หลู่เจียวกลัวว่าเอ้อเป่าจะกินอะไรมั่วๆ ดังนั้นนางจึงรีบไปพร้อมกับเด็กๆคนอื่นๆ

เอ้อเป่าและซันเป่ากำลังเก็บผลไม้บนพื้น และหลู่เจียวจำได้ว่าผลไม้นั้นเป็น ซานจาป่า

ซานจาป่านั้นไม่อร่อย เปรี้ยว และฝาด แต่เมื่อหลู่เจียวเห็นซานจาป่า นางมีความคิดที่จะทำลูกอมสักสองสามอย่างในหัว สำหรับเจ้าตัวเล็กทั้งสี่ โดยใช้น้ำตาลทราย

หลู่เจียวเมื่อคิดได้แล้วก็มองขึ้นไปที่ต้นซานจาป่า ที่ค่อนข้างสูง ต้นไม้ที่อยู่ข้างหน้านางสูงประมาณสามเมตร  นอกจากนี้ยังมีซานจาสีแดงลูกเล็กๆมากมาย ที่ด้านบนของต้นไม้

“นี่คือซานจาป่า มันกินได้ แต่ถ้ากินแบบนี้มันจะเปรี้ยวไปหน่อย เก็บขึ้นมานำกลับบ้าน แล้วแม่จะทำขนมซานจาหวานให้พวกเจ้า”

เมื่อหลู่เจียวพูดจบ เอ้อเป่าถามอย่างตื่นเต้น "ซานจาหวานคืออะไร"

"มันเป็นซานจากวนใส่น้ำตาล ปั้นเป็นลูกอมรสหวานอมเปรี้ยวรับรองอร่อยแน่" เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลู่เจียวก็ก้าวไปข้างหน้าและกอดต้นไม้เอาไว้แล้วเขย่า ซานจา บนยอดต้นไม้ก็หล่นลงมา

“ไปเก็บเร็วเข้า”

เด็กน้อยทั้งสี่วิ่งไปหยิบต้นซานจาอย่างตื่นเต้นและมีความสุข แม่และลูกชายเมื่อเก็บซานจาป่าครึ่งตะกร้าก่อนที่จะหยุด

“เอาล่ะพอแล้ว สายแล้ว กลับกันเถอะแม่จะลงไปทำอาหารเย็น พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ แล้วเดี่ยวพรุ่งนี้แม่จะสอนให้ปีนต้นไม้” การปีนต้นไม้เป็นการออกกำลังกายอย่างหนึ่ง แต่มันก็ค่อนข้างอันตราย ต้องบอกสอนเจ้าตัวเล็ก ถึงหลักการปีนต้นไม้ให้พวกเขาก่อน

เด็กๆทั้งสี่เมื่อได้ยินว่าหลู่เจียวกำลังจะสอนพวกเขาให้ปีนต้นไม้ ก็พากันตะโกนอย่างตื่นเต้นไปรอบๆ นาง

“แม่ครับ หนูปีนต้นไม้ได้ไหม”

เด็กๆพากันแปลกใจ แม้ว่าบางคนในหมู่บ้านจะปีนต้นไม้ได้ แต่ทุกคนก็เป็นผู้ชายตัวใหญ่ และเด็กผู้ชายบางคนก็ปีนต้นไม้ไม่ได้

เด็กน้อยทั้งสี่ประหลาดใจทุกครั้งที่เห็นคนปีนต้นไม้ พวกเขาไม่ได้คาดคิดว่าแม่จะสอนให้พวกเขาปีนต้นไม้ แม่น่าทึ่งจริงๆ

หลู่เจียวยิ้มและพยักหน้า “ใช่ พวกเจ้าปีนต้นไม้ได้ แต่เจ้าต้องยอมรับเงื่อนไขและกฏการปีนก่อน แม่ถึงจะสอนให้พวกเจ้าปีนต้นไม้”

เอ้อเป่ากล่าวอย่างรวดเร็วว่า “แม่บอกมาได้เลย”

ในบรรดาเด็กทั้งสี่ เขาสนใจกีฬามากที่สุด เขาตื่นเต้นทุกครั้งที่ทำสิ่งนี้

ซันเป่าและซือเป่าก็อยากรู้เช่นกัน ต้าเป่าเป็นคนที่สนใจกีฬาน้อยที่สุด แต่ทุกครั้งเขาก็จะเป็นผู้นำในการทำแบบฝึกหัดที่แม่บอกสอน กับเด็กน้อยสามคนที่อยู่ข้างหลังเขา

หลู่เจียวมองไปที่เด็กทั้งสี่และพูดว่า "หนึ่ง พวกเจ้าสามารถปีนต้นไม้ได้เมื่อมีผู้ใหญ่อยู่ด้วยเท่านั้น เพราะการปีนต้นไม้นั้นอันตรายมาก พวกเจ้าสามารถปีนได้ก็ต่อเมื่อมีผู้ใหญ่เท่านั้น"

