คำพูดของหลู่เจียว นางจ้าวได้คิด ใช่แล้ว ถ้าหาคนอื่นมาแทน กลับแย่กว่าเดิมล่ะ?

หลินชุนหยาน คนนี้ เป็นลูกสะใภ้ที่ดี และฟังคำพูดของนางมาก และนางก็ดีกับลูกชายคนโตของนางมาก หากยังเป็นลูกสะใภ้เช่นนี้ นางก็สบายใจ

ในที่สุด นางจ้าวก็ปฏิเสธความคิดที่จะหย่าลูกสะใภ้ นางมองไปที่หลู่เจียว แล้วถามว่า "หลังจากรักษาโรคหายนางจะไม่เป็นไรจริงๆใช่ไหม"

"ใช่แล้ว"

คำๆเดียวเทียบเท่ากับการช่วยชีวิต หลินชุนหยานมองไปที่หลู่เจียวด้วยความขอบคุณ หลู่เจียวก็เอ่ยเสริม

“ข้าจะกลับไปเขียนใบสั่งยาให้นาง เมื่อได้ยามาแล้ว ก็ต้มให้นางดื่มทุกวัน ยาพวกนี้มีส่วนช่วยได้ แต่สำคัญต้องได้กินอะไรดีๆบำรุง”

"ตกลง คงต้องรบกวนภรรยาของหยุนจินแล้ว" ไม่ว่าราคาแพงเท่าไหร่ ในที่สุดนางก็เริ่มมีความสุข

อันที่จริง หลู่เจียว สามารถสั่งยาดีๆสำหรับหลินชุนหยานได้ จะรักษาได้เร็วกว่าหากได้ยาบำรุงดีๆ แต่ถ้านางสั่งจ่ายยาแพงเกินไป นางจ้าว อาจมีความคิดที่จะหย่าลูกสะใภ้อีกครั้ง

ดังนั้น หลู่เจียว จึงตัดสินใจสั่งจ่ายยาตามปกติ และนางก็หาวิธีที่จะเอาน้ำจากจิตวิญญาณให้หลินชุนหยาน แล้วนางก็จะหายเร็วขึ้น

ในห้องหลัก หลังจากเห็นอาการป่วยของหลิน ชุนหยาน หลู่เจียวก็ลุกขึ้นและพาเด็กน้อยทั้งสี่ออกไป

แต่นางยังไม่ทันได้ออกไป ย่ายสองก็พาฉางเหม่ย สะใภ้อีกคนเข้ามา

“เจียวเจียว เจ้าช่วยตรวจให้ฉางเหม่ยได้หรือเปล่า”

ท่านย่าสองรู้สึกเขินเล็กน้อยหลังจากพูดออกมา แต่หลู่เจียวก็ไม่ได้ปฏิเสธ

“ก็ได้ค่ะ”

รักษาหนึ่งคนก็รักษา รักษาสองคนก็คือรักษา ไม่ต้องพูดถึงว่าเป็นย่าสองเป็นคนพูด

หลู่เจียว หันหลังกลับและนั่งในห้องโถงอีกครั้ง บอกให้ฉางเหม่ยเข้ามาและตรวจชีพจรของนาง

ใบหน้าของฉางเหม่ยซีดและร่างกายของนางก็ผอมมาก ราวกับว่าลมสามารถพัดนางปลิวได้

สรุปคือ ใครมีตาจะเห็นว่านางไม่ได้มีสุขภาพดี เหมือนคนไข้ที่ป่วยมาเป็นเวลานานมากกว่า

เมื่อหลู่เจียวตรวจชีพจรของฉางเหม่ย ท่านย่าสองหันหลังกลับและกลับไปที่ห้องของนาง หยิบน้ำตาลทรายขาวออกมา และวิ่งไปที่ห้องครัวเพื่อทำน้ำน้ำตาลให้กับเด็กน้อยทั้งสาม

"เด็กดี,  มาดื่มน้ำหวานกันเถอะ เด็กทั้งสามมองไปที่หลู่เจียวอย่างรวดเร็ว และหลู่เจียวก็พยักหน้าให้พวกเขา เด็กสามคนวิ่งไปดื่มน้ำน้ำตาลด้วยรอยยิ้ม และขอบคุณท่านย่าสองเสียงหวานขณะดื่ม

"ขอบคุณ ท่านย่าสอง" ท่านย่าสองมองดูเด็กน้อยน่ารักทั้งสามคนด้วยความสีหน้าปิติยินดีอย่างสุดจะพรรณนา จากนั้นมองดูหลานสะใภ้และลูกสะใภ้ที่อายุน้อยที่สุดในห้องหลักแล้วถอนหายใจ

