ป้ากุ้ยฮัวพูดจบ แม่ม่ายหวังซึ่งอยู่ข้างๆ นางจึงหันไปมองหลู่เจียวแล้วถาม

“เจียวเจียว ดื่มนมแพะดีจริงหรือ?”

หลู่เจียวพยักหน้า “มีประโยชน์มากมาย นมแพะให้ความอบอุ่น เสริมความแข็งแกร่งของม้ามและกระเพาะอาหาร บำรุงร่างกายที่ขาดน้ำ ให้ความชุ่มชื้น และนมแพะยังมีฤทธิ์ในการล้างพิษมาก”

เมื่อป้ากุ้ยฮัวได้ยินดังนั้น นางก็ถอนหายใจทันที “ข้าจะกลับไปบอกครอบครัวของข้า หากข้ามีเงินมากพอ ข้าก็อยากได้แพะตัวเมียแบบนี้ซักตัวเหมือนกัน จะได้นำมารีดนมให้หลานข้ากินบ้าง”

หลังนางพูดจบ ผู้คนบนรถเกวียนวัว ก็พากันมองไปที่ป้ากุ้ยฮัวด้วยสายตาแปลกๆอย่างเงียบๆ

ป้ากุ้ยฮัวมีหลานที่ดูเหมือนลูกบอลกลมๆอ้วนๆ เห็นได้ชัดว่าเขากินมากเกินไป ยังต้องบำรุงอะไรอีก…

….

เมื่อหลู่เจียวกลับถึงบ้าน เด็กน้อยทั้งสี่นั่งบนธรณีประตูของห้องหลัก ที่กำลังจ้องมองไปที่ประตูบ้าน และเมื่อพวกเขาเห็นนางปรากฏตัว เด็กทั้งสี่ก็รีบวิ่งเข้ามาโอบล้อมนางอย่างมีความสุข

“แม่ ท่านกลับมาแล้ว”

“แม่ครับ พวกเราสอนเด็กๆคนอื่นให้อ่านอย่างเชื่อฟังแล้ว”

“แม่ครับ หนูหิวมาก”

เด็กๆทั้งสี่กอดขาของหลู่เจียวและทำท่าเหมือนเด็กนิสัยเสีย “แม่ครับ หนูคิดถึง แม่ แม่คิดถึงข้าหรือเปล่า” หลู่เจียวหัวเราะเมื่อได้ยิน และนางก็อบอุ่นมาก พวกเขาทำเหมือนพลัดพราดจากแม่มาเนิ่นนาน แล้วพึ่งกลับมาเจอกันอีกครั้ง นางเอื้อมมือไปแตะหัวของเด็กๆทั้งสี่ โดยจงใจล้อเลียนเขา "เจ้าคิดถึงแม่มากแค่ไหน"

เด็กๆทั้งสี่ ปล่อยหลู่เจียว เหยียดมือเล็กๆ ของพวกเขาและแสดงท่าทางเป็นระยะทางว่ากว้างมาก "ข้าคิดถึงท่านมากเท่านี้เลย"

หลู่เจียวยิ้ม และตอบว่า "แม่ก็คิดถึงเจ้ามากเท่านี้ด้วย"

เสี่ยวซือเป่าตัวน้อยถูกล้อเลียนและหัวเราะคิกคักและเขาก็ดีใจมาก แม่และลูกชายเพิ่งเดินเข้าไปในลานเล็กๆ ในห้องครัว หลินชุนหยานก็ออกมา เมื่อเห็น หลู่เจียว นางยิ้มและพูดว่า "ป้าสาม ท่านกลับมาแล้ว ข้าจะทำอาหารกลางวันให้ท่านแล้ว ท่านกลับมาท่านก็กินได้พอดี”

หลู่เจียว รู้สึกเสียใจเกรงใจมาก นางดึงหลินชุนหยาน แล้วกล่าวว่า “ชุนหยาน อย่าทำแบบนี้อีก”

หลินชุนหยาน รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยในทันที "ป้าสามท่านรังเกียจข้าเหรอ"

เมื่อได้ยินดังนี้ หลู่เจียวคิดว่าถ้านางไม่ปล่อยให้หลินชุนหยาน ทำงานให้นาง หลินชุนหยาน จะไม่สบายใจและรู้สึกไม่มั่นคง ซึ่งจะไม่เป็นประโยชน์ต่อความเจ็บป่วยของนาง

หลู่เจียวคิดเกี่ยวกับมัน นางกล่าวเสริมว่า "แน่นอน ถ้าเจ้าว่าง เจ้าสามารถมาทำอะไรให้ข้าได้ แต่เจ้าต้องทำงานบ้านให้เสร็จก่อนที่จะมาช่วยข้า"

หลินชุนหยานยิ้มตอบทันทีว่า "ป้าสาม ข้าเข้าใจแล้ว"

หลู่เจียวมองดูหลินชุนหยานด้วยรอยยิ้ม แล้วพูดว่า "เดี๋ยวก่อน"

นางไปที่ห้องครัวและหยิบสมุนไพรสามชนิดจากพื้นที่มิติ ใบไม้เจ็ดใบและดอกไม้หนึ่งดอก ดอกบัวครึ่งดอก เทียนหนานซิง และหยิบลูกอมหนึ่งกำมือ

“ชุนหยาน เจ้าขยี้สมุนไพรทั้งสามนี้แล้วใส่ในกระเป๋าใบเล็กๆ นำติดตัวไปด้วยเมื่อขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพรมันสามารถป้องกันงูและแมลงได้ หากถูกงูกัดให้ทาทันทีเพื่อลดอาการบวมและจะช่วยล้างพิษ วันนี้ข้าซื้อขนมนี้มาจากเมือง นำมันกลับไปด้วย"

หลินชุนหยาน ปฏิเสธทันที "ป้าสาม ข้ารับพวกมันไว้ไม่ได้"

หลู่เจียว เกลี้ยกล่อมทันที "เจ้าไม่สบาย กินอะไรดีๆซักหน่อย นี่เป็นสิ่งที่ดีสำหรับร่างกายของเจ้า ถ้าเจ้ารู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับมัน เจ้าก็เพียงกลับมาช่วยข้าทำสิ่งต่างๆ"

ดวงตาของหลินชุนหยานเป็นสีแดงก่ำด้วยความซาบซึ้งใจ และมันเป็นความจริงที่ว่า นางไม่ได้ตั้งครรภ์หลังจากแต่งงานหลายปี นางจึงต้องอยู่อย่างอดสู และเจียมเนื้อเจียมตัว ทั้งแม่สามีและสามีก็มักจะถอนหายใจทุกครั้งที่มองดูนาง คงเพราะนางไม่ได้ให้กำเนิดทายาทของพวกเขา 

"ขอบคุณป้าสาม"

"กินข้าวด้วยกันก่อน แล้วค่อยกลับบ้านดีไหม"

ทันทีที่หลู่เจียวพูด หลินชุนหยานก็รีบหยิบสมุนไพรและขนมแล้วจากไป ด้วยความเกรงใจ

หลู่เจียว ยกหม้อบนพื้นขึ้นแล้วพาแพะไปที่ห้องครัว

ในที่สุดเด็กน้อยทั้งสี่ก็ค้นพบแพะในมือของหลู่เจียว

ต้าเป่ามองไปที่หลู่เจียว ด้วยความประหลาดใจ แล้วพูดว่า "แม่ นี่คืออะไร"

"นี่คือแพะตัวเมีย แม่ขอให้ใครสักคนซื้อมันมาให้ แม่จะรีดนมแพะตัวนี้ให้พวกเจ้าดื่ม เพื่อที่พวกเจ้าจะได้สูงขึ้นและมีร่างกายแข็งแรงในอนาคต"

ต้าเป่าดีใจมากเมื่อได้ยินเรื่องนี้และมองไปที่หลู่เจียว ด้วยดวงตาที่สวยงามของเขา แม่ดีกับพวกเขาจริงๆ

ต้าเป่ายืนยันความคิดตัวเองอีกครั้ง ว่าที่แต่ก่อน แม่ไม่ค่อยดีกับพวกเขา คงเพราะนางไม่มีความสุขกับในบ้านปู่บ้านย่า คนเรามักจะโกรธ และโมโหตลอดเวลา หากทะเลาะกันบ่อยๆ ดังนั้นเขาจึงแน่วแน่ที่จะไม่กลับไปบ้านของเซี่ยบ้านปู่บ้านย่า จะเป็นอย่างไรหากกลับไปบ้านแห่งนั้น แล้วแม่อาจจะอารมณ์ไม่ดีเหมือนเดิม

เอ้อเป่า ซันเป่า และซือเป่า รู้สึกตื่นเต้นมาก เมื่อได้ยินว่า พวกเขาสามารถดื่มนมแพะได้

หลู่เจียวผูกแพะซึ่งอยู่ไม่ไกลจากครัว และบอกกับลูกๆ ทั้งสี่ว่า "พวกเจ้าอย่าลืมเก็บผักสีเขียวไว้เป็นอาหารแพะ"

แพะกินผักสีเขียวที่ราดด้วยน้ำพุจิตวิญญาณ และเมื่อแพะให้นมมันก็มีจะผลบางอย่างเช่นกัน และมันจะดีสำหรับร่างกายเด็กๆที่จะดื่มมัน 

เด็กทั้งสี่กำลังคุยกันอย่างตื่นเต้นรอบๆแพะ และหลู่เจียวก็หยิบหม้อเหล็กเข้าไปในบ้าน

ในเวลาเดียวกัน นางก็นำอาหารบางส่วนออกมาจากพื้นที่มิติ เมื่อเด็กสี่คนดูแพะจนพอใจแล้ว ก็พากันเข้ามาในครัวแล้วพวกเขาก็ตกตะลึง พวกเขาไม่คิดว่าตะกร้าของแม่ที่ดูเหมือนจะมีของไม่มาก จะสามารถนำของออกมาได้มากมายออกมา

แต่ตอนนี้ เด็กน้อยทั้งสี่ก็มองดูด้วยความสุข และพูดด้วยความประหลาดใจว่า 

“แม่ครับ ท่านซื้ออาหารมาเยอะมาก”

หลู่เจียวพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม หยิบองุ่นมาล้างแล้วใส่ลงในชาม 

“เอาล่ะ เอาไปแบ่งกินกับพ่อ” เด็กน้อยทั้งสี่ก็ส่งเสียงร้องด้วยความ

“ครับแม่” 

หลู่เจียว นำอาหารไปที่โต๊ะในห้องหลัก ตอนเที่ยงของวันนี้ หลินชุนหยาน หุงข้าวพร้อมทั้ง ทอดไข่ใส่หอมแดง และถั่วฝักยาว หลู่เจียว พอคิดถึงหม้อทั้งสองใบ หัวใจของนางก็ร้อนผ่าวขึ้น ในอนาคต การทำอาหารการกินก็จะสะดวกกว่าเดิมมาก นางจะใช้หม้อสองใบนี้ในการทำอาหารเย็น พอคิดได้ดังนี้ หลู่เจียวยิ่งมีความสุขมากขึ้น เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางก็นำอาหารไปที่ห้องนอนด้านทิศตะวันออกด้วยอารมณ์ดี

เด็กน้อยสี่คนในห้องนอนทิศตะวันออกกำลังกินองุ่นกับเซี่ยหยุนจินอย่างมีความสุข ในพื้นที่มิติของหลู่เจียว มีผลไม้มากมาย แต่บางอย่างนางไม่กล้าหยิบออกมา อย่างสตรอเบอร์รี่และเชอร์รี่ เพราะในต้าโจวแห่งนี้ ดูเหมือนจะยังไม่มี นางจะเอามันออกไปได้ยังไง? ดังนั้นสิ่งที่นางหยิบออกมาก็คือผลไม้ที่มีขายตามท้องตลาดนั่นเอง หลู่เจียว รู้สึกเสียใจในใจ แต่ไม่มีอะไรที่นางสามารถทำได้ในเรื่องนี้

“เอาล่ะ ออกไปล้างมือและกินข้าวเที่ยง”

หลู่เจียววางอาหารสำหรับเซี่ยหยุนจินไว้ข้างเตียง ช่วยเขาลุกขึ้นนั่ง และถามด้วยความเป็นห่วงว่า “เจ้ากินข้าวเองได้ไหม”

เซี่ยหยุนจินส่ายศีรษะ “ไม่เป็นไร ข้ากินเองได้”

“วันนี้เจ้าเจ็บขาหรือเปล่า”

“ไม่เจ็บแล้ว วันนี้เจ้าไปเป่าเหอถังเพื่อเอาหม้อเหล็ก ได้คุยกับหมอฉีหรือเปล่า”

หลู่เจียวครุ่นคิด ซักพักนางก็เอ่ยออกมาว่า “หมอฉีบอกว่า ช่วงนี้ข้าต้องดูแลอาหารการกินของเจ้าให้ดี กินของที่มีประโยชน์ ดื่มซุปกระดูกหรืออาหารบำรุงกระดูดและเส้นเอ็น วันนี้ข้าไปในเมืองเพื่อซื้อไก่ เป็ด ปลา และกระดูกหมู ตอนนี้ที่บ้านมีหม้อเหล็กแล้ว ข้าจะต้มซุปให้เจ้า ซึ่งมันจะสะดวกมาก”

เซี่ยหยุนจินเมื่อได้ฟังคำพูดของหลู่เจียว ดวงตาของเขาลุ่มลึกโดยไม่รู้ตัว และเขาก็เก็บความคิดไว้ในใจ วันนี้นางปฏิบัติต่อเขาด้วยความจริงใจ ในอนาคตเขาจะคืนความจริงใจนั้นให้นางในอนาคต

แต่เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา เขามองไปที่ขาของเขาและถามว่า "เจ้าไม่ได้บอกว่าจะตัดไหมที่ขาในอีกสองสามวันไม่ใช่หรือ? หมอฉีไม่ได้บอกเหรอว่า เขาจะตัดไหมเมื่อไหร่?"

หลู่เจียวหันกลับมาและมองไปที่ขาของเขา มือของนางยกขากางเกงเขาขึ้น เปิดผ้ากอซเพื่อตรวจสอบ และกล่าวว่า "หมอฉีบอกว่าเย็บแผลไปแล้ว 5-7 วัน ข้าคิดว่า แผลคงหายดีแล้ว และวันมะรืนนี้น่าจะตัดไหมได้" ตั้งแต่เขากินยาแก้อักเสบแผลของเขาก็หายดีแล้ว 

เซี่ยหยุนจินพอได้ฟังคำพูดของหลู่เจียว แล้วเขาก็อารมณ์ดีมาก ดวงตาที่โดดเด่นของเซี่ยหยุนจิน แสดงออกมาด้วยท่าทีมีความสุขโดยไม่ได้ปิดบัง เขามองดูหลู่เจียว ด้วยแววตาที่มีความฉลาดและอ่อนโยน และเมื่อเขามองไปที่ หลู่เจียว ดูเหมือนว่าเขาจะมีความรักอย่างลึกซึ้ง….