"ประการที่สอง เมื่อปีนต้นไม้พวกเจ้าไม่ควรอยู่ใกล้พื้นที่อันตราย เช่น หน้าผา ริมแม่น้ำ พวกเจ้าต้องเลือกสถานที่ๆค่อนข้างปลอดภัยในการปีน และทุกครั้งที่พวกเจ้าปีนต้นไม้ พวกเจ้าจะปีนขึ้นไปพร้อมกันไม่ได้"

"ประการที่สาม พวกเจ้าไม่สามารถเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่น หากพวกเจ้าต้องการปีนต้นไม้ อย่าคิดแข่งขันหรือเอาชนะ มันง่ายที่จะหลงลืมเกี่ยวกับอันตราย"

เด็กๆทั้งสี่เมื่อได้ฟังคำพูดของหลู่เจียวก็พยักหน้าทันที "แม่ ข้ารู้แล้ว"

หลู่เจียวยิ้มและพาเด็กน้อยทั้งสี่ลงจากภูเขา เอ้อเป่าพูดออกมาอย่างมีความสุข "เดี่ยวพวกเราต้องไปบอกพ่อว่า พรุ่งนี้พวกเราจะได้เรียนรู้การปีนต้นไม้…" 

หลู่เจียวแบกต้นผลซานจาป่าลงจากภูเขาอย่างมีความสุข ทันทีที่เด็กน้อยทั้งสี่กลับบ้าน พวกเขาวิ่งไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกเพื่อบอกเซี่ยหยุนจินเกี่ยวกับการขึ้นภูเขาในวันนี้ 

ขณะเดียวกัน หลู่เจียวก็ไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเย็น ทันทีที่นางเริ่มทำโจ๊ก หลินชุนหยานก็วิ่งเข้าไปช่วยนางคุมไฟ เมื่อเห็นนาง หลู่เจียวก็คิดขึ้นมาได้ว่า วันนี้ ทุกคนในหมู่บ้านขึ้นไปที่ภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพร ก็เลยถามหลินชุนหยานด้วยความกังวลว่า

"เจ้าขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพรเป็นอย่างไรบ้าง เจ้าไม่ตกอยู่ในอันตรายใช่ไหม? ใบหน้าของหลินชุนหยานเต็มไปด้วยรอยยิ้ม อารมณ์ดีอย่างสุดจะพรรณนา "เราหาสมุนไพรมาได้มากมาย หูจื่อและและท่านพ่อสามีส่งพวกมันเข้าไปในเมืองไปขายแล้ว ข้าไม่รู้ว่าพวกเขาจะขายได้เท่าไหร่ " หลังจากหลินชุนหยานพูดจบ นางมองไปที่ หลู่เจียวแล้วพูดว่า "ป้าสาม วันนี้ข้าหาคุดสุได้ และมันค่อนข้างเยอะ" 

หลู่เจียวยิ้มทันทีและพูดว่า "ไม่เลว ราคาของคุดสุไม่ต่ำเกินไปและรายได้ของครอบครัวเจ้าในวันนี้ก็คงไม่น้อย" 

ทันทีที่หลู่เจียวกล่าวจบ หลินชุนหยานก็รู้สึกตื่นเต้น นางยืนขึ้นและขอบคุณหลู่เจียว “ป้าสาม ขอบคุณ ท่านคือผู้มีพระคุณของครอบครัวเรา ไม่สิ ท่านเป็นผู้มีพระคุณหมู่บ้านเซี่ยเจียของพวกเรา”

หลู่เจียวโบกมือของนาง "ข้าก็ดีใจด้วยที่เจ้ามีชีวิตที่ดีได้"

หลังจาก หลู่เจียวพูดจบ นางก็คิดขึ้นมาได้ว่า นางยังไม่ได้ทำชุดให้เด็กๆด้วยผ้าที่นางซื้อมาในตลาด 

หลินชุนหยานมาช่วยนาง เมื่อนางไม่มีอะไรทำ ดังนั้นจึงควรขอให้นางช่วยงานเย็บปักถักร้อย ซึ่งไม่เพียงแต่จะทำให้หลินชุนหยานรู้สึกสบายใจเท่านั้น แต่ยังช่วยนางด้วย

แม้ว่าหลู่เจียวรู้วิธีรักษาและทำอาหาร แต่นางเย็บปักถักร้อยไม่ค่อยเก่ง นางซื้อผ้ามาทำชุดให้เด็กน้อยทั้งสี่ แต่นางยังไม่ได้ทำ ส่วนใหญ่เป็นเพราะนางกลัวว่าจะทำได้ไม่ดี และเปลืองผ้า…

"ชุนหยาน ป้ารบกวนเจ้าอย่างหนึ่งได้หรือไม่"

หลินชุนหยานมองไปที่ หลู่เจียวอย่างมีความสุข "ป้าสามอย่าได้เกรงใจ"

