หลู่เจียว บอกกับผู้ต้องการให้นางตรวจ บอกให้พวกเขาไปที่บ้านของนางได้

หลังจากนั้นก็สายมากแล้ว เมื่อนางพาเด็กๆไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน

เซี่ยฟู่กุ้ย และนางจาง มีความสุขมากเมื่อพวกเขาเห็นหลู่เจียวมาถึง พวกเขาต้อนรับนาง และเทน้ำน้ำตาลให้กับแม่และเด็กๆทั้งสี่ของพวกเขา

เซี่ยฟู่กุ้ย ถามหลู่เจียว ด้วยความกังวล "ภรรยาหยุนจิน มาหาข้าเพราะมีเรื่องอะไรหรือไม่"

หลู่เจียว จิบน้ำน้ำตาลแล้วมองไปที่ เซี่ยฟู่กุ้ย แล้วพูดว่า "ข้าพูดก่อนหน้านี้ว่าข้าต้องการสอนชาวบ้านรู้จักยาสมุนไพรใช่ไหม หยุนจินมีการผ่าตัดที่ขาแล้วตอนนี้ แล้วคิดว่าไม่เป็นไร เขาบอกข้า ให้ข้าสอนชาวบ้านให้รู้จักยาสมุนไพรพรุ่งนี้ ข้าจึงมาคุยกับหัวหน้าหมู่บ้านเรื่องนี้”

ทันทีที่หลู่เจียว พูดอย่างนั้น เซี่ยฟู่กุ้ย ก็ตบต้นขาของเขาอย่างมีความสุขและยิ้ม "ตกลง ดีแล้ว ดีจริงๆ"

อันที่จริงเขากังวลว่า หลู่เจียว จะไม่สอนและแบ่งปันความรู้กับพวกเขา แต่ตอนนี้นางไม่ต้องห่วงกังวลเรื่องสามีเพราะผ่าตัดเสร็จแล้ว

ตอนนี้หลู่เจียวมาบอกเขาว่า นางจะเริ่มสอนชาวบ้าน เขาจึงมีความสุขมาก ชาวบ้านจะได้เริ่มเก็บสมุนไพรแล้วนำไปขายเป็นเงิน ชาวบ้านก็จะมีรายได้ไม่มากก็น้อย

“ตกลง ข้าจะไปที่บ้านของผู้เฒ่าเพื่อพูดคุยกับเขาทันที”

เซี่ยฟู่กุ้ย กล่าวและยืนขึ้นโดยวางแผนที่จะหาท่านผู้เฒ่า

หลู่เจียว หยุดเขา "หัวหน้าหมู่บ้านมีอีกอย่างหนึ่ง หยุนจิน ขอให้ข้าคุยกับท่านอีกเรื่อง ดูว่าเป็นไปได้หรือเปล่า"

เซี่ยฟู่กุ้ย หยุดและมองไปที่ หลู่เจียว "เกิดอะไรขึ้น มีอะไรต้องหรือ?"

"เพราะขาของหยุนจินได้รับบาดเจ็บ และต้องพักฟื้นที่บ้านเมื่อเร็วๆ นี้ ในช่วงสองสามเดือนหลังจากนี้ เขาจะยังไม่สามารถไปโรงเรียนในอำเภอได้ ดังนั้นเขาจึงคิดว่าในช่วงเวลานี้เขาจะสอนเด็กๆ ในหมู่บ้าน ให้อ่านออกเขียนได้ และในช่วงเวลาที่เขาสอน เขายังสามารถช่วยดูได้ว่า เด็กๆคนไหนมีพรสวรรค์ และถ้าใครมีพรสวรรค์ ครอบครัวก็สามารถส่งพวกเขาไปเรียนในเมืองได้”

เซี่ยฟู่กุ้ย ได้ยินคำพูดของ หลู่เจียว ทำให้ตัวสั่นเทาด้วยความปิติยินดี และคราวนี้แม้แต่นางจาง ก็ยิ้มอย่างมีความสุข

เนื่องจากครอบครัวของหัวหน้าหมู่บ้าน มีหลานสองคนคือต้าโถวและเหมาเหมา คนหนึ่งอายุเจ็ดขวบและอีกคนหนึ่งอายุห้าขวบ และพวกเขาต่างก็โตพอที่จะเรียนได้

พวกเขาต้องการส่งต้าโถวไปเรียนในเมืองก่อน แต่ถ้าเขาไม่มีพรสวรรค์ พวกเขากลัวว่าจะเสียเงินไปเปล่าๆ

ตอนนี้หยุนจิน เต็มใจที่จะสอนหนังสือ มันเป็นเวลาที่ดีที่จะดูว่าเด็กสองคน คนไหนฉลาดพอจะเรียนหนังสือ

