หัวใจของหลู่เจียว เต้นรัวเร็วขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นสายตาเร่าร้อนของเซี่ยหยุนจิน แต่นางไม่ได้คิดอะไรมาก คนสวยเกิดมาพร้อมกับข้อได้เปรียบ นางเข้าใจสิ่งนี้

“เอาล่ะ กินข้าวเถอะ ข้าก็จะไปกินข้าวด้วย”

หลังจากหลู่เจียวพูดจบ นางหันหลังเดินออกไป ข้างหลังนาง เซี่ยหยุนจิน มองดูนางออกไปด้วยรอยยิ้ม เพียงแต่ว่า หลู่เจียวเพิ่งจะเดินออกไป และก่อนที่นางจะมีเวลากินข้าว นางก็เห็นคนสามคนเข้ามานอกประตู

นางเหยียนแม่สามีของนาง และนางเฉิน ลูกสะใภ้ของนาง และพวกนางยังมาพร้อมกับหญิงสาวสวยคนหนึ่ง

หญิงสาวผู้นี้ รูปร่างอวบเล็กน้อยและใบหน้าของนางดูมีเสน่ห์เป็นพิเศษ โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นของนาง

เมื่อหญิงสาวเห็นหลู่เจียว ก็มีความดูถูกในดวงตาของนาง ราวกับว่านางดูถูกหลู่เจียวต่ำต้อยกว่า

หลู่เจียว พูดไม่ออก คนแบบนี้คืออะไร? มาบ้านคนอื่นยังแสดงกิริยาหยิ่งได้ด้วยหรือ แต่หลู่เจียว ก็คิดได้อย่างรวดเร็ว นางเคยขับไล่โจวเสี่ยวเทาออกไปก่อนหน้านี้ และเซี่ยหยุนจินก็ดูถูกนางว่าขี้เหร่ ดังนั้น นางเหยียนจึงไปหาผู้หญิงสวยๆอีกคนมาที่นี่ นางตั้งใจแน่วแน่ที่จะขับไล่นางออกไป เพื่อหาผู้หญิงคนอื่นมาเป็นลูกสะใภ้…

หลู่เจียว หงุดหงิดมาก พวกเขาจะรออีกสองหรือสามเดือนไม่ได้เหรอ? หลังจากสองหรือสามเดือน ถึงพวกเขาไม่พูดอะไร นางจะหลีกทางให้อยู่แล้ว เพราะว่านางมีแผนจะหย่าและแยกทางกับเซี่ยหยุนจินอยู่แล้ว

หลู่เจียว มองไปที่นางเหยียน และนางเฉิน ด้วยท่าทางที่ไม่ดีนัก และ นางเฉิน ก็มองไปที่หลู่เจียว ด้วยรอยยิ้มไม่เชิงยิ้ม แต่กล่าวว่า "น้องสะใภ้สาม แสดงใบหน้าแบบนี้หมายความว่ายังไง"

นางไม่สนใจรอฟังคำตอบของหลู่เจียว และเดินตามนางเหยียน ไปจนสุดทางห้องนอนทิศตะวันออก

เด็กสี่คนที่ยุ่งอยู่กับการกินข้าวนอกบ้าน ในทันทีที่พวกเขาเห็นนางเหยียนและผู้หญิงคนใหม่ที่อยู่ข้างๆนาง พวกเขาก็นึกถึงโจวเสี่ยวเทา เด็กน้อยทั้งสี่เลื่อนเก้าอี้และเดินตรงไปที่ห้องนอนทางทิศตะวันออกทัน

ในห้องนอนทางทิศตะวันออก นางเหยียนพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อให้ดูใจดีและอ่อนโยน แต่น่าเสียดายที่นางเกิดมาใจร้าย การแสดงออกของนางจึงดูแสแสร้งมากเกินไป แต่น่าเสียดายที่นางไม่รู้ตัว นางมองเซี่ยหยุนจินบนเตียงและพูดออกมาอย่างอ่อนโยน

“ลูกสาม แม่คิดน้อยเกินไปในครั้งก่อน และหาผู้หญิงที่น่าเกลียดอย่างโจวเสี่ยวเทามาดูแลเจ้า แม่ลืมไปว่าเจ้าชอบคนสวยตอนที่เจ้ายังเด็ก คราวนี้แม่เชิญผู้หญิงคนสวยๆมาหาเจ้าเป็นพิเศษเพื่อมาดูแลเจ้า” 

บนเตียง ร่างกายของเซี่ยหยุนจินก็สั่นไหว ใบหน้าและดวงตาของเขาก็มืดมนและเย็นชาอย่างสุดจะพรรณนา

ในห้อง นางเฉิน ก็ก้าวไปข้างหน้าและเรียกสตรีที่อยู่ข้างนาง "ชุนซี นี่คือหยุนจินน้องสามของบ้านเซี่ยของเรา"