หลานสะใภ้ไม่สามารถคลอดบุตรได้ และลูกสะใภ้คนสุดท้องให้กำเนิดลูกสาวสามคนติดต่อกัน พวกนางไม่มีลูกชาย แถมยังป่วย หากเป็นแบบนี้ต่อไป ก็คงแย่แน่

หลังจากที่หลู่เจียว จับชีพจรของฉางเหม่ย นางก็ซักถามฉางเหม่ย เกี่ยวกับรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ในท้ายที่สุดนางก็สงสัยว่าฉางเหม่ย มีโรคทางนรีเวช ซึ่งตอนนี้ไม่มีแพทย์เฉพาะทางด้านนี้

ผู้หญิงในยุคนี้ หากเป็นโรคทางนรีเวช ก็คงอายที่จะบอกใคร แถมหมอชายก็ยิ่งไม่รู้อาการ ก็เลยรักษาไม่ได้

หลู่เจียว มองดูท่านย่าสอง ขณะครุ่นคิด แล้วพูดออกมาว่า “ท่านย่าสอง ท่านหาห้องให้ข้าหน่อยได้หรือเปล่า”

ผู้คนในห้องหลักมองไปที่นางพร้อมๆ กัน ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับห้อง หมายถึงห้องอะไร

แต่ท่านย่าสองก็ลุกขึ้นทันทีและพูดว่า “ไปที่ห้องของข้าสิ” หลู่เจียว พยักหน้า มองไปที่ ฉางเหม่ย และกล่าวว่า

"ท่านมากับข้า ข้าจะตรวจให้อย่างละเอียด" หลังจาก ที่ นางพูดจบ นางก็มองไปที่เด็กสามคนในห้องหลัก แล้วพูดว่า "แม่จะพาป้าเข้าไปตรวจร่างกายข้างในห้อง พวกเจ้ารอที่นี่สักครู่แล้วแม่จะกลับมา"

เด็กน้อยทั้งสามพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ท่านแม่ พวกเรารู้แล้ว พวกเราจะรออยู่ตรงนี้

บรรดาผู้หญิงคนอื่น ก็มองดู เจ้าตัวเล็กผู้น่ารักทั้งสาม นัยน์ตาของนางจ้าวก็รู้สึกเอ็นดูมาก บอกตรงๆ ลูกของหยุนจิน น่ารักมาก หน้าตาดี แถมยังเชื่อฟัง ไม่เหมือนลูกคนอื่น หรือลูกๆของนาง ที่ทำให้นางโกรธแทบทุกวัน

นางจ้าวจ้องมองไปที่แฝดสามยิ่งชอบพวกเขามากขึ้น และนางก็เอื้อมมือออกไปดึงเด็กสามคน ออกไปดูแลและคุยเล่นกับพวกเขา

ในห้องถัดไป ท่านย่าสอง ที่พักอยู่ในห้องกับฉางเหม่ยและหลู่เจียว ไม่ได้ให้ย่าสองออกไป นางบอกให้ฉางเหม่ยถอดเสื้อผ้าออก และนางต้องการตรวจร่างกายโดยละเอียด

ใบหน้าของฉางเหม่ยซีดลงในทันที และนางก็ขัดขืนเล็กน้อยและไม่ต้องการที่จะถอดออก

ท่านย่าสองจ้องไปที่นาง จากนั้นมองไปที่หลู่เจียว แล้วถามว่า "เจียวเจียว ต้องการให้นางถอดกางเกงออกทำไม"

หลู่เจียว อธิบาย "ข้าสงสัยว่าพี่สะใภ้จะป่วยที่ท่อนล่าง"

นางรู้ว่า ท่านย่าสองฉางเหม่ยคงไม่เห็นด้วย นางจึงอธิบายอีกครั้ง "เป็นเพียงร่างกายส่วนล่างที่ติดเชื้อและมักจะคันดังนั้น จึงไม่สามารถที่จะใช้มือเกา และมันจะมีลักษณะแปลกๆ มีกลิ่นตัว และอาการช่องคลอดอักเสบมีหลายประเภท ข้าอยากเช็คให้รู้ว่า นางทนทุกข์ทรมานจากมันหรือเปล่า และมันเป็นอาการป่วยแบบไหนกัน?"