เซี่ยฟู่กุ้ย มีความสุขและกังวลเกี่ยวกับขาของหยุนจิน ดังนั้นเขาจึงมองไปที่หลู่เจียว และพูดว่า "นั่นจะส่งผลต่อขาของหยุนจิน หรือไม่"

หลู่เจียว ส่ายศีรษะแล้วพูดว่า "หยุนจินกล่าวว่า ในระยะแรกๆเขาจะให้ เจ้าเด็กน้อยสี่แฝดของเราสอนก่อน เมื่อขาหายดีก็จะสอนต่อจากลูกๆต่อไป"

หลังจากหลู่เจียวพูดจบ เด็กน้อยทั้งสามก็หันกลับมามอง เซี่ยฟู่กุ้ย ทันทีและพูดว่า “ท่านพ่อได้สอนให้เราอ่านตำราสามอักษร เราสามารถสอนต้าโถวและเหมาเหมาได้”

เซี่ยฟู่กุ้ย สัมผัสศีรษะของแฝดสามด้วยความรู้สึกเอ็นดู "เด็กดี เจ้าเป็นเด็กดีทุกคน" หลังจากที่เขาพูดจบ เขามองไปที่ หลู่เจียว และพูดว่า "พวกเจ้าเป็นคนดีจริงๆหากคนในหมู่บ้านเซี่ยเจีย ได้ยินเรื่องนี้พวกเขาคงจะดีใจมาก"

หลู่เจียว รู้สึกผิดเล็กน้อย นางไม่คิดว่านางได้ทำความดีอะไรมากมาย แต่เห็นได้ชัดว่าหัวหน้าหมู่บ้านยกย่องนางเกินไป

นางจาง ในห้องหลักพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า

เมื่อเห็นว่ามันเริ่มสายแล้ว หลู่เจียวก็คุยกับหัวหน้าหมู่บ้านอีกครั้ง หลักๆคือการขอให้หัวหน้าหมู่บ้านค้นหา ตำราสามอักษรในหมู่บ้าน ครอบครัวของพวกเขามีคัมภีร์สามอักษรแค่สี่ชุด ที่เซี่ยหยุนจิน ซื้อมาให้ลูกทั้งสี่ก่อนหน้านี้

หนังสือเรียน จะต้องไม่เพียงพอกับจำนวนของเด็กๆแน่นอน ดังนั้น หัวหน้าหมู่บ้านควรจะต้องไปหามาจากที่อื่น เช่นเดียวกับคนอื่นๆหมู่บ้านเซี่ยเจีย ต้องจัดหารให้กับเด็กๆ เมื่อพวกเขาไปเรียนในเมือง

หัวหน้าหมู่บ้านเห็นด้วย แล้วหลู่เจียวก็พาเด็กๆ บอกลาหัวหน้าหมู่บ้าน

หลังจากแม่และลูกชายจากไป หัวหน้าหมู่บ้าน ก็ไปหาเหล่าผู้เฒ่าผู้อาวุโส เพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องนี้ทันที ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการสอนให้รู้จักยาสมุนไพร หรือสอนเด็กๆให้รู้หนังสือ มันก็เป็นเรื่องสำหรับคนในหมู่บ้าน พวกเขาจะต้องพูดคุยกันถึงสถานการณ์อย่างเหมาะสม

หลู่เจียว นำเด็กๆทั้งสามกลับมา ในระหว่างทาง ก็ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากชาวบ้านอีกด้วย

ในตอนนี้ ใบหน้าของเด็กๆทั้งสาม จึงเต็มไปด้วยความสุข และดูปีติยินดีมาก ด้วยเหตุนี้ เด็กน้อยสามคนยืดหน้าอกของพวกเขา และเดินตามหลู่เจียว พูดคุยกันขณะที่พวกเขาเดินทางกลับบ้าน

"ท่านแม่ ท่านน่าทึ่งมาก"

"ใช่ เมื่อก่อนพ่อเก่งมาก แต่ตอนนี้ แม่ของพวกเราก็เก่งมากเช่นกัน"

สมบัติน้อยคนที่สี่ ยื่นมือของมาและจับมือของหลู่เจียว อีกมือหนึ่งก็ยกนิ้วโป้งให้ด้วยรอยยิ้ม "ท่านแม่ดีมาก"

หลู่เจียว ไม่ได้รู้สึกอะไรว่าตัวเองเก่งอะไร โดยเฉพาะเกี่ยวกับการรักษาและช่วยชีวิตผู้คน นางเพียงรู้สึกว่าเป็นสิ่งที่ควรทำ แต่เมื่อนางได้ยินคำชมจากผู้ชายตัวเล็ก นางบอกไม่ได้ว่านางมีความสุขมาแค่ไหน

....

