ป้ากุ้ยฮัวยิ้มแล้วเปลี่ยนเรื่องคุยกับหลู่เจียว "เจียวเจียว ป้าจะไปเก็บสมุนไพรแล้ว รู้ไหมวันนี้คนทั้งหมู่บ้านจะขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพร และข้าก็จะไปด้วย ข้าคงต้องไปแล้ว…"

ป้ากุ้ยฮัวหันหลังเดินจากไปและขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพร

ตอนนี้คนทั้งหมู่บ้านก็ขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพร แล้วหลู่เจียวก็รอจนกระทั่งป้ากุ้ยฮัวหายไป จากนั้นจึงยกเท้าขึ้นและเดินไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออก

ในห้องนอนทิศตะวันออก เซี่ยหยุนจินกำลังอ่านหนังสืออยู่บนเตียง ตอนนี้ขาของเขาเริ่มอาการดีขึ้น ไม่มีอาการปวดมากนัก เขาจึงมีสมาธิในการอ่านหนังสือเมื่อยามว่าง

ทันทีที่หลู่เจียวเข้ามา เซี่ยหยุนจินก็รู้สึกได้ เขาหยุดพลิกหนังสือในมือแล้วมองขึ้นไปที่หลู่เจียว

หลู่เจียวก้าวขึ้นไปด้านข้างของเขาและกระซิบด้วยเสียงต่ำ

“ป้ากุ้ยฮัวพึ่งมาบอกเมื่อกี้ว่านางเห็นพ่อของเจ้าไปที่บ้านของแม่หม้ายหวังเมื่อคืนนี้”

แม้ว่าต่อหน้าป้ากุ้ยฮัว หลู่เจียวจะปฏิเสธอย่างหนักแน่น เกี่ยวกับเรื่องพ่อสามีของนาง แต่นางก็คิดว่าผู้ชายคนนั้นน่าจะเป็นพ่อสามีของนาง

ใครบอกแม่สามีก่อเรื่องก่อราวไม่หยุดหย่อนเมื่อเร็วๆนี้ จึงสันนิษฐานได้ว่าพ่อสามีจึงเป็นทุกข์มาก และการปรากฏตัวของดอกไม้ที่งดงามในช่วงนี้ จึงช่วยปลอบโยนหัวใจของพ่อสามีของนาง เช่นนั้นเขาจึงหลวมตัว?

บนเตียง ดวงตาสีเข้มของเซี่ยหยุนจินก็มืดมน และมุมริมฝีปากของเขาค่อยๆ ยกยิ้มเยาะเย้ย เมื่อคิดถึงแม่ของเขา เขาก็รู้สึกขำๆ คิดว่านางควบคุมทุกคนด้วยมือเดียว แต่ผู้ชายของนางกลับนอกใจ ไม่รู้ว่าแม่จะคิดยังไงถ้ารู้เรื่องนี้?

เซี่ยหยุนจินไม่เสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป ถ้าไม่ใช่เพราะเขา พ่อของเขาคงคบกับแม่หม้ายหวังนานแล้ว เขาปิดกั้นผู้หญิงข้างนอกเพื่อแม่ของเขา แต่แม่ของเขากลับขับไล่เขาออกไป ทั้งที่เขาบาดเจ็บสาหัสนอนติดเตียง นางยังคิดว่าเขาไม่ดีและไม่กตัญญู 

เซี่ยหยุนจินหลับตาลงและเอนตัวลงกับเตียงแล้วพูดช้าๆว่า "อย่ากังวล"

หลู่เจียวพยักหน้าทันทีหลังจากได้ยินสิ่งนี้ "เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้ว"

นางไม่ต้องการเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้ อยากให้มันจบๆไปเลย นางเหมือนคนนอก และไม่ใช่คนนอก เพราะตอนนี้เซี่ยหยุนจินแยกบ้านแล้ว ถึงจะเป็นลูกชาย แต่ก็เหมือนไม่เกี่ยวกับเขา 

หลังจากที่หลู่เจียวและเซี่ยหยุนจินพูดคุยกันเสร็จ หลู่เจียวก็ยกเท้าขึ้นและต้องการออกไปเตรียมอาหารกลางวัน แต่เซี่ยหยุนจินหยุดนางจากด้านหลัง

"หลู่เจียว รถเข็นที่เจ้าวาดก่อนหน้านี้ เจ้าเขาไปให้ลุงโหยว่ไฉหรือยัง" ขาของเขาน่าจะนั่งรถเข็นได้ในไม่ช้า ตราบใดที่ขาไม่แข็งแรงก็จะไม่เป็นไร และลุงโหยว่ไฉเองก็ต้องใช้เวลาพอสมควรในการทำ มันก็น่าจะพอดี

หลู่เจียวยิ้มทันทีและพูดว่า "ข้าจะขอให้ลุงโหยว่ไฉทำให้หลังอาหารกลางวัน" เซี่ยหยุนจินมองไปที่นาง และพบว่า นางอารมณ์ดีเป็นพิเศษในวันนี้ และรอยยิ้มบนใบหน้าของนางก็ยิ้มไม่ยอมหยุด ดวงตาอัลมอนด์คู่หนึ่งเต็มไปด้วยความเปล่งปลั่ง ซึ่งทำให้หัวใจของผู้คนอบอุ่นเหมือนดวงอาทิตย์ที่แผดเผา

เซี่ยหยุนจินมองดูนางแบบนี้ก็อดไม่ได้ เหมือนติดเชื้ออารมณ์ดี นางก็รู้สึกร่าเริงขึ้นเล็กน้อย ถ้ารู้ว่าหากเขาพูดแบบนั้นแล้วทำให้นางมีความสุขมาก เขาคงจะบอกกับนางเมื่อสองสามวันก่อนไปแล้ว

หลู่เจียวไม่รู้ว่า เซี่ยหยุนจินกำลังคิดอะไรอยู่ นางหันกลับมาอย่างมีความสุขและเดินไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารกลางวัน

มื้อเที่ยงนั้นหลากหลายเข้มข้นจริงๆ นอกจากซุปลูกชิ้น หมูตุ๋น และซุปหัวปลา ยังยังไข่นึ่งกับเนื้อสับ, ผักผัดเห็ด, หมูฝอยกับกระเทียม ที่สำคัญที่สุดก็คือหลู่เจียวก็ใช้ของที่นางซื้อมาด้วย กระดูกใหญ่ต้มซุปครึ่งหม้อ และก้อนที่อยู่ด้านล่างก็กินโดยเด็กน้อยสี่คนและเซี่ยหยุนจิน

ตอนนี้ไม่เพียงแต่เซี่ยหยุนจินรู้สึกว่าหลู่เจียวอารมณ์ดี แต่แม้แต่เด็ก 4 คนก็รู้สึกว่าแม่ของพวกเขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษในวันนี้

เสี่ยวซือเป่ากอดหลู่เจียวแล้วพูดว่า "แม่ วันนี้ท่านดูมีความสุขมาก ทำอาหารดีๆ มากมาย"

เด็กน้อยทั้งสี่มองดูอาหารบนโต๊ะ ดวงตาของพวกเขาแทบตาลายไปหมด แม่ของพวกเขาเก่งมาก และยังสามารถทำอาหารอร่อยได้มากมาย และมันดูน่าอร่อยมาก

หลู่เจียวยิ้มและบีบหน้าเสี่ยวซือเป่า "ไม่ดีเหรอ? วันนี้ แม่มีความสุขเล็กน้อย"

เซี่ยหยุนจินมอบสิทธิ์เลี้ยงดูเด็กให้กับนาง นางจึงมีความสุขมาก เดิมที นางเคยคิดที่จะแยกจากเด็กน้อยทั้งสี่คน หากเป็นเช่นนั้นนางคงจะเศร้ามาก แต่ตอนนี้ เซี่ยหยุนจินมอบลูกทั้งสี่แก่นาง นางจึงมีความสุขมาก

หลู่เจียวก้มลงและหอมแก้มเด็กน้อยทั้งสี่ทีละคนทำให้คนตัวเล็กหัวเราะคิกคัก ไปด้วย เอ่ยออกมาอย่างภาคภูมิใจว่า "ท่านแม่ดีมากเลย"

เด็กน้อยทั้งสี่รู้สึกขบขันกับการกระทำของนางมากยิ่งขึ้น กระทั่งต้าเป่าก็ยกมุมปากขึ้นและยิ้มอย่างมีความสุข

หลู่เจียวเสิร์ฟต้มกระดูกหมูชิ้นใหญ่ จากนั้นใส่ลูกชิ้นปลาและหมูตุ๋นลงในชามแล้วนำไปให้เซี่ยหยุนจินในห้องนอนทางทิศตะวันออก

“ลองลูกชิ้นปลาและหมูตุ๋นนี่ดูสิ นี่เป็นอาหารจานพิเศษของข้า”

เซี่ยหยุนจินเคยได้ยินเสียงหัวเราะมาจากนอกห้องหลักแล้ว ใบหน้าของเขาอ่อนโยนและนุ่มนวลอย่างสุดจะพรรณนา และเขามองออกไปภายนอกด้วยแสงที่นุ่มนวล เมื่อหลู่เจียวเดินเข้ามา

“ก็นะ”

ชีวิตแบบนี้มันดีจริงๆ แม่ใจดีและลูกชายกตัญญู ในอนาคตเขาจะตั้งใจสอบเป็นขุนนางและมอบชีวิตที่สะดวกสบายที่สุดให้กับแม่และลูก

หลู่เจียววางกระดูกชิ้นใหญ่และลูกชิ้นปลากับหมูตุ๋นข้างเตียง แทนที่จะออกไปทันที นางมองไปที่เซี่ยหยุนจินด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของนางและพูด

“วันนี้ ชาวบ้านทั้งหมดขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพร?”

พูดถึงเรื่องนี้ เซี่ยหยุนจินก็คิดถึงเรื่องที่หลู่เจียวสอนชาวบ้านให้รู้จักสมุนไพร และเขาก็รู้สึกขอบคุณนางมากสำหรับเรื่องนี้

“ขอบคุณที่สอนให้พวกเขารู้จักยาสมุนไพร”

หลู่เจียวส่ายศีรษะ ไม่ใช่เรื่องยาก นางแค่ทำมันเพื่อชาวบ้านและพวกเด็กๆ แล้วคนทั้งหมู่บ้านก็ขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพร และสมุนไพรบนภูเขาก็จะหายไปหมดเร็วๆนี้ นี่ไม่ใช่การดำรงชีพระยะยาว… 

หลู่เจียวอารมณ์ดีเพราะเซี่ยหยุนจินให้ลูกสี่คนแก่นาง นางจึงตัดสินใจที่จะช่วยเหลือผู้คนในหมู่บ้านเซี่ยเจียมากกว่านี้

แน่นอน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือคนในหมู่บ้านเซี่ยเจีย

ผู้คนในหมู่บ้านเหล่านี้ไม่ได้เลวร้าย นางและจ้าวหลิงเฟิง ต้องใช้วัสดุทางการแพทย์จำนวนมากเพื่อเปิดโรงงานยา และมันต้องใช้สมุนแทบทุกชนิด บางส่วนคงต้องปลูกขึ้นมาด้วย 

หลู่เจียวกล่าวขณะคิดไปด้วย

"อันที่จริงการขึ้นไปบนภูเขาเพื่อเก็บสมุนไพรไม่ใช่การดำรงชีวิตในระยะยาว ข้ามีอาชีพระยะยาวที่เหมาะสมกับชาวบ้านในหมู่บ้านเซี่ยเจีย"

เซี่ยหยุนจินเลิกคิ้วทันทีเมื่อได้ยินเรื่องนี้ และจ้องที่หลู่เจียว ด้วยดวงตาสีเข้ม "มีวิธีแก้ปัญหาไหม"

เซี่ยหยุนจินมีความสุขมากที่ชาวบ้านในหมู่บ้านเซี่ยเจียจะไม่ยากจนอีกต่อไป ในอดีตเขามักจะคิดว่าจะรอให้เขาผ่านการสอบต่อหน้าองค์จักรพรรดิ และเขาก็จะพบทางออกสำหรับพวกเขาอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้เมื่อมีหนทาง เซี่ยหยุนจินก็รู้สึกดีใจมาก

หลู่เจียวพูดกับเซี่ยหยุนจิน "เจ้ารู้ไหมว่าหมู่บ้านเซี่ยเจีย มีภูเขาหนุนหลัง อากาศชื้นเกินไป และทุ่งนาหลายแห่งไม่โดนแสงแดด ดังนั้นการเก็บเกี่ยวพืชผลจึงไม่ค่อยดีนัก ข้าสามารถสอนวิธีเลี้ยงสัตว์ได้ อย่าง ปลิง ซึ่งเป็นวัสดุยาอย่างหนึ่งของจีน มันมีราคาแพงมาก ทั้งแบบสดแบบแห้ง หากชาวบ้านเรียนรู้ที่จะเก็บปลิง หมู่บ้านเซี่ยเจีย จะไม่ยากจนอีกต่อไป"

"นอกจากนี้ บริเวณใกล้เคียงตรงเนินเขา สามารถขุดหลุมเพื่อปลูกส้มสายน้ำผึ้งซึ่ง เป็นยาจีนได้ด้วย ราคาของเปลือกส้มนี้ไม่ได้แพงมาก แต่มันเป็นไม้ผล สามารถขายเป็นผลไม้ก็ได้ ปลูกทีเดียวเก็บกินได้ตลอดชีพ ขุดปลูกบนเนินเขา นี่แหละรายได้เสริม…"