"แม้ว่าข้าจะรู้จักสมุนไพร แต่ข้าก็ไม่ค่อยเก่งเรื่องตัดเย็บเสื้อผ้า เจ้าช่วยข้าทำเสื้อผ้าชิ้นเล็กๆ หน่อยได้ไหม"

การเย็บปักถักร้อยของหลินชุนหยานดีมาก นางพยักหน้าอย่างจริงจังเมื่อได้ยินคำพูดของ หลู่เจียว "ตกลง ข้าจะช่วยท่านเอง"

หลู่เจียวกลัวว่านางจะเย็บปักในตอนกลางคืน นางจึงเตือนว่า “ข้าจะทำเอาไว้ให้เด็กน้อยทั้งสี่คน ข้าไม่รีบ ดังนั้นเจ้าไม่ต้องรีบทำในเวลากลางคืน หากข้ารู้ว่าเจ้าเอาไปทำตอนกลางคืน ข้าก็ไม่กล้ารบกวนเจ้า”

หลินชุนหยานรู้สึกอบอุ่นหลังจากได้ยินคำพูดของหลู่เจียว ป้าสามเป็นคนดีจริงๆ

หลู่เจียวไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันตกและหยิบผ้าที่นางจะทำเสื้อผ้าให้เด็กน้อยทั้งสี่คน

“ผ้ามีทั้งหมดสามพับ ผ้าสองพับนี้ทำเป็นเสื้อผ้าชุดเล็กๆ รูปแบบนั้นขึ้นอยู่กับเจ้า ผ้าชิ้นนี้ใช้เป็นชุดนอนแขนกุด ซึ่งเอาไว้สวมใส่เวลานอน

"ตกลง" หลินชุนหยานรับผ้าแล้วเดินกลับ หลู่เจียวยังเน้นย้ำไม่ให้นางเย็บปักในตอนกลางคืน แต่ให้เย็บปักในตอนกลางวัน และทำในเวลาว่าง เพราะเด็กทั้งสี่มีเสื้อผ้าใส่แล้ว นางจึงไม่รีบร้อน…

….

คืนนั้นทั้งหมู่บ้านเซี่ยเจียมีชีวิตชีวามาก

ระหว่างวัน ทุกคนขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพร เพราะพวกเขากังวลว่าสมุนไพรที่พวกเขาเก็บมาจะไม่สามารถขายได้เงิน พวกเขาจึงรีบส่งสมุนไพรที่พวกเขาเก็บมาได้ไปยังเป่าเหอถังในเมือง ขายพวกมันในตอนเย็น

ผลที่ได้คือ เป่าเหอถังยอมรับสมุนไพรของพวกเขาจริงๆ ซึ่งบางชนิดค่อนข้างแพง ตัวอย่างเช่น ครอบครัวของหัวหน้าหมู่บ้าน พวกเขาสามารถหาหวงจิงและสมุนไพรอื่นๆ รายได้ของหัวหน้าหมู่บ้านวันนี้มากกว่าสามหรือสองตำลึง

เซี่ยฟู่กุ้ย หัวหน้าหมู่บ้าน และลูกชายของเขา เซี่ยเถี่ยหนิวตื่นเต้นมาก จนแทบจะเป็นลม เมื่อพวกเขาเดินออกจากเป่าเหอถัง ขาของพวกเขาสั่นด้วยความตื่นเต้นพวกกเขาไม่เคยคิดว่าจะทำเงินได้แบบนี้

หัวหน้าหมู่บ้านและเซี่ยเถี่ยหนิว ก็แวะซื้อซาลาเปาเนื้อถุงใหญ่และส่งไปที่บ้านของเซี่ยหยุนจิน

ไม่เพียงแต่หัวหน้าหมู่บ้าน แต่หลายคนในหมู่บ้านก็นำของหลายอย่างมาให้ วันนี้ทุกครอบครัวที่ไปภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพรก็ได้เห็นเงิน ส่วนใหญ่ เหมือนกับครอบครัวของหัวหน้าหมู่บ้านที่ทำเงินได้มากกว่าสามหรือสองตำลึง

“ขอบคุณภรรยาของหยุนจินและหยุนจิน เจ้าคือผู้มีพระคุณของหมู่บ้านเซี่ยเจียจริงๆ”

"หากเจ้ามีอะไรให้ช่วยอนาคต โปรดอย่าลังเลที่จะบอกเรา พวกเราจะพยายามช่วยเหลืออย่างเต็มที่"

ในห้องนอนทิศตะวันออก เซี่ยหยุนจินและ หลู่เจียวกล่าวด้วยรอยยิ้ม อย่าสุภาพมาก…

แม้ว่าครอบครัวของหัวหน้าหมู่บ้านจะหาหวงจิงมาได้ และได้รับเงินมากกว่า 3 ตำลึง แต่ส่วนใหญ่ก็หาเงินได้เพียงไม่กี่เหวิน แต่พวกเขายังมีความสุขมาก และพวกเขาซื้อของแล้วส่งมาเพื่อแสดงความขอบคุณ…