หลังจากแม่และลูกชายกลับมาถึงบ้าน ก็ได้ยินเสียงอันนุ่มนวลเอ่ยออกมาจากในห้องพอดี

“ลูกสาม นี่คือลูกพี่ลูกน้องของเจ้า โจวเสี่ยวเทา เซียวเทา นี่คือลูกพี่ลูกน้องของเจ้า”

หลู่เจียวเลิกคิ้วขึ้นด้วยรอยยิ้มที่ไม่เชิงยิ้ม เมื่อได้ยินเสียงคนที่รู้ว่าเป็นใคร

หลู่เจียว นำ เด็กๆทั้งสาม ไปที่ประตูห้องนอนทางทิศตะวันออก แทนที่จะเข้าไปในห้อง นางยืนอยู่ที่ประตูเพื่อดูความครึกครื้น

ในห้องนอนทางทิศตะวันออก เด็กสาวร่างผอมในชุดสีชมพูเรียก เซี่ยหยุนจิน บนเตียงอย่างเขินอายและขี้อายเล็กน้อยว่า "ลูกพี่ลูกน้อง"

บนเตียง เซี่ยหยุนจิน ก็มองนางอย่างเย็นชา ไปยังผู้หญิงร่างบางที่อยู่ข้างๆ

สตรีนางนี้ มีใบหน้าสีเหลืองซีด แต่มีชั้นของแป้งสีขาวทาเอาไว้อยู่ แต่น่าเสียดายที่แป้งไม่สามารถปกปิดผิวสีเหลืองซีดด้านล่างของนางได้ ซึ่งทำให้นางดูน่าเกลียดเล็กน้อย แต่นางมีใบหน้าที่เขินอายและขี้อายที่ไร้เดียงสา

เซี่ยหยุนจิน มองไปที่ผู้หญิงคนนั้นด้วยดวงตาที่ร้อนแรง หันหลังให้ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขา และมองไปที่นางเหยียน

และเขายังเห็นว่า หลู่เจียว ก็กำลังยืนดูความสนุกอยู่หน้าประตู

เมื่อเห็นการแสดงออกที่เย้ยหยันของหลู่เจียว เซี่ยหยุนจิน ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธและใบหน้าของนางก็เย็นชาทันที

“หลู่เจียว ไม่เห็นเหรอว่ามีแขกมาที่บ้าน ทำไมเจ้าไม่เข้ามาทักทายล่ะ”

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็หลับตาลงและดูเหมือนจะง่วง

หลู่เจียว มองเขาอย่างเคร่งขรึม เจ้าจัดการเรื่องของตัวเอง ไม่ได้เหรอ จะต้องให้นางจัดการให้

แต่เซี่ยหยุนจินพูดแบบนี้ นางก็ไม่สามารถเพิกเฉยอีกต่อไป ดังนั้น นางจึงต้องเด็กน้อยทั้งสาม ไปที่ห้องนอนด้านทิศตะวันออก

หลู่เจียว ยังไม่ได้พูดอะไร เด็กน้อยทั้งสามรีบวิ่งไปที่เตียง จ้องมองไปที่โจวเสี่ยวเทา ซึ่งอยู่หน้าเตียงอย่างระมัดระวัง

"เจ้าเป็นใคร มาบ้านเราทำไม"

"นางคงไม่อยากเป็นภรรยาน้อยของพ่อข้าใช่ไหม"

"เจ้าอยากมีลูกกับพ่อข้าใช่ไหม"

"ไร้ยางอาย"

คำพูดของเด็กๆ กระตุ้นเซี่ยหยุนจินบนเตียงให้ไอแค่กๆออกมาทันที เขาหันกลับมาและเหลือบมองเด็กๆ จากนั้นเงยหน้าขึ้นและจ้องมองที่หลู่เจียว ถ้าไม่ใช่เพราะหลู่เจียวสอน เด็กๆคงไม่พูดเรื่องไร้สาระ และรู้เรื่องภรรยาน้อยได้อย่างไร?

หลู่เจียว มองไปที่เด็กน้อยทั้งสี่ด้วยความรู้สึกผิด และเดี่ยวนางค่อยสอนพวกเขาใหม่

โดยไม่คาดคิดโจวเสี่ยวเทา ก็กำลังร้องไห้อยู่หน้าเตียง โจวเสี่ยวเทามองไปที่เซี่ยหยุนจิน ด้วยใบหน้าที่ต้อยต่ำเสียใจ และพูดออกมาอย่างไม่พอใจอย่างยิ่ง "ลูกพี่ลูกน้องพวกเขาพูดแบบนี้กับข้าได้อย่างไรกัน"

นางเหยียน ก็ยังพูดด้วยความโกรธ "ลูกสาม ดูสิว่าภรรยาของเจ้า สอนเด็กๆเป็นอะไรไปแล้ว พวกเขาจะเติบโตขึ้นเป็นคนแบบไหนในอนาคต"