คำพูดที่มีความสุขของนางเฉินเพิ่งจบลง ในห้อง เด็กน้อยทั้งสี่ ก็ไม่รอให้เซี่ยหยุนจินพูดออกมา พากันร้องออกมา

"เจ้าต้องการเป็นภรรยาน้อยของพ่อของข้าใช่หรือไม่" "

"พ่อของข้าบอกข้าจะไม่ภรรยาน้อยและไม่ต้องการมีลูกกับภรรยาน้อย เจ้ารีบกลับไปเถอะ หรือไม่ก็อย่าโทษข้าที่เรียกเจ้าว่าไร้ยางอาย” 

“เจ้าขี้เหร่มาก พ่อของข้าไม่ชอบเจ้าหรอก” ทันทีที่เด็กๆทั้งสี่พูดจบ หน้าของนางเหยียนก็เปลี่ยนไป นางไม่สามารถรักษาความใจดีและความเมตตาก่อนหน้านี้ได้ นางชี้ไปที่เด็กๆทั้งสี่อย่างโกรธจัดและด่าว่า "เจ้าลูกสุนัขพวกเจ้าว่ายังไง" นางเหยียนไม่รอให้เด็กน้อยทั้งสี่ต่อล้อต่อเถียงสืบต่อ หันไปมองเซี่ยหยุนจินและร้องเรียก "ลูกสาม ดูสิ่งที่ภรรยาของเจ้าสอนเด็กน้อยสี่คนนี้สิ ผู้หญิงคนนี้สอนลูกไม่เป็น เจ้าจะเก็บไว้ให้ทำไม" ทันทีที่นางเหยียนพูดจบ เจ้าตัวเล็กทั้งสี่ก็เริ่มร้องไห้ พวกเขาไม่อยากถูกนางเหยียนนำกลับไปอยู่บ้านนั้น และเจ้าตัวเล็กทั้งสี่ก็หันกลับมาและวิ่งไปที่เตียงของเซี่ยหยุนจินอย่างหวาดกลัว

หลู่เจียว เมื่อเห็นเด็กน้อยทั้งสี่ร้องไห้ นางก็รู้สึกไม่ดีและเศร้าใจตามไปด้วย อดไม่ได้ที่จะทุกข์ใจ นางเดินไปที่ข้างเตียง มองดูนางเหยียนอย่างเย็นชา

"แม่ ขาของหยุนจินยังไม่หายดีเลย ท่านแทบรอไม่ไหวที่จะส่งผู้หญิงให้เขาแล้วหรือ" 

ในห้องนั้น สีหน้าของสตรีทั้งสามก็เปลี่ยนไปพร้อม ๆ กัน นางเหยียนและเฉินหลิวไม่คิดว่าลู่เจียวจะพูดออกมาตรงๆ นางเหยียนเป็นคนแรกที่โพล่งออกมา "หลู่เจียว เจ้ากำลังพูดอะไร ข้าเพิ่งเห็นว่าเจ้ายุ่งเกินไป จึงหาคนมาช่วยดูแลลูกสาวไม่ได้หรือ" 

หลู่เจียวพูดอย่างหยาบคาย “ดูแลบนเตียงใช่ไหม” 

"อา…"

ครั้งนี้ เฉินชุนร้องอุทานออกมาบ้าง นางเป็นสาวแล้ว และนางก็ยังเป็นเด็กผู้หญิงที่ครอบครัวของนางประคบประหงม อันที่จริง ป้าที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของนางบอกกับนางว่า หากนางได้แต่งงานกับเซี่ยหยุนจิน ก็จะมีประโยชน์มากมาย แต่นางไม่อยาก แต่งงานเป็นอนุภรรยา แถมเขายังมีลูกสี่คนแล้วด้วย

แต่คิดถึงลูกพี่ลูกน้องของนางที่บอกว่า เซี่ยหยุนจิน จะเป็นข้าราชการระดับสูงในอนาคต นางก็จะเป็นภรรยาอย่างเป็นทางการในอนาคตเมื่อนางแต่งงานกับเขา เฉินชุนซี มาเพราะสิ่งนี้ แต่นางไม่คิดว่าจะได้ชื่อว่าเป็นภรรยาน้อยทันทีที่นางมาถึง

นางไม่ใช่ภรรยาน้อยและไม่อยากเป็นภรรยาน้อย

เฉินชุนซี เมื่อคิดได้แล้ว มองไปที่หลู่เจียว แล้วพูดว่า "อย่าพูดไร้สาระ ข้าไม่ใช่ภรรยาน้อย"

หลู่เจียว หัวเราะทันที "หากว่าเจ้าไม่ใช่ภรรยาน้อย เช่นนั้นเจ้ามาช่วยข้าทำงานจริงๆหรือ"

นางหันศีรษะไปดูนางเหยียนแล้วพูดว่า “แม่คะ แม่แน่ใจหรือไม่ว่าคนผู้นี้ ให้มาอยู่ที่นี่เพื่อทำงาน”

