ในห้องนอนทิศตะวันออก ซูต้าจินและชาวบ้านที่อยู่ข้างๆ ก็ถามถึงอาการของเซี่ยหยุนจิน ด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเซี่ยหยุนจิน ไม่ค่อยดีนัก ซูต้าจินจึงพูดด้วยความกังวล

“การผ่าตัดนี้มีปัญหาหรือเปล่า ทำไมข้ามองหน้าเจ้า เหมือนจะดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ต้องให้หมอมาดูอาการหรือเปล่า”

เมื่อเขาพูดจบ ก็คิดขึ้นมาได้ว่าภรรยาของเซี่ยหยุนจินก็เป็นหมอ จึงกล่าวเสริมทันทีว่า

“ให้ข้าเรียกน้องสะใภ้มาดูเจ้าดีหรือไม่”

หลินเอ้อตั้น พยักหน้าเห็นด้วยทันที ทักษะทางการแพทย์ของภรรยาของหยุนจิน นั้นดีมาก

หลังจากที่ทั้งสองคนคุยกันจบ หลู่เจียวก็นำน้ำจากนอกประตูเข้ามา นางพูดอย่างอบอุ่น 

"เขาเพิ่งผ่าตัดมา ขาของเขาจึงเจ็บมากเป็นธรรมาหลังยาชาหมดฤทธิ์ แต่หลังจากวันนี้จะไม่เจ็บปวดมากแล้ว"

หลู่เจียวพูดจบ นางก็เดินไปหาเซี่ยหยุนจิน แล้วพูดว่า "กินยาแก้ปวดซักหน่อย"

เซี่ยหยุนจินคิดถึงสิ่งที่หลู่เจียวพูดก่อนหน้านี้ หากว่าไม่จำเป็นจริงๆ ไม่ต้องใช้ยาแก้ปวดหรือเปล่า 

เขากัดฟันและกลั้นไว้ "ไม่ต้อง ข้าทนได้"

หลู่เจียวเห็นว่าใบหน้าของเขาซีด และเหงื่อเย็นไหลอาบหน้าผากของเขา ดูเหมือนว่าความเจ็บปวดจะสาหัสสมควร

บางคนเกิดมาพร้อมกับเส้นประสาทที่รับรู้ความเจ็บปวดได้รุนแรงกว่าคนอื่นๆ และบางคนก็สามารถกดความเจ็บปวดนั้นได้ ดังนั้นเขาก็อาจจะทนได้จริงๆ

“ตกลง เช่นนั้นก็กินยาครึ่งหนึ่ง ตราบใดที่ผ่านคืนนี้ไป พรุ่งนี้และต่อไปเจ้าจะต้องดีขึ้นเรื่อยๆ”

นางพูดจบ และก็ส่งยาแก้ปวดในมือไปที่ปากของเซี่ยหยุนจิน เซี่ยหยุนจือ เม้มริมฝีปากบางของเขาเอาไว้ และมองนางอย่างดื้อรั้น ในตอนนี้เอง ลักษณะของคนที่เย่อหยิ่งและดื้อรั้นของเขา ชั่งเหมือนกับต้าเป่าทุกประการ

แสงสว่างวาบในจิตใจของหลู่เจียว ทำไมนางถึงรู้สึกว่า นางมีลูกห้าคน

“ถ้าเจ้าไม่กินยา ข้าเกรงว่าคืนนี้เจ้าจะนอนไม่หลับ หากเจ้านอนหลับไม่สนิทจะส่งผลต่อขาของเจ้า ดังนั้นเจ้าควรกินยานี้ลงไปซะ”

ไม่ว่าเขาจะต้องการหรือไม่ก็ตาม นางยัดยาแก้ปวดเล็กๆ ในมือของนาง เข้าไปในปากของเขา

เซี่ยหยุนจินจ้องมองที่นางแล้วโกรธมาก หลู่เจียวเกลี้ยกล่อมเขาด้วยรอยยิ้ม "อย่าสร้างปัญหา ดื่มน้ำซะ"

เซี่ยหยุนจินพ่ายแพ้ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนของนาง แล้วก้มศีรษะของเขาด้วยความโกรธแต่ถึงกระนั้น เขาก็จิบน้ำ กลืนยาแก้ปวดลงในปากของเขา

หลังจากกินยาแก้ปวดแล้ว เขาก็นอนลงบนเตียงอย่างโกรธเคือง ไม่อยากสนใจหลู่เจียวอีกต่อไป

หลู่เจียวก็ไม่สนใจเขาเช่นกัน หยิบชามเปล่าแล้วลุกออกไป

ซูต้าจินในห้องพูดอย่างจริงจังกับเซี่ยหยุนจิน "พี่หยุนจิน พี่สะใภ้ของข้าก็เพื่อประโยชน์ของเจ้า เจ้าควรฟังนางให้มากกว่านี้" เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ซูต้าจินนึกถึงวิธีแก้ปัญหาของหลู่เจียว ที่ช่วยเขาจากพิษงู และเขาก็มองดูเซี่ยหยุนจือ แล้วกล่าวขอบคุณ

“ภรรยาของเจ้าเหมือนทำให้ครอบครัวซูของข้าเกิดใหม่ ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะตอบแทนเจ้าอย่างไร ข้าเกรงว่าทั้งชีวิตนี้จะตอบแทนเจ้าไม่หมด” 

“พี่ใหญ่ซูกล่าวหนักไปแล้ว ทุกคนล้วนเป็นเพื่อนบ้าน และหากสามารถช่วยได้ ย่อมช่วยเต็มที่อยู่แล้ว นับประสาอะไรกับที่พวกเราสนิทกัน เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องตอบแทนอะไร”

ซูต้าจินเมื่อได้ฟังคำพูดของเซี่ยหยุนจิน ดวงตาของเขาก็เปียกชื้นเล็กน้อย

“พี่หยุนจิน แม้ว่าข้าจะเป็นคนหยาบคายและไม่รู้หนังสือ แต่ข้าก็รู้ว่า บุญคุณในการช่วยชีวิตนั้นยิ่งใหญ่เหมือนขุนเขา ถ้าภรรยาของเจ้ามีเรื่องอันใด ที่ต้องการให้ครอบครัวซูของข้าช่วยเหลือ ก็อย่าลังเลที่จะบอกข้าทันที พวกเราจะทำให้ดีที่สุด เพื่อช่วยเหลือพวกเจ้าด้วยเช่นกัน”

เมื่อเซี่ยหยุนจินได้ฟังคำพูดของซูต้าจิน เขาก็รู้ว่าซูต้าจินรู้สึกซาบซึ้งจริงๆ แต่เขายังไม่ได้พูดอะไรสืบต่อ ด้านนอกลานบ้าน ก็มีคนรีบวิ่งเข้ามา แล้วรีบตะโกนเป็นแถว

“ป้าสามอยู่ไหม ป้าสามอยู่หรือเปล่า”

หลู่เจียวหยิบชามแล้วเดินไปที่ประตูห้องนอนด้านทิศตะวันออก ทันทีที่นางได้ยิน นางรู้ว่าใครเป็นคนเรียกนาง เป็นเซี่ยเสี่ยวจวน ลูกสาวคนสุดท้องของหัวหน้าหมู่บ้าน “เสี่ยวจวน เจ้ามีอะไรหรือเปล่า”

คนในห้องนอนทางทิศตะวันออก เดิมทีพวกเขาก็กำลังพูดคุยกันอยู่ แต่เมื่อพวกเขาได้ยินการเคลื่อนไหวจากด้านนอก พวกเขาก็หยุดพูด และมองไปที่ประตูพร้อมกัน

เซี่ยเสี่ยวจวนรีบวิ่งเข้ามาจากด้านนอกและตะโกนอย่างกังวล "ป้าสามมากับข้าหน่อย ลูกสะใภ้ของแม่ม่ายหลี่ ฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดลงไปในแม่น้ำ ตอนนี้ทุกคนต้องการให้เจ้าไปดูว่านางจะยังรอดไหม" 

ลูกสะใภ้ของแม่ม่ายหลี่ชื่อว่าเซี่ยเหลียน เป็นคนจากตระกูลเซี่ยเหมือนกัน นางเป็นคนขยันมาก เพราะในบ้านมีพี่น้องหลายคนในครอบครัว ในฐานะพี่สาวคนโต นางจึงถูกพ่อแม่ขายให้แม่ม่ายหลี่ ส่งผลให้นางตกลงไปในขุมนรก 

อย่างไรก็ตาม นางยังให้กำเนิดลูกสาวสองคนติดต่อกัน แม่ม่ายหลี่ ก็ผิดหวังกับนางมากยิ่งขึ้น และนางก็ไม่ได้ปฏิบัติต่อนางเหมือนมนุษย์อีกต่อไป นางถูกใช้งานเหมือนสัตว์วัวควายในบ้าน

แม้ว่า หลู่เจียวจะเกลียดแม่ม่ายหลี่ แต่นางก็เห็นใจเซี่ยเหลียนไม่น้อย หลังจากฟังคำพูดของ เซี่ยเสี่ยวจวนแล้ว นางก็รีบวางชามเปล่าไว้บนโต๊ะเล็กๆ ในห้องหลัก แล้วตามเซี่ยเสี่ยวจวนออกไป

ในลานบ้าน เด็กๆทั้งสี่ก็วิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว

“ท่านแม่”

หลู่เจียวมองดูเด็กๆทั้งสี่แล้วกล่าวว่า “แม่มีบางอย่างที่ต้องไปทำ พวกเจ้าอยู่กับยายที่บ้านนี่แหละ”

ตอนนี้ เซี่ยหลาน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ถ้านางจมน้ำตายไปแล้ว เด็กๆคงกลัวมากเมื่อเห็นภาพนั้น และคงกลายเป็นภาพติดตา ดังนั้นหลู่เจียวจึงไม่ต้องการให้พวกเขาเห็น จึงบอกให้พวกเขาอยู่บ้านไปก่อน 

นางเถียน กลัวว่าตอนนี้เด็กน้อยทั้งสี่จะเอะอะโวยวายแล้วร้องตามนั้น ดังนั้นนางจึงรีบเข้าไปเกลี้ยกล่อมให้พวกเขาอยู่บ้านกับนาง

หลู่เจียวและเซี่ยเสี่ยวจวน ก็ตรงไปที่แม่น้ำหน้าหมู่บ้าน

หน้าหมู่บ้านเซี่ยเจีย มีแม่น้ำไหลเอื่อยๆจากภูเขา แม้แม่น้ำจะไม่ได้กว้างใหญ่มากนัก แต่มันก็ลึกมากพอที่จะทำให้คนจมน้ำตายได้

ในเวลานี้ ผู้คนจำนวนมากก็ล้อมรอบริมฝั่งแม่น้ำ และพวกเขาทั้งหมดก็พากันด่าว่าแม่ม่ายหลี่ ที่เป็นบ้าบีบบังคับให้ลูกสะใภ้ต้องฆ่าตัวตาย

“ข้าเกรงว่าจะไม่มีใครช่วยได้แล้ว และตอนนี้นางก็ไม่หายใจแล้ว”

“ข้าก็สำรวจจมูกและปากของนางแล้ว นางได้จากไปแล้ว”

"ในหมู่บ้านเซี่ยเจียของพวกเรา มีคนไร้มนุษยธรรมเหมือนแม่ม่ายหลี่ได้อย่างไร นี่ไม่เท่ากับทำให้หมู่บ้านของพวกเราเสื่อมเสียชื่อเสียงดอกหรือ ครอบครัวเสิ่นต้องถูกขับไล่ออกไป"

"ใช่ ไล่นางออกไป ไม่ให้นางอยู่ในหมู่บ้านเซี่ยเจียอีกต่อไป"

ทุกคนต่างโกรธเคือง แต่เมื่อมีคนพบว่าหลู่เจียวกำลังมา ดังนั้นพวกเขาจึงรีบกล่าวว่า “หลีกทางเร็วเข้า ภรรยาหยุนจินมาถึงแล้ว ให้นางดูว่า จะยังพอช่วยเหลือนางได้อยู่หรือไม่?”

“นางไม่หายใจแล้ว จะช่วยได้อย่างไร”

แต่ถึงกระนั้น คนทั้งหมดก็พากันหลีกทางให้กับนาง และหลู่เจียวก็เดินผ่านพวกเขาเข้าไป

เมื่อเข้าไป ก็พบว่า เซี่ยเหลียนนอนราบกับพื้น และตรวจสอบการเต้นของหัวใจและชีพจรของนาง ก็พบว่า เซี่ยเหลียน หัวใจหยุดเต้นแล้ว

หลู่เจียวไม่ตื่นตระหนก และทำการปฐมพยาบาลในทันที โดยเริ่มจากเอาทรายและอาเจียนออกจากปากของเซี่ยเหลียน จากนั้นจึงถอดเสื้อผ้าชั้นนอกของนางออก และในที่สุดก็ทำการไล่น้ำออกจากท้องของนาง

มีคนมองไปรอบๆ มากขึ้นเรื่อยๆ หลู่เจียวไม่เงยหน้าขึ้น นางสั่งเสียงเข้ม “ทุกคน ออกไปให้พ้นทาง ทำอากาศถ่ายเทสะดวก”

ชาวบ้านที่ได้ยินนางพูดก็พูดขึ้นเล็กน้อย ในเวลาเดียวกัน มีคนถามอย่างกระตือรือร้นว่า "ภรรยาหยุนจิน นางยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า"

หลู่เจียวเมินชาวบ้านพวกนั้น และหลังจากควบคุมน้ำออกทางปากของนาง นางก็วางเซี่ยเหลียนลงบนพื้นเพื่อทำ CPR

ขณะทำการช่วยชีวิต นางก็มองไปทางฝูงชน พยายามหาใครสักคนที่จะให้เครื่องช่วยหายใจ ให้เซี่ยเหลียน

แม้ว่านางจะสามารถใช้เครื่องช่วยหายใจให้เซี่ยเหลียนได้ แต่ภายใต้สายตาของคนหมู่มากเช่นนี้ นางก็ไม่สามารถบอกได้ว่า มันคืออะไรและนำมาจากไหน อย่างไรก็ตาม คนเหล่านี้ไม่รู้จักเครื่องช่วยหายใจ หากให้นางนำเครื่องมือนี้มาช่วยชีวิตผู้คน อีกหลายต่อหลายครั้ง ในภายหลังคงจะกลายเป็นปัญหามาก

หลู่เจียวเงยหน้าขึ้น และมองเห็นเสิ่นเสี่ยวซานข้างหลังฝูงชน เมื่อเห็นว่าภรรยาของเขาตายไปแล้ว ผู้ชายคนนี้ก็รู้สึกเศร้ามาก

หลู่เจียวตะโกนใส่ เสิ่นเสี่ยวซาน อย่างโกรธจัด "เสิ่นเสี่ยวซาน มาที่นี่" เมื่อนางเรียกออกไป ชาวบ้านโดยรอบก็มองหาเขาโดยไม่รู้ตัว และในไม่ช้าก็พบตัว เห็นเสิ่นเสี่ยวซาน อยู่ด้านหลังผู้คน จึงมีคนลากเขาเข้ามา

ยามนั้น หลู่เจียวก็สั่งเสิ่นเสี่ยวซาน "เจ้ามาที่นี่ ผายปอดให้กับภรรยาของเจ้า"