เซี่ยหยุนจินและหลู่เจียวไม่ยอมรับของขวัญของกำนัล แต่คนเหล่านั้นก็ทิ้งของเอาไว้ กล่าวคำขอบคุณสองสามคำ แล้ววิ่งหนีไป เป็นผลให้ในห้องนอนทิศตะวันออก เต็มไปด้วยข้าวของมากมาย นอกจากอาหารที่ซื้อมาจากในเมืองแล้ว ก็ยังมีไข่และผักจากแต่ละครัวเรือนที่นำมาให้

หลู่เจียวดูไร้หนทาง แต่โชคดีที่นางมีพื้นที่มิติสำหรับวางสิ่งเหล่านี้ ไม่เช่นนั้นคงเน่าเสียเปล่าเพราะไม่สามารถกินของพวกนี้หมดภายในวันสองวัน

เซี่ยหยุนจินก็ปวดหัวเมื่อมองไปที่สิ่งของบนพื้น ดังนั้นเขาจึงหันกลับมาเอ่ยกับหลู่เจียว “ข้าเกรงว่าสิ่งเหล่านี้จะเน่าเสียหากเก็บไว้ ดังนั้นทำไมเจ้าไม่ให้ท่านแม่ยายกับคนอื่นๆล่ะ”

หลู่เจียวไม่ขัดข้องที่จะมอบมันให้ตระกูลหลู่ แต่นางยังไม่มีเวลาไปในตอนนี้ นางสัญญากับลูกๆทั้งสี่คนว่าตอนนางไปหาครอบครัวหลู่ต้องพาพวกเขาไปกับนางด้วย ตอนนี้ขาของเซี่ยหยุนจินยังไม่ค่อยดี หากนางต้องพาเด็กน้อยทั้งสี่ไปบ้านพ่อแม่ของนาง ดังนั้นนางต้องทิ้งเซี่ยหยุนจินไว้ที่บ้านคนเดียวหรือเปล่า?

หลู่เจียวคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายศีรษะแล้วพูดว่า "ลืมมันไปเถอะ ข้ายังไม่มีเวลาไปบ้านหลู่ในตอนนี้ ดังนั้นเก็บของไว้ก่อน เอาของที่จำเป็นต้องใช้ก่อนเน่าเสียมาใช้ก่อน ส่วนที่เหลือก็หมักเอาไว้ก่อนจะได้กินมากขึ้น" 

นางแค่ต้องส่งของบางอย่างเข้าไปในพื้นที่มิติ แกล้งทำเป็นหมักดองบ้าง ก็เท่านั้นเอง เซี่ยหยุนจินไม่ยืนกรานอีกต่อไป หลู่เจียวเริ่มจัดของและเด็กๆทั้งสี่ก็มาช่วยนาง

“แม่ครับ หนูจะช่วยด้วย”

เด็กน้อยทั้งสี่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ไม่เพียงแต่แม่จะเก่งอย่างน่าอัศจรรย์ใจเท่านั้น แต่นางยังทำให้คนอื่นๆ ชื่นชมพวกเขาด้วย และแม้แต่สาวใหญ่ที่เห็นพวกเขาก็รักพวกเขามาก กระทั่งชาวบ้านยังกระตือรือร้นเมื่อพบเห็นพวกเขา

ไม่เพียงแต่เด็กๆ แม้แต่พวกผู้ใหญ่ก็ยิ้มเมื่อพวกเขาพบเห็นพวกเขา ปรากฎว่า การช่วยเหลือผู้อื่นสามารถทำให้ผู้อื่นชื่นชมได้ เด็กน้อยทั้งสี่ดูเหมือนจะเปิดประตูสู่โลกใหม่

หลังจากที่หลู่เจียวจัดการสิ่งของบนพื้นในห้องนอนทางทิศตะวันออก นางก็พาเด็กน้อยทั้งสี่ไปที่ห้องครัวเพื่อทำขนม

ซานจาป่าทำให้มันกลายเป็นขนมหวาน และเจ้าตัวเล็กสี่ตัวก็กินกันเอร็ดอร่อย และพวกเขาก็ชอบกินมาก รวมทั้งขนมหวานอื่นๆแต่หลู่เจียวหยุดพวกเขาและเก็บที่เหลือเอาไว้ก่อน โดยบอกพวกเขาว่าจะเก็บเอาไว้กินในวันพรุ่งนี้ ไม่งั้น ฟันของพวกเขาจะถูกหนอนกัดกิน 

หลังจากที่หลู่เจียวอาบน้ำให้พวกเขา นางกำลังจะเล่านิทานให้เด็กน้อยทั้งสี่คนฟัง แต่นางพบว่าเซี่ยเอ้อจูไม่ได้มา

เกิดอะไรขึ้น?หลู่เจียวจึงเดินไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกอย่างประหลาดใจและถามเซี่ยหยุนจิน "ทำไมพี่รองไม่มาล่ะคืนนี้?"

