เก๋อเการออยู่สักครู่แล้วก็พูดว่า "ป้าสาม เราเป็นครอบครัวเดียวกัน เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน พวกเราไม่ควรเป็นแบบนี้"

หลู่เจียวหันไปมองเก๋อเกาแล้วเยาะเย้ย "ตอนนี้เรายังเป็นครอบครัวกันอยู่หรือ ทำไมข้าเมื่อก่อน ข้าไม่เห็นเจ้าปกป้องน้องชายทั้งสี่คนของเจ้าในอดีตไม่เพียงพวกเจ้าไม่แบ่งปันอาหารกับน้องชายของเจ้า ยังไม่ช่วยน้องชายทำสิ่งต่างๆ น้องยังตัวเล็ก อายุสามหรือสี่ขวบ ก็ทำงานที่บ้าน ส่วนเจ้าวิ่งไปเรียนที่เมือง ตอนนี้ยังจะบอกว่าเป็นพี่น้องกันอีกหรือ"

ในที่สุด หลู่เจียวก็ยิ้มอย่างมีความหมาย "แล้วขาของลุงสามของเจ้าบาดเจ็บกลับถูกไล่ออกมา เมื่อขาเขาใกล้จะหายก็จะเรียกกลับไป นี่ไม่เรียกว่าไร้ยางอายดอกหรือ"

เก๋อเกาหน้าแดงทันทีมองที่หลู่เจียว ต้องการพูดบางอย่าง แต่ก็พูดไม่ออก แต่หลู่เจียวไม่สนใจทั้งสอง นางหันกลับมามองเด็กน้อยทั้งสี่แล้วถามว่า “พวกเจ้าบาดเจ็บหรือเปล่า”

เด็กน้อยทั้งสี่ส่ายศีรษะ “ไม่ พี่มู่โถว หนิวหนิว เตี๋ยเตี้ยน ช่วยพวกเราเอาไว้ด้วย”

มู่โถวเป็นลูกชายคนสุดท้องของลุงโหย่วไฉ ตอนนี้อายุ 9 ขวบ เขาต่อสู้อย่างหนัก และเพราะเขา เด็กๆทั้งสี่ จึงไม่เจ็บมากนัก

หลู่เจียวขอบคุณมู่โถว "ขอบคุณมู่โถว ที่ช่วยลูกชายของข้า"

มู่โถวส่ายศีรษะอย่างเขินอาย "พวกเขาตัวเล็กกว่า ข้าควรปกป้องพวกเขา"

หลู่เจียวขอบคุณ หนิวหนิว โกวจื่อ และเถี่ยต้าน อีกครั้งและหยิบขนมออกมา มอบให้ต้าเป่าขอบคุณเด็กน้อยที่ช่วยพวกเขา

“ให้ลูกอมสองเม็ดแก่พี่น้องแต่ละคน และขอบคุณพวกเขาที่ช่วยเหลือเจ้า”

คราวนี้ต้าเป่าหยิบลูกอมและมอบให้มู่โถวและคนอื่นๆ

เด็กๆ มีความสุข และเมื่อเห็นเก๋อเกาและเอ้อเกาอยู่ฝั่งตรงข้าม ใบหน้าของพวกเขาก็บิดเบี้ยวด้วยความโกรธ โดยเฉพาะเมื่อเห็นเด็กที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกินลูกอม ดวงตาของพวกเขาเกือบจะเป็นสีเขียวด้วยความโลภด้วยเหมือนกัน

สุดท้ายเอ้อเกาก็ทนไม่ไหวแล้วร้องไห้วิ่งกลับบ้าน

หลู่เจียวก็พาเด็กน้อยทั้งสี่กลับบ้าน 

โกวจื่อ หนิวหนิว และเถี่ยต้าน มีความสุขมาก ที่ได้ขนม พวกเขาบอกกับเด็กน้อยทั้งสี่ว่าถ้ามีใครรังแกพวกเขาอีกในอนาคต มาบอกพวกเขาได้เลย พวกเขาจะช่วยให้พวกเขาต่อสู้แน่นอน

เด็กๆ กลับบ้านอย่างมีความสุขตลอดทาง และเมื่อโกวจื่อจากไป หนิวหนิว และเถี่ยต้าน ก็กลับบ้านตัวเองด้วยเหมือนกัน…

….