นางเหยียนพยักหน้าทันที "ใช่แล้ว อย่าพูดเรื่องไร้สาระ แล้วเจ้าสอนลูกๆพูดเรื่องไร้สาระได้อย่างไร"

หลู่เจียว ไม่สนใจนางเหยียน นางหันไปมองเฉินชุนซี แล้วพูดว่า "เจ้าได้ยินที่แม่สามีของข้าพูดแล้วใช่ไหม เจ้ามาที่นี่เพื่อช่วยข้าทำงานเป็นคนงานของข้า ดังนั้นข้าพูดเจ้าต้องทำ เมื่อข้าสั่งเจ้าต้องทำ เมื่อเจ้าทำงานดีข้าจะชมเจ้า เมื่อเจ้าทำงานไม่ดีข้าจะด่าเจ้า และเจ้าก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องนอนตะวันออก และไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้เซี่ยหยุนจิน เขาไม่ต้องการให้เจ้าดูแลเขา เขามีภรรยาของเขาเองแล้ว ซึ่งก็คือข้า ข้าจะดูแลเขาเอง"

"เจ้าเป็นสาวโสด หากดูแลเขาแบบใกล้ชิดเกิดไป จะทำให้เกิดเรื่องซุบซิบนินทาได้ แล้วจะทำให้ชื่อเสียงของหยุนจินเสื่อมเสียไปด้วย และเจ้าต้องเข้าใจว่า ตัวเองไม่ได้ถูกนำมาเพื่อเป็นภรรยาน้อย เจ้าอยู่ที่บ้านของข้าเพื่อช่วยข้าทำงานบ้าน ช่วยข้าทำความสะอาดสวน ตักน้ำ และขึ้นไปบนภูเขา เพื่อตัดไม้ สับฟืน ฝ่าฟืน ให้อาหารแกะ..."

หลู่เจียวพูดไม่จบ เอ้อเป่ารีบพูด "เจ้าต้องช่วยพวกเราทำงานด้วย ให้อาหารสุนัข ทำความสะอาดคอกสุนัข" ในห้องนั้น สีหน้าของเฉินชุนซีเปลี่ยนไป และนางรีบหันไปมองนางเฉินลูกพี่ลูกน้องของนาง

ก่อนหน้านี้ นางไม่ได้บอกแบบนี้ นางแค่บอกว่าให้นางมาดูแลน้องชายคนที่สามบ้านเซี่ย แต่ตอนนี้นางไม่แม้แต่จะได้เข้าใกล้เขา ให้ทำงานอย่างเดียว แล้วมันจะต่างอันใดกับสาวใช้ แล้วนางจะอยู่ทำไม 

นางเฉินก็มองไปที่นางเหยียนอย่างรวดเร็ว "แม่" นางเหยียนจ้องที่หลู่เจียว ด้วยใบหน้าที่ไม่น่าดูและพูดว่า "เจ้าทำแบบนี้กับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆได้ยังไง"

หลู่เจียวเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างเย็นชาว่า “แม่ไม่ได้บอกว่าให้นางมาช่วยข้าดอกหรือ หากว่าช่วยข้า นั่นก็คือช่วยข้าทำงานไม่ใช่หรือหากว่ามาช่วยข้าทำงาน แล้วจะไม่ทำอะไรเลยได้อย่างไร หรือว่ามาอยู่บ้านนี้เพื่อให้ข้ารับใช้แทน?”

เมื่อ นางเหยียนได้ยินสิ่งนี้ นางจ้องเขม็งและโกรธมากจนอยากจะอ่าคน แต่เมื่อนางเห็นการแสดงออกที่มืดมนของหลู่เจียว นางรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

นางเหยียนหันกลับมามองเซี่ยหยุนจิน แล้วพูดว่า "ลูกสาม เจ้าไม่ต้องสนใจภรรยาของเจ้า แม่หาคนมาช่วยดูแลเจ้า แต่นางกลับอิจฉากระทั่งเด็กผู้หญิง กลัวว่านางจะกลายเป็นภรรยาน้อย ผู้หญิงไร้ยางอายและคุณธรรมเช่นนี้ จะเก็บนางไว้เพื่ออะไร? หย่ากับนางเลยไม่ดีกว่าหรือ"

เด็กๆทั้งสี่เมื่อฟังคำพูดของนางเหยียน และรีบไปยืนข้างหน้าหลู่เจียว ต้าเปาหันกลับมาอย่างโกรธเคืองและพูดว่า “เราจะไม่ยอมให้แม่พวกเราไป พ่อของข้าก็จะไม่แต่งงานใหม่และไม่ต้องการมีภรรยาน้อย ท่านฝันไปเถอะ” 

ใบหน้าของนางเหยียนเป็นสีดำ และนางแทบรอไม่ไหวที่จะทุบตีเด็กน้อยทั้งสี่คนด้วยการขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน….