๆ หัวหน้าหมู่บ้าน และเหล่าผู้เฒ่าผู้อาวุโส ก็พากันอารมณ์ดี ไม่ว่ายังไง เซี่ยหยุนจินก็คือความหวังของหมู่บ้านเซี่ยเจีย เมื่อเขาเจริญก้าวหน้า เขาก็จะสามารถนำพาลูกหลานในหมู่บ้านเจริญก้าวหน้าไปด้วยกันได้

หลู่เจียวเทน้ำน้ำตาลให้พวกเขา และหัวหน้าหมู่บ้านและเหล่าผู้เฒ่าขอให้นางนั่งลงเมื่อพวกเขาเห็นว่านางยุ่งอยู่

“ภรรยาหยุนจิน นั่งลง อย่าพึ่งยุ่งเลย เรามาที่นี่เพื่อพูดคุยกับเจ้าเกี่ยวกับการเลี้ยงปลิงเป็นหลัก ทุกคนอยากรู้ว่าต้องทำอย่างไร”

แม้ว่าหัวหน้าหมู่บ้านและผู้เฒ่าจะมีอำนาจมากในหมู่บ้านเซี่ยเจีย แต่ที่จริงแล้ว พวกเขาไม่เคยเจอเหตุการณ์สำคัญๆ มาก่อน พวกเขาไม่รู้จริงๆว่าต้องทำอย่างไรเมื่อเจอเหตุการณ์สำคัญ

หลู่เจียวนั่งบนเตียงข้างๆ เซี่ยหยุนจินขณะที่พวกเขาพูด

หัวหน้าหมู่บ้านและเหล่าผู้เฒ่าก็มองไปที่นางและเซี่ยหยุนจิน แล้วกล่าวว่า "เราจัดประชุมเมื่อวานนี้ หลังจากคุยกันแล้ว เราคิดว่ามันเป็นไปได้ แต่ข้าไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร เรื่องนี้ก็เลยต้องมามาปรึกษาพวกเจ้า"

เซี่ยหยุนจินมองไปที่หลู่เจียวการเลี้ยงปลิงถูกเสนอโดยหลู่เจียว เขาไม่รู้วิธีดำเนินการ ดังนั้นจึงต้องให้หลู่เจียวเป็นคนพูด

หลู่เจียวเหลือบมองที่หัวหน้าหมู่บ้าน ผู้เฒ่า และคนอื่นๆ แล้วพูดว่า

“ตอนนี้เราต้องพิจารณาว่าเราจะเลี้ยงปลิงกันกี่ไร่”

หัวหน้าหมู่บ้านและผู้เฒ่าเหลือบมองพวกเขาและพูดว่า “เราอยากฟังความคิดเห็นของเจ้าเกี่ยวกับเรื่องนี้ เจ้าคิดว่าเลี้ยงกี่ไร่จึงจะพอและความเป็นไปได้ที่จะเลี้ยง" พวกเขากลัวว่าเลี้ยงไปจะขาดทุน เพราะไม่เคยทำ ดังนั้นพวกเขาจึงอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก…