เมื่อความคิดหลู่เจียวจบลง นางก็สั่นอยู่ครู่หนึ่งแล้วนางก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ เซี่ยหยุนจินและถามว่า "เจ้าอึดอัดหรือเปล่า"

เมื่อได้ยินคำถามของหลู่เจียว เซี่ยหยุนจินก็ถอนหายใจออกมา กล่าวออกมาสั้นๆอยู่บ้าง "ข้าไม่คุ้นเคยที่ผู้หญิงเช็ดตัวให้ข้า"

หลู่เจียวเลิกคิ้วขึ้นโดยไม่พูดอะไร สงสัยชอบผู้ชายเช็ดตัวให้มากกว่า

“เช่นนั้นเจ้าก็เช็ดเองดีไหม”

หลู่เจียวยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เขาเช็ดตัวด้วยตัวเอง เพราะยังไงเขาก็บาดเจ็บที่ขา ไม่ใช่ที่มือ แต่เมื่อหลู่เจียวยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เซี่ยหยุนจิน แต่เซี่ยหยุนจินกลับไม่รับเอาไป เขามองที่นางแล้วพูดช้าๆว่า "เจ้าจะชินกับมันไม่ช้าก็เร็ว"

หลู่เจียวขมวดคิ้ว หมายความว่าอย่างไร เดี่ยวนางก็จะชิน จะให้นางปฏิบัติรับใช้เขาหรืออย่างไร หลู่เจียวรู้สึกรำคาญเกี่ยวกับเรื่องยุ่งยากเช่นนี้ นางไม่สนใจที่จะคิดถึงความคิดผิดปกติของผู้ชายคนนี้ มือของนางขยับเร็วขึ้น ตั้งใจที่จะเช็ดร่างกายของเขาเสร็จเร็วที่สุด

เมื่อนางขยับเร็วเกินไป ชายที่นอนอยู่บนเตียงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เจ็บนะ ช้าลงหน่อย”

หลู่เจียวทำได้แค่ช้าลงเท่านั้น แต่ร่างกายของนางแข็งแกร่งเกินไป มือของนางก็ยังแข็งแรงแม้จะผ่อนแรงลงแล้ว ผู้ชายคนนั้นบนเตียงก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง "มันหนักเกินไป ใจเย็นๆเบาลงหน่อย" เมื่อฟังคำพูดเหล่านี้ หลู่เจียวก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ และนางรู้สึกอึดอัด อะไรจะบอบบางขนาดนั้น ในที่สุดนางก็รีบเช็ดร่างกายแล้วจากไป

ในเวลาต่อมา เซี่ยหยุนจินก็มองไปที่หลู่เจียวที่กำลังเดินออกไปด้วยสีหน้าครุ่นคิด นางอายหรือเปล่า? เขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้คงจะเขินอายเกินไปเมื่อเห็นร่างของผู้ชาย โดยเฉพาะผู้ชายที่รูปหล่อและหน้าตาดี

แต่ในไม่ช้า เซี่ยหยุนจินก็สรุปความคิดได้ว่า จิตวิญญาณที่อยู่ในร่างหลู่เจียว คงอายุน้อยกว่าเขา และอาจจะเป็นสาวน้อยก็เป็นไปได้

และเมื่อเซี่ยหยุนจินคิดเกี่ยวกับทักษะทางการแพทย์ของหลู่เจียว ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ด้วยทักษะทางการแพทย์ที่ทรงพลังเช่นนี้ อาจเป็นไปได้ว่าหลู่เจียวอาจจะสาวแก่ก็เป็นไปได้ด้วย นางคงไม่ใช่หญิงชราใช่ไหม? เซี่ยหยุนจินตกใจกับความคิดในใจของเขาทันที

แต่ในไม่ช้า เขาก็คิดได้ว่า คงไม่ใช่หรอกมั้ง ถ้าเป็นหญิงชรา นางจะอายได้อย่างไร

….

หลู่เจียวไม่รู้ว่าเซี่ยหยุนจินกำลังคิดอะไร นางเอาน้ำออกแล้วเทออก นางซ่อนตัวอยู่ในห้องครัวและเข้าไปในพื้นที่มิติเพื่ออาบน้ำจิตวิญญาณ จากนั้นนางก็ออกไปที่ห้องนอนด้านทิศตะวันตกเพื่อเล่านิทานให้กับเด็กๆทั้งสี่ แต่เพราะมันล่าช้าออกไปนานเพราะมัวแต่เช็ดตัวให้เซี่ยหยุนจิน เด็กๆทั้งสี่จึงผล็อยหลับไปก่อนแล้ว

หลู่เจียวไม่ได้พาพวกเขาไปที่ห้องนอนฝั่งตะวันออกแต่ปล่อยให้พวกเขานอนบนเตียงของนาง

….

วันรุ่งขึ้น เมื่อหลู่เจียวถอดไหมเย็บให้เซี่ยหยุนจิน หัวหน้าหมู่บ้านและผู้เฒ่าผู้แก่ของหมู่บ้านเซี่ยเจีย รวมถึงผู้อาวุโสของหลายตระกูลก็เข้ามา

หลู่เจียวถอดแผ่นไม้ที่ยึดขาออกก่อน หลังจากนั้นก็เป็นผ้าก๊อซ และในที่สุดก็เริ่มแกะไหมเย็บออก

บาดแผลของเขาหายดีแล้ว มีเพียงรอยบากบางๆ เท่านั้นที่มองเห็นได้ และไม่พบร่องรอยอื่นใดอีก

ในห้อง หัวหน้าหมู่บ้านและผู้เฒ่าผู้เฒ่าอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ "การผ่าตัดของหมอฉี ทรงพลังมาก มองไม่เห็นกระทั่งรอยแผลเป็น" ผู้เฒ่าถอนหายใจ 

"ข้าเคยได้ยินคนบางคนพูดว่า หลังจากการผ่าตัด แผลจะมีหนองและต้องใช้เวลานานในการรักษา และหลังจากรักษาแล้วจะมีแผลเป็นขนาดใหญ่เหลืออยู่บนแผล ข้าไม่ได้คาดคิดว่าหมอฉีจะเก่งถึงเพียงนี้ มันแตกต่างจากคนอื่นอย่างสิ้นเชิง"

เซี่ยหยุนจินมองลงมาที่แผลผ่าตัดของเขา เขาพอใจกับมันมาก ก่อนหน้านี้เขากังวลว่าจะมีรอยแผลเป็นที่ใหญ่เกินไปจนผู้คนหวาดกลัว แต่ตอนนี้เขาไม่ต้องกังวลกับมันเลย

เซี่ยหยุนจินมองขึ้นไปที่หลู่เจียวโดยไม่รู้ตัว หลู่เจียวเหลือบมองเขาอย่างลึกลับ ลดศีรษะของนางลง 

ในห้อง หัวหน้าหมู่บ้านถามหลู่เจียว "ภรรยาหยุนจิน เจ้าต้องให้หมอฉีมาตรวจหยุนจินว่าขาของเขามีปัญหาอะไรหรือเปล่า"

หลู่เจียวส่ายศีรษะแล้วพูดว่า "ไม่ต้อง หมอฉีกับข้าก่อนหน้านี้ปรึกษากันแล้ว เขาบอกข้าว่า ตราบใดที่เขาไม่ขยับขามากนัก ก็ไม่เป็นไร"

หัวหน้าหมู่บ้านดีใจและหัวเราะ "เอาล่ะ ดีแล้ว ต่อไปหยุนจินก็สามารถไปเรียนต่อได้อีกครั้ง” ผู้เฒ่าลูบเคราของเขา พยักหน้า “ก็ดี ตอนนี้หยุนจินก็หายเกือบเป็นปกติแล้ว”

แม้ว่าหมอฉีจะบอกว่าการผ่าตัดประสบผลสำเร็จ หัวหน้าหมู่บ้านและ ผู้อาวุโสก็ค่อนข้างกังวลใจ ตอนนี้ เมื่อแผลหายดีแล้ว ทั้งสองก็รู้สึกโล่งใจในที่สุด

ในห้อง เซี่ยหยุนจินก็มองไปที่หัวหน้าหมู่บ้าน ผู้เฒ่า และคนอื่นๆ ด้วยอารมณ์ดี

“ข้ามีเรื่องจะปรึกษากับหัวหน้าหมู่บ้านและผู้เฒ่า” เมื่อหัวหน้าหมู่บ้าน ผู้เฒ่าและคนอื่นๆ ได้ยินคำพูดของ เซี่ยหยุนจินพวกเขาทั้งหมดนั่งลงและมองเขา

เซี่ยหยุนจินหันไปมองหลู่เจียวยกมือขึ้นและตบเตียงข้างๆเขาบ่งบอกให้ หลู่เจียวนั่งลงด้านข้าง