ทุกคืนเซี่ยเอ้อจูจะมาดูแลการขับถ่ายของเซี่ยหยุนจิน แต่คืนนี้เขายังไม่มา คืนนี้เขามีงานต้องทำหรือเปล่า?

ในห้องนั้น ใบหน้าของเซี่ยหยุนจินน่าเกลียดมาก หากไม่มีอุบัติเหตุ พี่รองคงถูกแม่ทำอะไรซักอย่าง

เซี่ยหยุนจินคิดถึงความเป็นไปได้นี้ ดวงตาของเขาเย็นชาอย่างสุดจะพรรณนา และมุมริมฝีปากของเขาเป็นรอยยิ้มที่เย็นชาและเยือกเย็น

แต่เมื่อเขามองขึ้นไปที่หลู่เจียวท่าทางของเขาก็อ่อนโยนขึ้นมากและเขาพูดเบา ๆ ว่า "ไม่ต้องแปลกใจ พี่รองคงไม่สามารถมาได้ในคืนนี้" 

แม่ของเซี่ยหยุนจินจ้องเล่นงานหลู่เจียวอยู่ตลอด ก่อนหน้านี้ก็มีเรื่องกับเฉินหลิวนางคงหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมา เกลี้ยกล่อมแม่สามีเพื่อกรีดกันเซี่ยเอ้อจู ไม่ให้เขามาช่วยพวกเขา ทำไมคนพวกนี้น่าเกลียดจัง

หลู่เจียวเมื่อคิดได้แล้วก็มองไปที่เซี่ยหยุนจินบนเตียงอย่างขมขื่น แล้วพูดว่า "แล้วคืนนี้เจ้าจะทำยังไง"

อันที่จริงนางไม่มีปัญหาจะดูแลเซี่ยหยุนจิน ก็เหมือนกับการดูแลผู้ป่วยคนหนึ่ง ประเด็นสำคัญคือเขาอาจจะไม่พอใจเท่าไหร่นัก ในอนาคตอาจยกเอาเรื่องนี้มาหาเรื่องนางได้

“ไม่งั้นให้ข้าหาคนมาดูแลเจ้าดีหรือเปล่า ตอนนี้ครอบครัวของเราพอมีเงิน”

เซี่ยหยุนจินปฏิเสธทันที เขาไม่อาจยอมรับคนอื่นมาดูแลเขาได้ นอกจากพี่รองเพราะทั้งสอง โตมาด้วยกัน 

“ไม่ต้อง ข้าจะแก้ไขปัญหาพวกนี้ด้วยตัวเองในคืนนี้ เจ้าแค่เอาโถฉี่มาให้ข้า”

เซี่ยหยุนจินรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยหลังจากพูดออกไปแบบนั้น แต่เขาสงบลงเมื่อเขาคิดว่าหลู่เจียวเป็นภรรยาของเขา พวกเขาทั้งสองคนจะต้องทำอะไรบางอย่างในฐานะสามีและภรรยาอย่างแน่นอน ดังนั้นจากนี้ไป เขาควรจะชินกับการดำรงอยู่ของหลู่เจียวในชีวิตของเขา

เซี่ยหยุนจินคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และมองไปที่หลู่เจียวข้างเตียงอย่างสงบ

ตรงกันข้ามหลู่เจียวตกตะลึง ผู้ชายคนนี้กลัวว่านางจะฉวยโอกาสจากเขามาก่อน แต่ตอนนี้ เขากลับสงบใจลงแล้ว แต่อย่างไรก็ดี เซี่ยเอ้อจูไม่ได้มาคืนนี้ ดังนั้นเขาจึงต้องทำเอง

หลู่เจียวหันหลังกลับและเข้าไปใต้เตียงหยิบโถฉี่ออกมาแล้วยื่นให้เซี่ยหยุนจิน

เซี่ยหยุนจินไม่มีปัญหาอะไรในส่วนอื่นยกเว้นขาของเขาที่ไม่สามารถขยับได้ ดังนั้นเขาจึงหยิบโถออกมาและวางแผนที่จะปัสสาวะด้วยตัวเอง

ในห้องนั้นหลู่เจียวก็ก้าวออกจากห้องอย่างมีสติ บนเตียง เซี่ยหยุนจินถอนหายใจด้วยความโล่งอก แม้ว่าเขาจะยอมรับการดำรงอยู่ของหลู่เจียวในชีวิตของเขา แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจมากอยู่ดี

เมื่อหลู่เจียวออกไป เขาผ่อนคลายอย่างมาก

เสียงฉี่ดังมาจากห้องนอนทางทิศตะวันออก และเมื่อเสียงหยุดลงหลู่เจียวก็เดินเข้าไปทันทีและหยิบโถฉี่จากมือของเซี่ยหยุนจินแล้วหันหลังและออกไปเทมันในห้องส้วม หลังจากเทของเสียในโถนางก็ล้างโถและมือของนาง

