หลู่เจียวหันกลับมามองดูเด็กน้อยทั้งสี่และพูดอย่างจริงจังว่า "ในสังคมมีทั้งคนดีและคนไม่ดี เพียงเพราะคนคนหนึ่งไม่ดี เจ้าไม่สามารถเหมารวมได้ว่าคนที่เหลือเป็นคนไม่ดี ถ้าเจอคนเลวในอนาคต เจ้าไม่สามารถปฏิเสธทั้งครอบครัวของเขา เจ้าต้องลองดูก่อนว่าครอบครัวนี้ไม่ดีจริงๆหรือเปล่า"

เด็กๆทั้งสี่ ฟังเพียงครู่หนึ่ง คิดว่าคำพูดของแม่มีเหตุผล และทุกคนก็พยักหน้า

ต้าเป่าพูดอย่างจริงจัง "ข้าเข้าใจแล้ว เหมือนกับครอบครัวปู่ย่า ที่มีทั้งคนดีและคนไม่ดี ลุงใหญ่เป็นคนไม่ดี ลุงรองเป็นคนดี ส่วนพ่อเป็นคนดีแต่อาทั้งสองคนกลับเป็นคนไม่ดี"

"ใช่"

ข้างหลังพวกเขา เถี่ยต้าน หลานชายของป้ากุ้ยฮัว ก็ตะโกนทันทีว่า "ข้ารู้ ในครอบครัวของเราก็มีทั้งคนเลวและคนดีอยู่ด้วยเหมือนกัน ย่าของข้าเป็นคนไม่ดี แม่ของข้าเป็นคนดี และย่าของข้าก็รังแกแม่ข้าอยู่เสมอ"

หลู่เจียวมองเซี่ยเถี่ยต้าน ด้วยสีหน้ามืดมน นางสงสัยว่าป้ากุ้ยฮัวจะโมโหตายหรือเปล่า เมื่อรู้ว่าหลานชายสุดที่รักของนางพูดลับหลังนางแบบนี้ แต่ความคิดของหลู่เจียวก็ผ่อนคลายลงเมื่อเซี่ยเถี่ยต้าน กล่าวอีกครั้ง "แต่แม้ว่าย่าของข้าจะไม่ดีต่อแม่ของข้า แต่นางก็ดีกับข้ามาก เฮ้อ ข้าไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร…"

หลู่เจียวมองไปที่เซี่ยเถี่ยต้าน ที่อายุยังน้อย จิตใจเขาก็ไม่เลว

"เถี่ยต้านเจ้าอยากช่วยแม่และน้องสาวของเจ้าไหม"

ป้ากุ้ยฮัวชอบผู้ชายเป็นพิเศษ และนางรักลูกชายและหลานชายของนางที่บ้านมากที่สุด

เซี่ยเถี่ยต้านพยักหน้าทันที "ป้าสามบอกข้าที"

หลู่เจียวเอนตัวและพูดคำสองสามคำในหูของเซี่ยเถี่ยต้าน เซี่ยเถี่ยต้าน มองไปที่ หลู่เจียวด้วยความประหลาดใจและพูดว่า "ป้าสามวิธีนี้ จะช่วยแม่และน้องสาวของข้าได้จริงๆเหรอ?"

หลู่เจียวพยักหน้าและพูดอย่างมั่นใจ “แน่นอน”

“อืม”

เซี่ยเถี่ยต้านยิ้มอย่างมีความสุข และต้าเป่าอดไม่ได้ที่จะถามนางว่า "แม่ของข้าสอนวิธีอะไรให้เจ้าเหรอ?"

เซี่ยเถี่ยต้านปิดปากของเขาโดยตรงและปฏิเสธที่จะพูด และมองขึ้นไปที่หลู่เจียวแล้วพูดว่า “ป้าสาม อย่าบอกใครนะ” 

“ตกลง”

ทั้งกลุ่มพูดคุยและหัวเราะไปตลอดทางจนถึงบ้านของผู้อาวุโสที่เป็นช่างไม้ มีเพียงลุงโหยว่ไฉ และลูกสองหรือสามคนเท่านั้นที่อยู่บ้าน

ลุงโหยว่ไฉ ที่กำลังทำงานไม้บนโต๊ะกับคนอื่นๆที่บ้าน เมื่อเขาเห็นหลู่เจียวเดินเข้ามา เขาถามด้วยความประหลาดใจว่า "ภรรยาหยุนจินมีอะไรหรือเปล่า"