เมื่อเห็นการแสดงออกของเขา หลู่เจียวรู้ว่าเขาต้องการพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่นางเสนอก่อนหน้านี้ ว่าจะให้ผู้คนในหมู่บ้านเซี่ยเจีย เลี้ยงปลิง

หลู่เจียวไม่ได้พูดอะไรและนั่งลงเฉยๆไปก่อน เซี่ยหยุนจินหันไปมองหัวหน้าหมู่บ้าน ผู้เฒ่า และคนอื่นๆ แล้วพูดว่า "แม้ว่า หลู่เจียวจะสอนชาวบ้านรู้จักสมุนไพรก่อนหน้านี้ แต่การเก็บสมุนไพรขายก็ไม่ใช่เรื่องระยะยาว" 

“ใช่ เจ้าพูดถูก แต่เพราะอย่างนี้ทุกคนในหมู่บ้านจึงพอมีอยู่มีกิน ต้องขอบคุณหยุนจินและภรรยาของเจ้า” 

ผู้คนในหมู่บ้านรู้สึกขอบคุณอย่างยิ่ง และกล่าวขอบคุณหยุนจินและหลู่เจียวอีกครั้ง เซี่ยหยุนจินยกมือขึ้นและโบกมือ มองไปที่หัวหน้าหมู่บ้านและผู้เฒ่าและกล่าวว่า "อันที่จริง สิ่งที่ ข้าต้องการบอกหัวหน้าหมู่บ้านและผู้เฒ่าในวันนี้คือ หลู่เจียวได้คิดถึงการทำมาหากินระยะยาวสำหรับหมู่บ้านของเรา" 

หัวหน้าหมู่บ้านและคนอื่นๆ ตกตะลึง จากนั้นก็หันกลับมามองอย่างตื่นเต้นและมองไปที่หลู่เจียวที่อยู่ด้านข้าง หัวหน้าหมู่บ้าน เซี่ยฟู่กุ้ย กล่าวออกมาอย่างตื่นเต้น "ภรรยาหยุนจิน เจ้าเป็นดาวมงคลของหมู่บ้านเซี่ยเจีย ของข้าจริงๆ" 

ผู้เฒ่าพยักหน้าและกล่าวว่า "โชคดีมากที่หยุนจินได้แต่งงานกับภรรยาที่มีคุณธรรมอย่างนี้ ภรรยาของหยุนจิน เป็นภรรยาที่ดี ไม่เพียงแต่สำหรับครอบครัวของเจ้าที่โชคดี แต่ยังรวมถึงหมู่บ้านเซี่ยเจีย ที่พลอยได้รับอานิสงค์โชคดีไปด้วย" 

หลู่เจียวรู้สึกอับอายมากกับสิ่งที่พวกเขากล่าวออกมา เพราะอันที่จริงแล้วการเลี้ยงปลิงก็เอื้อประโยชน์สำหรับนางด้วยเช่นกัน นางต้องการเปิดร้านขายยา ซึ่งมันต้องใช้ปลิงในปริมาณมากในการผลิตยาหลายอย่าง

ปัจจุบันไม่มีใครในต้าโจว เลี้ยงปลิง ถ้านางต้องการทำยา ดังนั้นต้องเลี้ยงปลิงเอง แต่ลู่เจียวไม่ได้พูดอะไร เพราะในขั้นตอนนี้ นางไม่ต้องการให้ใครรู้ว่านางและเจ้าของร้านเป่าเหอถังได้ร่วมมือกันเปิดร้านขายยา

“กล่าวชมเกินไปแล้ว นี่นับว่าเป็นเรื่องสมควรแล้ว”

หลู่เจียวรู้สึกเขินอายจริงๆ ด้วยแก้มที่แดงระเรื่อของนาง ดวงตาที่สดใสและรอยยิ้มของนางทำให้นางดูดีมากขึ้น

เซี่ยหยุนจินอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองเป็นครั้งที่สอง

หัวหน้าหมู่บ้านเซี่ยฟู่กุ้ย ถามอย่างมีความสุข "ภรรยาของหยุนจิน เจ้ามีความคิดดีๆอย่างไรบ้าง" 

หลู่เจียวมองไปที่เซี่ยฟู่กุ้ย ผู้เฒ่าและคนอื่นๆ แล้วพูดว่า "เลี้ยงปลิง"