เด็กน้อยทั้งสี่ไม่สบายใจเล็กน้อย มองไปที่หลู่เจียวอย่างระมัดระวัง แต่ หลู่เจียวแสร้งทำเป็นไม่เห็น

ต้าเปาก็เป็นคนเอ่ยออกมา "แม่ครับ พวกเราไม่อยากทะเลาะ แต่เอ้อเการังแกคนอื่น"

ก่อนที่ต้าเป่าจะพูดจบ เอ้อเป่าก็พูดอย่างโกรธเคือง “พวกเราควรสู้ ข้าคิดว่าการทุบตีเขาเบาเกินไป พวกเขายังคงด่าแม่อยู่ คราวหน้าถ้าเจอพวกเขา ข้าจะทุบตีเขาอีกครั้ง” 

ซันเป่า เอื้อมมือออกไปและจับมือหลู่เจียว "แม่อย่าโกรธเลยนะครับ 

ซือเป่ากอดแขนของหลู่เจียวเอาไว้ "แม่ ท่านยิ้มสิ ท่านดูดีเมื่อท่านยิ้ม ไม่มีใครในหมู่บ้านที่ดูดีเท่าท่านอีกแล้ว"

หลู่เจียวหยุดและเหลือบมองเด็กๆทั้งสี่ จากนั้นจึงนั่งลงและพูดกับพวกเขา "แม่ไม่ได้โกรธ แต่นางต้องทำให้ชัดเจนกับพวกเจ้า" เด็กทั้งสี่ หยุดยืนดูหลู่เจียวพร้อมกัน

หลู่เจียวพูดอย่างจริงจังว่า "ไม่เป็นไรที่จะต่อสู้กับคนอื่น แต่เจ้าต้องมีเหตุผลที่ต้องสู้ ถ้าไม่ก็อย่าโทษข้าที่ลงโทษเจ้า แน่นอนวันนี้แม่ไม่โทษพวกเจ้าสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ มันเป็นเก๋อเกาเริ่มก่อน และเป็นความผิดของเอ้อเกา ดังนั้นแม่จะไม่ลงโทษเจ้า" เด็กน้อยทั้งสี่หัวเราะอย่างมีความสุขทันทีและยกย่องหลู่เจียวด้วยกัน

"แม่ดีที่สุด" 

"แม่ดีที่สุดในโลก" 

"แม่ก็ให้ขนมกับคนที่ช่วยเราด้วย" 

“พวกเขามีความสุขมาก” เมื่อพูดถึง เรื่องนี้ หลู่เจียวได้ใช้โอกาสนี้ในการให้ความรู้แก่พวกเขา "เจ้าต้องดีกับผู้ที่ช่วยเหลือเจ้า เพื่อที่พวกเขาจะได้มีความรู้สึกดีต่อพวกเจ้า และพวกเขาจะคอยช่วยเหลือเจ้าในครั้งต่อไปและในอนาคตก็จะเชื่อถือพวกเจ้า"

หลังจาก หลู่เจียวพูดจบ นางมองไปที่เอ้อเป่าและพูดว่า "เอ้อเป่าไม่ต้องการเป็นแม่ทัพดอกหรือ แม่ทัพต้องมีทหารจำนวนมากภายใต้การบังคับบัญชาของเขา หากเจ้าปราบปรามทหารเหล่านั้น พวกเขาจะติดตามเจ้าด้วยความเต็มใจและทำงานให้กับเจ้า" 

"และพวกเจ้าทั้งสามท่านต้องจำไว้ด้วยว่าหากบุคคลใด ต้องการเป็นคนเหนือคน จะต้องมีผู้ใต้บังคับบัญชานับไม่ถ้วนที่ติดตามพวกเจ้า พวกเจ้าต้องดีต่อพวกเขา โน้มน้าวเขาด้วยเหตุผล ยึดครองหัวใจพวกเขา แล้วพวกเขาก็จะยินดีที่จะทำสิ่งต่างๆ ให้เจ้า"

แม้ว่าเด็กน้อยทั้งสี่จะไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้ แต่พวกเขาเข้าใจอย่างคลุมเครือ แต่มันก็ไม่คลุมเครือเกินไป

หลู่เจียวไม่ได้คาดหวังว่าพวกเขาจะเข้าใจมันทั้งหมดในคราวเดียว นางต้องค่อยๆสอนพวกเขาอย่างช้าๆ

แม่และลูกชายพากันกลับบ้านอย่างมีความสุข…

….

เด็กทั้งสี่เพิ่งกลับบ้าน เด็กๆในหมู่บ้านก็เข้ามาเตรียมชั้นเรียนทีละคน เพียงแต่ ยังไม่ทันจะมีเวลาสอนเด็กๆ ในหมู่บ้าน นอกลานรั้วบ้าน เสียงโกรธของเฉินหลิว ก็ดังเข้ามา "หลู่เจียวออกมาหาข้าเดี่ยวนี้"

หลู่เจียวกำลังคุยกับเซี่ยหยุนจินเกี่ยวกับรถเข็นในห้องนอนทิศตะวันออก

“ลุงโหย่วไฉบอกว่าจะทำเพื่อเจ้าโดยเร็วที่สุด”

เซี่ยหยุนจินพยักหน้าและถามด้วยความเป็นห่วง “เขาทำได้หรือเปล่า”