หลู่เจียวพยักหน้าและโบกมือให้เด็กๆไปเล่นรอ แล้วนางก็เอาพิมพ์เขียวให้ลุงโหย่วไฉ

“ลุงโหย่วไฉ ช่วยข้าทำรถเข็นแบบนี้หน่อยได้ไหม”

ลุงโหย่วไฉเหลือบมองเล็กน้อยและรู้สึกประหลาดใจมาก แต่หลังจากตรวจสอบอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว เขาก็พบว่ามันไม่ยากที่จะทำ แต่เขาก็สงสัยว่าสิ่งนี้เหมือนจะเป็นเก้าอี้ แต่ทำไมมันต้องมีล้อสองล้อด้านล่าง

“นี่คืออะไร?”

หลู่เจียวอธิบายให้เขาฟังทันที “นี่เป็นรถเข็นสำหรับหยุนจิน เขาเพิ่งผ่าตัดขาไป ข้าไม่อยากให้เขานอนอยู่บนเตียงตลอดเวลา ก็เลยลองออกแบบรถเข็นดู เมื่อมีล้อแบบนี้ เขาก็สามารถออกไปนั่งข้างนอกได้เพื่อรับแสงแดด มันจะดีต่อกระดูก ขาของเขาก็จะหายเร็วขึ้น” เมื่อลุงโหย่วไฉได้ยินว่าทำให้เซี่ยหยุนจินใช้ เขาพูดอย่างจริงจังทันที "ข้าจะทำมันให้หยุนจินทันที"

หลู่เจียวพยักหน้าแล้วเอ่ย "ถ้าอย่างนั้นขอบคุณลุงโหย่วไฉ"

แม้ว่าลุงโหยว่ไฉ จะเป็นช่างไม้ แต่เขาก็ซื่อสัตย์และจริงใจมาก เมื่อเขาได้ฟังคำพูดของหลู่เจียว สัมผัสศีรษะของเขาอย่างเขินอาย แล้วพูดว่า 

"เรื่องของหยุนจิน ก็เป็นเรื่องของหมู่บ้านเซี่ยเจียของเราไม่จำเป็นต้องขอบคุณ"

หลู่เจียวยิ้มและพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นข้าคงต้องรบกวนลุงโหย่วไฉ"

หลังจากที่นางพูดจบ ลุงโหย่วไฉคล้ายอยากจะพูดอะไรบางอย่าง นางก็เลยถามออกไป "มีอะไรหรือ?"

ลุงโหย่วไฉ ถามอย่างเขินอาย "ถ้าคนอื่นสั่งเก้าอี้แบบนี้ในอนาคตข้าจะทำให้พวกเขาได้ไหม"

เขากล่าวเพิ่มเติม  "แน่นอน เงินที่ข้าได้รับสามารถแบ่งได้เท่าๆ กัน"

หลู่เจียวยิ้มแล้วพูดว่า "ท่านไม่จำเป็นต้องแบ่งค่าทำให้ข้า ถ้ามีคนต้องการ ลุงโหย่วไฉ ก็ทำให้พวกเขาได้เลย"

ลุงโหย่วไฉต้องพูดมากกว่านี้ แต่หลู่เจียวหันหลังกลับและเดินออกไปแล้ว แต่ในขณะที่นางเดินไปที่ประตู นางก็ได้ยินเสียงมาจากด้านหน้าของลานบ้าน

การแสดงออกของหลู่เจียวเปลี่ยนไปเล็กน้อย และนางก็รีบเดินออกไป ติดตามด้วยลุงโหย่วไฉ

มีการต่อสู้นอกลานบ้านเล็กๆ ในเวลานี้ มีเด็กแปดหรือเก้าคนกำลังต่อสู้กัน หลู่เจียวไม่เข้าใจสถานการณ์ แต่นางกังวลว่าเด็กสี่คนได้รับบาดเจ็บ นางจึงอดไม่ได้ที่จะตะโกน  "หยุดนะ"

เด็กน้อยทั้งหมดเมื่อได้ยินเสียงนางตะโกนอย่างโกรธจัด พวกเขาทั้งหมดก็แยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว

ในที่สุด หลู่เจียวก็เห็นสถานการณ์อย่างชัดเจน

….