“ข้าจะไปนำน้ำร้อนเข้ามาเพื่อเช็ดร่างกายของเจ้า”

เซี่ยหยุนจินพึ่งผ่านการผ่าตัดมาไม่กี่วัน จึงไม่สามารถอาบน้ำได้ ดังนั้นจึงทำได้เพียงเช็ดตัวของเขา

ในอดีตเซี่ยเอ้อจูช่วยเขาเช็ด แต่คืนนี้เขาไม่อยู่ ดังนั้นเซี่ยหยุนจินจึงต้องทำด้วยตัวเอง

หลู่เจียวถามอย่างรวดเร็วว่า "เจ้าต้องการให้ข้าช่วยไหม" ตอนแรกนางคิดว่า เมื่อนางพูดออกไปแบบนี้ เซี่ยหยุนจินคงปฏิเสธนางอย่างแน่นอน แต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะตอบออกมาเบาว่า "ตกลง"

หลู่เจียวคิดว่านางได้ยินผิด มองไปที่เซี่ยหยุนจินด้วยความประหลาดใจ

นางฟังผิดหรือเปล่า? น่าจะฟังผิด

บนเตียง เซี่ยหยุนจินมองดูดวงตากลมโตของหลู่เจียว ที่น่ารักราวกับสัตว์ตัวน้อยที่กำลังหวาดกลัวเมื่อเจอสัตว์ใหญ่บุกเข้าไปในป่า เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีขึ้นและอยากจะแซวหลู่เจียวออกไปเล็กน้อย

"มีปัญหาอะไรหรือเปล่า"

หลู่เจียวรีบส่ายศีรษะ "ไม่เป็นไร ข้าจะออกไปตักน้ำมาเช็ดตัวให้เจ้า"

นางแค่แปลกใจ เมื่อก่อนชายระวังตัวกับนางเหมือนับนางเป็นขโมย แต่ตอนนี้เขากลับปล่อยให้นางเช็ดตัวเขา ไม่ถูกต้อง มีปัญหาหรือเปล่า?

หลู่เจียวไม่เข้าใจเล็กน้อย ในห้องข้างหลังนาง เซี่ยหยุนจินหัวเราะเบาๆ จนกระทั่งหลู่เจียวนำน้ำร้อนเข้ามาในห้อง เขาขมวดคิ้วและกลับกลายเป็นเรียบเฉย

หลู่เจียวเดินไปที่เตียงพร้อมกับน้ำร้อนและถามว่า "ให้ข้าถอดเสื้อให้เจ้าหรือเจ้าจะถอดเอง" หากนางถอดเสื้อผ้าให้เขา เขาจะเคืองหรือเปล่า 

เซี่ยหยุนจินไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับการปล่อยให้นางเปลื้องผ้า เขายกมือขึ้นและถอดชุดชั้นในบนร่างกายของเขาเบา ๆ มันเป็นเพียงการเคลื่อนไหวธรรมดาๆ ของการเปลื้องผ้า 

ยิ่งดูหลู่เจียวมากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับคนๆ นี้ เกิดอะไรขึ้น? เป็นไปได้ไหมว่าคนนี้มีไข้และเริ่มสับสน

ความคิดของหลู่เจียวเมื่อจงลง และนางก็รีบวางมือบนหน้าผากของเซี่ยหยุนจินเพื่อทดสอบ แต่ปรากฏว่าคนๆ นี้ไม่มีไข้ หากไม่มีไข้ ทำไมจึงดูเหมือนคนละคน หรือว่าจะโดนวิญญาณสัมภเวสีเข้าสิ่งร่าง คงไม่ใช่ว่ามีใครบางคนจากต่างโลกมาสิงร่างหรอกใช่ไหม

หลู่เจียวงุนงงและขี้เกียจเกินกว่าจะคิดเรื่องนี้ นางหยิบผ้าเช็ดตัวมาแช่ในน้ำ บิดน้ำออก และเช็ดร่างกายของเซี่ยหยุนจิน

แม้ว่าจะเป็นฤดูร้อน แต่เซี่ยหยุนจินก็นอนอยู่บนเตียงโดยไม่เคลื่อนไหว และไม่มีเหงื่อบนร่างกายของเขามากนัก ดังนั้นหลู่เจียวจึงขัดถูร่างเขาเพียงชั่วครู่เท่านั้น เพียงแต่ว่า การแสดงออกของเซี่ยหยุนจินบนเตียงที่ทำให้นางพูดไม่ออกเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่านางแค่เช็ดตัวให้เขา แต่ดูเหมือนว่าเขากำลังพยายามอดกลั้นอย่างสุดความสามารถ ราวกับว่าเป็นอะไรที่ต้องกล้ำกลืนผืนทนมาก เหมือนเขาสาวน้อยที่กำลังถูกชายตัวโตแตะอั๋ง เหมือนกับดอกไม้อันบอบบางที่กำลังจะถูกนางที่เป็นนางมารที่กำลังทำลายดอกไม้นั้น…