พอเซี่ยหยุนจินพูดจบ เสียงของเฉินหลิว ก็ดังเข้ามาพอดี ใบหน้าของเซี่ยหยุนจินเปลี่ยนไปอย่างน่าเกลียด เขามองขึ้นไปที่หลู่เจียวและถามว่า "เกิดอะไรขึ้น" หลู่เจียวก็เล่าโดยย่อให้เซี่ยหยุนจินฟังโดยบอกว่า เกิดเรื่องขึ้นระหว่างพวกเด็กๆทั้งสี่และเก๋อเกา

“เจ้าคิดว่าครอบครัวนี้ป่วยทางจิตหรือเปล่า รบกวนเราครั้งแล้วครั้งเล่าไม่รู้จักจบจักสิ้น” หลู่เจียวเอ่ยอย่างหงุดหงิด

ใบหน้าของเซี่ยหยุนจินมืดมนอย่างสุดจะพรรณนาและคิ้วของเขาเย็นชา ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าป่วยทางจิตหมายความว่ายังไง แต่มันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ แต่เขาก็รู้ว่าคนในบ้านเก่าของเขามาวุ่นวายจริงๆ 

ตอนนี้เขาเคลื่อนไหวไม่สะดวก ต้องนอนติดเตียง จึงมีคนแวะเวียนมาหาเรื่องกับครอบครัวเขาเรื่อยๆ เมื่อขาของเขาหายดีแล้ว เขาจะไม่ปล่อยให้ใครมีเวลามาก่อกวนครอบครัวของเขา 

หลู่เจียวลุกขึ้นและเดินออกไป ตรงลานบ้าน เฉินหลิวดึงเอ้อเกาออกมาด้านหน้า แล้วพูดอย่างโกรธเคืองมองไปที่หลู่เจียว "ดูลูกๆ ทำสิ เอ้อเกาไม่ใช่คนในครอบครัวเดียวกันหรือ ทำไมตีกันหนักขนาดนี้" 

"เอ้อเกา ถูกลูกเจ้าตี เจ้าพาลูกของเจ้ามาที่บ้านของเรา เพื่ออธิบายแล้วหรือยัง" เด็กๆในหมู่บ้านที่มาเรียน ต่างก็พากันวิ่งไปที่ประตู เพื่อดูความครึกครื้น

หน้าบ้าน หลู่เจียวมองที่เฉินหลิว ด้วยการเยาะเย้ยและพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า "อะไร ลูกชายของเจ้าไม่ได้บอกเหรอว่า ลูกชายของเจ้ามารังควานลูกชายของข้า บังคับให้ลูกชายของข้าคืนดีกับพวกเขา หรือจะบอกว่าลูกชายของเจ้าด่าข้าต่างๆนาๆ ข้าอยากจะถามว่าเจ้าสอนเด็กๆให้หยาบคายแบบนี้ได้อย่างไร"

หลู่เจียวไม่ต้องการคุยกับเฉินหลิวอีกต่อไป ยกนิ้วชี้ตรงไปที่ประตูแล้วตะโกนออกไปว่า “ออกไป ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ครอบครัวเราไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรกับเจ้าอีกในอนาคต ถ้าเจ้าไม่ไป ข้าจะลากเจ้าออกไป” 

เมื่อเผชิญหน้าแม่สามี นางอาจกังวลเกี่ยวกับชื่อเสียงของตัวเองอยู่บ้าง แต่ไม่ต้องกังวลเมื่อต้องเผชิญกับเฉินหลิว ใครในหมู่บ้านนี้ล้วนรู้จักเฉินหลิวว่าเป็นคนเช่นไร ดังนั้นไม่จำเป็นต้องสุภาพกับนาง

ใบหน้าของเฉินหลิวเปลี่ยนเป็นสีเข้ม และนางหันไปมองลูกชายของนาง ก่อนที่นางจะมาที่นี่ นางไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย พอเห็นลูกชายของนางถูกทุบตีนางก็รีบออกมาเลย กลับกลายเป็นว่าลูกชายถึงกับด่าเด็กคนอื่นและเป็นคนเริ่มก่อน โดยไม่คาดคิด เขาถึงกับด่าหลู่เจียว

ถึงแม้ว่านางจะไม่ชอบหลู่เจียวมากขนาดไหน แต่นางก็ยังถือว่าเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถ อีกทั้งน้องสามของสามีก็มีอนาคต พวกเขายังต้องการพึ่งพาและเอาเปรียบพวกเขาในอนาคต จักต้องมีความสัมพันธ์ที่ดีกับครอบครัวนี้ ไม่ใช่ขัดแย้งกันจนเป็นศัตรูกันอย่างเด่นชัดจนเกินไป…

……………………………………………………….

//ขออภัยช่วงนี้มาวันละตอนสองตอน…