เด็กๆทั้งสี่นำกลุ่มคนมาต่อสู้กับเก๋อเกาและเอ้อเกา

เก๋อเกาไม่เป็นไรแต่เอ้อเกามีรอยฟกซ้ำบนใบหน้า มีรอยแผลสองรอย ผมของเขาขาดเยอะมาก และเสื้อผ้าของเขามีรอยขีดข่วน

เอ้อเกาเคยประสบความสูญเสียเช่นนี้เมื่อใด ในอดีต ครอบครัวของพวกเขาตอนที่ยังไม่ได้ขับไล่เซี่ยหยุนจินออกจากบ้าน ผู้คนในหมู่บ้านต่างก็ยกย่องครอบครัวของพวกเขา แล้วทุกคนก็สุภาพต่อเก๋อเกาและเอ้อเกามาก ไม่มีใครในวัยเดียวกันมายั่วยุพวกเขา

แต่คราวนี้ เด็กๆในหมู่บ้านต่างก็พากันช่วยเด็กน้อยทั้งสี่ทุบตีพวกเขา โดยไม่คาดคิด พวกเขาทุบตีพวกเขาอย่างแรง

ใบหน้าเก๋อเกาและเอ้อเกา ดูน่าเกลียดเป็นพิเศษ เอ้อเการ้องไห้ชี้ไปที่เด็กทั้งสี่และตะโกนในขณะที่ร้องไห้

“สัตว์น้อยทั้งสี่ อย่าคิดว่าพวกเจ้าจะได้เข้าไปในบ้านของเราในอนาคต เราไม่มีน้องชายเหมือนพวกเจ้า”

เด็กๆทั้งสี่เมื่อได้ยินการด่าจากเอ้อเกา ก็โต้กลับด้วยใบหน้าเย็นชา "ไม่ต้องห่วง พวกเราไม่สนใจจะเข้าไปในบ้านของพวกเจ้าอยู่แล้ว แล้วอย่าบอกว่าพวกเจ้าเป็นพี่น้องข้า พวกเจ้าไม่คู่ควรเป็นพี่น้องกับพวกเรา หากเป็นพี่น้องกับพวกเจ้า ไม่เพียงกระทั่งทุบตีเรา ยังปล้นข้าวของๆพวกเรา ใครจะอยากเป็นพี่น้องกับพวกเจ้ากัน"

เอ้อเกาพอได้ดูฟังเด็กทั้งสี่และโกรธมาก ด่าออกมาอีกรอบ "เจ้าเดรัจฉานน้อย นี่คือคำพูดที่ถูกสอนโดยนังอ้วนแม่ของเจ้าเหรอ บอกเอาไว้เลยนะว่า ไม่ช้าก็เร็วอาสามจะทิ้งแม่อ้วนๆของเจ้า รอดูได้เลย..."

ก่อนที่เอ้อเกาจะพูดจบเก๋อเกาก็รีบหยุดเขา "หุบปากซะ"

เก๋อเกาอายุ 11 ปีในปีนี้ และอ่านหนังสือในเมืองมาหลายปีแล้ว เก๋อเการู้ว่าสิ่งที่เอ้อเกาด่านั้นเกินไปหน่อย จะทำให้ผู้ใหญ่มองว่าเป็นเด็กหยาบคายได้ เขาจึงหยุดน้องชายของเขาอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่เอ้อเกาโดนเก๋อเกาตวาด เขาจึงรู้ตัวว่าใกล้ๆนี้มีผู้ใหญ่อยู่ เขาจึงไม่กล้าพูดอะไรอีก

เด็กชายทั้งสี่ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามหน้าแดงด้วยความโกรธ เอ้อเป่า, ซันเป่า และ เสี่ยวซือเป่า รีบวิ่งไปข้างหน้าอย่างโกรธแค้นพยายามจะทุบตีเอ้อเกา พวกเขาสามารถดุด่าพวกเขาได้ แต่พวกเขาไม่สามารถด่าแม่ของพวกเขาได้ แม่ของพวกเขาดีขนาดนั้น ทำไมพวกเขาถึงด่านาง

หลู่เจียวหยุดเด็กน้อยทั้งสามและถามต้าเป่า ที่ด้านข้าง "เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงตีกัน"

ต้าเป่ากล่าวอย่างโกรธจัด ชี้ไปที่เก๋อเกาและเอ้อเกาที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

"ก่อนหน้านี้พวกเราเล่นที่ลานบ้านอยู่ดีๆ แล้วเก๋อเกาก็พาเอ้อเกาเข้ามาและขอให้เราคืนดีกับเอ้อเกา เราไม่สนใจเขา เขาจับมือเราจับมือกับเอ้อเกา เราไม่ต้องการจับมือกับเขา เขาก็ไม่อยากจับมือกับเรา แถมยังยกมือขึ้นมาตีเรา แล้วพวกเราก็เลยทะเลาะกัน…"