ท่านย่าสองหันไปมองฉางเหม่ย ที่กำลังเขินอายมาก นางแทบต้องการมุดดินหนีไป หลังจากได้ยินคำพูดของหลู่เจียว

ท่านย่าสองจึงรู้ว่าหลู่เจียวพูดถูก นางจึงสั่งฉางเหม่ยทันที “เอาล่ะ ถอดออกเถอะ แล้วให้เจียวเจียวช่วยตรวจ ถ้าเจ้าป่วย จะได้ให้นางช่วยรักษา หรือว่าเจ้าไม่อยากหาย”

ฉางเหม่ย เมื่อได้ฟังคำพูดท่านย่าสอง นางก็รีบหันมองหลู่เจียวแล้วถาม "อาการของข้ารักษาได้ไหม"

หลู่เจียว พยักหน้า "สามารถรักษาให้หายได้ เพียงแต่จะใช้เวลานานเล็กน้อย แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่"

ทันที ที่นางเอ่ย ฉางเหม่ย ก็ถอดกางเกงออกทันที ตรงนั้นของนางคันและอึดอัดมาก และผู้ชายของนางก็ไม่อยากยุ่งกับนาง ทั้งยังบอกว่าร่างกายส่วนล่างของนางเหม็น

ด้วยคำพูดนี้ ทำให้นางรู้สึกแย่มาก และร่างกายของนางก็แย่ลงเรื่อยๆ

หลู่เจียว หยิบเครื่องบางอย่างออกมา และหลังจากตรวจสอบฉางเหม่ยอย่างละเอียดแล้ว นางก็ยืนยันว่า ฉางเหม่ย กำลังทุกข์ทรมานจากการติดเชื้อราในร่มผ้า

“เจ้าเป็นโรคที่เกิดจากเชื้อรา ปกติร่างกายส่วนล่างจะคัน และตกขาวเพิ่มขึ้น ตอนตกขาวก็ดูเหมือนเต้าหู้ เวลาปัสสาวะ เจ้าก็จะรู้สึกเจ็บปวด”

เดิมที หลู่เจียว อยากจะบอกว่าตอนมีเพศสัมพันธ์นั้นเจ็บปวด แต่นางก็กลัวว่าจะทำให้ผู้หญิงสองคนหวาดกลัว ดังนั้นนางจึงพูดเลี่ยงๆ

หลังจากที่หลู่เจียวพูดจบ นางถอดถุงมือออก วางเครื่องมือไว้ที่ด้านข้างของผนัง และพูดกับท่านย่าสองว่า "ทิ้งของพวกนี้ทีหลัง"

ย่าคนที่สองพยักหน้า "เอาล่ะ ข้ารู้แล้ว"

นางจ้องที่หลู่เจียว แล้วพูดว่า "เจียวเจียว หากรักษาโรคของฉางเหม่ยได้แล้ว นางจะให้กำเนิดลูกได้อีกหรือเปล่า แล้วที่นางไม่มีลูกเกี่ยวข้องกับโรคนี้หรือเปล่าเหรอ?”

หลู่เจียวพยักหน้า “มันมีผลกระทบบางอย่าง”

นางมองขึ้นไปที่ฉางเหม่ย แล้วพูดว่า “เมื่อเจ้ากำลังรักษาโรคของเจ้า สามีและภรรยาไม่สามารถอยู่ในห้องเดียวกัน และหลังจากรักษาโรคหายแล้ว ก็ต้องคุยเรื่องสุขอนามัยกันต่อไป”

ท่านย่าสอง กับฉางเหม่ยมองหน้ากัน ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

หลู่เจียว ไม่ได้พูดอะไรอีก เพราะกลัวว่าจะทำให้พวกนางกลัว

“ข้าจะให้ใบสั่งยาแก่เจ้าในภายหลัง และเจ้าสามารถไปซื้อยาที่เป่าเหอถังได้”

แม้ว่านางจะมียาบางอย่างที่บ้าน แต่มันก็ไม่ครบ ดังนั้นควรไปร้านขายยาในเมืองเพื่อซื้อยามากิน

“ตกลง”

หลู่เจียวหันกลับมาและออกไปล้างมือ หลังจากล้างมือ นางเดินไปที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านพร้อมกับเด็กน้อยทั้งสามคน

หลายคนเมื่อเห็นนาง ก็ร้องเรียกให้นางหยุดแวะพักระหว่างทาง และต้องการขอให้นางไปที่บ้านของพวกเขา เพื่อช่วยอาการของใครบางคนที่บ้าน

หลู่เจียว พูดไม่ออก ดูเหมือนว่า ตั้งแต่นางได้ช่วยชีวิตเซี่ยเหลียนเมื่อวานนี้ ผู้คนในหมู่บ้านเซี่ยเจีย จะเชื่อว่าทักษะทางการแพทย์ของนางแข็งแกร่งมาก ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่ใครบางคนในครอบครัวรู้สึกไม่ค่อยสบาย พวกเขาก็ต้องการพบนาง

แต่นางไม่มีเวลามากขนาดนั้น...